Γενάρης: Ο τραπεζίτης πρωθυπουργός
Τον Γενάρη του 2012 η νεοδιόριστη κυβέρνηση Παπαδήμου ξεκινούσε τη χρονιά με την υπόσχεση ότι έρχεται “κούρεμα” του χρέους που πλέον θα καταστεί “βιώσιμο”. Η αισιόδοξη διάθεση των γιορτών έκανε τους Τροϊκανούς να ονειρεύονται ότι μπορεί τελικά και να αποδειχθεί μια “υπηρεσιακή κυβέρνηση μακράς διάρκειας”.
Ομως οι γιορτές βρήκαν τους εργαζόμενους στις επάλξεις. Γράφαμε στο πανηγυρικό χιλιοστό φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης στις 4 Γενάρη: “Η εργατική αντίσταση δεν λυγίζει. Αυτή η ξετσίπωτη λεηλασία και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα εξαγριώνει αντί να τρομοκρατεί και όσους έχουν δουλειά και τους απλήρωτους και τους απολυμένους. Αυτή η οργισμένη ενότητα είναι η δύναμη πίσω από τους απεργούς που έκαναν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στον αγώνα: μέσα στις αποθήκες με τις μπετόβεργες στη Χαλυβουργία, ανάμεσα στις κάμερες και τα κομπιούτερ στον Άλτερ και στην Ελευθεροτυπία και σε τόσους άλλους χώρους δουλειάς”.
Οι πρώτες δύο εβδομάδες του χρόνου σημαδεύονται από ένα κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων που ξεκινάει από τον “δύσκολο” ιδιωτικό τομέα και απλώνεται σε δεκάδες χώρους στη Νότος, την Ιντρακόμ, την Αλάπις, τον Λουκίσα, την Άλεξ Πακ, τη Γερολυμάτος Cosmetics, στα ΜΜΕ, την ΕΡΤ, το Ερρίκος Ντυνάν, τα δημόσια νοσοκομεία και καταλήγει στο κάλεσμα κοινής 24ωρης παναττικής απεργίας από όλα τα Εργατικά Κέντρα του νομού που στις 17 Γενάρη συγκλονίζει το κέντρο της Αθήνας.
Ο μήνας κλείνει με την μεγάλη συναυλία συμπαράστασης στους απεργούς στον Τύπο στις 30 Γενάρη στο γήπεδο Περιστερίου. Μεταδίδεται από τον Alter που για λίγες βδομάδες γίνεται η φωνή των από τα κάτω. Και με το θάνατο του μεγάλου σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου κάτω από τις ρόδες της μηχανής ενός ειδικού φρουρού, ενώ γύριζε την τελευταία του ταινία...
Φλεβάρης: Η οργή στους δρόμους
“Ποτέ άλλοτε δεν είχαν γίνει τρεις μέρες πανεργατικής απεργίας μέσα σε μια βδομάδα που κορυφώθηκαν με τα οργισμένα συλλαλητήρια της Κυριακής στο Σύνταγμα και σε όλες τις πόλεις σε όλη την Ελλάδα. Είναι αδύνατο να υπολογιστούν οι εκατοντάδες χιλιάδες που βγήκαν στους δρόμους την ώρα που το Μνημόνιο ψηφιζόταν στη Βουλή. Μόνο στην Αθήνα οι διαδηλωτές πλημμύρισαν όλο το ιστορικό κέντρο από την Πειραιώς μέχρι τη Συγγρού και από τα Εξάρχεια μέχρι το Μοναστηράκι. Και άντεξαν ατέλειωτες ώρες κόντρα στην επέλαση των ΜΑΤ του Παπουτσή και στα χημικά τους”.
Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν τη βδομάδα που συνοδεύτηκε από τις πανεργατικές απεργίες στις 7, 10, 11 Φλεβάρη και βέβαια τον συγκλονιστικό ξεσηκωμό της Κυριακής 12 Φλεβάρη στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις. Μέσα στη Βουλή η ψήφιση του 2ου μνημονίου, με πολλές απώλειες, αποδείχθηκε κύκνειο άσμα για την κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και για τα κόμματα που τη στήριξαν.
