ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ - «Τα συλλογικά δικαιώματα είναι υπό διωγμό»

«Η απελευθέρωση Κορκονέα και Σαραλιώτη ήταν αναμενόμενη από καιρό. Ακέραια η ευθύνη είναι της κυβέρνησης και της εισαγγελίας του Άρειου Πάγου εξαιτίας της εμμονής τους να διεξαχθεί η δίκη στην Άμφισσα. Η μεταβολή του τόπου διεξαγωγής δεν υπαγορεύτηκε από κριτήρια ασφάλειας, όπως επικαλούνται αφού η αίθουσα των Φυλακών Κορυδαλλού πληρούσε αυτές τις προϋποθέσεις. Η διεξαγωγή της δίκης στην Άμφισσα είχε σαν αποτέλεσμα την αντιστροφή των πολιτικών πιέσεων έτσι που η δίκη των δολοφόνων να μεταβάλλεται βαθμιαία σε δίκη της εξεγερμένης νεολαίας, ακόμα και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και φυσικά με τα γνωστά τερτίπια του κ. Κούγια, το ροκάνισμα του χρόνου μέχρι το 18μηνο με αποτέλεσμα οι κατηγορούμενοι να κυκλοφορούν ελεύθεροι, όπως ελεύθεροι κυκλοφορούν και οι υποψήφιοι δολοφόνοι της Κωνσταντίνας Κούνεβα».

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο κορυφαίας ταξικής σύγκρουσης στη χώρα μας, πρωτόγνωρης για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα. Στην πορεία της Πέμπτης 5 Μάη εκατοντάδες χιλιάδες, υπερβαίνοντας τα όρια των μέχρι τώρα κομματικών τους επιλογών, έδειξαν ότι είναι αποφασισμένοι να κατέβουν στο δρόμο και να παλέψουν ενάντια στην υποβάθμιση και στην απαξίωση των δικαιωμάτων τους. 

Εκείνο που αναζητούν και που πρέπει να το παράσχουμε, αν θέλουμε να λεγόμαστε αριστερά, είναι μια πολιτική προοπτική αντικαπιταλιστικής υπέρβασης του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ο χώρος των δικαιωμάτων που πλήττεται έχει διευρυνθεί από τα προηγούμενα χρόνια. Δεν μιλάμε για δικαιώματα του εποικοδομήματος, του δευτερογενούς τομέα, για δικαιώματα που αφορούν μειονότητες, απείθαρχους νεολαίους και φοιτητές ή αντιεξουσιαστές. Μιλάμε για μια επίθεση ακόμα και στα δικαιώματα που έχουν να κάνουν με το ψωμί, με την επιβίωση. Δεν είναι καθόλου λιγότερο μεγάλης σημασίας τα δικαιώματα αυτά, δεν είναι καθόλου λιγότερο αντισυνταγματική η επίθεση που γίνεται. 

Ποιο σύνταγμα επιτρέπει σε μια κυβέρνηση για παράδειγμα να παρεμβαίνει σε ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι οποίες έχουν συναχθεί σύμφωνα με τις συνταγματικές διατάξεις, τις συνεταιριστικές ελευθερίες και τις ελευθερίες της ιδιωτικής οικονομίας, την οποία πριν από τέσσερα χρόνια υπερασπίζονταν όλοι όσοι θέλανε τροποποίηση του συντάγματος και την αλλαγή του άρθρου 106. Το άρθρο αυτό λέει ότι έχει δικαίωμα το κράτος να εποπτεύει την ιδιωτική οικονομία. Με αυτήν τη διάταξη τώρα έρχεται η κυβέρνηση να κάνει ένα νόμο και να λέει ότι μειώνονται όλα τα επιδόματα ή όλοι οι μισθοί. Με ποια συνταγματική νομιμοποίηση;

Αναιρεί

Βεβαίως, είναι αδιανόητο να έχει κανείς αυταπάτες. Ο Καρλ Μαρξ σε ένα από τα πολύ σημαντικά του έργα στη «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου του Βοναπάρτη» έλεγε ότι κάθε διάταξη με την οποία καθιερώνεται στα αστικά συντάγματα κάποια ελευθερία ή κάποιο δικαίωμα διαθέτει μία Άνω και μία Κάτω Βουλή. Η Άνω Βουλή είναι αυτή που κατοχυρώνει την ελευθερία και η Κάτω Βουλή αυτή που την αναιρεί.

