AΠO THN ΣYZHTHΣH «Η ΚΡΙΣΗ, ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ»ΣTO MOHMEPO TOY ΠEPIOΔIKOY ΣOΣIAΛIΣMOΣ AΠO TA KATΩ ΣTIΣ 14/12/08
Mαρία Στύλλου, Περιοδικό Σοσιαλισμός απο τα κάτω:
Είναι γεμάτες οι εφημερίδες από ιστορίες καταστροφής. Χιλιάδες απολύονται στην Αμερική, στην Ευρώπη και χτυπάει το καμπανάκι και στην Ελλάδα. Μόνο της Ολυμπιακής να απολυθούν σημαίνει 8000 εργαζόμενοι. Μια σειρά εργοστάσια ταυτόχρονα, ο Λαναράς η ALTEC, η απειλή στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ. Ποιος θα κρίνει την εξέλιξη των γεγονότων; Από τη μεριά της η εργατική τάξη στην Ελλάδα έχει 3 χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι ότι έχει δώσει μάχες τα τελευταία χρόνια. Το δεύτερο είναι ότι είναι οργανωμένη στα συνδικάτα. Σε πολλές χώρες ο κόσμος είναι σαλταρισμένος. Εδώ είναι και οργανωμένος. Στην εργατική τάξη, βασική μορφή οργάνωσης είναι τα συνδικάτα. Χωρίς αυτά και ο πιο σαλταρισμένος δεν έχει δυνατοτητα να αλλάξει τιποτα. Το τρίτο είναι ότι έχει δώσει και πολιτικές, όχι μόνο συνδικαλιστικές μάχες. Η εργατική τάξη βρέθηκε μπροστά στη συμπαράσταση στις φοιτητικές καταλήψεις, στο αντιπολεμικό κίνημα, πήρε μέρος στα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια. Ειναι τρία χαρακτηριστικά που δίνουν τη δυνατότητα να πιστεύουμε ότι μπορεί η οργανωμένη και σε μεγάλο βαθμό πολιτικοποιημένη και οργισμένη εργατική τάξη να δώσει αυτή τη μάχη και να μην πληρώσει την κρίση. Υπάρχει αμφισβήτηση αν η εργατική τάξη είναι συνδικαλισμένη. Στη συζήτηση έχουμε τρεις ομιλητές που πριν από δέκα χρόνια θα θεωρούνταν σε κλάδους ασυνδικάλιστους. Συνολικά στην κοινωνία, ο συνδικαλισμός έχει μεγαλώσει, έχει πιάσει νέα κομμάτια.
Γιατί, όμως, ενώ υπάρχει όλη αυτή η οργή και η αγανάκτηση, ο ρυθμός των απεργιών δεν συμβαδίζει με το ρυθμό της οργής και της διάθεσης στους εργατικούς χώρους; Μέσα σε αυτό το πολύ καυτό φθινόπωρο η ΓΣEE με όλα τα ανοιχτά ζητήματα έκανε μόνο δυο 24ωρες και συζητιέται αν θα κάνει τρίτη. Οι ομοσπονδίες δεν μπαίνουν μπροστά να οργανώσουν τους κλάδους.
