ΣΥΡΙΖΑ: Η δεξιά στροφή συνεχίζεται

Οι δηλώσεις του Παπαδημούλη σε συνέντευξή του στο Βήμα FM, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν τάζει λαγούς με πετραχήλια» δεν ήταν μεμονωμένες ούτε κεραυνός εν αιθρία. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ είπε χαρακτηριστικά: «Μην περιμένετε να πατήσουμε ένα κουμπί και να γυρίσουμε πίσω εκεί που ήταν ο βασικός μισθός το 2009. Προτεραιότητά μας είναι να σταματήσουμε τον κατήφορο, να αρχίσει η ανεργία να ανακόπτεται και να έλθει η ανάπτυξη».

Οι δηλώσεις Παπαδημούλη ντύνονται το ένδυμα του οικονομικού «ρεαλισμού». Το ΑΕΠ πριν τέσσερα χρόνια ήταν 240 δις, τώρα είναι 180, είπε ο Παπαδημούλης υπερασπιζόμενος τις δηλώσεις του. Τα νούμερα αυτά είναι, υποτίθεται, το «απόλυτο» όριο άσκησης κάθε οικονομικής πολιτικής, ακόμα και αριστερής.

Ο ρεαλισμός αυτός είναι ψεύτικος. Ας δούμε ένα μικρό παράδειγμα. Για λόγους εντυπωσιασμού, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να συλλάβει τον εφοπλιστή Ρέστη, για ένα δάνειο 5,8 εκατομμυρίων ευρώ που πήρε ο Ρέστης από την (προσφάτως κρατικοποιημένη) τράπεζα FBB στην οποία ήταν μεγαλομέτοχος.

Όταν οι εισαγγελείς υπέδειξαν την προφανή παρανομία αυτής της δανειακής «σύμβασης» (του Ρέστη με τον εαυτό του) και αποφάσισαν την προφυλάκισή του, ο εφοπλιστής «προθυμοποιήθηκε» να επιστρέψει τα 5,8 εκ. ευρώ (και μάλιστα με τόκο). Για ανάλογο δάνειο 10 εκατομμυρίων ευρώ (από την ίδια τράπεζα πάλι, «στεγαστικό» αυτή τη φορά), ο Ρέστης προσκόμισε στοιχεία εξασφάλισης του δανείου (την ακίνητη περιουσία του). Οι δικηγόροι του δήλωσαν ότι ο πελάτης τους «έχει τόσο μεγάλη οικονομική επιφάνεια» που οι κατηγορίες εναντίον του απλά δεν ευσταθούν…

Ναί, υπάρχουν

Το ερώτημα για τον Παπαδημούλη, και τον κάθε υποστηρικτή του «αριστερού ρεαλισμού», είναι απλό: μπορεί να είναι η «τόσο μεγάλη οικονομική επιφάνεια» των Ρέστηδων πηγή χρηματοδότησης των αναγκών της εργατικής τάξης που έχει χρόνια τώρα ματώσει από τα Μνημόνια; Η απάντηση στο ερώτημα «αν υπάρχουν λεφτά», είναι ναι, λεφτά υπάρχουν, όπως δείχνει η υπόθεση Ρέστη. Το πρόβλημα με την περίφημη δήλωση Παπανδρέου πριν τις εκλογές του 2009 δεν ήταν ότι την έκανε, αλλά ότι με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ τα λεφτά αναζητήθηκαν και αφαιρέθηκαν από τα γνωστά θύματα, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Πριν κοπάσει ο κουρνιαχτός από τις δηλώσεις Παπαδημούλη, ήρθε η συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη στο Βήμα της Κυριακής (04/08/2013), κομμάτι προφανώς της ίδιας στρατηγικής που ο Δραγασάκης έχει περιγράψει καλύτερα από κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ως «βίαιη ωρίμανση». Στη συνέντευξή του ο προαλειφόμενος για Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης της Αριστεράς είπε: «εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχουν εύκολες ούτε ανώδυνες λύσεις… δεν επιδιώκουμε αναβίωση της πολιτικής των ελλειμμάτων, πράγμα άλλωστε ανέφικτο από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα κρατικού δανεισμού… Με δεδομένη την αδυναμία μας να καθορίσουμε τη νομισματική πολιτική, πρέπει με άλλους τρόπους να επηρεάσουμε την πιστωτική πολιτική». Η αδυναμία καθορισμού της νομισματικής πολιτικής είναι «δεδομένη»: «καμία θυσία για το ευρώ», σαν να λέμε…

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί όλο και περισσότερο να εμφανιστεί ως μια «ρεαλιστική» εναλλακτική λύση που δεν πρέπει να φοβίζει την κυρίαρχη τάξη. Γι’ αυτό και οι απανωτές δηλώσεις Παπαδημούλη-Δραγασάκη, γι’ αυτό και ο ίδιος ο Τσίπρας δηλώνει πλέον ότι «δεν μπορούμε σήμερα να υποσχεθούμε όσα υποσχεθήκαμε και πέρσι» (δηλώσεις του στη Δραπετσώνα, 03/07/2013). Η στρατηγική αυτή έχει απτά αποτελέσματα: στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται πλέον σε αστρονομικά νούμερα (πάνω από 75%) ότι ο κόσμος δεν περιμένει καμία ριζική αλλαγή αν ανέβει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλει και πολλή σοφία ότι αυτή είναι και η βασική αιτία του «κολλήματος» της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο 27%.

Η εναλλακτική για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ωστόσο ακόμα δυσκολότερη: τυχόν ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά με όρους κινήματος και προσδοκιών του κόσμου θα σημάνει ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι αντιμέτωπη με μια ανεξέλεγκτη κατάσταση ή, για να το πούμε πιο δημοσιογραφικά, «δεν θα μπορεί να κυβερνήσει»…

Τα διλήμματα της ρεφορμιστικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως αναμενόμενα. Δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να γίνουν διλήμματα του κόσμου που αγωνίζεται ενάντια στην γενική κατεδάφιση που επιχειρεί η κλίκα του Σαμαρά και του Βενιζέλου, το πολιτικό δηλαδή επιτελείο των απανταχού Ρέστηδων. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να φροντίσει για το άπλωμα του κινήματος, αλλά και για την πολιτική του ανεξαρτησία απέναντι στα αδιέξοδα του «αριστερού ρεαλισμού».