Όποια συνταγματική διάταξη και να διαβάσετε θα ανακαλύψετε ότι υπάρχει η Κάτω Βουλή. Το άρθρο 11 λέει ότι το δικαίωμα των συναθροίσεων είναι ελεύθερο και ασκείται όπως ο νόμος ορίζει. Η διατύπωση της Άνω Βουλής κατοχυρώνει την ελευθερία και η διατύπωση «όπως ο νόμος ορίζει» είναι της Κάτω Βουλής που δίνει τη δυνατότητα σε αυτόν που νομοθετεί να περιορίζει ή να καταργεί στην πράξη τις διαδηλώσεις. Αν δεν το κάνει ευθέως, το κάνει εξουσιοδοτώντας την Αστυνομία να παρεμβαίνει όποτε κρίνει ότι υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Το πόσο σεβαστό είναι το δικαίωμα στις διαδηλώσεις το είδαμε στη διαδήλωση όσοι πορευόμασταν στη Σταδίου μετά τη μία το μεσημέρι όταν είχε μετατραπεί σε θάλαμο αερίων και ψεκαζόμασταν από συμμορίες κουκουλοφόρων ΜΑΤ.

Σήμερα, το σύστημα δεν έχει να αντιμετωπίσει κάποια περιθωριακή ή εξτρεμιστική απειλή. Δεν υπάρχει ο κίνδυνος εκείνος που υπήρχε ενδεχομένως το ´67 γιατί ο αντίπαλος του συστήματος δεν είναι κάποια ακραία δύναμη. Είναι οι ίδιες οι κοινωνικές δυνάμεις που καταπιέζει, εκμεταλλεύεται και αδυνατεί πλέον να αποσπάσει την πολιτική συναίνεση.

Είναι οι εργάτες των συνδικάτων που ήταν παρόντες με τα πανώ τους μαζικά, άσχετα αν ήταν στην πορεία του ΠΑΜΕ ή στα μπλοκ μας. Δεν συζητώ για μπλοκ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όσοι ήταν εκεί κράξανε τον Παναγόπουλο και καλά του έκαναν. Το σύνολο του κόσμου πορεύτηκε μαζί με την αντικαπιταλιστική αριστερά.

Το λέω αυτό επειδή αυτό το μπλοκ δεν το χαρίζουμε σε κανένα Παναγόπουλο, σε κανένα Παπασπύρο. Αυτός ο κόσμος λοιπόν που πολλές φορές διαδήλωνε με μεγαλύτερο πάθος ακόμα και από μας δεν καταστέλλεται και δεν συμμορφώνεται. 

Αυτός ο κόσμος είναι έτοιμος να αγωνιστεί και να παλέψει για την υπέρβαση, για μια άλλη κοινωνία. Αυτός ο κόσμος είναι εχθρός του συστήματος και το σύστημα τον καταστέλλει με κάθε τρόπο.

Έλεγα ότι είναι μια περίοδος κορυφαίας ταξικής σύγκρουσης, η οποία μπορεί να οδηγήσει στη νίκη, μπορεί να οδηγήσει στην ήττα. Οι προοπτικές της κακής περίπτωσης, της ήττας, φαίνεται να διαγράφονται με τη μορφή μιας τάσης προς την λεγόμενη δικτατορία των αγορών, όχι δικτατορία των συνταγματαρχών.

