Η άποψή μας: Aνατροπή της συγκυβέρνησης και διαγραφή του χρέους

Μια κυβέρνηση σε παραλήρημα. Αυτή ήταν η εικόνα που έδωσαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος στη συζήτηση της Βουλής για τον Προϋπολογισμό. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι «αυτός που έχει δυναμική είναι η Χρυσή Αυγή»! Και ο Σαμαράς υπερακοντίζοντας υποστήριξε ότι η ενωτική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ είναι …«το μέλλον» απέναντι στην Αριστερά που «εκπροσωπεί το χτες». Επικαλέστηκε ακόμα και τον …Λένιν για να αποδείξει ότι οι αλλαγές που φέρνει το τρίτο Μνημόνιο είναι «επαναστατικές». Κι όμως οι εφημερίδες της Δευτέρας θεώρησαν ότι αυτοί που «έριξαν χαμηλά το κοινοβουλευτικό επίπεδο» ήταν ο Χαϊκάλης με τα «φτηνά επιθεωρησιακά νούμερα» και ο Παναγούλης με τα «εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα».

Η αλήθεια είναι ότι τόσο οι οικονομικές, όσο και οι πολιτικές εξελίξεις είναι συντριπτικά σε βάρος της συγκυβέρνησης. Και δεν πρόκειται για κάποιο πρόβλημα κοινοβουλευτικής ταχτικής ή προσωπικής γελοιότητας των αρχηγών. Πρόκειται για αδιέξοδα ριζωμένα στην ίδια τη φύση της κρίσης και του συστήματος που τη γέννησε.

Το χρέος δεν μπορεί να γίνει «βιώσιμο», όσο βαθιά κι αν βάλουν το μαχαίρι των περικοπών στους μισθούς, στις συντάξεις και στις κοινωνικές υπηρεσίες. Το βάρος των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ που χρειάζονται μόνο για τόκους μέχρι το 2020 είναι ασήκωτο για μια οικονομία που συρρικνώνεται χρόνο με το χρόνο. Για την ακρίβεια, όσο πιο πολύ κόβουν τους μισθούς, τόσο πιο πολύ βουλιάζουν στην ύφεση και τόσο πιο πολύ απομακρύνεται η πολυπόθητη γι’ αυτούς «βιωσιμότητα του χρέους».

Οι επενδύσεις δεν έχουν σταματήσει επειδή το εργατικό κόστος είναι «υπερβολικό», αλλά γιατί κανένας καπιταλιστής, ούτε οι ισχυρότερες πολυεθνικές δεν βλέπουν προοπτική διεύρυνσης των αγορών ώστε να χρειάζονται νέα εργοστάσια. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την ελληνική αγορά (όπου είναι ολοφάνερο), αλλά σε διεθνή κλίμακα. Με την κινέζικη οικονομία να επιβραδύνεται και με την αμερικάνικη στην κόψη του ξυραφιού ενόψει νέου γύρου περικοπών και εκεί, οι «επενδυτικές προοπτικές» είναι κάτω από το μηδέν.

Kοκκαλιάρικο χέρι

Όποιες φόρμουλες κι αν μαγειρέψουν τα επιτελεία του ΔΝΤ και του Eurogroup, η αναπτυξιακή προοπτική υπάρχει μόνο στη φαντασία του Σαμαρά και του Βενιζέλου (τη φαντασία του Κουβέλη δεν τη λογαριάζει κανένας). Το μόνο μέλλον που φέρνουν με σιγουριά οι «επαναστατικές αλλαγές» του Σαμαρά είναι το κοκκαλιάρικο χέρι της πείνας.

Καθόλου τυχαία, η γερμανική έκδοση των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς βλέπει την επανάσταση να έρχεται από την άλλη μεριά. Όπως αναφέρει ο Γ. Δελαστίκ στο Έθνος της Δευτέρας, η Φ.Τ. έγραφε:

"Γι’ αυτό τώρα πλανιέται το φάντασμα της επανάστασης. Δεν είναι πλέον μόνο η σκληροπυρηνική Αριστερά, η οποία την ονειρεύεται, οι νέοι άντρες και γυναίκες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του μετώπου των αντικαπιταλιστών, οι οποίοι διαδηλώνουν σε μεγάλες σειρές με αμοιβαίο κράτημα από τα μπράτσα (αγκαζέ) και έχοντας πάνω από τους ώμους τους τις κόκκινες σημαίες, τα κοντά κοντάρια των οποίων μπορούν εξαιρετικά να χρησιμοποιηθούν και ως ρόπαλα. Ακόμη και ανεξάρτητοι από κόμματα παρατηρητές δεν αποκλείουν την προοπτική μιας εξέγερσης του λαού…».

Αυτό που κάνει τους διεθνείς (και όχι μόνο) αναλυτές να ανησυχούν για εξεγέρσεις στην Ελλάδα είναι το συγκλονιστικό κύμα της εργατικής αντίστασης που φούντωσε ξανά αυτές τις μέρες. Η δυναμική του κινήματος από τις 8 Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ μέχρι τη συντονισμένη πανεργατική σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο αυτή την Τετάρτη 14 Νοέμβρη, περνώντας μέσα από τις πανεργατικές στις 26 Σεπτέμβρη, 18 Οκτώβρη και 6-7 Νοέμβρη, είναι εντυπωσιακή. Αυτή η νέα έκρηξη της εργατικής τάξης είναι που κλάδεψε την πλειοψηφία του Σαμαρά από τους 179 στους 153 μέσα σε λίγους μήνες. Και αν κοιτάξουμε έξω από τη Βουλή, η αλλαγή συσχετισμών είναι ακόμη πιο έντονη. Όπως μας θυμίζει η Μαρία Στύλλου στο πρώτο άρθρο του νέου περιοδικού «Σοσιαλισμός από τα κάτω», ο Τρότσκι προειδοποιούσε την Αριστερά να μην μετράει μόνο κοινοβουλευτικά τη δύναμη του κινήματος:

«Έχουμε πάρει υπόψη μας τον συσχετισμό δύναμης από κοινοβουλευτικής σκοπιάς. Αλλά αυτός είναι ένας απατηλός καθρέφτης. Στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση η δύναμη της καταπιεσμένης τάξης είναι πολύ κάτω από την πραγματική της δύναμη και ανάποδα: η αντιπροσώπευση της αστικής τάξης ακόμα και τη παραμονή της πτώσης της θα είναι αναβαθμισμένη, μασκαρεύοντας τις αδυναμίες της σε υποτιθέμενη δύναμη. Μόνο η επαναστατική πάλη ξεσκεπάζει κάθε συγκάλυψη των πραγματικών ταξικών συσχετισμών».

Ο δρόμος προς τα μπρος δεν περνάει μέσα από μεταγραφές βουλευτών, όσο καλοδεχούμενη κι αν είναι κάθε βουλευτική ανταρσία ενάντια στη συγκυβέρνηση. Ούτε, βέβαια, στηρίζουμε τις ελπίδες μας μόνο στα μπράτσα των συντρόφων νεολαίων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τόσο ανησυχούν τους Φ.Τ. Η ίδια η εργατική τάξη με το κίνημά της μπορεί να βαδίσει το δρόμο του Νοέμβρη για να δώσει τη λύση: Να ανατρέψει την ετοιμόρροπη συγκυβέρνηση, να διαγράψει το χρέος και να ανοίξει την προοπτική για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.