Όλα τα αδικαίωτα αιτήματα δύο χρόνων επανάστασης ήρθαν στην επιφάνεια με τον πιο δυναμικό τρόπο και έβγαλαν ξανά τον κόσμο στο δρόμο με αφορμή την επέτειο της 25ης Γενάρη στην Αίγυπτο. Μέσα στις τελευταίες μέρες φάνηκε πόσο αδύναμη είναι η κυβέρνηση Μούρσι μπροστά στη ριζοσπαστικοποίηση που απλώνεται σε όλη τη χώρα.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι νεκροί στους δρόμους είναι δεκάδες και οι τραυματίες πολλές εκατοντάδες. Η κυβέρνηση Μούρσι δεν μπόρεσε να ελέγξει όχι μόνο τους κεντρικούς δρόμους στο Κάιρο, αλλά και τα γραφεία του κόμματός της, τα κυβερνεία και άλλα δημόσια κτίρια στις επαρχίες. Κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά ο κόσμος δεν λύγισε και συνέχισε να διαδηλώνει.
Τελικά ο Μούρσι αναγκάστηκε να στραφεί στο στρατό για να ζητήσει βοήθεια. Το βράδυ της Δευτέρας δόθηκε η άδεια στο στρατό να συλλαμβάνει κόσμο, εκτελώντας αστυνομικά καθήκοντα. Από την προηγούμενη μέρα ο Μούρσι είχε στραφεί και σε μια άλλη κατεύθυνση που ως τώρα ξόρκιζε, καλώντας τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε διάλογο για την αντιμετώπιση της κατάστασης, προσπαθώντας να κερδίσει δημοκρατική νομιμοποίηση.
Η φετινή 25η Γενάρη ξεκίνησε πανηγυρικά. Με μια σειρά προσυγκεντρώσεις κινήματα και οργανώσεις κατέβηκαν συγκροτημένα στην πλατεία Ταχρίρ την οποία πλημμύρισαν. Από το βόρειο Κάιρο ξεκίνησε μια μεγάλη εργατική διαδήλωση. Στο κέντρο της είχε συνθήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, συνδικαλισμό, αυξήσεις και εργατικά δικαιώματα. Ο Χαϊθάμ Μοχαμεντίν μέλος των Επαναστατών Σοσιαλιστών και ένας από τους πιο γνωστούς δικηγόρους που αφιερώθηκαν στη στήριξη των νέων συνδικάτων, συμμετείχε στη διαδήλωση και μετέφερε: “Η διαδήλωση στρέφεται ενάντια στην τριπλή συμμαχία ανάμεσα στα αφεντικά, το στρατό και την Μουσουλμανική Αδελφότητα. Στρέφουμε τα βέλη μας κατά των πολιτικών της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Χισάμ Καντίλ και απαιτούμε αύξηση στον κατώτατο μισθό στην Αίγυπτο. Ακούγονται συνθήματα ενάντια στις αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων και για άλλα κοινωνικά ζητήματα. Είναι πολλοί οι συνδικαλιστές που βρίσκονται στους δρόμους σήμερα. Επικεφαλής της πορείας είναι οι εργάτες, με την Ομοσπονδία Ανεξάρτητων Συνδικάτων.”
Ο Καμάλ Αμπού Εϊτά, πρόεδρος της Ομοσπονδίας ήταν στην πρώτη γραμμή φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στον Μούρσι και την προσπάθειά του να ακολουθήσει πολιτικές αρεστές στους Αμερικάνους: “Άκου Μουρσι, σε μας να μην μιλάς αμερικάνικα”. Ανάμεσα στα συνθήματα ακούγονταν: “Για κοινωνική δικαιοσύνη χρειαζόμαστε επανάσταση των εργατών” και “Η λευτεριά είναι στα χέρια του λαού, όχι στα χέρια του κράτους και των φρουρών του”.
