Στο Σύνταγμα είχε πέσει το σκοτάδι, αλλά κανένας - ούτε από τους καλιτέχνες ούτε από το ακροατήριο - δεν ήθελε να τελειώσει η συναυλία!
Την ίδια ώρα που η διαδήλωση ξεκίναγε από την Ομόνοια, ο Άντριου Μπάνερ ανέβηκε στα decks του Συντάγματος ξεκινώντας το μεγαλύτερο αντιφασιστικό πανηγύρι που έγινε ποτέ στο κέντρο της Αθήνας. Για 40 σχεδόν λεπτά υποδεχόταν τους αντιφασίστες-στριες που ερχόνταν σιγά σιγά στο Σύνταγμα, πριν ακόμα φτάσει το ποτάμι των 20.000 διαδηλωτών από τη Σταδίου.
Την ώρα που το τεράστιο πανό “Αθήνα – Πόλη Αντιφασιστική” έμπαινε στο Σύνταγμα η ομάδα κρουστών του Νίκου Τουλιάτου μαζί με τους χορευτές της Ομάδας του Άλεξ Λεόν ξεκίναγε την υποδοχή των αντιφασιστών. Η κοινότητα των Κογκολέζων με το τραγούδι και τον χορό τους καθ' όλη την διάρκεια της διαδήλωσης έδιναν έναν ξεχωριστό τόνο.
“Ούτε στην Αθήνα, ούτε πουθενά τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά” ήταν το σύνθημα που φώναξε ο Mc Yinka από το μικρόφωνο καθώς ανέβαινε στην σκηνή για να ανοίξει το συναυλιακό πρόγραμμα.
“Κάποτε στον Οτσαλάν, τον είχαμε δώσει ήδη. Για την Γιουκοσλαβία, είχε ήδη διαλυθεί. Για τα καμένα, ήταν ήδη καμένα. Αυτή η μάχη όμως δεν έχει χαθεί ακόμα. Οπότε είναι στο χέρι όλων μας”, τόνισε, θυμίζοντας παλαιότερες μεγάλες κινηματικές συναυλίες, ο Μίλτος Πασχαλίδης που καταχειροκροτήθηκε κλείνοντας με το εμβληματικό “Ποιος την ζωή μου;” του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους Μάνου Ελευθερίου.
“Κι' όμως αλλάζει, ρε μαν, κι' όμως αλλάζει”, βγήκαν στην σκηνή οι Social Waste ξεσηκώνοντας τον κόσμο με την “Γιορτή της Ουτοπίας”, ένα ποτάμι από ρίμες, ανασκόπηση λες του κινήματος των τελευταίων ετών, ενώ έκλεισαν με μια εκπληκτική διασκευή του “Ακροβάτη” των Χαΐνηδων.
Είχε αρχίσει να σκοτινιάζει όταν στην σκηνή ανέβηκαν οι Electrobalkana. Ο Στέφανος Φίλος με το βιολί του και η υπόλοιπη μπάντα που έδωσαν έναν συνδυασμό δύσης και ανατολής στην αντιφασιστική γιορτή. Λίγο αργότερα την μουσική σκυτάλη πήραν οι “Τρίτη Όχθη” που ξεκίνησαν τραγουδώντας “με κόσμο και αγανάκτηση το Σύνταγμα γεμάτο. Με πάθος και συσπείρωση και με αδειανό το πιάτο”, ένα τραγούδι με τίτλο "το Σύνταγμα, πρώην Λιανοχορταρούδια" που είχαν γράψει για τις κινητοποιήσεις του Συντάγματος το 2011.
Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της βραδιάς αφού δεν ήταν μέσα στα ονόματα που είχαν ανακοινωθεί από πριν, ήταν οι “Encardia” που ξεσήκωσαν τους χιλιάδες αντιφασίστες τραγουδώντας το “bella ciao”. Αμέσως μετά στην σκηνή ανέβηκε καταχειροκροτούμενη η Ρίτα Αντωνοπούλου θυμίζοντας μέσα από τραγούδια του καμπαρέ την προηγούμενη καταστροφική άνοδο των φασιστών στον μεσοπόλεμο.
Οι Μοtivο-4 είναι μια μπάντα που την γνωρίζουμε από όλα τα μεγάλα αντιφασιστικά ραντεβού. Όπως εξήγησε η Άννα Καρλάφτη, η τραγουδίστρια της μπάντας, “δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουμε τους φασίστες να αλωνίζουν στις γειτονιές μας. Θα τους τσακίσουμε”, ενώ λίγο αργότερα τραγούδησε μια ροκ διασκευή του “Δημοσθένους λέξεις” του Σαββόπουλου.
Ο Νίκος Τουλιάτος στα κρουστά και η μπάντα του Γιάννη Σιδηρά ντυμένοι με πορτοκαλί φόρμες τύπου γκουαντάναμο πήραν την θέση τους στην σκηνή δίνοντας ένταση στη βραδιά με τις ροκ κιθάρες τους, ενώ λίγο αργότερα ο ίδιος ο Σιδηράς φορώντας ζουρλομανδία εξηγούσε πως ήταν στην Γερμανία το 1989 όταν οι ναζί σήκωναν κεφάλι και έκαιγαν κόσμο. “Αφιερώνω το επόμενο τραγούδι σε όλους όσους βλέπουν την άνοδο των φασιστών και θέλουν να τους πετάξουν στα σκουπίδια της ιστορίας” είπε πριν τραγουδίσει το συγκλονιστικό “Σαν πουλιά”.