Οι μέρες πριν και μετά τις 12 Φλεβάρη θα σημαδευτούν από το περαιτέρω άπλωμα των κινητοποιήσεων στον ιδιωτικό τομέα: Ελενίτ, Κοκα κόλα 3Ε, αλλά και Αριάδνη στην Κρήτη, Αβέξ στην Πάτρα, είναι κάποιοι από αυτούς τους χώρους. Αλλά και στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ με τις καταλήψεις στον ΟΕΚ και τον ΟΕΕ. Κόντρα στο κλείσιμο των απεργιών από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που ακολουθεί τις 12 Φλεβάρη γίνονται προσπάθειες συντονισμού. Η οργάνωση από τα κάτω συνοδεύεται από πρωτόγνωρες εδώ και χρόνια καταστάσεις με τους εργαζόμενους να τολμούν να “μπουν στη θέση του οδηγού”, όπως λέει και το τραγούδι.
Η γενική συνέλευση εργαζομένων του νοσοκομείου Κιλκίς αποφασίζει ότι “η γενική συνέλευση θα γίνεται καθημερινά και θα είναι το κυρίαρχο όργανο για την λήψη οποιασδήποτε απόφασης αφορά τους εργαζόμενους και την λειτουργία του νοσοκομείου”. Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της Ελευθεροτυπίας των Εργαζομένων. Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ προσπαθεί με κατάληψη να μπλοκάρει τα χαράτσια.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχοντας πρωτοστατήσει στον ξεσηκωμό πραγματοποιεί μια ενθουσιώδη μαζική συγκέντρωση στον Κεραμεικό στις 18 Φλεβάρη. Το ΣΕΚ πραγματοποιεί την ετήσια συνδιάσκεψή του με στόχους “Πρώτο, δυνάμωμα της πρόσβασης και σύνδεση με τους εργατικούς χώρους” με “μια Αριστερά που έχει σχέση με όλες τις νέες μορφές οργάνωσης, τις αγκαλιάζει, τις βοηθάει και τις στηρίζει” και “δεύτερο: “Οι μάχες χρειάζονται αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα”.
Στο μεταξύ, ο Παπουτσής ανακοινώνει το χτίσιμο του φράχτη στον Εβρο και τα ΝΕΑ δίνουν τρισέλιδο αφιέρωμα στη Χρυσή Αυγή στο Σαββατιάτικο φύλλο τους...
Μάρτης: Κομμάτια και θρύψαλα
Ο Μάρτης ξεκινάει με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, ακολουθώντας τη γραμμή Σόιμπλε, ότι ενδεχόμενες εκλογές μπορεί να οδηγήσουν σε μη εφαρμογή των μνημονίων. Ομως η πολιτική κρίση δεν σταματάει με τίποτα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ γίνονται κομμάτια και θρύψαλα.
Βουλευτές της ΝΔ με αρχηγό τον Καμμένο δημιουργούν τους Ανεξάρτητους Ελληνες, ενώ στο ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος καταφέρνει να γίνει επιτέλους πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ακριβώς τη στιγμή που αυτό αρχίζει να διαλύεται.
