Οι επικοινωνιακοί «φωστήρες» που έχει μαζέψει ο Σαμαράς στο Μέγαρο Μαξίμου νομίζουν ότι βρήκαν έναν νέο τρόπο να μας ταίσουν κουτόχορτο: τη λεγόμενη «επιμήκυνση». Ξαφνικά, μια συνέντευξη στη Γουόλ Στριτ Τζέρναλ έγινε απόδειξη ότι ο Σαμαράς έθεσε το ζήτημα και οι «εταίροι» ανταποκρίνονται και να, οι θυσίες θα είναι οι τελευταίες και θα πιάσουν τόπο. Μέχρι και η καρδιά της Μέρκελ άρχισε να ματώνει για τους φτωχούς έλληνες…
Όλα αυτά βγήκαν στον αέρα, τελείως τυχαία, την ώρα που ο Τσίπρας μιλούσε στη ΔΕΘ. Αλλά ο κύριος στόχος δεν ήταν τόσο να επισκιάσουν την αξιωματική αντιπολίτευση, όσο να καθησυχάσουν τους ίδιους τους βουλευτές της συμπολίτευσης που, όσο πλησιάζει η ώρα της ψηφοφορίας για το χυδαίο πακέτο Στουρνάρα, κοιτάνε συνεχώς πίσω από την πλάτη τους. Η διαγραφή του ΔΑΚίτη γενικού γραμματέα της ΓΣΕΕ γιατί δικά του στελέχη έκραξαν τους βουλευτές της ΝΔ στην ίδια τη Συγγρού δείχνει τι διαστάσεις έχουν πάρει αυτές οι ανησυχίες.
Αλλά το παραμύθι είναι πολύ ψεύτικο για να πιάσει. Το μόνο που «επιμηκύνεται» είναι η λιτότητα (μαζί με τη μύτη του Σαμαρά). Υπάρχουν δυο λόγοι που τινάζουν στον αέρα τους μύθους της επιμήκυνσης.
Ο ένας έχει να κάνει με την Ελλάδα. Η τυχόν παράταση του χρόνου για να επιτευχθούν οι στόχοι του Μνημόνιου κατά δυο χρόνια σημαίνει σύμφωνα με την Τρόικα ένα έξτρα κόστος περίπου 20 δις ευρώ. Ποιος θα το πληρώσει αυτό; «Όχι εμείς» λένε με μια φωνή Μέρκελ, Λαγκάρντ και λοιπές «πονεμένες καρδιές». Ο Σαμαράς δηλώνει πρόθυμος να αναλάβει «επιμήκυνση χωρίς επιπλέον χρηματοδότηση». Άρα, όχι μόνο τα 11,9 δις του Στουρνάρα το 2013-14, αλλά και άλλα 20 δις για το 2015-16.
Τράπεζες
Ο δεύτερος λόγος που όλες αυτές οι αερολογίες σημαίνουν αέναη λιτότητα είναι διεθνής. Οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της αμερικάνικης FED να προχωρήσουν σχεδόν ταυτόχρονα σε νέα προγράμματα «ποσοτικής επέκτασης» όπως λέγονται (προγράμματα απεριόριστης παροχής χρηματοδότησης προς τις τράπεζες στην ουσία), χαιρετίστηκαν σαν «αλλαγή στο διεθνές κλίμα». Πραγματικά, οι τράπεζες παίρνουν ξανά άφθονο χρήμα. Σε τί μεταφράζεται όμως αυτό;
Στις ΗΠΑ το κόστος δανεισμού των τραπεζών έπεσε στο 2,1%, αλλά τα πανωτόκια που ζητούν οι τράπεζες από όποιον θέλει στεγαστικό δάνειο ανέβηκαν από 0,5 στο 1,5%. Αντί να διευκολύνουν τη ρημαγμένη αγορά στέγης των ΗΠΑ οι τράπεζες προτιμούν να διευκολύνουν τα κέρδη τους. Η «αναθέρμανση» της οικονομίας αναβάλλεται ξανά.
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για την Ευρώπη. Σύμφωνα με μελέτη του ΔΝΤ που έγινε πριν από το καλοκαίρι, οι επισφάλειες που χρειάζεται να διαγράψουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες φτάνουν τα 2 τρις ευρώ μέχρι το 2013. Αυτή τη μαύρη τρύπα των 2.000 δισεκατομμυρίων ταΐζει ο Ντράγκι και μάλιστα βάζει όρο ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να υπογράφουν Μνημόνια ώστε να εξασφαλίζουν ότι το κόστος θα μεταφερθεί στις πλάτες των εργατών.
Με αυτή την απάτη είναι πλήρως εναρμονισμένη η «επιμήκυνση» του Σαμαρά. Η Πανεργατική Απεργία στις 26 Σεπτέμβρη δεν είναι απλά η 23η απεργία της ΓΣΕΕ μέσα στα τελευταία χρόνια. Είναι η πρώτη πανεργατική απάντηση στη «νέα» συγκυβέρνηση που νομίζει ότι μπορεί να ανανεώσει τη λιτότητα των Μνημόνιων με τέτοια κόλπα. Το πακέτο Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη μπορεί πραγματικά να είναι το τελευταίο τους γιατί οι εργάτες βάζουν πλώρη να τσακίσουν όλο αυτόν το θίασο με τις μακριές μύτες.