Η δεξιοφυλλάδα που λέγεται «δημοκρατία» βιάστηκε να πανηγυρίσει: «Κατεστάλη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Η Καθημερινή και το Βήμα φρόντισαν να το διατυπώσουν διαφορετικά: «Με τη συνταγή του μετρό απέναντι στις συντεχνίες» είχε πρωτοσέλιδο τίτλο η μια, «Πυγμή και σταθερότητα θέλουν οι πολίτες» η άλλη. Με περισσότερο ή λιγότερο χοντροκομμένο τρόπο η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί να δείξει ότι τάχα η κυβέρνηση είναι τόσο ισχυρή ώστε βρήκε τη συνταγή για να σταματήσει την εργατική αντίσταση.
Ούτε στον ύπνο τους δεν παίζει αυτό το σενάριο. Η απεργία στο Μετρό έγινε η σπίθα για μια νέα έκρηξη του απεργιακού κινήματος. Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες οδήγησαν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους σε μια πρωτοφανή απεργιακή επίδειξη συμπαράστασης και η 31 Γενάρη μετατρέπεται σε μια σχεδόν πανεργατική απεργία από τα κάτω.
Δίπλα στα Νοσοκομεία που είχαν ήδη προγραμματισμένη απεργία και πανελλαδικό συλλαλητήριο για αυτή τη μέρα ήρθαν να προστεθούν οι ναυτεργάτες της ΠΝΟ, οι εναερίτες και όλοι οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, οι σιδηροδρομικοί της ΠΟΣ και οι άλλες συγκοινωνίες της Αθήνας, ενώ η ΑΔΕΔΥ καλεί παναττική στάση εργασίας. Οι απεργοί των νοσοκομείων δύσκολα θα φτάσουν στην Αθήνα για το πανελλαδικό συλλαλητήριο τους χωρίς πλοία, τρένα και με τους δρόμους κλειστούς από τα μπλόκα των αγροτών που ξεκινάνε τις δικές τους κινητοποιήσεις.
Μέσα από τη γυάλα
Μόνο μέσα από τη γυάλα του Μαξίμου μπορούν οι Ψυχάρηδες να θεωρούν ότι «οι πολίτες θέλουν πυγμή». Στην πραγματικότητα χιλιάδες απεργοί στέλνουν ένα απλό και ξεκάθαρο μήνυμα: «Δεν δουλεύουμε με κομμένα μεροκάματα και με το πιστόλι της επιστράτευσης στον κρόταφο». Δεν ξεχνάμε ότι οι ναυτεργάτες που απεργούν Πέμπτη και Παρασκευή είχαν επιστρατευτεί από την κυβέρνηση του ΓΑΠ και ότι ο Ραγκούσης είχε χρησιμοποιήσει και εκείνος το ίδιο όπλο ενάντια στους φορτηγατζήδες. Πού είναι τώρα αυτοί οι «επιδειξίες πυγμής»;
Το πραγματικό ζήτημα δεν είναι αν ο κόσμος της δουλειάς απαντάει θαρρετά και αλύγιστα στους κυβερνητικούς τσαμπουκάδες. Η εργατική τάξη βρίσκεται σε φάση μαζικής αριστερής ριζοσπαστικοποίησης και τέτοιες πρακτικές μεγαλώνουν το μίσος της για τους πολιτικάντηδες που υπηρετούν το κεφάλαιο. Το πραγματικό ζήτημα είναι ο συντονισμός των εργατικών αντιστάσεων.
Αυτές τις μέρες τα καθήκοντα της Αριστεράς είναι διπλά. Άμεσα δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να πετύχει η απεργία της Πέμπτης και να αναγκάσει τις ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να καλέσουν γενική απεργία ενάντια στην κυβέρνηση του μνημόνιου και της επιστράτευσης. Και παράλληλα προωθούμε τη δημιουργία δικτύων συντονισμού των αγώνων και των συνδικάτων από τα κάτω, έτσι ώστε ο επόμενος γύρος να βρει τις εργατικές αντιστάσεις πιο δυνατές. Πιο δυνατές συνδικαλιστικά και οργανωτικά, αλλά και πιο δυνατές πολιτικά – με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που τόσο θα ήθελαν να καταστείλουν οι άρχοντες) μπροστά.