Σαμέχ Ναγκίμπ: Η Επανάσταση στην Αίγυπτο είναι διαρκής

To κείμενο που ακολουθεί είναι από ομιλία του Σαμέχ Ναγκίμπ, ηγετικού στελέχους των Επαναστατών Σοσιαλιστών στον Μαρξισμό 2013 που έγινε στο Λονδίνο από τις 11 έως τις 15 Ιούλη. Περισσότερα για το Φεστιβάλ μπορείτε να διαβάσετε στο επόμενο φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης.


Όταν λέμε ότι η Αιγυπτιακή επανάσταση είναι διαρκής, δεν είναι απλά επειδή κυριολεκτικά δεν έχει σταματήσει από το 2011.

Είναι επειδή οι επαναστάσεις δεν συμβαίνουν στο κενό. Η Αίγυπτος και η Τυνησία είναι ενσωματωμένες στον παγκόσμιο καπιταλισμό και οι επαναστάσεις είναι εκφράσεις της κρίσης αυτού του συστήματος.

Είμαστε κοντά σε μερικές από τις πιο σημαντικές πηγές πετρελαίου στον κόσμο, μέσα στον Περσικό Κόλπο. Από τότε που άρχισε η οικονομική κρίση στην Δύση τα κράτη του Κόλπου έχουν αναδειχθεί σε καινούργια μεγάλα κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας.

Είναι πολύ επικίνδυνο για αυτές τις χώρες να είναι περικυκλωμένες από την επανάσταση. Έτσι, οι άρχουσες τάξεις στην Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι αυτές που ηγούνται της αντεπανάστασης στην περιοχή.

Το πρώτο τηλεφώνημα που έκανε ο Στρατηγός Ελ Σίσι ήταν για να πει στον Βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας να μην ανησυχεί. Όμως, με 17 εκατομμύρια στους δρόμους έχουν και οι δύο πολλά για να ανησυχούν.

Η επανάσταση στην Αίγυπτο μπορεί να πετύχει μόνο με την πτώση αυτών των καθεστώτων. Χρειάζεται να εξαπλωθεί ή αλλιώς θα την καταπνίξουν.

Ο καπιταλισμός δεν αναπτύσσεται με γραμμικό τρόπο. Αν κάνεις ένα ταξίδι με τρένο διαμέσου της Αιγύπτου μπορείς να δεις τεράστιες διαφορές ανάμεσα στον βιομηχανοποιημένο Βορρά και τον πολύ λιγότερο αναπτυγμένο νότο.

Ξεκινάς να βλέπεις πολύ περισσότερο αναλφαβητισμό και ανεργία, λιγότερες υποδομές και επενδύσεις.

Υπάρχει ανισομέρεια στη συνείδηση των ανθρώπων, όπως και στο πόσο μαχητικοί είναι. Τα αστικά κέντρα του Βορρά έχουν ηγηθεί στην επανάσταση. Στο πρώτο κύμα ο Νότος και η ύπαιθρος δεν έπαιξαν σχεδόν κανένα ρόλο. Και αυτά είναι τα μέρη όπου το Ισλαμιστικό κίνημα έχει τη μεγαλύτερη υποστήριξή.

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα κέρδισε τεράστιο κομμάτι ψήφων στην ύπαιθρο, αλλά έχασε στις μεγάλες πόλεις του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας. Οι εργάτες της Αιγύπτου ηγούνται σε ένα από τα μεγαλύτερα κύματα απεργιών στην ιστορία από το 2006. Αλλά οι αγρότες και οι άνεργοι, ειδικά στις μικρότερες πόλεις, δεν ήταν κομμάτι αυτού του αγώνα.

Αυτό εξηγεί σε ένα βαθμό την υποστήριξη στον στρατό στις πρόσφατες διαδηλώσεις. Δεν είναι ότι ξαφνικά οι εργάτες άλλαξαν και υποστηρίζουν το στρατό. Είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους και μόλις τώρα αρχίζουν να πολιτικοποιούνται.

Αριστερά

Άλλο ένα πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς επιμένει πάντα ότι οι Ισλαμιστές είναι ο βασικός εχθρός και είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν μερικά από τα χειρότερα στρατιωτικά εγκλήματα εναντίον τους.

Το ερώτημα για μας είναι πως θα ξεπεράσουμε τις ανισομέρειες, να ενοποιήσουμε τον αγώνα για να τα βάλουμε με το κράτος. Η επανάσταση μας έχει ακόμα να νικήσει τους στρατηγούς, πόσο μάλλον να διαλύσει το καπιταλιστικό κράτος. Αυτό λέει πόσο δύσκολη είναι αυτή η διαδικασία.

Αυτό είναι το βασικό ζήτημα στην Αραβική Άνοιξη, το ζήτημα της ηγεσίας. Και υπάρχει ηγεσία στην Αιγυπτιακή επανάσταση. Είναι οι άνθρωποι που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή στην πλατεία Ταχρίρ ξανά και ξανά. Είναι υψηλά πολιτικοποιημένοι εργάτες που βλέπουν τις απεργίες τους ως κομμάτι της επανάστασης.

Αλλά υπάρχει ένα κενό ανάμεσα σε αυτό και στην επαναστατική οργάνωση που χρειαζόμαστε. Δεν βλέπουν συνέχεια την ανάγκη για να ηγηθούν της επανάστασης.

Όλοι γνωρίζουν ότι η επανάσταση θα συνεχιστεί, ακόμα και οι στρατηγοί. Αλλά δεν έχουν εναλλακτική.

Το στρατιωτικό καθεστώς του Στρατηγού Νάσερ κέρδισε μαζική υποστήριξη επειδή πρόσφερε πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Είχε περιθώριο για να το κάνει αυτό αφού το σύστημα επεκτεινόταν. Τώρα δεν υπάρχει αυτό το περιθώριο και χρειάζεται να γκρεμίζουμε την μία κυβέρνηση πίσω από την άλλη. Η νέα κυβέρνηση προτείνει τις ίδιες πολιτικές με αυτές του Μούρσι, που πρότεινε τις ίδιες πολιτικές με τον Μουμπάρακ.

Τον ίδιο νεοφιλελευθερισμό, τις ίδιες στρατηγικές συμμαχίες με τις δικτατορίες του Κόλπου, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ.

Είναι σαν αυτές οι πολιτικές να είναι γραμμένες σε πέτρες. Έτσι οι φιλοδοξίες του λαού δεν φαίνεται να έχουν μια ρεφορμιστική διέξοδο. Η επαναστατική αριστερά δεν είναι ακόμα αρκετά μεγάλη για να βάλει το ζήτημα μιας γνήσιας εναλλακτικής, να δείξει πέρα από το καπιταλιστικό κράτος.

Αλλά η επανάσταση μπορεί να συνεχιστεί για χρόνια- μας δίνει μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για να μεγαλώσουμε.