Κάθε πρωί, χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονται έξω από τα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων στην Αθήνα για να περάσουν τις φυλασσόμενες από ηλεκτρονικά συστήματα πύλες, γυρεύοντας Δικαιοσύνη. Ο συνωστισμός έχει τελευταία μεγαλώσει λόγω των αστυνομικών ελέγχων, από τότε που μια αθίγγανη μάνα πέρασε μέσα στα δικαστήρια ένα όπλο και σκότωσε τον δολοφόνο του γιου της. Στο παρελθόν, η ενέργεια αυτή θα θεωρούταν απλώς ως μια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά μιας “ιδιαίτερης” ομάδας πληθυσμού, όπως είναι οι Τσιγγάνοι. Στο σήμερα, η ενέργεια αυτή φαντάζει για τον περισσότερο κόσμο απλώς δικαιολογημένη: δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι για εκατομμύρια ανθρώπους που παλιότερα πίστευαν στο θεσμό της Δικαιοσύνης (και στη δικαιοσύνη των θεσμών), η εμπιστοσύνη αυτή έχει πιάσει πάτο.
Κοιτάξτε την περίπτωση του εμπλεκόμενου στο σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, Γιάννη Διώτη. Ο Διώτης ήταν εισαγγελέας την εποχή της εξάρθρωσης της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ. Έχτισε το προφίλ του σκληρού και αδέκαστου, πλάι στον Χρυσοχοΐδη, απέναντι στην τρομοκρατία. Χειρίστηκε τις πιο “ευαίσθητες” υποθέσεις, όπως αυτή της αυτοκτονίας του Τσαλικίδη με αφορμή το σκάνδαλο των υποκλοπών. Και μετά βαΐων και κλάδων, διορίστηκε από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (με τη συναίνεση της ΝΔ) επικεφαλής του ΣΔΟΕ. Αυτό που αποκαλύπτεται σήμερα είναι ότι ο “αδέκαστος” εισαγγελέας συμμετείχε στην πλαστογράφηση της λίστας Λαγκάρντ, με ανοιχτό το ενδεχόμενο εκβιασμών όσων ενέχονταν στα αντίγραφα της λίστας που ο Διώτης μαζί με άλλους δημιούργησαν. Η “ανομία” τελικά φώλιαζε στο γραφείο του “αδιάφθορου διώκτη των τρομοκρατών”...
Ναρκέμποροι
Και δεν είναι μόνο οι δικαστές. Πριν λίγες βδομάδες, η κυβέρνηση ξήλωσε ολόκληρο το τμήμα της Δίωξης Ναρκωτικών Βόλου (κατα βάση μεταθέτοντας σε άλλες περιοχές όσους υπηρετούσαν σ' αυτήν...), γιατί αποκαλύφθηκε ότι οι διώκτες των ναρκωτικών ήταν στην πραγματικότητα οι ίδιοι ναρκέμποροι.
Η εφημερίδα Καθημερινή (5/1/13) δίνει κάποια από τα απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα της δράσης της αστυνομικής συμμορίας: “Τον Νοέμβριο του 2011, ο ίδιος αστυνομικός ακούγεται να... σκηνοθετεί σε συνεννόηση με τον 29χρονο Αλβανό τη σύλληψη εμπόρων ναρκωτικών. 29χρονος: «Θα έρθω εγώ με τον Αλβανό κι εσείς θα είστε εκεί κρυμμένοι. Με το που θα κατέβω από το αυτοκίνητο, θα μου δείξει πού είναι και στο “μπαμ” πάνω εγώ φεύγω». Αστυνομικός: «Σας κυνηγάμε και τους δύο και πιάνουμε μόνο αυτόν, εσύ τρέχεις, τρέχεις και δεν μπορούμε να σε πιάσουμε». Σε άλλη περίπτωση, ο Αλβανός «Γιάννης» συνομιλώντας με τον επικεφαλής της Δίωξης Ναρκωτικών Βόλου για κατάσχεση φορτίου χασίς ακούγεται να λέει: «Από τα 10 ψωμιά, το ένα φάτο εσύ».”
Μήπως πρόκειται για κάποιες “μεμονωμένες περιπτώσεις”, κάποια “σάπια φρούτα” που μπορούν να εκκαθαριστούν στα πλαίσια της εκστρατείας πάταξης της διαφθοράς που εξήγγειλε ο Σαμαράς; Το ακριβώς αντίθετο. Οι μηχανισμοί της απονομής Δικαιοσύνης (από την αστυνομία μέχρι τα Δικαστήρια) είναι ταξικοί, αντιδημοκρατικοί και γι' αυτό και διεφθαρμένοι. Η δημοκρατία στον καπιταλισμό είναι περιορισμένη στην εκλογή κάθε τέσσερα χρόνια των βουλευτών και της κυβέρνησης, δηλαδή των πολιτικών προϊσταμένων των κρατικών μηχανισμών που μένουν κατά τα άλλα ανέγγιχτοι.
Η δομή αυτή επιτρέπει την προνομιακή σχέση των οικονομικά ισχυρών με το βαθύ κράτος. Η ΕΛΑΣ εισβάλλει στους καταυλισμούς των Τσιγγάνων για να βρει ναρκωτικά, αλλά ποτέ στις βίλες της Εκάλης, στα πάρτυ κόκας των πλουσιόπαιδων. Και το Συμβούλιο της Επικρατείας κρίνει συνταγματικό το Μνημόνιο, αλλά αντισυνταγματικό το νόμο που δίνει ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών εργατών που για δεκαετίες μάτωσαν στη δουλειά στην Ελλάδα.
Όταν οι Γεωργιάδηδες και οι Σαμαράδες μιλάνε για το κρατικό μονοπώλιο της βίας σε μια “δημοκρατική κοινωνία”, εννοούν το δικαίωμα του κάθε λαδωμένου εισαγγελέα και του κάθε ναρκέμπορα αστυνομικού να κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Το μαζικό κίνημα και η δράση της εργατικής τάξης μπορούν να τους χαλάσουν τα σχέδια, χτίζοντας μια κοινωνία που η λέξη δικαιοσύνη θα αποκτήσει ξανά το νόημα και το κύρος που της αξίζει.