Το πρώτο ψέμα σε αυτήν την προπαγάνδα είναι ότι τα μέτρα της κυβέρνησης θα θίξουν μόνο τα λεγόμενα «ρετιρέ» των δημοσίων υπαλλήλων. Τα μέτρα αφορούν όλους τους δημόσιους υπάλληλους. Το κόψιμο των επιδομάτων που οι κυβερνήσεις μεθοδεύανε δεκαετίες τώρα για να αποφύγουν να δώσουν πραγματική αύξηση στους μισθούς, αφορά τους πάντες.
Δείτε τι σημαίνουν χοντρικά τα νέα μέτρα για τους καθηγητές και τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία που κάθε άλλο παρά «καλοπληρωμένοι» θεωρούνται: Στα σχολεία, το ετήσιο χαράτσι το 2010 θα είναι ίσο με το 13ο μισθό ενός εκπαιδευτικού, περίπου 100 ευρώ το μήνα. Στα νοσοκομεία, με τις περικοπές 10% οι εργαζόμενοι θα έχουν μείωση από 30 έως 35 ευρώ από τα επιδόματα και άλλα 15 ευρώ το μήνα από νυκτερινά, Κυριακές και υπερωρίες. Όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουμε το πάγωμα μισθών για όσους έχουν μεικτές αποδοχές πάνω από 2000 δηλαδή για όσους έχουν καθαρές αποδοχές πάνω από 1400.
Όμως η επίθεση έχει σαν στόχο και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Ανέκαθεν, οδηγός για τις ΣΣΕ που υπογράφονται στον ιδιωτικό τομέα, ήταν οι αυξήσεις που έπαιρναν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ. Η άγρια επίθεση στο εισόδημα των εργαζομένων στο Δημόσιο θα κάνει τις απαιτήσεις των εργοδοτών στον ιδιωτικό τομέα ακόμα πιο ασύδοτες απ΄ ότι είναι σήμερα. Την ίδια στιγμή, οι αυξήσεις στην άμεση και έμμεση φορολογία και οι αυξήσεις στις τιμές θα ρημάζουν όσα χρήματα θα έχουν καταφέρει να φτάσουν στην τσέπη των εργαζομένων είτε είναι δημόσιοι είτε στον ιδιωτικό τομέα. Και επέρχεται η επίθεση στο ασφαλιστικό.
Την πληρώνουν όλοι
Και δεν είναι μόνο οι μισθοί. Οι περικοπές στο εισόδημα συνοδεύονται από σκληρές περικοπές στις θέσεις εργασίας του δημοσίου, «τις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις» στις οποίες αναφέρθηκε ο Παπανδρέου στο Νταβός, αλλά και τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις των υπηρεσιών μέσα από τον Καλλικράτη. Τη διάλυση του δημόσιου τομέα που ζητάνε οι τραπεζίτες και προωθούν οι Παπανδρέου-Παπακωσταντίνου θα την πληρώσουν όλοι ανεξαιρέτως οι εργαζόμενοι. Γι΄ αυτό είναι απαράδεκτο η πλειοψηφία στη διοίκηση της ΓΣΕΕ να διασπά τον αγώνα λέγοντας ότι τα μέτρα δεν αφορούν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα παίζοντας το παιχνίδι της κυβέρνησης.
Το δεύτερο ψέμα είναι ότι οι εφοριακοί, οι τελωνειακοί ή οι μηχανικοί του δημοσίου είναι «προνομιούχοι». Π.χ, ένας εργαζόμενος σε εφορία με 31 χρόνια υπηρεσίας λαμβάνει κάθε μήνα καθαρό μισθό 1.300 ευρώ, επίδομα 1.500 ευρώ και 220 ευρώ ως έξοδα κίνησης, δηλαδή το συνολικό του εισόδημα φτάνει τα 3.000 ευρώ. Με τις περικοπές της κυβέρνησης θα έχει μείωση μισθού 375 ευρώ τον μήνα από την περικοπή του επιδόματος κατά 25%, 200 ευρώ από την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης και 220 ευρώ από τα έξοδα κίνησης ανεβάζοντας το συνολικό χαράτσι στα 725 ευρώ. Είναι αυτό «δίκαιο»;
Με ποιό κριτήριο;
Με ποιο κριτήριο, τα 3000 ευρώ το μήνα (με 31 χρόνια υπηρεσίας) είναι «προνόμιο» που πρέπει να κοπεί σχεδόν κατά το 1/3; Σίγουρα όχι με το κριτήριο του Προβόπουλου με το εισόδημα των 360.000 ευρώ, του Τρισέ και γενικότερα όλων των τραπεζιτών και των υπουργών «μας», που τρία χιλιάρικα τα έχουν για πασατέμπο. Σίγουρα όχι για τους ανώτατους υπαλλήλους και τους συμβούλους της ΕΕ που αμείβονται με 20.530 ευρώ το μήνα για να λένε ότι ένας εργαζόμενος μπορεί μια χαρά να ζήσει με 700 ευρώ.
Τα τρία χιλιάρικα δεν είναι «προνόμιο», είναι ένας μισθός που θα έπρεπε να παίρνει ΚΑΘΕ εργαζόμενος, κάθε οικογένεια προκειμένου να μπορεί να τα βγάζει πέρα. Τόσα χρόνια, μας πιπιλάνε το μυαλό για τα «καλά» του να είναι κανείς «πολίτης» της ΕΕ. Αλλά τα «καλά» ισχύουν μόνο για τους τραπεζίτες και τους επιχειρηματίες, όχι για τους εργαζόμενους. Ακόμα και το εισόδημα των 3000 ευρώ είναι χαμηλότερο από το ΜΕΣΟ ΟΡΟ των ακαθάριστων αποδοχών που είχε - όχι φέτος αλλά τέσσερα χρόνια πριν, το 2006 - ένας εργαζόμενος στη Δανία (3.440 ευρώ) ή στην Ιρλανδία (3207 ευρώ) με την Ελλάδα να βρίσκεται τότε στην προτελευταία θέση ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης με το 40% των εργαζομένων της να έχουν ακαθάριστες αποδοχές μικρότερες των 1.100 ευρώ (στοιχεία ΙΝΕ ΓΣΕΕ).
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχειρεί, όπως και ο Καραμανλής πιο πριν, να διασπάσει την εργατική τάξη σε «προνομιούχους» και «μη προνομιούχους». Κι όμως ούτε ένας χαμηλόμισθος, ούτε ένας άνεργος, δεν πρόκειται να πάρει έστω και μισό ευρώ από τα 1200 ευρώ του καθηγητή ή τα 9.000 ευρώ του εφοριακού που θέλει ετησίως να πετσοκόψει η κυβέρνηση. Τα λεφτά αυτά θα καταλήξουν, όπως και όλα τα λεφτά που θα «εξοικονομηθούν» από τις υπόλοιπες περικοπές, στις τσέπες των καπιταλιστών, στις τσέπες των τραπεζιτών που θα συνεχίσουν να παρουσιάζουν δισεκατομμύρια κέρδη την ίδια ώρα που ο πληθυσμός της χώρας θα βυθίζεται στη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία.
Αυτήν την αποστολή έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση. Είναι μια συνολική επίθεση που δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει, μια μάχη που έχει να δώσει ενωμένη η εργατική τάξη, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, με βασικό στόχο την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές.