Από έξι μικρές ιστορίες και έναν επίλογο αποτελείται η σπονδυλωτή ταινία “Η αξέχαστη πόλη”. Οι ιστορίες δεν συνδέονται με κανέναν τρόπο μεταξύ τους παρά μόνο από το γεγονός ότι όλες διαδραματίζονται στην Ιστανμπούλ, την “Πόλη” και κάποιος ή κάποιοι από τους ήρωες σε κάθε ιστορία δεν είναι ντόπιοι, αλλά επισκέπτες.
Ένας Έλληνας μικροεπιχειρηματίας που πάει να αγοράσει υφάσματα, ένας Αρμένης βιρτουόζος στο ούτι, ένα ζευγάρι Σέρβων που πάνε διακοπές για να ξεχάσουν το προσωπικό τους δράμα, μια νεαρή Βόσνια που ελπίζει να βρει δουλειά ως ηθοποιός, ένας Παλαιστίνιος συγγραφέας που κλείνει παράνομο ερωτικό ραντεβού με μια ισραηλινή θαυμάστριά του και μια οικογένεια Παλαιστίνιων προσφύγων που έρχονται από τη Συρία για να συναντήσουν τον κλάδο της οικογένειάς τους που ακολούθησε άλλο δρόμο προσφυγιάς.
Όλοι τους κουβαλάνε το βάρος του λόγου για τον οποίο βρέθηκαν στην Πόλη και ταυτόχρονα νιώθουν το βάρος της ιστορίας που ρίχνει πάνω τους η ίδια η Πόλη. Άλλοι προσπαθούν να γλιτώσουν, αγνοώντας εντελώς το περιβάλλον. Ο Έλληνας δεν ενδιαφέρεται να γνωρίσει κανέναν “κωλότουρκο”, μόνο να πάρει τα υφάσματα και να φύγει. Η ηθοποιός κλείνεται στο ξενοδοχείο, απαγγέλλοντας Οθέλλο. Άλλοι αφήνονται να παρασυρθούν στο χάος της υπαίθριας αγοράς (οι Σέρβοι), στο μεγαλύτερο χάος των δρόμων (η γιαγιά από την Παλαιστίνη).
Όμως, η δύναμη της ταινίας είναι ότι ενώ το περιβάλλον της Πόλης προδιαθέτει και τους ήρωες και τους θεατές να υποστούν τη συγκίνηση της “μνήμης” και της “ιστορίας”, αποδεικνύεται πως οι πραγματικές σχέσεις των ζωντανών ανθρώπων (καλές ή κακές) είναι ικανές να ξαναφορτίσουν τους χώρους και τις πόλεις πιο ισχυρά από ό,τι ένα ακαθόριστο παρελθόν.
Η περίπτωση του Αρμένη οργανοπαίχτη που ψάχνει το ούτι που έχασε ο παππούς του, ο οποίος εξαφανίστηκε στο διωγμό του 1915, είναι η πιο χαρακτηριστική. Η πραγματική φόρτιση δεν έρχεται από το χαμένο ούτι, αλλά από τους τούρκους φίλους που έκανε στην επίσκεψή του στην παλιά γειτονιά του παππού του. Το πραγματικό χάσμα ανάμεσα σε μια σιωνίστρια και έναν ευαίσθητο Παλαιστίνιο δεν ξεπερνιέται, ούτε με τη σεξουαλική έλξη, ούτε με τον ερωτισμό του Τοπ Καπί. Κι όσο για τον Βαγγέλη, τον Έλληνα που δεν θέλει να γνωρίσει ούτε ένα Τούρκο, θα καταλήξει να πιει όλο το Βόσπορο (σε ούζα) για χάρη της Ζεϊνέπ.