Είναι περίεργη η απαξίωση του πολιτικού σκηνικού. Εκπορεύεται από Βγενόπουλους, Δασκαλόπουλους και άλλους που κατηγορούν συλλήβδην το πολιτικό σκηνικό ότι υποτάσσεται στη δική του πολιτική κόστους και ότι δεν παίρνει τα μέτρα εκείνα που είναι αναγκαία για τη δημόσια οικονομία.

«Σκανδαλοκρίνουν» τον καπιταλισμό. Λες και το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι έκλεψαν, ενώ το σύστημα το ίδιο δεν είναι μια μόνιμη και οργανωμένη κλοπή και εκμετάλλευση. Υπερμεγενθύνουν την διαφθορά και τη διαπλοκή στο δημόσιο τομέα, ξεχνώντας όμως ότι το δεύτερο μισό της διαπλοκής είναι τα οικονομικά συμφέροντα που εκφράζουν αυτοί οι κύριοι. Έχει το θράσος ο ιδιοκτήτης της Μαρφίν να βγάζει ανακοίνωση σπιλεύοντας τους τρεις νεκρούς και να ευτελίζει κοινοβουλευτικά κόμματα που στο κάτω κάτω σύμφωνα με τις υπάρχουσες ελευθερίες κάποιος τα εξέλεξε, ενώ εκείνον τον «εξέλεξε» η τσέπη του.

Αναστολή

Υπάρχει σαφής αυτή η τάση της εκτροπής. Μάλιστα, γράφτηκε και άρθρο από τον δημοσιογράφο Τάσο Τέλογλου που τον γνώρισα στα νιάτα μου ως επαγγελματικό στέλεχος της ΚΝΕ και σήμερα του Αλαφούζου, ο οποίος εισηγείται την αναστολή βασικών συνταγματικών διατάξεων και ελευθεριών, όπως είναι η ελευθερία στις διαδηλώσεις και τις απεργίες προκειμένου να περάσουν τα μέτρα.

Είναι προφανές ότι το σύστημα δεν μπορεί να τα κάνει αυτά τα πράγματα χωρίς τριγμούς. Δεν τολμάει η Νέα Δημοκρατία να τα υπερψηφίσει γιατί τρέμει την εκλογική της βάση, η οποία αποδοκίμασε συλλήβδην την Ντόρα Μπακογιάννη και είναι προφανές ότι όχι χωρίς πλάτες είχε τη στάση που είχε. Υπάρχουν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως η Σοφία Σακοράφα που τη γνωρίζετε από τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, η οποία δεν ψήφισε τα μέτρα.

Υπάρχει κοινωνικός αναβρασμός εντονότατος. Στα θέματα της καταστολής υπάρχει ένα τεράστιο ξεσάλωμα, ειδικά από τη στιγμή που ανέλαβε ο Χρυσοχοϊδης το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Οι υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ και του Καστανίδη για κατάργηση του κουκουλονόμου ξεχάστηκαν. Αντιθέτως, έχουμε συλλήψεις, διώξεις και προφυλακίσεις με τον κουκουλονόμο. 

Θα πω για τα ΜΜΕ κάτι παρόλο που δεν είναι δόκιμο. Η «μιντιακή» καταστολή είναι σημαντικό τμήμα της καταστολής. Η διαπόμπευση, η δυσφήμηση, η διαμόρφωση επικοινωνιακής πολιτικής από μηχανισμούς που είναι ανίκητοι τόσο από άποψη επικαιρότητας όσο και από άποψη έκτασης ενισχύεται με εισαγγελική βούλα.