“Αυτόν τον κόσμο τον καλό”
“Αυτόν τον κόσμο τον καλό” και “Στης εκλησιάς την πόρτα” τραγούδησε ο Μάνος Πυροβολάκης βγαίνοντας με την λύρα του στην σκηνή και προκαλώντας ενθουσιασμό. Όμως ήταν η είσοδος στην σκηνή της Ματούλας Ζαμάνη που χειροκροτήθηκε ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Ξεκινώντας να τραγουδήσει το “Στις Χαραυγές ξεχνιέμαι” του Παπακωνσταντίνου χιλιάδες φωνές την ακολούθησαν στο τραγούδι, ενώ μια από τις πιο ωραίες μουσικές στιγμές της συναυλίας ήταν όταν λίγο αργότερα κάλεσε τους Burger Project στην σκηνή να τραγουδήσουν μαζί μια ρέγγε διασκευή της “Τσιγγάνας”, του στιχουργού Νίκου Φατσέα σε μουσική του Αλέξανδρου Τσαβαλά.
Με μια σύγχρονη εκτέλεση του αιγυπτιακού τραγουδιού “ya Mustafa” στα Γαλλικά αφιερωμένο στους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα συνέχισαν το δικό τους πρόγραμμα οι Burger Project μέσα σε καταιγισμό από επευφημίες και ενώ εξηγούσαν “Πως όλοι μαζί θα πολεμήσουμε τον φασισμό”, ενώ έκλεισαν με μια εντυπωσιακή σκα διασκευή του “Βed of nails” του Alice Cooper.
Με το “Γιατί δεν έρχεσαι”, ένα από τα πιο γνωστά τους τραγούδια ξεκίνησαν το πρόγραμμά τους οι Βιτρώ και ο Ηλίας Μακρίδης που τόνισαν την αναγκαιότητα να συσπειρωθούμε ενάντια σε όσους θέλουν να μας κλέψουν την παραμικρή ελευθερία μας.
Το “Talking about revolution” της Tracy Chapman τραγούδησαν καταχειροκροτούμενοι οι μελωδικοί Sound Esc. “Επανάσταση παιδιά. Αυτό λέμε και αυτό χρειαζόμαστε”, είπαν τραγουδώντας για να πάρουν την απάντηση από το κοινό που άρχισε να φωνάζει “μία μόνο λύση επανάσταση”.
“Η 19 Γενάρη είναι μια νέα αρχή. Όλοι οι καλλιτέχνες συνεχίζουμε. Ανοίγει μια νέα εποχή αντιφασιστική και αντιρατσιστική για όλη την Ευρώπη”, ήταν το μήνυμα που έστειλε ο Δημήτρης Κάσσης, ο κιθαρίστας της μπάντας που ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος όντας μέσα στους βασικούς συντελεστές αυτής της μεγάλης αντιφασιστικής γιορτής από την πρώτη κιόλας συνάντηση στο Θέατρο Εμπρός.
Με ροκ διασκευές, πολύ δυνατά μπάσα και κιθάρες ανέβηκαν στην σκηνή και οι Radio Sol ενθουσιάζοντας το κοινό, ενώ συγκινητική και πολύ συμβολική ήταν η παρουσία της Νατάσας Παπαδοπούλου, συντρόφου του Πάνου Τζαβέλλα, που θύμισε πως 4 χρόνια μετά τον θάνατό του η καλλιτεχνική παρουσία του τραγουδιστή των αντάρτικων μέσα στο κίνημα παραμένει ανεξίτηλη.
Ήταν λίγο πριν το τέλος όταν μια από τις πιο εμβληματικές κινηματικές ροκ μπάντες της Αθήνας, οι Magic De Spell ανέβηκαν στην σκηνή, τραγουδώντας τον “Κυρ-Παντελή” του Τζαβέλα, ενώ αμέσως μετά κάτω από φωνές και χειροκροτήματα επευφημίας είπαν τα “Μαύρα Πουλιά” σε στίχους Κατερίνας Γώγου και το θρυλικό “Διακοπές στο Σεράγεβο”.
Πιο ώριμοι από ποτέ, τα Υπόγεια Ρεύματα που ανέβηκαν στην σκηνή έδειξαν γιατί θεωρούνται μια από τις σημαντικότερες μπάντες της Ελλάδας κλέβοντας τα χειροκροτήματα όλων, ενώ αμέσως μετά ο Περικλής Λωρίδας έκλεισε την μουσική πανδαισία που είχε κρατήσει 5 ώρες χωρίς σταματημό. Το αντιφασιστικό ποτάμι που είχε πλημυρίσει την Αθήνα από το πρωί είχε πλέον το δικό του Soundtrack.