To Πανελλαδικό Συμβούλιο γίνεται σε έκτακτες συνθήκες. Η έκρηξη που ζούμε δεν περιορίζεται στο φοιτητικό και το μαθητικό χώρο. Ο Καραμανλής υποβοηθούμενος από τα ΜΜΕ προσπάθησε να σταματήσει την Πανεργατική Aπεργία στις 10 Δεκέμβρη, αλλά δεν τα κατάφερε. Μπορεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ να ακύρωσε την πορεία και να έκανε μια συγκέντρωση τριών τετάρτων, αλλά η συμμετοχή ήταν τεράστια και στο Σύνταγμα, αλλά και στην πορεία που τελικά πραγματοποιήθηκε από το Μουσείο με τη συμμετοχή συνδικάτων και εργαζομένων. Η άρχουσα τάξη δεν έχει καταφέρει ούτε να τρομοκρατήσει, αλλά ούτε και να απομονώσει αυτό το κίνημα.
Η μετατροπή του συνθήματος «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» που κυριάρχησε στις πορείες σε κίνημα τρομοκρατεί την κυβέρνηση. Γι´ αυτό ψάχνουν τρόπους να το γυρίσουν μέσα - και σε αυτό έχουν μαζί τους τις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης: Το ΠΑΣΟΚ είπε ανοιχτά ότι είναι ενάντια στις καταλήψεις. Η ΚΝΕ προσπάθησε να πάρει τον έλεγχο στις σχολές για να μη γίνουν συνελεύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται, αλλά στο τέλος αρνείται να προτείνει καταλήψεις.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Η οικονομική κρίση είναι η βάση στην οποία πατάει το ξέσπασμα των τελευταίων ημερών. Δεν βρισκόμαστε στο τέλος μιας περιόδου εκρήξεων, αλλά στην αρχή. Οι καπιταλιστές δεν έχουν εύκολο τρόπο διεξόδου από την κρίση. Κάθε μέτρο που παίρνουν για να ενισχύσουν την αγορά φέρνει τα ίδια τα κράτη πιο κοντά στη χρεοκοπία.
Η κρίση ανοίγει πολιτικές συγκρούσεις ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις, όπως φάνηκε στη σύνοδο της ΕΕ, αλλά και μέσα στη Νέα Δημοκρατία για τους χειρισμούς από την οικονομία, μέχρι του τι είδους αντιμετώπιση θα έχουν απέναντι στο κίνημα. Η κρίση περνάει και στο ιδεολογικό επίπεδο, καθώς χιλιάδες κόσμος βλέπει πια καθαρά ότι αυτό το σύστημα δε δουλεύει.
Αλλά η κρίση από μόνη της δε φτάνει. Εχουμε φτάσει σήμερα σε αυτό το ξέσπασμα μέσα από τις συνεχείς αντιστάσεις 10 ολόκληρων χρόνων. Από την απεργία για το ασφαλιστικό το 2001 ενάντια στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μέχρι τις απεργίες των τραπεζικών, της Ολυμπιακής, των εκπαιδευτικών, των νοσοκομειακών και τις φοιτητικές καταλήψεις ενάντια στη ΝΔ, οι αντιστάσεις του κινήματος καθόρισαν τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτές οι αντιστάσεις επηρεάστηκαν από το αντιπολεμικό κίνημα, το αντιρατσιστικό κίνημα. Το οργισμένο συλλαλητήριο μετά τη δολοφονία του Πακιστανού μετανάστη στην Π. Ράλλη από την αστυνομία ήταν ένα μικρό προοίμιο των γεγονότων που ακολούθησαν τη δολοφονία του μαθητή.
Ολα αυτά τα χρόνια το ΣΕΚ έχει παίξει καθοριστικό ρόλο. Καταρχήν μέσα από την πολιτική του εκτίμηση για την κρίση και την αδυναμία των κυβερνήσεων να επιβάλλουν τις επιθέσεις. Μέσα από την επιλογή να αντιστέκεσαι, όχι ζητώντας προϋποθέσεις, αλλά δημιουργώντας μέσα στην αντίσταση προϋποθέσεις. Βρεθήκαμε μέσα στους αγώνες οργανώνοντας τους ίδιους, οργανώνοντας τη συμπαράσταση, φέρνοντας την πολιτική μέσα σε αυτούς, όπως με το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό που είναι βασικός κρίκος του καπιταλισμού στη σημερινή περίοδο.