Έχουμε την εντύπωση όλοι ότι, για παράδειγμα, όταν βλέπουμε τηλεοπτικές εικόνες κατηγορουμένων που προσάγονται με χειροπέδες από κουκουλοφόρους της Αντιτρομοκρατικής για να απολογηθούν θεωρούμε εύλογα ότι αυτό είναι παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας, καταπάτησης της προσωπικότητας, της δεοντολογίας κτλ. Εκείνο το οποίο δεν γνωρίζουμε είναι ότι αυτές οι τηλεοπτικές διαπομπεύσεις γίνονται με εισαγγελικές διατάξεις, οι οποίες προηγούνται επικαλούμενες την ανάγκη προάσπισης της δημόσιας ασφάλειας, την οποία υπηρετεί η δημοσιοποίηση των στοιχείων και των φωτογραφιών όσων συλλαμβάνονται για διώξεις που έχουν σχέση με το οργανωμένο έγκλημα, την τρομοκρατία και υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Έτσι, προηγείται η εισαγγελική βούλα από την τηλεοπτική διαπόμπευση και την νομιμοποιεί προκαταβολικά.

Εισαγγελική βούλα

Είναι προφανές ότι εκείνος που θα καταφύγει, όταν αθωώνεται ή αφήνεται ελεύθερος, ενάντια στα Μέσα Ενημέρωσης τα οποία δεν θα διαθέσουν ούτε ένα μονόστηλο σε αντιστάθμισμα της οχτάστηλης πρωτοσέλιδης καθημερινής διαπόμπευσης, δεν έχει καμία απολύτως τύχη. Επίσης, με εισαγγελική βούλα γίνονται πολλές άλλες αυθαιρεσίες, όπως είναι οι υποκλοπές των τηλεφώνων

Τα συλλογικά δικαιώματα είναι υπό διωγμό, όπως είναι το δικαίωμα στις απεργίες που χρόνια τώρα κηρύσσονται «παράνομες και καταχρηστικές». Δεν πρέπει να ξεχνάμε την τεράστια συμβολή του μηχανισμού της ποινικής δικαστικής εξουσίας, την οποία η Αριστερά κατά τρόπο απαράδεκτο ονομάζει δικαιοσύνη, αποδίδοντας ιδεαλιστικό χαρακτήρα στην πιο σκληρή, ανάλγητη και αυθαίρετη εξουσία που συνθέτει το σύνολο των κρατικών εξουσιών και, βεβαίως, και της προβοκάτσιας.

Κλείνω με μια τοποθέτηση για τις 5 Μάη. Αλίμονο αν η Αριστερά και το κίνημα θεωρήσει υπόλογο τον εαυτό του για τη δραστηριότητα οποιουδήποτε στοιχείου - δε θα πω καν τη λέξη αναρχικός γιατί το θεωρώ δυσφήμηση και για τον αναρχικό χώρο τη δράση αυτών των ανθρώπων που παρεισφρέουν στο πεζοδρόμιο ή νομίζουν ότι συγκρούονται με αυτόν τον τρόπο.

Δεν ανήκουν στο κίνημα μας αυτοί, δεν είμαστε φύλακες του πεζοδρομίου, δεν είμαστε ΚΚΕ για να αντιμετωπίζουμε με καταστολή όλα αυτά τα φαινόμενα, δεν είμαστε αφελείς πολιτικά για να ξεχνάμε ότι ο κύριος εχθρός είναι η κυβέρνηση και ότι η αστυνομία είναι εκείνη που κατ´ εντολή της έκανε την οδό Σταδίου θάλαμο αερίων και άμεσα και έμμεσα όξυνε την κατάσταση, εξώθησε τη βία και προκάλεσε όλα αυτά.

Αυτός ο αποπροσανατολισμός δεν πρέπει να περάσει, είναι πολύ μεγάλο λάθος να ενδίδουν κάποιοι σε αυτόν. Συμφωνώ και εγώ με την άποψη ότι θα πρέπει τώρα που κορυφώνεται η πάλη να εντείνουμε την προσπάθεια για τη γενίκευση των απεργιών, για τη συνολικοποίηση του αγώνα και για την αντικαπιταλιστική υπέρβαση. Αν δεν το πετύχουμε, τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ.