Η 19η Ιούλη έγινε νέα ημερομηνία σταθμός για το κίνημα στην Ισπανία. Σε 80 μεγάλες πόλεις της χώρας, εργαζόμενοι και εργαζόμενες διαδήλωσαν κατά εκατομμύρια ενάντια στο πακέτο λιτότητας που επιβάλει η δεξιά κυβέρνηση του Ραχόι στο όνομα της διάσωσης των τραπεζών.
Οι μεγάλες εργατικές συνομοσπονδίες που έκαναν το επίσημο κάλεσμα για τις διαδηλώσεις δίνουν τα εξής νούμερα για τη συμμετοχή σε κάποιες πόλεις: Μαδρίτη 800 χιλιάδες, Βαρκελώνη 400 χιλιάδες, Βαλένθια 250 χιλιάδες, Μπίγο 110 χιλιάδες, Χιχόν 100 χιλιάδες, Μούρθια 80 χιλιάδες, Λα Κορούνια 70 χιλιάδες, Αλικάντε 70 χιλιάδες, Πάλμα 50 χιλιάδες, Φερόλ 50 χιλιάδες, Ποντεβέδρα 40 χιλιάδες, Σανταντέρ 40 χιλιάδες, Σαντιάγο 40 χιλιάδες, Λογκρόνιο 40 χιλιάδες, Καστεγιόν 40 χιλιάδες, Ταραγόνα 25 χιλιάδες, Μπιλμπάο 25 χιλιάδες, Ορένσε 25 χιλιάδες.
Τα γεγονότα στην Ισπανία τρέχουν με εκπληκτικούς ρυθμούς. Πριν από ένα χρόνο, το κίνημα των Ιντιγνάδος (Αγανακτισμένων) είχε εντυπωσιάσει όλο τον κόσμο, με τις μαζικότατες διαδηλώσεις ενάντια στη λιτότητα. Τότε υπήρχαν φωνές που ήθελαν να διαχωρίσουν τους Αγανακτισμένους από το εργατικό κίνημα, λέγοντας μάλιστα πως λόγω της υψηλής ανεργίας οι εργάτες της Ισπανίας δεν είχαν πλέον τη δύναμη να ηγούνται στους αγώνες. Ακολούθησαν δύο γενικές απεργίες που έδειξαν τη δύναμη της εργατικής τάξης και έφεραν πολλά από τα δίκτυα που είχαν γεννηθεί στις “πλατείες” να μετατρέπονται σε πρωτοβουλίες οργάνωσης των απεργιών και των απεργιακών φρουρών.
Από τα Αριστερά
Η άνοδος της δεξιάς κυβέρνησης του Ραχόι στα τέλη του 2011 συνάντησε από την αρχή μπροστά της την οργή του κόσμου, ο οποίος ήξερε πως η κατάρρευση της κυβέρνησης του Θαπατέρο (του Σοσιαλιστικού Κόμματος) είχε έρθει από τα αριστερά και όχι από τα δεξιά. Ο αγώνας των ανθρακωρύχων λειτούργησε σαν εστία αντίστασης και αλληλεγγύης για όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην Ισπανία. Ξεκίνησαν μια απεργία διαρκείας ενάντια στις περικοπές που οδηγούν στο κλείσιμο των ορυχείων της Αστούριας και της Λεόν, αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους χωρίς δουλειά και διαλύοντας την τοπική οικονομία που στηρίζεται στο κάρβουνο.
Όταν στα τέλη Ιούνη οι ανθρακωρύχοι αποφάσισαν να στείλουν μια αντιπροσωπεία στην Μαδρίτη δεν ηξεραν ότι η άφιξή τους στην πρωτεύουσα θα συνέπιπτε με την ανακοίνωση του πακέτου άγριας λιτότητας από τον Ραχόι. 150 χιλιάδες κόσμος βγήκε το βράδυ στο δρόμο για να υποδεχθεί τους ανθρακωρύχους και την άλλη μέρα ο ίδιος κόσμος ξαναβγήκε στο δρόμο, συγκρούστηκε με την αστυνομία, ενάντια σε όλα τα μέτρα που κλέβουν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, κοινωνικές δαπάνες και τα χαρίζουν στις τράπεζες.
