Είναι φανερό ότι αυτή η διαμάχη γίνεται παραμονές των εκλογών της 7 Νοέμβρη με στόχο να πολώσουν το ακροατήριο γύρω από αυτό το δίπολο, καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το άθροισμα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν φτάνει ούτε στο 50%.
Όμως, πέρα από αυτές τις προφανείς σκοπιμότητες, ο καυγάς είναι αποκαλυπτικός και για τις δυο πλευρές. Ουσιαστικά αυτό που λένε και οι δυο είναι ότι συμφωνούν στο βασικό ζήτημα πως το φάρμακο για την οικονομία είναι η άγρια λιτότητα με τις περικοπές και η διαφωνία τους είναι ποιος άργησε να το εφαρμόσει: ο Καραμανλής το 2008-2009 ή ο Παπανδρέου το 2009-2010;
Καθαρή κοροϊδία, δηλαδή. Και οι μεν και οι δε ζούσαν με την αυταπάτη ότι ο ελληνικός καπιταλισμός θα τη βγάλει καθαρή μέσα στην παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2007 με τον ίδιο τρόπο που είχε περπατήσει η ελληνική οικονομία μετά τη διεθνή ύφεση του 2001-2002. Τότε είχε σκάσει η προηγούμενη φούσκα με τις μετοχές της «νέας τεχνολογίας», αλλά χάρη στο «τρομπάρισμα» της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, πολύ γρήγορα στήθηκε μια νέα φούσκα στις αγορές ακινήτων και η ύφεση κράτησε πολύ λίγο.
Αυτό το σενάριο πίστευαν όλοι τους (μεγαλοτραπεζίτες, νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι και αστοί πολιτικοί) ότι θα επαναληφθεί ξανά μετά το 2007. Αλλά έπεσαν τελείως έξω. Αυτή τη φορά η κρίση του καπιταλισμού αποδεικνύεται πολύ πιο βαθιά και μακρόσυρτη και γελοιοποίησε όλους τους χειρισμούς των πολιτικάντηδων που πουλάνε «μαγικές συνταγές».
Γελοιοποίησε τον Καραμανλή που έσπασε όλα τα ρεκόρ δημόσιου δανεισμού με 60 δις ευρώ το 2008 και το μόνο που πέτυχε ήταν την εκτίναξη του χρέους χωρίς να σταματήσει τον κατήφορο προς την ύφεση. Αλλά γελοιοποιεί και τους διαδόχους του στην κυβέρνηση, καθώς ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου υλοποιούν το χειρότερο πακέτο περικοπών της ιστορίας και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μεγαλώνει και το χρέος και η βουτιά της οικονομίας. Όσο για τον Σαμαρά, είναι ο καραγκιόζης που καταφέρνει να συνδυάζει τη γελοιότητα και του Καραμανλή και του Παπανδρέου υπερασπίζοντας τη ΝΔ και απαιτώντας να είχαν ξεκινήσει πιο νωρίς τα μέτρα λιτότητας που ήδη ζούμε.
Τύφλα
Αυτό είναι και το μέτρο της τύφλας όλων αυτών που παίζουν την κολοκυθιά με τον Γιουνκέρ για το ποιος «ήξερε» και ποιος δεν «ήξερε». Και η τύφλα τους δεν αφορά μόνο στο παρελθόν, αλλά και στη μελλοντική πορεία της κρίσης, όχι μόνο εδώ αλλά διεθνώς. Αυτές τις μέρες γινόταν στην Ουάσινγκτον η Σύνοδος του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας με τη συμμετοχή υπουργών Οικονομικών και Διοικητών Κεντρικών Τραπεζών από όλες τις χώρες. Σύμφωνα με τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε κοινή αντιμετώπιση, γιατί οι ΗΠΑ συγκρούονται με την Κίνα για την ισοτιμία δολάριου-γουάν και η ΕΕ συγκρούεται και με τους δυο γιατί θέλει και μεγαλύτερα επιτόκια από τις ΗΠΑ αλλά και χαμηλότερη ισοτιμία του ευρώ.
Το πρακτικό συμπέρασμα είναι ότι προωθούν λιτότητα στα τυφλά, χωρίς κανένας από όλους αυτούς που μας κυβερνάνε να ξέρει που θα καταλήξει. Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουμε σκληρά σε αυτή την απάτη. Πρέπει σίγουρα να χρησιμοποιήσουμε την ψήφο στις κάλπες της 7 Νοέμβρη για να τους μαυρίσουμε. Αλλά πρέπει ταυτόχρονα να οργανώσουμε την απεργιακή κλιμάκωση ενάντια στον παραλογισμό της τυφλής λιτότητας. Γιατί μόνο με τη συλλογική δράση των εργατών μπορούμε να φτάσουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτό το τρελλοκομείο και να φέρουμε το συνειδητό, συλλογικό και δημοκρατικό έλεγχο πάνω στην οικονομία και τις ζωές μας.