Είναι στην πραγματικότητα ένα «τανγκό» που συμφέρει τόσο την ίδια την κοινοβουλευτική Αριστερά όσο και την κυρίαρχη τάξη. Τίποτα δεν είναι πιο βολικό από το να χαρακτηριστούν οι εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στο Πρόγραμμα κυβέρνησης- ΕΕ-ΔΝΤ ως «κομματικές αντιδράσεις» στα όρια των δυνάμεων του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Στην πραγματικότητα, ο φόβος της κυβέρνησης και της κυρίαρχης τάξης είναι πως πλατιές κοινωνικές δυνάμεις που μέχρι τώρα στοιχίζονταν πίσω από τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα (κύρια το ΠΑΣΟΚ) ή παρέμεναν αδρανείς θα μπουν σε κίνηση, ένας φόβος που άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με την τεράστια απεργία της 5 Μάη.
Απόπειρα πειθάρχησης
Η απεύθυνση της πολιτικής πίεσης προς το ΚΚΕ είναι μια βολική απόπειρα πειθάρχησης αυτών των κοινωνικών δυνάμεων, όπως κατ΄ αναλογίαν ήταν η απεύθυνση της πολιτικής πίεσης στο ΣΥΡΙΖΑ τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Η αλλαγή στο σημείο της πίεσης δεν έχει να κάνει με την προβοκατορολογία ή την χωροταξία των διαδηλώσεων (όπως ισχυρίστηκε ο πρόεδρος του ΣΥΝ στη Βουλή, ερμηνεύοντάς την ως συνέπεια του γεγονότος ότι τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με αυτά του ΚΚΕ, βρίσκονταν στις 5 Μάη μακριά από το Σύνταγμα).
Η διαφορά με τον Δεκέμβρη είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που ξεσηκώνονται: από την εξεγερμένη νεολαία του Δεκέμβρη είμαστε τώρα μπροστά σε μια εξέγερση της εργατικής τάξης με μπροστάρηδες τα πιο οργανωμένα κομμάτια της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένα τα πολιτικά και κοινωνικά του χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να φανεί σήμερα χρήσιμος ως σημείο πίεσης. Το διακύβευμα είναι τώρα πολύ μεγαλύτερο, γι΄ αυτό και η πολιτική πίεση απευθύνεται στο ΚΚΕ, όσες εγγυήσεις και αν έδωσε τον Δεκέμβρη η ηγεσία του για τις σπασμένες τζαμαρίες των μελλοντικών εξεγέρσεων.
Πέρα από αυτές τις επιθέσεις και παρά τις δυνατότητες του ΚΚΕ να παίζει μεγαλύτερο ρόλο στο εργατικό κίνημα μέσω των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ, τα πολιτικά του προβλήματα εξακολουθούν να βάζουν φρένο στην δυναμική των αγώνων. Πάνω απ΄ όλα, το ΚΚΕ εξακολουθεί να πιστεύει ότι το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να ανατρέψει την επίθεση αν δεν αλλάξουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, αν δηλαδή «ο λαός δεν διορθώσει την ψήφο του», όπως επαναλαμβάνει μονότονα και σε κάθε ευκαιρία ο Ριζοσπάστης. Αυτό σημαίνει ότι οι πρωτοβουλίες του ΚΚΕ δεν αποβλέπουν στην νίκη του κινήματος στο σήμερα, αλλά στην επίδειξη των ανεπαρκειών των πολιτικών του αντιπάλων εντός του κινήματος και στην περιχαράκωση των κομματικών του δυνάμεων «μέχρι να αλλάξουν οι συσχετισμοί».
Κορυφαίο παράδειγμα ήταν η 48ωρη απεργία της 21-22 Απρίλη: αν και η πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ για κάλεσμα 48ωρης απεργίας ήταν σωστή και ώριμη, στην πραγματικότητα εξελίχθηκε σε αφορμή διάσπασης και προβοκαρίσματος όλων των δυνάμεων τις οποίες θα έπρεπε φυσιολογικά να κερδίσει για την επιτυχία της απεργίας. Έτσι, για δύο βδομάδες πριν τις 21-22 Απρίλη, οι στήλες του Ριζοσπάστη ήταν γεμάτες από καταγγελίες των σωματείων και των συνδικαλιστικών παρατάξεων που δεν υπερψήφιζαν την αγωνιστική πρόταση και το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, με ιδιαίτερη προτίμηση στις συνδικαλιστικές δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (που είναι κατά τα άλλα άφαντες στο δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚΕ): από την Γένοβα στην Ίντρακομ και την ΑΝΑΣΑ στο Ιπποκράτειο μέχρι τις Παρεμβάσεις, τα ΕΑΑΚ και τις δυνάμεις του ΝΑΡ παντού.
Δεν ήταν μια πολεμική μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό του ΚΚΕ. Η 48ωρη απεργία έδωσε την ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια οι σοβούσες δυσαρέσκειες μελών και φίλων του κόμματος για την γραμμή του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το προηγούμενο διάστημα, είχαν ήδη ξεσπάσει τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, που φυσικά «επιλύθηκαν» με διαγραφές: στον χώρο της ιδιωτικής υγείας στον Πειραιά, στα σωματεία της ΔΕΗ, στην Ομοσπονδία του φαρμάκου, στους εκπαιδευτικούς, στους μηχανικούς, στους δημοσιογράφους.
