Ανοιχτά σύνορα - Όχι μόνο για έξοδο, αλλά και για είσοδο!

Η ρατσιστική υστερία που εξαπέλυσαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου κατά των μεταναστών, αντιμετωπίστηκε με πολύ αδύναμα και αμυντικά επιχειρήματα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.

Στην πραγματικότητα κάθε φορά που οι εκπρόσωποι της κοινοβουλευτικής αριστεράς καλούνταν στα διάφορα πάνελ να απαντήσουν στο ερώτημα τι θέση έχετε για το μεταναστευτικό η απάντηση ήταν σχεδόν πανομοιότυπη: χρειάζεται κατάργηση του Δουβλίνο 2, της συνθήκης της ΕΕ που προβλέπει την επιστροφή των παρανόμων μεταναστών, στην πρώτη χώρα εισόδου τους στην ΕΕ.

Δυστυχώς, αυτές οι απαντήσεις συνεχίζονται και μετεκλογικά. Μια ανάλογη συζήτηση με θέμα «Μετανάστευση και πολιτικές της Ε.Ε.» έγινε στη διάρκεια της συνεδρίασης της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Αθήνα στις 14-15 Ιούλη. Την εισήγηση έκαναν ο Θοδωρής Δρίτσας βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ και ο Θοδωρής Γκοτσόπουλος μέλος της Επιτροπής των Περιφερειών της ΕΕ.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η παρέμβαση του δεύτερου εισηγητή ο οποίος παρουσίασε την πρόταση που θα καταθέσει στην ΕΕ σχετικά με την αναθεώρηση του Δουβλίνο 2. Η πρόταση περιλαμβάνει να δημιουργηθεί ένα κοινό ευρωπαϊκό σύστημα ασύλου με στόχο οι αιτούντες άσυλο να κατανέμονται στο σύνολο των χωρών της ΕΕ, ανάλογα με τις δυνατότητές και τις ανάγκες της κάθε χώρας και να μην «βαλτώνουν» όπως τόνισε χαρακτηριστικά σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία.

Ανάλογες προτάσεις έχουν κατατεθεί και στο παρελθόν από την πλευρά της αριστεράς, προτείνοντας ποσοστώσεις στον αριθμό των μεταναστών και των προσφύγων που θα δέχεται κάθε χώρα, σε μια προσπάθεια να μπουν όρια και κανόνες στον αριθμό των μεταναστών και των προσφύγων.

Αδύναμες απαντήσεις

Στην πραγματικότητα πρόκειται για αδύναμες απαντήσεις που μοιάζουν να αποδέχονται το βασικό θεωρητικό εργαλείο πάνω στο οποίο πατά κάθε ρατσιστικό μέτρο το οποίο ανακοινώνουν κατά καιρούς οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Η Φρόντεξ, ο Φράχτης στον Έβρο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η κατάργηση του νόμου για την ιθαγένεια, ανακοινώνονται τα τελευταία χρόνια προκειμένου να λύσουν το «πρόβλημα» της «ανεξέλεγκτης» εισόδου «λαθρομεταναστών» στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Όμως το βασικό πρόβλημα για τις χώρες της ΕΕ δεν είναι η υπερπληθώρα μεταναστών αλλά οι νόμοι που μετατρέπουν το δικαίωμα της μετανάστευσης σε αδίκημα για τους μετανάστες και πρόσφυγες από την Ασία ή την Αφρική.

Στην ουσία η πρόταση για την αναθεώρηση της συνθήκης Δουβλίνο 2 δίνει τη μισή απάντηση στο πρόβλημα. Το πρώτο και πιο βασικό είναι η κατάργηση της Συνθήκης Σέγκεν, που καταργεί το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης σε πολίτες χωρών που δεν ανήκουν στην ΕΕ μετατρέποντάς την Ευρώπη σε φρούριο. Η απάντηση που θα έπρεπε να δώσει η αριστερά είναι το συνολικό άνοιγμα των συνόρων για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, υπερασπιζόμενη το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων αλλά και το μέλλον των ίδιων των κοινωνιών της Ευρώπης. Η πραγματικότητα είναι ότι οι ανάγκες για εργατικά χέρια είναι πολύ περισσότερες στην ΕΕ. Αυτό παραδέχτηκε πρόσφατα ακόμα και η σουηδέζα επίτροπος αρμόδια για τις εσωτερικές υποθέσεις, Σεσίλια Μάλμστρομ, λέγοντας ότι «Υπολογίζεται ότι το 2030, χωρίς νέα μετανάστευση, ο ευρωπαϊκός πληθυσμός που είναι σε ηλικία να εργαστεί θα έχει μειωθεί κατά 12%».

Το να υπερασπίζεται κανείς τη θεωρία ότι χρειάζεται να μπουν κανόνες ρύθμισης στην κατανομή των αιτούντων άσυλο, δημιουργεί το ερώτημα ποιος θα το κάνει αυτό και με τι κριτήριο. Αν το κριτήριο είναι η σωτηρία των τραπεζών και του ευρώ, με βάσει το οποίο λειτουργεί η ΕΕ, τότε περισσεύουν όχι μόνο οι μετανάστες αλλά και οι ντόπιοι άνεργοι που λόγω της κρίσης δεν πρόκειται να βρουν δουλειά, οι δημόσιοι υπάλληλοι που «είναι πολλοί», οι εργαζόμενοι στις βιομηχανίες που κλείνουν.

Στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε τους μετανάστες από την πλευρά της εργατικής τάξης είναι να μην κάνουμε καμία υποχώρηση και καμία έκπτωση στα δικαιώματά τους. Γιατί η απάντηση ενάντια στα μνημόνια, την κρίση, τη φτώχεια και την ανεργία πάει χέρι χέρι με την ενωμένη πάλη όλων των εργατών, ντόπιων και μεταναστών για να επιβάλουν τις δικές τους λύσεις. Για να διαγραφεί το χρέος, να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες, να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια αυτών που τον παράγουν ανεξαρτήτως χρώματος.