Η Πολιτική Απόφαση της Συνδιάσκεψης επιβεβαίωσε την ανάγκη για το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με κύριους άξονες:
«Τη μονομερή καταγγελία των μνημονίων με την ανατροπή των μνημονιακών κυβερνήσεων και της τρόικας. Τη διαγραφή του χρέους με άμεση στάση πληρωμών στους πιστωτές. Την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που κλείνουν και απολύουν, με εργατικό – λαϊκό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση. Την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, την οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προωθεί ως αίτημα αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα για μια νέα διεθνιστική πορεία.
Την ανατροπή της αντιδημοκρατικής πολιτικής της βίας και της καταστολής. Την πάλη κατά της φασιστικής απειλής και του ρατσισμού για την υπεράσπιση, νομιμοποίηση, απόδοση της ιθαγένειας στα παιδιά τους και κατοχύρωση των δικαιωμάτων των μεταναστών ως αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης.
Την έξοδο από το ΝΑΤΟ, το κλείσιμο των βάσεων, την άρνηση συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες, την αποτροπή της απειλής ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή μας, τη διάλυση του άξονα Ελλάδας – Ισραήλ. Την υπεράσπιση των συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων για να μείνουν ανοιχτές επιχειρήσεις και εργοστάσια με εργατικό έλεγχο.»
Μέσα από τη συζήτηση στην ίδια τη Συνδιάσκεψη, αλλά και τις αποφάσεις που πάρθηκαν ξεκαθαρίστηκε ότι ένα τέτοιο σχέδιο δεν είναι ταυτόσημο με σχέδια ανασυγκρότησης και αστικής διαχείρισης, όπως ξεκάθαρη ήταν και η απάντηση που δόθηκε στο ερώτημα ποιος μπορεί να επιβάλει ένα τέτοιο πρόγραμμα:
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν καλλιεργεί αυταπάτες για μια “αριστερή κυβέρνηση” στο όνομα της εργατικής τάξης, που κάτω από την πίεση της οικονομικής εξουσίας και των κρατικών μηχανισμών θα πηγαίνει από συμβιβασμό σε συμβιβασμό μην τολμώντας ποτέ την ανατροπή. Προτείνει στους εργαζόμενους να υλοποιήσουν οι ίδιοι αυτό το πρόγραμμα με κύριο εργαλείο τον εργατικό έλεγχο και την εργατική δημοκρατία.
Απέναντι στην παθητική αναμονή των εκλογών ή της λαϊκής εξουσίας (που καλλιεργούν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ αντίστοιχα την ίδια στιγμή που ο κόσμος χάνει μαζικά τη δουλειά του και το κοινωνικό κράτος και οι μισθοί καταρρέουν), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβάλει την ανάγκη για κλιμάκωση των απεργιακών αγώνων επιβάλλοντας εδώ και τώρα την ικανοποίηση των άμεσων αιτημάτων (να παρθούν πίσω οι απολύσεις, να μείνει ανοιχτό το εργοστάσιο, κλπ) χτίζοντας έτσι βήμα το βήμα την οργανωμένη δύναμη της εργατικής τάξης που μπορεί να είναι το μόνο υποκείμενο πραγματικής αλλαγής. Αναφέρει χαρακτηριστικά η πολιτική απόφαση:
“Κεντρικός πολιτικός στόχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την ιστορική περίοδο που βρισκόμαστε, είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, των κυβερνήσεών του, της ΕΕ και του ΔΝΤ, με το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή θα επιβληθεί από ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής με πυρήνα ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, με την πολιτική ηγεμονία ενός ισχυρού πόλου – πολιτικού μετώπου της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ και ανατρεπτικής Αριστεράς και κάτω από τη δύναμη του παλλαϊκού – πανεργατικού ξεσηκωμού. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης θα ανοίξει το δρόμο για την επανάσταση, για τη διεκδίκηση και κατάκτηση της εξουσίας και της κυβέρνησης από τις μαχόμενες δυνάμεις των εργαζομένων και του λαϊκού κινήματος, τη σύγκρουση και τελικά τη συντριβή του αστικού κράτους”.