Κύκλος διαγραφών
Η 48ωρη απεργία της 21-22 Απρίλη έδωσε την ευκαιρία για έναν νέο γύρο ψαλιδίσματος της εσωκομματικής αμφισβήτησης: μέλη του ΚΚΕ που δραστηριοποιούνταν σε σωματεία που δεν καλούσαν σε απεργία και δεν καλύπτονταν από το κάλεσμα του ΠΑΜΕ, κλήθηκαν από την ηγεσία να ακολουθήσουν την απόφαση των «ταξικών δυνάμεων», αδιάφορο του αν κατόρθωσαν ή όχι να κερδίσουν τον χώρο τους στη συμμετοχή στην απεργία. Στη συνέχεια, και εν όψει του Συνεδρίου της ΚΝΕ, ο Ριζοσπάστης «υπενθύμισε» ότι «η ιδιότητα του απεργοσπάστη είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους της ΚΝΕ» (02/05/2010). Αυτή η πολιτική προμηνύει έναν νέο κύκλο διαγραφών τόσο στη νεολαία όσο και στο κόμμα, αυτή τη φορά με το φωτοστέφανο της 48ωρης απεργίας.
Ο διαχωρισμός των αγωνιστών του κινήματος με βάση την υπογραφή «δήλωσης μετανοίας» και η πολιτική της Τρίτης Περιόδου στο συνδικαλιστικό κίνημα γέννησαν στο παρελθόν μπόλικη απομόνωση και άφθονο ηρωισμό, αλλά δεν έφεραν ποτέ νίκες. Οι δηλώσεις του γραμματέα της ΚΝΕ ότι στο μέλλον «οι επιτροπές του ΜΑΣ (σ.σ.: του φοιτητικού ΠΑΜΕ) πρέπει να γίνουν οι φοιτητικοί σύλλογοι» δείχνουν ότι δεν έχουμε ακόμα δει τίποτα από τα αποτελέσματα της γραμμής του ΚΚΕ στο μαζικό κίνημα.
Είναι αυτά τα πολιτικά όρια της γραμμής του ΚΚΕ που το κάνουν να χάνει συστηματικά από τα μάτια του την αυθόρμητη κίνηση των μαζών και, αντί γι΄ αυτό, να βλέπει παντού προβοκάτσιες. Τα γεγονότα της 5 Μάη είναι χαρακτηριστικά: η Παπαρήγα, απαντώντας στον φασιστικό οχετό του Καρατζαφέρη μέσα στη Βουλή, ταύτισε τα επεισόδια στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη με τις ενέργειες φασιστικών και ακροδεξιών ομάδων. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική: ανεξάρτητα από την παρουσία στο χώρο έξω από τη Βουλή φασιστών και παρακρατικών που ήθελαν να προβοκάρουν, η οργή των διαδηλωτών ήταν πραγματική και δεν είχε καμία σχέση με προβοκάτσια.
Μάλιστα, μες στη βιασύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ να «καταγγείλει το οργανωμένο σχέδιο», δεν έλειψαν και καραμπινάτες ανακρίβειες. Στις 6 Μάη, ο Ριζοσπάστης κάτω από φωτογραφία με τα επεισόδια στον Άγνωστο Στρατιώτη έγραφε: «Χρυσαυγίτες και άλλα φασιστοειδή (κρατώντας σημαία φασιστικής οργάνωσης) προσπαθούν να μπουν στη Βουλή, 15 λεπτά μετά την αποχώρηση και του τελευταίου διαδηλωτή του ΠΑΜΕ» (άρθρο με τίτλο «Πως στήθηκε η προβοκάτσια στο Σύνταγμα», http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=6/5/2010&id=12122&pageNo=6&direction=-1). Όμως οι εικονιζόμενοι στη φωτογραφία δεν είναι Χρυσαυγίτες. Και η σημαία που διακρίνεται δεν είναι «σημαία φασιστικής οργάνωσης». Για την ακρίβεια είναι σημαία της ΓΣΕΕ!
Μέσα στη φούρια των γραφειοκρατών της ΓΣΕΕ να αποφύγουν ένα καινούργιο ξυλοκόπημα του Παναγόπουλου, μοιράστηκαν στο Πεδίο του Άρεως δεκάδες παλούκια με το σήμα της ΓΣΕΕ. Όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου ρόδινα για όσους είχαν αυτή την ιδέα. Χιλιάδες μέλη της ΠΑΣΚΕ και του ΠΑΣΟΚ γιουχάισαν τον Παναγόπουλο σε σημείο που τον ανάγκασαν να σταματήσει την ομιλία του και να φύγει από το βήμα. Και στη συνέχεια, οι σημαιοφόροι της «περιφρούρησης του Προέδρου» συμμετείχαν στην πολιορκία και το ντου στον Άγνωστο Στρατιώτη με το ζήλο δεκαπεντάρηδων αναρχικών!
Βέβαια το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει αυτόν τον ριζοσπαστισμό: για την ακρίβεια η εφημερίδα του απέκρυψε το γιουχάισμα του Παναγόπουλου και στη συνέχεια αποκάλεσε τους διαδηλωτές έξω από τη Βουλή «παρακρατικούς» και «προβοκάτορες». Για όσους ξέρουν την ιστορία του εργατικού κινήματος από τα Ιουλιανά και το Πολυτεχνείο μέχρι σήμερα, η γραμμή αυτή δεν προξενεί καμία έκπληξη...
Αυτό που χρειάζονται σήμερα οι εργαζόμενοι και οι νεολαίοι στις μάχες που δίνουν είναι μια Αριστερά που να είναι καθαρή στην αντικαπιταλιστική στρατηγική και ταυτόχρονα ανοιχτή στην κοινή δράση με όλον τον κόσμο που μπαίνει στον αγώνα, ανεξάρτητα από τα πολιτικά μπερδέματα και τις αντιφάσεις του. Το ΣΕΚ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για την οικοδόμηση μιας τέτοιας πολιτικής δύναμης, που θα ξεπερνάει τα αδιέξοδα και τις απογοητεύσεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.