Έτσι την περασμένη εβδομάδα το υπουργείο Οικονομικών έδωσε στη δημοσιότητα μία σειρά από στοιχεία για τις 11 πιο ζημιογόνες ΔΕΚΟ (ανάμεσά τους ο ΟΣΕ, η ΕΘΕΛ, ο ΗΣΑΠ, ο ΗΛΠΑΠ, η ΕΑΣ) που δείχνουν “μια µαύρη τρύπα ελλειμμάτων 1,7 δισ. ευρώ και χρεών σχεδόν 12 δισ. ευρώ”. Το σχόλιο του εκπροσώπου της κυβέρνησης, που αναπαρήγαγαν όλα τα κανάλια ήταν: “Βλέπουμε ότι οι μισθοί σε αυτές τις ΔΕΚΟ είναι πολλές φορές διπλάσιοι και πολλαπλάσιοι των ανάλογων μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει ανεκτό. Είναι πολύ υψηλοί οι μισθοί που πληρώνονται από τον ελληνικό λαό, χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη συμβολή στις υπηρεσίες". Όπως τόνισε, “η κυβέρνηση σκοπεύει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση με τα ίδια κριτήρια που βάζουμε και για τον ΟΣΕ".
Πρόκειται στην ουσία για κακή αντιγραφή του κλισέ περί «ρετιρέ» και «υπόγειων», που και τότε όπως και σήμερα είχε στόχο τη διαίρεση της εργατικής τάξης, τη διάσπαση της ενότητας, τη δημιουργία πλαστών αντιπαραθέσεων ανάμεσα στο ένα κομμάτι και το άλλο και την υποβάθμιση, στο τέλος, της θέσης όλων. Πρόκειται για χοντρά ψέματα της κυβέρνησης που έχουν σαν στόχο να σπείρουν τη σύγχυση και τη διχόνοια ανάμεσα στα κομμάτια της εργατικής τάξης, με απώτερο σκοπό να χτυπήσουν το κίνημα και να αποδυναμώσουν την αντίσταση όλων των εργαζόμενων.
Φτηνές υπηρεσίες
Ας δούμε πρώτα πώς δημιουργήθηκαν τα χρέη. Όλες οι Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας, συστάθηκαν με στόχο να προσφέρουν φτηνές υπηρεσίες στον κόσμο που τις έχει ανάγκη και γι αυτό στηρίχτηκαν στην κρατική επιχορήγηση από τον προϋπολογισμό. Για παράδειγμα οι συγκοινωνίες για να καλύψουν το κόστος λειτουργίας τους και ταυτόχρονα να κρατήσουν το εισιτήριο φτηνό, χρειάζεται να καλύπτουν ένα μεγάλο κομμάτι των εσόδων τους από την κρατική επιχορήγηση.
Ο νόμος 2669/1998 περί αντισταθμιστικής καταβολής, στο άρθρο 5, ρητά αναφέρει ότι, "η διαφορά του λειτουργικού κόστους και του καθοριζόμενου κάθε φορά κομίστρου, όπως προσδιορίζεται αυτό με την τιμολογιακή πολιτική, αποτελεί κοινωνική παροχή, η οποία αντισταθμίζεται με την καταβολή της διαφοράς(αντισταθμιστική καταβολή), από τον Κρατικό Προϋπολογισμό".
Μέσα στην περασμένη δεκαετία όμως, αυτή η επιχορήγηση μειώθηκε κατά 50%. Οι ΔΕΚΟ με την εγγύηση του δημοσίου κατέφυγαν σε δανεισμό από ξένες και ελληνικές τράπεζες για να βρουν ρευστό και να καλύψουν τα έξοδα λειτουργίας τους. Για παράδειγμα το 2009 ο ΟΑΣΑ έπρεπε να πάρει από το υπουργείο Οικονομικών 534 εκατομμύρια ευρώ. Η χρηματοδότηση όμως ήταν 135 εκατομμύρια και το υπόλοιπο ποσό, περίπου 400 εκατομμύρια, καλύφθηκε από δανεισμό. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπ. Οικονομικών, “ο συνολικός δανεισµός τους είναι 8 φορές μεγαλύτερος από τα έσοδά τους. Στον ΟΣΕ, ο καθαρός δανεισµός το 2009 είχε φτάσει τα 8,1 δισ. ευρώ, ενώ τα έσοδα την ίδια χρονιά ήταν 221.851 ευρώ. Το σύνολο των τόκων που πλήρωσαν, 574 εκατ. ευρώ, αντιστοιχεί στο 38,2% των εσόδων τους. Οι τόκοι και τα συναφή έξοδα αυξήθηκαν κατά 18,8% την περίοδο 2007 – 2009”. Έτσι η ίδια η πολιτική των κυβερνήσεων οδήγησε τις ΔΕΚΟ να πνιγούν στα χρέη και στη συνέχεια να τις βαφτίσουν ζημιογόνες επιχειρήσεις και τελικά να αρχίσουν να τις ξεπουλούν σε ιδιώτες.
Το δεύτερο είναι ότι το χτύπημα στους μισθούς, στις συμβάσεις και στους κανονισμούς εργασίας, που ετοιμάζεται να κάνει η κυβέρνηση δεν έχει στόχο να αποκαταστήσει καμία δήθεν «κοινωνική αδικία» αλλά είναι η συνέχεια της επίθεσης περικοπών στους μισθούς για όλους τους εργαζόμενους. Στην αρχή η κυβέρνηση είπε ότι -στα πλαίσια του Μνημόνιου- θα περικόψει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων γιατί δεν κινδυνεύουν να απολυθούν και άρα αυτό είναι σωστό και δίκαιο. Μετά προχώρησε στην κατάργηση των ΣΣΕ σε δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους στις ΔΕΚΟ και τα ΝΠΙΔ, και στην περικοπή κατά 7% σε μόνιμη βάση του συνόλου των αποδοχών τους, παρόλο που δεν ανήκουν στο Δημόσιο. Στη συνέχεια προχώρησε στην ίδια περικοπή ακόμα και σε κερδοφόρες εταιρείες όπως το ΜΕΤΡΟ. Αυτό έδωσε το πράσινο φως στους εργοδότες του ιδιωτικού τομέα, να εκβιάζουν ανοιχτά τους εργαζόμενους “ή δέχεστε περικοπές στους μισθούς και στα δώρα ή απολύεστε” και άρα την περικοπή στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων την πλήρωσε τελικά όλη η εργατική τάξη.
Η νέα επίθεση στους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ δεν πρέπει να περάσει. Απέναντι στη νέα προσπάθεια αποπροσανατολισμού, χρειάζεται να θυμίσουμε, ότι όποια κυβέρνηση τόλμησε να τα βάλει με τα “ρετιρέ” στο τέλος κατέληξε αυτή στα “υπόγεια” και μέσα από αυτές τις μάχες κερδίθηκαν οι κατακτήσεις για όλη την εργατική τάξη.