Χρειάζεται να θυμηθούμε το Λένιν στο «Τι να κάνουμε» όταν έλεγε ότι οι επαναστάτες πρέπει κάθε στιγμή να διαλέγουν τον κρίκο που τους δίνει τη δυνατότητα να έχουν όλη την εικόνα της αλυσίδας και να μπορούν να είναι καθοριστικοί στο πώς θα πάει όλη η αλυσίδα. Αυτό σημαίνει ότι κάνεις την επιλογή για το ρόλο της κρίσης, κάνεις την επιλογή για το ρόλο του πολέμου και μέσα από τη δράση σου καθορίζεις τις εξελίξεις.
Ο ρόλος του ΣΕΚ σε αυτήν την περίοδο ήταν να είναι να μετατρέψουμε τη σημερινή έκρηξη σε μαζικό κίνημα. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες είναι εύκολο να υπάρξουν οι θεωρίες της υποκατάστασης της δράσης του μαζικού κινήματος από λίγους ή πολλούς «ξεκάθαρους» επαναστάτες. Αυτές οδηγούν σε ήττα και απομόνωση.
Σχολές
Χρειάζονται πολιτικές μάχες για να προχωρήσει το κίνημα. Καταρχήν μέσα στις σχολές, να γίνουν μαζικές συνελεύσεις με αποφάσεις για καταλήψεις όπως έγινε για το Aρθρο 16. Χρειάζεται να κάνουμε τις καταλήψεις κέντρα συλλογικότητας, οργάνωσης του αγώνα και συντονισμού με την εργατική τάξη και τους μαθητές. Την ίδια μάχη έχουμε να δώσουμε στα σχολεία. Με καταλήψεις απέναντι, από την μια, στην προσπάθεια μαντρώματος του κινήματος από την ΚΝΕ και από την άλλη απέναντι στην εκτόνωση του «κάθε μέρα στο δρόμο».
Στους εργατικούς χώρους έχουμε να συνδέσουμε τους άμεσους αγώνες με το αίτημα να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων. Στην ερώτηση αν είναι τα συνδικάτα σε θέση να ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ απάντησε ότι «οι πολιτικές πρωτοβουλίες ανήκουν μόνο στα κόμματα και το κοινοβούλιο». Εγκαταλείπει τους εργατικούς αγώνες. Χρειάζεται από την πλευρά μας να οργανώσουμε από τα κάτω, με πρωτοβουλίες στη βάση, πιέζοντας τις ηγεσίες των συνδικάτων, όπως κάναμε με την απεργία στις 10 Δεκέμβρη. Η Εργατική Αλληλεγγύη μπορεί να γίνει ο οργανωτής αυτής της μάχης στην εκπαίδευση, στους εργατικούς χώρους, τις γειτονιές.
Ο ρόλος μας μέσα στις εξελίξεις έχει βοηθήσει την αντικαπιταλιστική αριστερά. Το μπλοκ της στις 10 Δεκέμβρη ήταν τεράστιο και αυτό είναι παράδειγμα για όλους. Η αντικαπιταλιστική αριστερά ξεκαθαρίζει, κινείται ενωτικά και μπορεί να τραβάει κομμάτι της βάσης των ρεφορμιστών. Χρειάζεται να προχωρήσουμε επίσης με μέτωπα προσπαθώντας να κερδίσουμε την ίδια αυτή βάση, στο αντιπολεμικό, στο αντιρατσιστικό μέτωπο.
Σε τέτοιες συνθήκες, χρειάζεται να μεγαλώσουμε γρήγορα. Βάζουμε στόχο στο επόμενο εξάμηνο να στρατολογήσουμε 500 νέα μέλη στο κόμμα. Στους μαθητές αυτή η προσπάθεια έχει ξεκινήσει και πρέπει να την απλώσουμε παντού. Χρειάζεται να κερδίσουμε κόσμο στις επαναστατικές ιδέες, στη προοπτική του εργατικού ελέγχου και του σοσιαλισμού. Τα αυτιά του κόσμου δεν είναι μόνο ανοιχτά στο πώς να συγκρουστεί με την αστυνομία ή να ρίξει την κυβέρνηση. Να κάνουμε τους πυρήνες μας κάθε βδομάδα κέντρο αυτής της συζήτησης και οργάνωσης της δράσης. Τα ζητήματα που ανοίγουν πια είναι πολύ μεγάλα. Πολύ μεγαλύτερες είναι οι δυνατότητες οι δικές μας.
Tο κείμενο στηρίχτηκε στην εισήγηση της K.E. που έκανε η Μαρία Στύλλου