Μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη αποτελεί το πρώτο ολοκληρωμένο λογοτεχνικό πόνημα του συντρόφου Παναγιώτη Παπαπαναγιώτου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΡΕΩ τον προηγούμενο μήνα. Ευαίσθητο και ταυτόχρονα ειρωνικό, ερωτικό αλλά και με μια πικρή κυνικότητα, πολιτικό με ξεκάθαρη θέση στο πλάι της αριστεράς και των κινημάτων, οι “Σαπράνθρωποι” -όπως είναι το όνομα της ποιητικής συλλογής- θα έλεγε κανείς πως προσπαθούν να ανακαλύψουν, να σκιαγραφήσουν, τα ακριβή συστατικά της καθημερινότητας μέσα στην κρίση.
Από την μία αυτή η έντονη ερωτικότητα, η σαρκική έλξη, το σωματικό σκίρτημα, μια ατομικότητα τόσο όμορφη αλλά και σκληρή, αλλά και τόσο απλή και καθημερινή που καταλήγει πανανθρώπινη, και από την άλλη η καθημερινότητα του κοινωνικού περίγυρου, του πολιτικού προβληματισμού, του σχολιασμού.
Με ένα λόγο σχεδόν πεζό που η ποίηση κρύβεται στις εικόνες, ο σ. Παναγιώτης δεν προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν έναν αντικειμενικό παρατηρητή ή σαν κάποιο εξειδικευμένο αναλυτή και στραπατσάρει την εικόνα του, σαν “ποιητής της παρακμής”. Παρόλα αυτά διεκδικεί να ακουστεί, με την παρρησία του λόγου του, μιλάει στον συνάνθρωπο, “στο σύντροφο, τον φίλο, τον συμμαθητή”. Δίνει συμβουλές, επικροτεί αλλά και επιπλήττει, συμφωνεί ή διαφωνεί, προσπαθεί να αντιπαρατεθεί με τις κοινωνικές συμβάσεις, με αυτό που “ονομάζουν φυσιολογική ζωή”, και να προειδοποιήσει για τα “κενά μνήμης που σου κληροδοτεί το τώρα”, αφήνοντας ωστόσο πάντα μια -έστω και αμυδρή- χαραμάδα φωτός, ελπίδας. “Ο Εχθρός μας είναι στην ίδια μας την πατρίδα!”, φωνάζει σε ένα ποίημα, “Γι' αυτό μοίρασε φίλε προκυρήξεις στην απεργία (...) Γι' αυτό φίλε, μην παραδοθείς ποτέ”.
Μπορεί να ειρωνεύεται την εποχή του ΔΝΤ, να τραγουδάει την “μπαλάντα της παρακμής”, να “εγγυάται” ένα μέλλον χτισμένο πάνω στην τάξη, την ησυχία και την ασφάλεια ενός νεκροταφείου (...) MADE IN USA” ή να φωνάζει “προσοχή στα ξυρισμένα κεφάλια”, όμως προσπαθεί να βρει τις λύσεις, να δώσει απαντήσεις. “Σύντροφε πιάσε το χέρι μου να κάνουμε αλυσίδα”, τελειώνει το ποίημα “Γρηγορόπουλος όπως Καλτεζάς”. “Ζυμώνουμε το ψωμί του μέλλοντος. Που σημαίνει: Αγώνας μέχρι τη Νίκη!” ολοκληρώνει το ποίημα με τίτλο “Αίθουσα Γκίνη” και δικαιολογεί τις καπνισμένες κάννες των “οργισμένων προλετάριων” από την Αθήνα, ως το Σαντιάγκο της Χιλής και την Νέα Ορλεάνη.
Άλλωστε ο σ. Παπαπαναγιώτου το ξεκαθαρίζει από την αρχή στο σημείωμά του πως δεν μπορεί -μέσα σε μια κοινωνία που πίνει από κρανία σφαγμένων ανθρώπων- ο ίδιος να σταματήσει να παλεύει μέσα από τις τάξεις της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς για ένα από τα μεγάλα “ελαττώματά” του, το όραμα για μια νέα καλύτερη κοινωνία. Στην πρώτη του αξιοσημείωτη αυτή δουλειά ο σύντροφος Παναγιώτης προσθέτει ένα φωτεινό λογοτεχνικό λιθαράκι στο συλλογικό μας αγώνα. Την ποιητική συλλογή “ΣαπρΑνθρωποι” του Παναγιώτη Παπαπαναγιώτου μπορεί κάποιος να την προμηθευτεί και από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο (Φειδίου 14, Αθήνα).