Το ερώτημα είναι γιατί; Συμβαίνει πρώτη φορά; Μαζί με τα συνδικάτα και τη φοβερή οργάνωση των εργατών δημιουργήθηκε και ένα στρώμα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που έχει τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στο τι θέλει η βάση και στο τι επιδιώκει η ίδια. Η βάση είναι η δυναμική και η γραφειοκρατία είναι η τάπα, το συντηρητικό κομμάτι. Το 1919-20 στην κόκκινη διετία της Ιταλίας, όταν απλώνονταν οι καταλήψεις των εργοστασίων σε όλη την Ιταλία, η CGIL ρώτησε την ηγεσία των συνδικάτων: «επανάσταση ή νομιμότητα;» και απάντησαν να σταματήσουν οι καταλήψεις και να κλείσει η εξέγερση και να εμπιστευτούν το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας. Πάντα στην ηγεσία των συνδικάτων διαμορφώνεται μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που από τη μια έχει να διαπραγματευθεί με τα αφεντικά τις κατακτήσεις και τα αιτήματα των εργατών και ταυτόχρονα ενδίδει στη νομιμότητα και στη λειτουργία του τι σημαίνει να είσαι εργάτης μέσα στον καπιταλισμό. Το στρώμα αυτό πιέζεται από τη βάση, πιέζεται και από τους καπιταλιστές.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση έχουν διαμορφωθεί διάφορες απόψεις: Υπάρχει μια ολόκληρη θεωρία που διαμορφώθηκε μέσα στα κομμουνιστικά κόμματα περί «κόκκινων συνδικάτων». Οτι ο μόνος τρόπος να ξεμπλοκάρεις από αυτό το πρόβλημα είναι οι πιο αριστεροί να διαμορφώσουν τα δικά τους κόκκινα, καθαρά, ξεχωριστά συνδικάτα. Τα οποία να συσπειρώνουν το πιο επαναστατικό κομάτι μέσα στην εργατική τάξη. Ποτέ δεν λειτούργησε, και πολλές φορές λειτούργησε διασπαστικά και απομονωτικά. Το προσπαθεί το ΠΑΜΕ, το προσπαθούν και κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ποτέ όμως δεν λειτούργησε, διότι η δύναμη των συνδικάτων είναι ακριβώς, ότι μπορούν και οργανώνουν όλη την εργατική τάξη και εκεί είναι η προσπάθεια που πρέπει να κάνει η αριστερά και οι αντικαπιταλιστές.
Το ερώτημα είναι με ποιο τρόπο η αριστερά προσπαθεί και οργανώνει τη βάση των συνδικάτων. Αν υπάρχει τακτική και προσανατολισμός να ενισχυθεί η βάση των συνδικάτων, ώστε να έχει αυτοπεποίθηση, να είναι οργανωμένη η βάση και όχι άτομα, να πιέζουν τη συνδικαλιστική ηγεσία για να προχωράει σε αγώνες και όταν δεν προχωράει αυτή σε αγώνες, να παίρνουν την ηγεσία και να προχωράνε οι ίδιοι σε αγώνες.
Αυτή η διαδικασία έχει δουλέψει και υπάρχει εμπειρία σε πολλούς χώρους, ότι η οργάνωση από τα κάτω μπορεί να πει: πάμε για απεργία και όχι για συμβιβασμό. Σε τέτοιες στιγμές ανοίγει το ζήτημα της συμπαράστασης με άλλα κομμάτια της εργατικής τάξης και η ανάγκη να μπει οργανωμένα η πολιτική μέσα στους εργατικούς χώρους. Γιατί η πολιτική είναι μέσα στους εργατικούς χώρους. Είτε για το πώς θα χάσει ο Μπους τον πόλεμο, είτε πώς δεν θα δολοφονούν μετανάστες, πώς θα πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων. Χρειάζεται αυτό να γίνεται οργανωμένα, να συνδέονται οι μάχες και τα αιτήματα με την γενική πολιτική συζήτηση.
Όταν κλείνει ένα εργοστάσιο το ζήτημα της κατάληψης είναι το πρώτο. Αλλά αμέσως ανοίγει το θέμα: Πώς προχωράει μια κατάληψη; Είναι βασική διεκδίκηση το «κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση» των επιχειρήσεων που απολύουν μαζικά. Των τραπεζών το ίδιο. Χρειάζεται να αρχίσουν και μπαίνουν αυτά τα ζητήματα στους εργατικούς χώρους.