Οι εργατικές αντιστάσεις συνεχίζονται. Στις 13 Μάρτη στο Σύνταγμα με πρωτοβουλία της Επιτροπής Αλληλεγγύης Συνδικάτων και Συνδικαλιστών (ΕΠΑΣΣ) γίνεται συναυλία συμπαράστασης σε όλους τους χώρους που βρίσκονται σε απεργία “ενάντια στα κλεισίματα, τις απολύσεις και την απλήρωτη εργασία”. Τα μηνύματα του συντονισμού φτάνουν παντού. Ολόκληρο το Λασίθι κατεβαίνει στο δρόμο ενάντια στη συγχώνευση των νοσοκομείων του νομού. Ο Μάρτης σημαδεύεται από δύο ακόμα μεγάλα γεγονότα:
Η πανελλαδική μέρα αντιφασιστικής δράσης στις 17 Μάρτη - με μεγάλες διαδηλώσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα, Χίο, Ηράκλειο, Χανιά, Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Ρέθυμνο, Δράμα που καλείται με πρωτοβουλία της ΚΕΕΡΦΑ - είναι η πρώτη μαζική μετωπική σύγκρουση με το ξεδιάντροπο “σπρώξιμο” της Χρυσής Αυγής από ΜΜΕ και άρχουσα τάξη, ενώ το ΛΑΟΣ καταρρέει. Στην Αθήνα, τα ΜΑΤ απαγορεύουν στη διαδήλωση να φθάσει στον Αγιο Παντελεήμονα και η συναυλία που είχε καλεστεί πραγματοποιείται στην Αχαρνών μπροστά στις κλούβες.
Η αντιφασιστική διάθεση ενώνεται με εκρηκτικό τρόπο με τη διάθεση ενάντια στα μνημόνια στις 25 Μαρτίου. Τα ΜΑΤ αποκλείουν όλο το κέντρο της Αθήνας, αλλά οι παρελάσεις στις γειτονιές ανήκουν στο κίνημα και την Αριστερά. Λίγο νωρίτερα ο Παπαδήμος έχει τελικά αποφασίσει να πάει στις κάλπες το Μάιο...
Απρίλης: Το ρατσιστικό χαρτί
“Καλό ταξίδι στα αδέλφια μας Χαμαγιού Ανουάρ, 18 ετών και Βακάρ Αχμέντ, 32 ετών. Έχασαν τη ζωή τους την Παρασκευή 6 Απρίλη όταν έπεσαν πάνω στις γραμμές του τρένου για να διασώσουν δύο ανθρώπους που είχαν κολλήσει με το αυτοκίνητο τους. Η θυσία των δύο αδελφών μας είναι μια πράξη που μας τιμάει όλους αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάμε. Ώρες που οι μετανάστες δέχονται ρατσιστικές επιθέσεις, στοιβάζονται σε κλούβες της Αστυνομίας και ανακοινώνονται στρατόπεδα συγκέντρωσης...”
Ο επικήδειος του Τζαβέντ Ασλάμ εκ μέρους της Πακιστανικής Κοινότητας και η ηρωική θυσία των Πακιστανών εργατών δεν φάνηκε να συγκινεί ιδιαίτερα τον Παπουτσή που στο φουλ της προεκλογικής περιόδου έτρεξε να ανακοινώσει τη δημιουργία 30 στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες.
Το ρατσιστικό χαρτί αποπροσανατολισμού που παίζουν ενορχηστρωμένα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ ωφελεί κατά κόρον τη Χρυσή Αυγή που χαίρει της υποστήριξης των ΜΜΕ. Το Πρώτο Θέμα του Θέμου Αναστασιάδη κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο “Πέτα τη γιαγιά στην Χρυσή Αυγή” στο οποίο απεικονίζεται μια γιαγιά να υποβοηθάται από Χρυσαυγίτες να σηκώσει λεφτά από το ΑΤΜ. Οπως αποκαλύφθηκε αργότερα επρόκειτο για τη μάνα ενός χρυσαυγίτη – φωτογραφία και ρεπορτάζ ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος στημένα. Ηταν Πρωταπριλιά του 2012...
Παρά την προεκλογική περίοδο, τις κινητοποιήσεις συνεχίζουν οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, οι ναυτεργάτες, όπως απλώνονται και οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στου Ζωγράφου, στα Άνω Λιόσια, στη Νέα Ιωνία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει δυναμικό παρών σε όλους αυτούς τους αγώνες και ένα σκληρό προεκλογικό αγώνα με παρουσία αποκτώντας βάσεις σε όλες τις συνοικίες των μεγάλων πόλεων, μέχρι και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας.
Ο Δημήτρης Χριστούλας αυτοκτονεί στο Σύνταγμα...
Μάιος: Εκλογές ανατροπής...
Η μαζική-δυναμική διαδήλωση της Πρωτομαγιάς του 2012, πέντε μόλις μέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη έστειλε το μήνυμα της ανατροπής που κυριάρχησε σε όλη τη μακριά διπλή προεκλογική περίοδο την Ανοιξη και το καλοκαίρι του 2012.
Πέντε μέρες αργότερα η κάλπη έβγαζε πρώτη τη ΝΔ με 18,85 το χειρότερο ποσοστό που έχει πάρει ποτέ, δεύτερο το ΣΥΡΙΖΑ με 16,78, τρίτο το ΠΑΣΟΚ με 13,18, τέταρτους τους ΑΝ.ΕΛ με 10,60, πέμπτο το ΚΚΕ με 8,48%, 6η τη Χρυσή Αυγή με 6,97% και 7η τη ΔΗΜΑΡ με 6,11%, ανατρέποντας το εκλογικό σκηνικό για πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια, καταγράφοντας ποσοστό ρεκόρ για την Αριστερά και δίνοντας ένα χαστούκι στην ελληνική άρχουσα τάξη και την τρόικα.
Τα “στεφάνια” στις εργατογειτονιές γύρω από το κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μετά από δεκαετίες ξαναγίνονται κόκκινα με τους ψήφους στην αριστερά να ξεπερνάνε το 50%. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πάρει πανελλαδικά πάνω από 75.000 ψήφους τριπλασιάζοντας τη δύναμή της σημειώνοντας τη μεγαλύτερη εκλογική επιτυχία της επαναστατικής αριστεράς.
Μελανό σημείο σε αυτήν την εικόνα αποτελεί η εκλογική εκτίναξη της ΧΑ. Ολος ο ρατσιστικός οχετός που χρησιμοποίησαν προεκλογικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τα παπαγαλάκια τους, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του ΛΑΟΣ θα οδηγήσει τη Χ.Α στο 7% - με τους ΜΑΤατζήδες και τις ειδικές ομάδες της ΕΛ.ΑΣ να αναδεικνύονται στους κύριους υποστηρικτές της.
Μετά από άκαρπες διαπραγματεύσεις για νέα συγκυβέρνηση προκηρύσσονται νέες εκλογές για τις 17 Ιούνη.
Ιούνιος: ...και ταξικής πόλωσης
Ολος ο Ιούνιος του 2012 χαρακτηρίζεται από την σκληρή ταξική πόλωση. Η άρχουσα τάξη και οι Σαμαράδες τρομοκρατημένοι διεξάγουν ένα άγριο πόλεμο κινδυνολογίας και τρόμου ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά την αριστερά, την ίδια στιγμή που υποκριτικά υπόσχονται “επαναδιαπραγματεύσεις” και “σκληρή” στάση απέναντι στην τρόικα.
Οι εφημερίδες και τα κανάλια βρίθουν από επιθέσεις που ξεπερνάνε κάθε όριο. Οταν ο Κασιδιάρης επιτίθεται στις βουλευτίνες της Αριστεράς Δούρου και Κανέλη χτυπώντας με γροθιές την τελευταία, η γραμμή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι ότι για τη “βία” είναι υπεύθυνη η Αριστερά που “την ξεκίνησε”.
Το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσιάζεται στην Αθηναϊδα είναι προσαρμοσμένο στις πιέσεις, βάζοντας πάνω απ' όλα την “ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας”. Στο οργισμένο μαζικό αντιφασιστικό συλλαλητήριο που ακολουθεί την επίθεση στη Δούρου και την Κανέλλη στις 8 Ιούνη τα πανώ του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ απουσιάζουν – κάτω από την πίεση ότι δεν πρέπει να ταυτιστούν με τα “άκρα” και μάλιστα προεκλογικά.
Την, βραχεία κεφαλή, νίκη της ΝΔ – με τον ΣΥΡΙΖΑ να εκτινάσσεται στο 26,89% – στις δεύτερες εκλογές θα ακολουθήσει η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Οι ασθένειες Σαμαρά και (του για λίγες μέρες υπουργού Οικονομικών) Ράπανου καθώς και η παραίτηση Βερνίκου λίγο αργότερα δίνουν έστω και σημειολογικά το στίγμα μιας αδύναμης κυβέρνησης.
Ιούλιος: Ούτε μια μέρα χάριτος
“Συνεχίζουμε!” είναι το μήνυμα που στέλνουν στις 2/7, εκατοντάδες αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από το Πεδίο του Άρεως. Η νέα κυβέρνηση, υπόσχεται πίστη στα Μνημόνια και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, δια στόματος του ίδιου του Σαμαρά στις προγραμματικές του δηλώσεις. Από την πλευρά των εργαζομένων δεν τους δίνεται ούτε μια μέρα περίοδος χάριτος.
Οι Χαλυβουργοί συνεχίζουν για 9ο μήνα απεργία διαρκείας, το ίδιο και οι εργαζόμενοι της Phone Marketing για πάνω από 100 μέρες. Στην απεργιακή μάχη ρίχνονται και οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία, με τον Σκαραμαγκά να ξεκινάει 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία. Ακόμα και μέσα στο βαθύ θέρος (26/7), εργασιακές επιτροπές βάσης και σωματεία, διαδηλώνουν μαζί με την αντικαπιταλιστική αριστερά ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας. Ξεκινάει η καμπάνια για μια Πανελλαδική Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης.
Στις 5 Ιούλη, η Νίκαια συγκλονίζεται από 2000 αντιφασίστες διαδηλωτές, ενάντια στις απειλές των νεοναζί ότι θα επιτεθούν στα μαγαζιά των μεταναστών. Μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε Χολαργό και Μενίδι.
Αύγουστος: Αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και τον “Ξένιο Δία”
Η κυβέρνηση του Σαμαρά αρχίζει τις διαδικασίες για το ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας. Την ίδια στιγμή πραγματοποιεί ένα από τα μεγαλύτερα ρατσιστικά πογκρόμ με την προκλητική και κυνική ονομασία “Ξένιος Δίας”, ενθαρρύνοντας τους φασίστες να πραγματοποιούν επιθέσεις, με αποκορύφωμα τη δολοφονία μετανάστη στη συμβολή Μενάνδρου και Αναξαγόρα. Και οι δύο αυτές επιθέσεις παίρνουν την απάντησή τους.
Οι εργαζόμενοι της ΑΤΕ απαιτούν και πραγματοποιούν μαζική γενική συνέλευση. Ξεκινούν απεργία διαρκείας, με μαζικά συλλαλητήρια και περιφρουρήσεις έξω από τα υποκαταστήματα που κορυφώνονται με την κατάληψη του Μηχανογραφικού. Απεργιακές κινητοποιήσεις ξεσπούν και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Στις 24 Αυγούστου, το κέντρο της Αθήνας πλημμυρίζει από δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και ντόπιους αντιφασίστες σε ένα από τα μεγαλύτερα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Στο κέντρο της κινητοποίησης βρίσκεται η Πακιστανική Κοινότητα κατεβάζοντας κόσμο ακόμα και έξω από την Αθήνα. Παρά το γεγονός ότι δεκάδες πούλμαν μπλοκάρονται από την αστυνομία, η εικόνα από τη διαδήλωση όταν αυτή φτάνει στο Σύνταγμα, θυμίζει τις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων. Αντιφασιστικό συλλαλητήριο πραγματοποιείται και στο Ηράκλειο Κρήτης, ενάντια στα γραφεία των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Σεπτέμβριος: Γίνεται η αρχή στη Θεσσαλονίκη
Είναι ο μήνας που οι απεργιακές μηχανές παίρνουν για τα καλά μπροστά. Η ΔΕΘ καταλήγει με διπλή νίκη για το κίνημα. Από τη μια δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από όλη την Ελλάδα διαδηλώνουν στους δρόμους Θεσσαλονίκης, ενώ ο Σαμαράς ματαιώνει την καθιερωμένη του επίσκεψη εκείνη την ημέρα, υπό το φόβο των διαδηλωτών.
Τρεις μέρες αργότερα (12/9), η απεργία που είχαν εξαγγείλει οι δάσκαλοι από το καλοκαίρι, μετατρέπεται σε απεργία για όλο το δημόσιο. Το τρίτο δεκαήμερο, η μάχη κλιμακώνεται. Σε κοινή απεργία κατεβαίνουν οι εργαζόμενοι σε ΗΣΑΠ, Τραμ, Μετρό, τουρισμό και επισιτισμό στις 20/9, την επόμενη απεργούν οι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών ενώ στις 24/9 απεργούν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ.
Η κορύφωση έρχεται στις 26 Σεπτέμβρη, ημέρα Γενικής Απεργίας, όπου εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα. Είναι η πρώτη Γενική Απεργία που αντιμετωπίζει η νέα κυβέρνηση και το κάνει με ένα όργιο καταστολής. Παρ' όλα αυτά το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Απεργία διαρκείας για να διώξουμε τις τρόικες και τα μέτρα τους. Οι εργαζόμενοι σε εφορίες, τελωνεία και υπουργείο Οικονομικών, συνεχίζουν την απεργία μέχρι και τις 28/9.
Αντίστοιχα κλιμακώνεται και μάχη ενάντια στους φασίστες. Χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου συνοδεία βουλευτών, επιτίθενται σε μετανάστες μικροπωλητές σε Ραφήνα και Μεσολόγγι. Αντιφασίστες κι αντιφασίστριες περιφρουρούν δεκάδες πανηγύρια και λαϊκές τις επόμενες μέρες, αποτρέποντας άλλες προκλήσεις. Αντιφασιστικές διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε Χορτιάτη, Αγ. Αναργύρους, Μεταμόρφωση, Πειραιά, Αιγάλεω, Αλεξάνδρεια, Ρέθυμνο και Ηράκλειο Κρήτης.
Στο τέλος του μήνα μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία κάνει το ξεκίνημά της, για το συντονισμό και την κλιμάκωση των εργατικών αγώνων. Στις 30 Σεπτέμβρη, δεκάδες μαχητές εργαζόμενοι, συμμετέχουν στη Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης στο Θέατρο Διάνα. Τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς στέλνουν, παρόντες στη συγκέντρωση, εκπρόσωποι από τους ανθρακωρύχους της Αστούριας και τους δημοσίους υπαλλήλους της Βρετανίας. Φουντώνει η μάχη και στις Σκουριές Χαλκιδικής ενάντια στα χρυσωρυχεία, με εκατοντάδες κατοίκους να συγκρούονται με τα ΜΑΤ.
Οκτώβριος: Νόμπελ αγώνων
Η Ευρωπαϊκή Ένωση παίρνει Νόμπελ ειρήνης και η επιτροπή για τα Νόμπελ το βραβείο υποκρισίας. Ο Σαμαράς γίνεται άλλος ένας που υπόσχεται ότι αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία, αλλά η μάχη από την πλευρά του εργατικού κινήματος συνεχίζεται σε όλα τα μέτωπα.
Μάχη ενάντια στο κλείσιμο των νοσοκομείων, όπως του Γενικού Πατησίων, μάχη ενάντια στις απολύσεις και τις ατομικές συμβάσεις, όπως στα Notos, μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις όπως στη Δωδώνη των Ιωαννίνων, μάχη ενάντια στις συγχωνεύσεις των σχολείων με μαθητικές καταλήψεις, μάχη ενάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων όπως στη Βιο.Μετ.
Όλες οι επιμέρους μάχες ενώνονται σε μια ακόμα μεγάλη Γενική Απεργία στις 18 Οκτώβρη. Μια βδομάδα πριν, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές οργανώνουν οργισμένη υποδοχή στη Μέρκελ. Η απαίτηση για απεργία διαρκείας και συντονισμό γίνεται όλο και πιο μαζική. Το ΣΕΚ πραγματοποιεί γύρο εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα, με θέμα : “Τρόικες – Μνημόνια – Νεοναζί. Να τους διώξουμε τώρα!”
Μαζικές απαντήσεις δίνονται σε κάθε προσπάθεια των φασιστών να πατήσουν πόδι στις γειτονιές. Χιλιάδες είναι οι αντιφασίστες κι οι αντιφασίστριες που διαδηλώνουν σε Πλ. Αμερικής και Ν. Ηράκλειο, ενώ σχεδόν κάθε Σάββατο οργανώνονται αντιφασιστικές διαδηλώσεις και συναυλίες σε δεκάδες γειτονιές. Σε αυτό το κλίμα η ΚΕΕΡΦΑ οργανώνει φεστιβάλ στο Γκάζι, όπου και μπαίνουν τα θεμέλια για τη μέρα δράσης “19 Γενάρη – Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική”. Η 28η Οκτώβρη βρίσκει τους αντιφασίστες στους δρόμους της κάθε πόλης να μετατρέπουν τις παρελάσεις σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις. Διήμερο συζητήσεων οργανώνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τίτλο “Κρίση - Αντίσταση - Προοπτική της Αριστερας” και ξεκινάει κύκλο αντίστοιχων εκδηλώσεων σε όλες τις πόλεις.
Νοέμβριος: Λαβωμένη κυβέρνηση
Η κυβέρνηση του Σαμαρά συνεχίζει τις επιθέσεις. Ενώ ετοιμάζεται να φέρει το νέο Μνημόνιο στη Βουλή, επιτίθεται σε αντιφασίστες και δημοσιογράφους. Πρώτα συλλαμβάνει 15 μέλη της αντιφασιστικής μοτοπορείας, τους βασανίζει επί 2 βδομάδες στη ΓΑΔΑ και τους οδηγεί στα δικαστήρια. Χιλιάδες συγκεντρώνονται για συμπαράσταση σε μια μεγάλη συναυλία στο Σπόρτινγκ.
Για σχόλιο πάνω στο θέμα, κόβεται η εκπομπή των δημοσιογράφων της ΝΕΤ, Αρβανίτη και Κατσίμη, όμως μετά από πολυήμερη απεργία, η απόφαση ανακαλείται.
Στις 6-7 Νοέμβρη το νέο πακέτο μέτρων πάει προς ψήφιση στη Βουλή. Το Σύνταγμα γεμίζει με εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς (οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ πραγματοποιούν 48ωρη απεργία), που παρά την κακοκαιρία και τα χημικά, πολιορκούν τη Βουλή μέχρι αργά το βράδυ. Η κυβέρνηση βγαίνει λαβωμένη από την ψηφοφορία με μόλις 153 βουλευτές (είχε εκλεγεί με 179 τον Ιούνιο). Η πρώτη πανευρωπαϊκή απεργία ενάντια στη λιτότητα, πραγματοποιείται στις 14 Νοέμβρη με την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να την υποβαθμίζουν σε στάση εργασίας.
Δυό μέρες αργότερα ένα τεράστιο συλλαλητήριο για την 39η επέτειο του Πολυτεχνείου καταλήγει στην ισραηλινή Πρεσβεία, ως ελάχιστο δείγμα αλληλεγγύης στη Γάζα, που εκείνες τις μέρες δεχόταν τις βόμβες του Ισραήλ.
Η αγωνιστική παράταξη στην Πακιστανική Κοινότητα κερδίζει ξανά τις εκλογές έχοντας προμετωπίδα την ενότητα με τους ντόπιους εργαζόμενους και την κινηματική πάλη ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες. Έξω από την αιγυπτιακή Πρεσβεία πραγματοποιούνται οι “Παρασκευές της Οργής”, όπου Αιγύπτιοι μετανάστες, με τη στήριξη της ΚΕΕΡΦΑ, διαμαρτύρονται για τις ρατσιστικές επιθέσεις και τη σιωπή της πρεσβείας, την ίδια στιγμή που ζητούν την απομάκρυνση των χουντικών διπλωματών.
