Οι θριαμβολογίες του Σαμαρά για την απόφαση του Γιούρογκρουπ ξεφούσκωσαν πολύ γρήγορα κάτω από το βάρος των συνδυασμένων πιέσεων της οικονομικής κρίσης και των εργατικών αντιστάσεων. Αντί για «νέο ξεκίνημα», η συγκυβέρνηση της Τρόικας εσωτερικού βρίσκεται αντιμέτωπη με μια νέα όξυνση της πολιτικής κρίσης.
Πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι των διακηρύξεων του Γιούρογκρουπ, ο ΟΟΣΑ ανακοίνωσε τις προβλέψεις του για τη διεθνή οικονομία, οι οποίες τινάζουν στον αέρα όλους τους υπολογισμούς περί «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους. Ύφεση διεθνώς και ακόμη χειρότερη ύφεση στην Ελλάδα είναι η συνοπτική περιγραφή.
Για άλλη μια φορά μια μνημονιακή κυβέρνηση οδηγείται στον μονόδρομο να λεηλατήσει τα ασφαλιστικά ταμεία για να εξασφαλίσει τη δόση για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Όση ρητορική κι αν επιστρατευτεί, η πραγματικότητα της καταναγκαστικής επιδότησης από τους συνταξιούχους προς τους τραπεζίτες δεν κρύβεται με τίποτα.
Η ρητορική του Σαμαρά, πίσω από τις εκκλήσεις για «πατριωτική ενότητα», γίνεται όλο και πιο ακροδεξιά και ρατσιστική. Δίπλα στα οικονομικά πραξικοπήματα έρχονται να προστεθούν και τα εγκλήματα όπως η εγκύκλιος που απαγορεύει τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών.
Όμως με αυτόν τον τρόπο οξύνεται η αντίφαση ανάμεσα στους συνεταίρους της συγκυβέρνησης και στις διαθέσεις του κόσμου. Ο Σαμαράς υιοθετεί την ατζέντα της Χρυσής Αυγής, ενώ ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης αναγκάζονται να την καταγγείλουν. Αυτή είναι μια εξέλιξη που αποσαθρώνει περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.
Ορατά
Τα σημάδια αυτής της κρίσης είναι πιο ορατά στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ με την επισημοποίηση της διάσπασης από τον Λοβέρδο αλλά και με τις αλλοπρόσαλλες στροφές του Βενιζέλου. Τη μια στιγμή δηλώνει από το βήμα της Βουλής ότι η εκλογική δυναμική ανήκει στη Χρυσή Αυγή και την άλλη προσπαθεί να εμφανιστεί ως αντιφασιστικός τιμωρός που θα βγάλει τη Χρυσή Αυγή εκτός νόμου. Το μόνο που καταφέρνει είναι να ομολογήσει ότι το ρεύμα φυσάει προς τα αριστερά και όσο πιο πολύ το χτυπάει ο Σαμαράς, τόσο πιο πολύ πολώνονται τα πράγματα και φουντάρουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ.
Είναι εφικτό και αναγκαίο να δυναμώσουμε αυτό το ρεύμα. Στηρίζοντας τις εργατικές αντιστάσεις και χτίζοντας το αντιφασιστικό κίνημα. Οι απεργίες και οι καταλήψεις ενάντια στις απολύσεις του Μνημόνιου 3 είναι η αιχμή της πάλης αυτή τη στιγμή και χρειάζονται τη στήριξη όλης της αριστεράς για να νικήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θα έπρεπε τούτη την ώρα να δίνουν τα ρέστα τους στο πλευρό των απεργών για νέα πανεργατική κλιμάκωση.
Παράλληλα, κάθε αντιφασιστική κινητοποίηση σε αυτή τη φάση όχι μόνο απομονώνει τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, αλλά και δυναμιτίζει τη συνοχή της Τρόικας εσωτερικού. Ο Κουβέλης δύσκολα μπορεί να έχει το ένα πόδι δίπλα στον Ντάριο Φο που καταγγέλλει τους φασίστες εδώ στις 15 Δεκέμβρη και το άλλο πόδι σε μια αντιπροεδρία της κυβέρνησης που κυνηγάει τα παιδιά των μεταναστών.
Οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπεράσουν τους δισταγμούς και να συνεργαστούν με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τα διπλά καθήκοντα του κινήματος: κλιμάκωση και πανεργατικό συντονισμό του απεργιακού κύματος εδώ και τώρα, όλοι μαζί ενάντια στους νεοναζί στις 19 Γενάρη. Έτσι ώστε η μόνη απόλυση που θα περάσει να είναι η απόλυση του Σαμαρά.