Θυμηθείτε τις προβληματικές στις αρχές του '80. Τα αφεντικά χρωστούσαν και πτωχεύανε. Μια σειρά εργοστάσια άρχισαν το κίνημα των προβληματικών, το οποίο έλεγε κρατικοποίηση, προχωρημένο αίτημα. Ανοιξε τότε το τεράστιο πολιτικό θέμα: αν η κρατικοποίηση θα γίνει με αποζημίωση ή χωρίς. Το ΠΑΣΟΚ έφτιαξε έναν οργανισμό των προβληματικών όπου για ένα χρονικό διάστημα ο κόσμος κράτησε τις δουλειές του και δούλευε για να ξεπληρώνει τις τράπεζες. Μετά από 2 χρόνια, ο κόσμος ξεπλήρωσε τις τράπεζες και άρχισε να χάνει τη δουλειά του γιατί οι επιχειρήσεις δεν έβγαζαν αρκετά κέρδη και έκλεισαν. Αρα ανοίγουν και τα θέματα για το πώς η εργατική τάξη θα αποκτήσει τον έλεγχο. Αυτό το ρόλο έχει να παίξει η αριστερά και ιδιαίτερα η αντικαπιταλιστική αριστερά. Εχουμε άμεσες μάχες: να είναι η 18/12 μεγάλη απεργία, το 20/12 αντιρατσιστικό συλλαλητήριο. Αλλά και πιο μακροπρόθεσμες μάχες: οργάνωση στους χώρους, πολιτική στους χώρους, προοπτική ότι ο κόσμος της βάσης των συνδικάτων μπορεί όχι μόνο να ξεπεράσει τη γραφειοκρατία αλλά να χτίσει μια ολόκληρη κοινωνία.
Γιώργος Σωτηρόπουλος, σωματείο ALTEC:
Η TELECOMS που είναι θυγατρική του ομίλου ALTEC από το καλοκαίρι άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα που την οδήγησαν να κάνει αίτηση πτώχευσης. Τους 250 εργαζόμενους, αποφάσισαν να μας αφήσουν απλήρωτους στο έλεος νομικών διαδικασιών. Μόλις την περασμένη άνοιξη είχαμε φτιάξει ένα σωματείο, το οποίο συνεπώς ήταν αρκετά νεόκοπο, όταν άνοιξε η μάχη. Το καλό με αυτό ήταν ότι δεν υπήρχαν προβλήματα γραφειοκρατίας ούτε εργατοπατέρων, όμως είχαμε προβλήματα απειρίας. Πέσαμε στα βαθιά πολύ γρήγορα και στην αρχή ήταν δύσκολο.
Γιατί αλλαγές έχουν υπάρξει, αλλά στους εργασιακούς χώρους τα πράγματα παραμένουν να μην είναι πάρα πολύ καλά. Αρχικά, στο σωματείο γραφτήκαμε 20 άτομα. Στις πρώτες συνελεύσεις μαζευόμασταν 6-7 άτομα. Με την κρίση, υπήρξε συσπείρωση. Δεν είναι να λέμε 'πάλι καλά που έγινε η κρίση', αλλά αποτελεί ένα λόγο για να κινητοποιηθούν λίγο παραπάνω οι άνθρωποι. Στη δουλειά υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχαν ξανακούσει για αλληλεγγύη, συσπείρωση, την έννοια του κινήματος. Μπήκανε όμως σε αυτή τη λογική. Κάναμε κατάληψη, κάναμε κάποιες πορείες. Φτάσαμε τελικά σε μια συμφωνία με τη διοίκηση. Μια συμφωνία που δεν ήταν και ό,τι καλύτερο και υπήρξαν πολλές διαφωνίες, διότι περιλάμβανε χάσιμο θέσεων εργασίας για τους περισσότερους εργαζόμενους. Ομως, το αποδέχθηκαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και έτσι, μιας και είμαστε σωματείο βάσης, η απόφαση πέρασε μέσα από τη συνέλευση. Ωστόσο, το νιώθουμε και ως μια μορφή νίκης, διότι και μια μικρή νίκη είναι σημαντική όταν δείχνει ότι ο κοινός αγώνας δεν είναι χαμένος. Οταν δεν υπάρχει καμιά νίκη, οι άνθρωποι αρχίζουν και πιστεύουν ότι δεν έχει κανένα νόημα να παλεύουν.