Οι κινητοποιήσεις δεν σταμάτησαν μέρα και νύχτα όλες αυτές τις μέρες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή προσπαθώντας να καταλάβουν το κέντρο της Μαδρίτης, δίνοντας μάχες με τα ισπανικά ΜΑΤ που είχαν πάρει εντολή να μην αφήσουν κανέναν να πλησιάσει στα κεντρικά δημόσια κτίρια. Οι συνομοσπονδίες αναγκάστηκαν να καλέσουν τη μέρα δράσης (19 Ιούλη), φέρνοντας όλα τα κινήματα και όλες τις κατηγορίες εργαζομένων μαζί στο δρόμο. Άνεργοι, ανθρακωρύχοι, πυροσβέστες, δημόσιοι υπάλληλοι, μαζί με νοσοκομειακούς, εργαζόμενους στη συγκοινωνία, στα σχολεία, στα ΜΜΕ, αλλά και οργανώσεις ομοφυλόφιλων, φεμινιστικές και μαζί τους κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς. Η 19 Ιούλη έδωσε αυτοπεποίθηση σε όσους παλεύουν από τη μία άκρη της χώρας ως την άλλη και άνοιξε το δρόμο για πιο δυναμική συνέχεια.
Οι πυροσβέστες μπροστά και στις φλόγες και στους αγώνες
Πάνω από 300 χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο στη Βαρκελώνη. Οι πυροσβέστες μπλοκάρισαν δρόμους για να εμποδίσουν τα ΜΑΤ να φτάσουν στη διαδήλωση. Γεμάτοι ήταν οι δρόμοι και στη Σεβίλη και στη Βαλένθια.
Στη Μαδρίτη, τα συνδικάτα λένε πως η συμμετοχή έφτασε τις 800 χιλιάδες, ενώ ακόμη και οι μεγάλες εφημερίδες παραδέχονται πως ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Σίγουρα η διαδήλωση ήταν μεγαλύτερη από αυτήν στην τελευταία γενική απεργία τον περασμένο Μάρτη.
Στο σταθμό Ατότσα, 700 μέτρα από το σημείο αφετηρία της πορείας, όλα τα τρένα έφταναν γεμάτα με κόσμο που κατέβαινε για να πάει στη διαδήλωση. Στο μετρό, άκουσα έναν από τους σεκιούριτι να λέει σε έναν φίλο του “Πρέπει να πάμε κι εμείς εκεί, θα είναι φοβερά”.
Οι διαδηλώσεις οργανώθηκαν από τις μεγαλύτερες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες της χώρας. Ο κόσμος διαδηλώνει ενάντια σε ένα πρόγραμμα περικοπών που αντιστοιχεί σε μια ισπανική εκδοχή των “θεραπειών σοκ” που επιβλήθηκαν σε αναπτυσσόμενες χώρες.
Ο δεξιός πρωθυπουργός της Ισπανίας, Μαριάνο Ραχόι, ανακοίνωσε τις περικοπές ακριβώς τη στιγμή που το αγωνιστικό πνεύμα της απεργίας των ανθρακωρύχων απλωνόταν σε άλλους εργάτες σε ολόκληρη τη χώρα. Ιδιαίτερα οι δημόσιοι υπάλληλοι, έπιασαν αμέσως το νήμα των ανθρακωρύχων, κάνοντας καθημερινές πορείες προς το κτίριο της Βουλής, ενάντια στις περικοπές που επιβάλλει ο Ραχόι στους μισθούς τους.
Στις διαδηλώσεις συμμετέχουν και οι πυροσβέστες οι οποίοι παλεύουν ενάντια στις περικοπές και τις επιθέσεις στις συνθήκες εργασίας τους εδώ και δύο χρόνια. Στη Μαδρίτη, οι πυροσβέστες ήταν ανάμεσα στο μπλοκ που έφυγε από τον κύριο όγκο της πορείας, διέσπασε τις γραμμές της αστυνομίας και έφτασε μέχρι τη Βουλή.
Η Ίσα, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο, μου είπε πως τελείωσε η υπομονή της με την κυβέρνηση όταν συνειδητοποίησε ότι τα δίδακτρά της πρόκειται να τριπλασιαστούν, και η Ίσα δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που δέχονται τα χειρότερα πλήγματα. Η δύναμη των εργατικών αγώνων και η ανάγκη για αντίσταση δηλώνονται πανηγυρικά μέσα από τραγούδια και συνθήματα στις διαδηλώσεις. Ένα από αυτά απευθύνεται στον πρωθυπουργό και λέει: “Μαριάνο νο γιέγας αλ μπεράνο” (Μαριάνο δεν θα βγάλεις το καλοκαίρι).
Καθώς η οργή και η αποφασιστικότητα των ανθρακωρύχων, των πυροσβεστών και του κινήματος των Αγανακτισμένων συνεχίζουν να απλώνονται, η Ισπανία έχει όλα τα συστατικά για ένα πολύ καυτό καλοκαίρι.
Ανταπόκριση του Έλιος Αλόνσο απο τη Μαδρίτη.
Ο Έλιος είναι μέλος της Εν Λούτσα (Στον αγώνα), αδελφής οργάνωσης του ΣΕΚ στην Ισπανία
Κατάρρευση
Η καινούργια “Μαύρη Δευτέρα” για την ευρωπαϊκή οικονομία (23 Ιούλη) οδήγησε το σπρεντ των ισπανικών δεκαετών ομολόγων σε ιστορικό ρεκόρ (640 μονάδες βάσης). Αντιστοιχεί σε επιτόκιο δανεισμού 7,5%. Το χρηματιστήριο κατέρρευσε κάτω από το ιστορικό χαμηλό του 2003.
Αυτή είναι η απάντηση των “αγορών” τόσο στους ισχυρισμούς του Ραχόι ότι η συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση “έλυσε το πρόβλημα” όσο και στις ελπίδες τους ότι θα καταφέρουν να περάσουν όλο αυτό το πακέτο περικοπών, μειώσεων μισθών συντάξεων και ιδιωτικοποιήσεων σε βάρος των εργαζόμενων της Ισπανίας. Στο μεταξύ, η κρίση προκαλεί κατάρρευση και χρεοκοπία στις τοπικές κυβερνήσεις των περιφερειών της Ισπανίας. Η Βαλένθια προσφεύγει στη στήριξη της κεντρικής κυβέρνησης, ενώ όλοι εκτιμούν ότι 5-6 ακόμη περιφέρειες θα ακολουθήσουν. Όλες οι περιφέρειες της Ισπανίας βρίσκονται αυτή τη στιγμή αποκλεισμένες από τον δανεισμό των διεθνών αγορών.
Άλματα
Η κυβέρνηση του Ραχόι βλέπει τα επιχειρήματά της να καταρρέουν ταυτόχρονα με την οικονομία. Έχει απέναντί της ένα εργατικό κίνημα που έκανε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα άλματα.
Ο Υπουργός Οικονομικών, Λουίς ντε Γίντος, δηλώνει ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή κάτι παραπάνω. Ο αντιπρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας, Φερνάντο Ρεστόι, όμως, λέει πως “Χρειάζεται να συνεχίσουμε στην ίδια γραμμή. Χρειαζόμαστε κι άλλες περικοπές, κι άλλες μεταρρυθμίσεις που θα αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των αγορών, όπως και μηχανισμούς που θα ενισχύσουν την νομισματική ένωση”. Υπάρχουν ήδη φωνές, όπως του παλιού πρωθυπουργού, Φελίπε Γκονσάλες, που ζητάνε από τον Ραχόι να προχωρήσει σε κυβέρνηση συνεργασίας για να μπορέσει να σηκώσει όλο αυτό το βάρος.
Από τη μεριά τους οι εργαζόμενοι δεν ετοιμάζονται για βήματα πίσω. Οι μεγάλες συνομοσπονδίες UGT και CCOO έχουν ήδη ανακοινώσει ότι θα προχωρήσουν σε γενική απεργία μετά το καλοκαίρι. Και η αναρχοσυνδικαλιστική CGT έχει τον ίδιο προσανατολισμό. Οι ανθρακωρύχοι συνεχίζουν την απεργία, ενώ αντιπροσωπεία τους παραμένει στη Μαδρίτη. Κοιμούνται σε φορτηγά και έχουν στήσει δύο κέντρα αντι-πληροφόρησης, μπροστά στο Υπουργείο Βιομηχανίας και στο Μουσείο του Πράδο. Ταυτόχρονα, σε διάφορους χώρους που έχουν μπει σε κίνηση οργανώνονται συνελεύσεις και ξεκινάνε αγώνες εδώ και τώρα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως και οι εργαζόμενοι στη δημόσια τηλεόραση δεν σταματάνε για “διακοπές”.