Πλούτος
Δεν θα μπορούσε, βέβαια, να χωρέσει μέσα σε λίγες γραμμές ο πλούτος μιας συζήτησης που κράτησε σχεδόν 24 ώρες και άγγιξε έναν ανεξάντλητο εύρος ζητημάτων, διλημμάτων, ερωτημάτων, αντιπαραθέσεων με τα οποία έχει τροφοδοτήσει τους συντρόφους-ισσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η συνεχής δράση σε όλους τους μεγάλους αγώνες που έχουμε ζήσει τον τελευταίο ενάμισι χρόνο:
Mπορούμε να ανατρέψουμε τα μνημόνια που διαλύουν τη ζωή μας; Πόσο “μας παίρνει”, ποιοί είναι οι συσχετισμοί δυνάμεων στο κίνημα και σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα η άρχουσα τάξη; Πώς μπορούμε να οργανώσουμε τη βάση και να ξεπεράσουμε τα ξεπουλήματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας; Πως αντιμετωπίζουμε την αναμονή που καλλιεργούν οι ηγεσίες της υπόλοιπης Αριστεράς; Με ποιες πρωτοβουλίες μπορεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ξεσηκώσει και να ενώσει τους αγώνες των εργαζομένων, να τραβήξει την υπόλοιπη Αριστερά; Πώς θα καταφέρει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να γίνει πιο οργανωμένη, πιο συμπαγής, πιο μεγάλη, να ενώσει τους αγώνες του σήμερα με το όραμα για μια άλλη κοινωνία; Με ποιο τρόπο μπορούμε να οργανώσουμε την πάλη ενάντια στον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή;- ήταν μόνο κάποια από τα ζητήματα που απασχόλησαν τη φετινή 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
“Ενα μαζικό αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα με τη συμβολή και συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ΚΕΕΡΦΑ, με ενιαιομετωπική δράση στις γειτονιές, ενιαίες αντιφασιστικές επιτροπές στη βάση και με συντονισμό τους, πάντα με όρους κινήματος και όχι με τη λογική του «συνταγματικού τόξου»” είναι αναγκαίο στην προσπάθεια οικοδόμησης του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής” αναφέρει χαρακτηριστικά η Πολιτική Απόφαση, που μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη στο σάιτ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Μια πιο συγκροτημένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το μέτωπο οργανώσεων και αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που έχει καταφέρει να λειτουργεί μέσα από την κοινή δράση, την πλούσια και πολλές φορές σκληρή συζήτηση, μέσα από τη σύνθεση – και από την 1η Συνδιάσκεψη και μετά και μέσα από οργανωμένες δημοκρατικά διαδικασίες.
Κάθε μέλος της μπορεί να συμμετέχει στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων και τη συγκρότηση των οργάνων, να μπορεί να εκλέγει και να εκλέγεται στα όργανα του μετώπου μέσα από τις τοπικές συνελεύσεις.
Το γεγονός ότι αυτό το βήμα είχε και συνέχεια μέσα από τις διαδικασίες της 2ης Συνδιάσκεψης έχει μεγάλη αξία. Ιδιαίτερα σήμερα, σε στιγμές που στο όνομα της ενότητας, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται στο επόμενο συνέδριο να ξεκαθαρίσει με τις λεγόμενες συνιστώσες απαιτώντας την αυτοδιάλυσή τους, προκειμένου να ελέγξει τον κομματικό μηχανισμό ενόψει της εκλογικής νίκης - θυμίζοντας στους πιο παλιούς, την δεκαετία του '70 όταν ο Αντρέας πηγαίνοντας προς την εξουσία “εκκαθάριζε” το ΠΑΣΟΚ.
Απλή αναλογική
Η δημοκρατική λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να βαθύνει ακόμα πιο πολύ μέσα από την υιοθέτηση της απλής αναλογικής σε αντίθεση με τον τρόπο εκλογής που ισχύει μέχρι σήμερα, την εκλογή δηλαδή με σταυροδοσία σε κοινή λίστα, που ενώ έχει επιλεχθεί στο όνομα της σύνθεσης, έχει οδηγήσει ουκ ολίγες φορές σε υπόγειες συγκρούσεις.
Η πρόταση που τέθηκε από στο σώμα της 2ης Συνδιάσκεψης για υιοθέτηση της απλής αναλογικής μπορεί να μην κατάφερε να πάρει το απαιτούμενο ποσοστό των 2/3 των συνέδρων, (πήρε περίπου 40%) αλλά έδειξε ότι υπάρχει μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ένα ρεύμα που κοιτάει προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς όλο και περισσότεροι σύντροφοι-ισσες, ακόμα και από αυτούς που δεν στήριξαν την πρόταση, διατύπωσαν την ανάγκη για μεγαλύτερη αναλογικότητα.