Τελικά η διοίκηση φαίνεται ότι μας κοροϊδεύει, κάτι που δεν είναι και τόσο έκπληξη. Δεν υπογράφει το χαρτί που μας υποσχέθηκε και όλο μας ζητάει καθυστερήσεις. Εμείς αρνηθήκαμε και έτσι από Δευτέρα 15 Δεκέμβρη ξεκινάμε νέα κατάληψη που ελπίζουμε να είναι διαρκείας. Θα είναι μια πρώτη κίνηση σε μια συνέχεια κινητοποιήσεων. Τα παιδιά από την Εργατική Αλληλεγγύη είναι μαζί μας από την αρχή. Θέλουμε να κλείσουμε και το Υπουργείο Εργασίας γιατί δεν θα τους αφήσουμε να είναι εξαφανισμένοι. Το μόνο που έκαναν ήταν μια τριμερή συνάντηση και ο Υπουργός μας παρουσίαζε σαν κατόρθωμα ότι συζητήσαμε το σωματείο με τη διοίκηση. Ζητάμε τη συμπαράσταση όπως μπορεί ο καθένας, γιατί όλα μόνο με κοινούς αγώνες μπορούν να πάνε μπροστά.
Γιάννης Θεοχάρης, Δ.Σ. Σωματείου ΙΝΤΡΑΚΟΜ:
Τα προχωρήματα που υπάρχουν σε όλη την κοινωνία υπάρχουν και στους εργατικούς χώρους. Μπορεί να μην είναι με την ίδια μορφή αλλά υπάρχουν. Στις 31 Οκτώβρη κάναμε συνάντηση με τη διοίκηση και μας ανακοίνωσε ότι λόγω της επερχόμενης κρίσης πρέπει να προχωρήσει σε δύο πράγματα: μηδενικές αυξήσεις και 120-200 απολύσεις. Προκλήθηκαν αμέσως αντιδράσεις και ανησυχία στον κόσμο. Υπήρχαν δύο επιλογές που εκφράστηκαν από τις διάφορες τάσεις μέσα στο ΔΣ του σωματείου. Πιστεύω ότι η ίδια συζήτηση το επόμενο διάστημα θα εμφανιστεί και σε άλλες εταιρείες. Η μία επιλογή είναι να δεχθούν οι εργαζόμενοι να χάσουν δικαιώματα ώστε να διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας, μείωση αποδοχών κλπ. Το έχουμε δει και στην Ευρώπη, αλλά όπου δίνουν δικαιώματα στο τέλος έρχονται και οι απολύσεις. Εκφράστηκε και σε μας αυτή η άποψη. Να δεχθούμε τη μείωση του δώρου των Χριστουγέννων κατά 40%. Η πλειοψηφία του ΔΣ του σωματείου τάχθηκε με αυτήν την άποψη. Οι αριστερές παρατάξεις, η Πρωτοβουλία Γένοβα 2001 και η παράταξη του ΚΚΕ είμασταν αντίθετοι και προτείναμε απεργία. Εγιναν αλλεπάλληλες συσκέψεις για να καταλήξουμε σε μια γενική συνέλευση και έτσι για 15 μέρες όλος ο κόσμος συζητούσε αυτό το δίλημμα: συμβιβασμός ή απεργία. Συσπειρώθηκε μια δυναμική και η άποψη που έλεγε συμβιβασμός όλο και αποδυναμωνόταν.