Έντονη ήταν η παρουσία των εργατριών. Κάποιες κρατούσαν άδειες κατσαρόλες φωνάζοντας: “Μούρσι, τα τσουκάλια μας είναι άδεια. Θα φάμε εσένα. Φύγε”. Χριστιανές και Μουσουλμάνες βάδισαν μαζί, γυναίκες με φερετζέ ή με νικάμπ που κρατούσαν πικέτα “Κάτω το Σύνταγμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας” και φώναζαν το σύνθημα “οι φωνές των γυναικών υψώνονται από την εκκλησία και από το τζαμί” διαδήλωναν δίπλα δίπλα με γυναίκες χωρίς μαντίλα.
Παράλληλα με τους εργάτες, η νεολαία του Καΐρου και άλλων πόλεων βγήκε στους δρόμους διαδηλώνοντας για ελευθερία, για δικαιώματα και ζητώντας δικαιοσύνη για τους τόσους νεκρούς από την επανάσταση μέχρι σήμερα. Ομάδες νεολαίων άρχισαν να αποκλείουν κεντρικούς δρόμους και να καταλαμβάνουν σταθμούς του μετρό. Απλώνονταν στις ράγες και μπλόκαραν όλο το δίκτυο. Ταυτόχρονα προσπαθούσαν να γκρεμίσουν τα τείχη “ασφαλείας” που έχει στήσει η αστυνομία μέσα στην πόλη. Στο Κάιρο οι συμπλοκές ανάμεσα στην αστυνομία και τους διαδηλωτές έφτασαν μέχρι πολύ κοντά στο Υπουργείο Εσωτερικών όπου η αστυνομία έκανε επιχείρηση με δακρυγόνα για να εμποδίσει την κατάληψη του κτιρίου. Σε άλλες επαρχίες, όμως, οι διαδηλωτές κατάφεραν και κατέλαβαν κυβερνητικά κτίρια και γραφεία του κόμματος της Αδελφότητας. Συγκρούσεις εξελίχθηκαν σε τουλάχιστον 12 επαρχίες της Αιγύπτου.
Οι πιο σημαντικές και πιο πολύνεκρες εξελίχθηκαν στα ανατολικά της χώρας, στο Πορτ Σαΐντ, την Ισμαηλίγια και το Σουέζ. Στο Πορτ Σαΐντ οι διαδηλώσεις πήραν μεγαλύτερη ένταση λόγω της απόφασης του δικαστηρίου να καταδικάσει δεκάδες οπαδούς της τοπικής ομάδας αλ-Μάσρι για τα βίαια γεγονότα σε ποδοσφαιρικό αγώνα πέρσι το Φλεβάρη. Τότε, ενώ η ομάδα του Καΐρου αλ-Άχλι έπαιζε εκτός έδρας με την αλ-Μάσρι, προέκυψαν συμπλοκές μέσα στο γήπεδο όπου σκοτώθηκαν πάνω από 70 άνθρωποι. Οι οπαδοί της αλ-Άχλι ήταν γνωστοί για το ρόλο που είχαν παίξει στην επανάσταση, πρωτοστατώντας εναντίον του Μουμπάρακ. Οι μέρες του αγώνα ήταν η περίοδος όπου ο στρατός προσπαθούσε να δημιουργήσει ευκαιρίες για να ξαναπαρέμβει στις εξελίξεις και έτσι οι περισσότεροι κατήγγειλαν ότι το έγκλημα έγινε υπό την καθοδήγηση και την αδράνεια των αξιωματικών. Με αυτή την αφορμή οι διαδηλώσεις ήταν από τις πιο μαχητικές και δέχτηκαν βάρβαρη καταστολή.
Ανάμεσα στους δολοφονημένους
Ο 17χρονος σύντροφος Άχμαντ Σάμι, μέλος των Επαναστατών Σοσιαλιστών, ήταν ανάμεσα στους δολοφονημένους την ώρα που προσπαθούσε να φωτογραφίσει έναν ελεύθερο σκοπευτή, καλύπτοντας τα γεγονότα για λογαριασμό του “Σοσιαλιστή”, αδελφής εφημερίδας της Εργατικής Αλληλεγγύης. Στην Ισμαηλίγια μπήκε φωτιά στα κεντρικά γραφεία του κόμματος της Αδελφότητας και έγινε εισβολή στο κυβερνείο της πόλης.