Στην Κυψέλη το αντιφασιστικό κίνημα καταφέρνει να ματαιώσει συγκέντρωση ναζιστών, ενώ εξέγερση πραγματοποιείται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Κόρινθο. Αντιφασιστικά συλλαλητήρια συνεχίζουν να οργανώνονται σε δεκάδες γειτονιές. Στα Χανιά οι ναζί αποκλείονται στα γραφεία τους, ενώ απ' έξω αντιφασίστες χορεύουν υπό τους ήχους αντάρτικων. Ξεκινάει η μεγάλη καμπάνια για τις 19 Γενάρη. Χιλιάδες διαδηλώνουν στη Θεσσαλονίκη, στις 24/11, ενάντια στα μεταλλεία χρυσού. Πανελλαδικό συλλαλητήριο πραγματοποιούν εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έξω από το υπουργείο Υγείας στις 30/11.
Δεκέμβριος: Ο αγώνας συνεχίζεται
Από τις αρχές του προηγούμενου μήνα ξεκινάει και μια μεγάλη μάχη, που θα κρατήσει για πάνω από 6 βδομάδες. Αυτή των εργαζομένων στους δήμους, ενάντια στις απολύσεις που προωθεί το τρίτο μνημόνιο. Πάνω από 250 δημαρχεία καταλαμβάνονται, ενώ τα συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας είναι σχεδόν καθημερινά. Μπλοκάρονται τα γραφεία προσωπικού για να μη σταλεί κανένα όνομα προς απόλυση εργαζομένου. Η μαχητικότητα των δημοτικών υπαλλήλων, παρασύρει κι άλλους κλάδους του δημοσίου σε απεργίες και καταλήψεις διαρκείας όπως τους διοικητικούς των ΑΕΙ και ΤΕΙ και τους εργαζόμενους στα υπουργεία.
Ο υπουργός Μανιτάκης, σε μια επίδειξη πυγμής, διαγράφει από τις λίστες πληρωμών τους εργαζόμενους ΙΔΑΧ Δ.Ε. Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ κλιμακώνουν σε 5ήμερη απεργία14-19/12, αναγκάζοντας την ΑΔΕΔΥ να κηρύξει απεργία σε όλο το δημόσιο στις 19/12. Όλο αυτό το διάστημα οι απεργοί δέχονται μια σειρά επιθέσεις από μια πανικόβλητη κυβέρνηση, που άλλοτε τους αποκαλεί τραμπούκους κι άλλοτε τρομοκράτες. Φτάνει στο σημείο να εισβάλλει με τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ και να το εκκενώσει από τους καταληψίες εργολαβικούς υπαλλήλους. Σε απεργιακές κινητοποιήσεις κατεβαίνουν και οι εργαζόμενοι σε Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Σταθερές Συγκοινωνίες και ΟΣΕ.
Το ΣΕΚ πραγματοποιεί διήμερο εκδηλώσεων με θέμα “Υπάρχει σοσιαλιστική διέξοδος από την κρίση;”. Δεκάδες χιλιάδες νεολαίοι και όχι μόνο, διαδηλώνουν στις 6 Δεκέμβρη, την 4η επέτειο από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ακολούθησε. Αντιφασιστικά συλλαλητήρια πραγματοποιούνται σε Νίκαια, Καλλιθέα, Νέα Ιωνία, Χαϊδάρι, ενώ στην Ακρόπολη φτάνει διεθνής αποστολή ακτιβιστών ενάντια στους νεοναζί. Ο αγώνας συνεχίζεται.
Κείμενα - επιμέλεια: Στέλιος Μιχαηλίδης, Γιώργος Πίττας