Εμείς προβάλαμε την άποψη ότι «πάμε για απεργία» διότι δεν είμαστε μέτοχοι ή συνέταιροι με την εταιρεία. Δεν ήμασταν μαζί στα κέρδη της ΙΝΤΡΑΚΟΜ, γιατί να είμαστε μαζί τώρα που έχει ζημιές; Αυτοί δημιούργησαν την κρίση, αυτοί να την πληρώσουν. Εξάλλου, η ΙΝΤΡΑΚΟΜ δεν είναι μια επιχείρηση που πάει για κλείσιμο. Εχει κερδοφόρες δραστηριότητες και πλέον έχει κάποιες ζημιογόνες δραστηριότητες. Η απάντηση του εργοδότη είναι: τις ζημιογόνες θα τις πληρώσετε εσείς, τις κερδοφόρες θα συνεχίσω να τις έχω εγώ. Οι εργαζόμενοι στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ ένα πράγμα είχαν σίγουρο: τη δουλειά τους. Οταν τους παίρνεις και αυτό ακόμη υπήρχε μολών λαβέ: «Τη δουλειά μου δεν τη δίνω». Ετσι, στη γενική συνέλευση στις 13 Νοέμβρη, τουμπάρισε η ηγεσία και όλο το ΔΣ ζήτησε από τον κόσμο να ψηφίσει απεργία. Αποτέλεσμα: στους 700 που ήρθαν στη γενική συνέλευση, οι 630 ψήφισαν για απεργία. Ετσι βγήκε μια πολύ δυνατή απεργία με καθολική συμμετοχή. Δεν είχαμε ξανακάνει απεργία ενάντια στον Κόκκαλη, είχαμε κάνει πανεργατικές, για το ασφαλιστικό, για το αντιπολεμικό. Τώρα τα πράγματα ήταν πολύ χοντρά. Από τους 2500 ανθρώπους, δεν πήγε κανένας στη δουλειά. Στην περιφρούρηση δεν βρήκαμε ούτε έναν να θέλει να σπάσει την απεργία. Το μήνυμα πήγε στη διοίκηση και τα πράγματα αλλάξανε ρότα. Αν είχε περάσει ο συμβιβασμός, τώρα θα κλαίγαμε τη μοίρα μας. Θα είχαμε δώσει το δώρο και θα περίμενε ο καθένας τη σειρά του για να χάσει τη δουλειά του.
Μέσα στους χώρους θα γίνει μάχη. Δεν πρόκειται να αφήσουμε να μας βάλουν να πληρώσουμε την κρίση.
Η έκρηξη που φαίνεται στη νεολαία, στο επόμενο διάστημα θα φανεί και μέσα στους εργατικούς χώρους. Γιατί και η απεργία στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ μια εξέγερση ενάντια στον εργοδότη ήταν.
Γιάννης Κούτρας, 5μελής Γιατρών Iπποκράτειο Θεσ/κης:
Συζητάμε για την οικονομική κρίση και ότι προσπαθούν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους. Ως κλάδος, οι νοσοκομειακοί γιατροί έχουμε πολλές ομοιότητες. αλλά έχουμε και κάτι να πούμε στους άλλους εργαζόμενους, έχουμε μία νίκη που στο μέλλον θα αποδειχθεί πόσο μικρή ή μεγάλη ή στρατηγική είναι. Την προηγούμενη βδομάδα υπογράφτηκε μια συλλογική σύμβαση. Απέναντι σε αυτό που είναι η λογική της κυβέρνησης, δεν παίρνετε τίποτα, δεν έχει η οικονομία να δώσει, σε μας τους νοσοκομειακούς γιατρούς αναγκάστηκαν να δώσουν μια αύξηση που είναι 210 ευρώ στο βασικό για τον ειδικευόμενο + 90 στο επίδομα. Μέσο όρο ένα 20-30% από τη νέα χρονιά. Συν ότι κερδίσαμε το ρεπό, σε σχέση με τον εργάσιμο χρόνο και μια υπόσχεση για προσλήψεις. Αυτό που φάνηκε μέσα στα νοσοκομεία είναι ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες, έχει λάθος όποιος λέει ότι δεν μπορείς να κερδίσεις πράγματα, ότι όταν ο καπιταλισμός είναι σε κρίση το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αμυνθείς. Μπορούμε να πάρουμε τα πάντα, όπως τα 1600 ευρώ που είχαμε βάλει στόχο στο συνέδριό μας. Μας το στέρησε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Μήπως επειδή είναι ιδιαίτερος κλάδος οι γιατροί; Οχι. Απλώς, με αφορμή μια ευρωπαϊκή οδηγία για το ωράριο, η κυβέρνηση επέλεξε να περάσει μια σειρά από επιθέσεις για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ αποφάσισαν ότι δέχονται την πρόταση Αβραμόπουλου. Καταφέραμε και το ανατρέψαμε, μέσα από την κινητοποίηση της βάσης. Υπήρξε ένα μαζικό κύμα επισχέσεων για τις απλήρωτες εφημερίες, με τις οποίες μας εκβιάζανε.