Δεν έχουν περάσει λίγοι μήνες από τότε που ο Μούρσι κέρδισε το δημοψήφισμα με το οποίο εγκρίθηκε το νέο Σύνταγμα, κομμένο και ραμμένα στο μέτρα του. Όμως, στις μεγάλες πόλεις είτε ηττήθηκε είτε πέρασε οριακά. Η εργατική τάξη και η νεολαία των πόλεων ψήφισε μαζικά εναντίον του νέου Συντάγματος. Ο Μούρσι είχε νωρίτερα καταφέρει να κερδίσει τις εκλογές, έχοντας συσπειρώσει πολύ κόσμο απέναντι στους νοσταλγούς της δικτατορίας. Αναγκάστηκε να πετάξει από γύρω του την κλίκα των στρατηγών του Μουμπάρακ που απειλούσε με πραξικόπημα ανά πάσα στιγμή. Όμως γρήγορα έδειξε ότι η ουσία των πολιτικών του θα παρέμενε στη γραμμή του Μουμπάρακ.
Κράτησε όρθιες τις συμφωνίες με το Ισραήλ, προσπαθεί να κάνει τα χατίρια του ΔΝΤ για να αποκομίσει δάνειο, ενώ επιτίθεται στους εργάτες που διεκδικούν δικαιοσύνη.
Από τη μεριά του το κίνημα δεν σταμάτησε ούτε στιγμή, όχι μόνο σε πλήθος αγώνων αλλά και σε ριζοσπαστικοποίηση. Μέσα στον τελευταίο χρόνο υπολογίζεται ότι έχουν γίνει 4.000 κοινωνικές διαμαρτυρίες, από συγκεντρώσεις μέχρι απεργίες και από καταλήψεις μέχρι κλείδωμα αφεντικών στα γραφεία τους. Πάνω από 70 εργατικοί κλάδοι έχουν βγει σε μάχες, από τους οδηγούς λεωφορείων ως τους μικροπωλητές. Υπάρχουν εργοστάσια όπου έχουν πάρει τον έλεγχο οι εργάτες, όταν το αφεντικό τα εγκατέλειψε. Μια απεργία στο Μετρό ανάγκασε τον διευθυντή σε φυγή.
Με αυτή την εκτίμηση για το ισοζύγιο δυνάμεων, οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές στην ανακοίνωσή τους γράφουν:
“Η Αδελφότητα σκάβει τον τάφο της, συνεχίζοντας τις πολιτικές του Μουμπάρακ. Όμως η πραγματική πρόκληση είναι η απουσία ενός επαναστατικού μετώπου ικανού να οδηγήσει την επανάσταση στις αναπόφευκτες κοινωνικές μάχες. Η ηγεσία του Μετώπου Εθικής Σωτηρίας (συμμαχία της κοσμικής αντιπολίτευσης) έκανε λάθος που συμπεριέλαβε στις τάξεις της απομεινάρια του παλιού καθεστώτος. Είναι πρόσωπα γνωστά για την κοινωνική και πολιτική τους προκατάληψη ενάντια στην επανάσταση και αποτελούν κίνδυνο όχι μικρότερο από αυτόν της Αδελφότητας.
Γι'αυτό καλούμε όλη την επαναστατική νεολαία μέσα στο Μέτωπο να παλέψει για να καθαρίσει τις γραμμές της. Ελάτε μαζί μας και με όλους τους επαναστάτες για να χτίσουμε ένα γνήσιο επαναστατικό μέτωπο που θα καταφέρει τους στόχους της επανάστασης: ψωμί, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Παλέψτε μαζί μας μέσα στα εργοστάσια, στους δρόμους, τις γειτονιές και τα ανεξάρτητα συνδικάτα για να βάλουμε στην πρώτη γραμμή τα κοινωνικά συμφέροντα των εκατομμυρίων φτωχών και των χαμηλόμισθων εργατών, χωρικών και όλων των μισθωτών. Αυτοί είναι που ανέτρεψαν τον Μουμπάρακ και θα ανατρέψουν όποιο καθεστώς μπει στη μέση”.