Φτάσαμε σε ένα πανελλαδικό συντονιστικό των επισχέσεων. Εφτασε ένα ολόκληρο κύμα στο οποίο συμμετείχαν κατά κύριο λόγο οι ειδικευόμενοι γιατροί. Οι ίδιοι που είχαν ως φοιτητές συμμετάσχει στις καταλήψεις για τις εξετάσεις της ειδικότητας, αυτοί που ως μαθητές ήταν στις καταλήψεις για το νόμο Αρσένη και μετά στα αντιπολεμικά. Ετσι το καλοκαίρι καταφέραμε απέναντι στη γραφειοκρατία να κάνουμε έκτακτο συνέδριο, να κερδίσουμε και να περάσει απόφαση ότι δεν αποδεχόμαστε την πρόταση Aβραμόπουλου και πάμε για αγώνα για τα 1600 και βγάλαμε και μια διαπραγματευτική ομάδα.
Φτάσαμε το Σεπτέμβρη να είμαστε μπροστά στο τι θα κάνουμε για να οργανωθεί αυτή η μάχη. Εμείς, ως Πρωτοβουλία Γένοβα λέγαμε ότι το επόμενο εξάμηνο είναι κρίσιμο. Θα κριθεί ως το τέλος του έτους αν θα κερδίσουμε εμείς ή αυτοί. Εγινε μια 5νθήμερη απεργία που δεν τη στήριξε η ηγεσία. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν πίστευε ότι αυτή η απεργία μπορεί να πετύχει και υποτίμησε τη μάχη. Αποτέλεσμα ήταν ότι είχαμε τις μεγαλύτερες συνελεύσεις της δεκαετίας, τον Οκτώβρη, σε όλη την Ελλάδα. Παντού πήραμε αποφάσεις για τα αιτήματα και το πρόγραμμα δράσης. Οταν τέλος Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη, φτάσαμε στη δράση, στο Ιπποκράτειο Θεσ/νίκης θα έμενε για εφημερία ο ρευματολόγος, ο ενδοκρινολόγος και δυο τρεις παιδίατροι. Πρακτικά σήμαινε εφημεριακό κραχ.
Αποτέλεσμα ο Αβραμόπουλος με την πλάτη στον τοίχο. Ετσι φτάσαμε να βγουν και οι άλλοι εργαζόμενοι μέσα στα νοσοκομεία. Ετσι φτάσαμε να έχουμε το Αττικόν κλειστό, να δημιουργείται τεράστιο πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση και ο Αβραμόπουλος να είναι μπροστά στο σενάριο να γίνει η Μαριέττα Γιαννάκου του 2008. Ετσι αναγκάστηκε, πήγε στον Καραμανλή και ήρθε να μας πει: «έδωσα μάχες και βρήκα λεφτά». Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι όσα κερδίσαμε τα κερδίσαμε μέσα από τη συλλογικότητα και την οργάνωση του αγώνα από τα κάτω.
Ντίνα Γκαρανέ, καθηγήτρια Γ´ EΛME Aθήνας:
Την Τρίτη και την Τετάρτη, το συνδικάτο μου, η ΟΛΜΕ, έκανε απεργία και οργάνωσε την απάντηση στην κυβέρνηση καταστολής και βίας του Καραμανλή. Τώρα, υπάρχει συνέχεια. Τα αποτελέσματα φαίνονται στην οργή της ΔΑΚΕ η οποία από τη μια καταγγέλλει τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ ότι μίλησε για «Κυβέρνηση δολοφόνων» από την άλλη αποκαλεί το ΔΣ της ΟΛΜΕ «γιάφκα αριστεριστών». Μπροστά στις 18 Δεκέμβρη, με τη Στάση Εργασίας των εργαζόμενων του δημοσίου και την απεργία στα νοσοκομεία, υπάρχει προσπάθεια από όλη την αριστερά να μετατρέψουμε την στάση της ΟΛΜΕ σε 24ωρη απεργία. Ολα αυτά δεν έπεσαν από τον ουρανό. Από το Σεπτέμβρη υπάρχει ένα κλίμα μέσα στους καθηγητές που πίεσε την ηγεσία. Στις αρχές Σεπτέμβρη βγήκε η πρόταση από το ΔΣ της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας, με πρώτο αίτημα τις αυξήσεις.
Αυτή η πρόταση δεν πλειοψήφησε μέσα στη συνέλευση των προέδρων αλλά όλοι κατέθεταν απεργιακά προγράμματα. Δεν είναι ώρα να εξηγήσουμε γιατί, έχει ευθύνες και η αριστερά. Αλλά, ο απλός κόσμος έλεγε τότε: «πώς θα πάμε να πάρουμε αυξήσεις 1400 ευρώ μέσα στην κρίση όταν απολύονται όλοι και ιδιωτικοποιούνται τα πάντα; Μήπως εμείς οι καθηγητήες που έχουμε και τη δουλειά μας σίγουρη να κάνουμε κράτει;» Εμείς τους απαντούσαμε με το παράδειγμα των γιατρών.
Λέγαμε οτι υπάρχει χώρος που βγήκε σε μάχη, που διεκδικεί και έβγαλε διαπραγματευτική ομάδα προς το υπουργείο. Δεν πλειοψήφισε τότε η απεργία. Ομως άφησε μια παρακαταθήκη. Πότε φάνηκε; Στις 26 Νοέμβρη είχε σκάσει η ιστορία με τα ταμεία. Μας είπαν: εφάπαξ δεν θα πάρετε, φάρμακα και γιατροί κομμένα. Αρχισαν αυτοί που έλεγαν ότι είχαν τη σύνταξη δεδομένη να λένε: δεν μπορώ να πάρω φάρμακα. Στη 26 Nοέμβρη έκανε Στάση Εργασίας η ΑΔΕΔΥ που συνήθως δεν υπάρχει συμμετοχή από καθηγητές. Για πρώτη φορά είχαμε μεγάλα ποσοστά απεργίας και μπορέσαμε να κάνουμε σοβαρή διαδήλωση και να ανέβουμε και στο Ταμείο. Ο τρόπος για να προχωράνε τα πράγματα είναι να ενισχύουμε το «από τα κάτω», χρειάζονται πρωτοβουλίες στα πρωτοβάθμια με στόχο την απεργία και με προοπτική την απεργία διαρκείας μέχρι να πέσει η κυβέρνηση και να υλοποιήσουμε τα αιτήματά μας. Και μέχρι να τα ικανοποιήσουμε όλα, δεν πρέπει να κάνουμε ούτε βήμα πίσω στο ζήτημα των αυξήσεων. Αυτή είναι η πρόκληση για την αριστερά, να οργανώσει τους χώρους. Δεν τα έχει καταφέρει με τον καλύτερο τρόπο ως τώρα, αλλά πρέπει να το κάνουμε γιατί εκεί είναι η δύναμη της εργατικής τάξης.