Γράφει το Βήμα της Κυριακής (18/08/2013): “Αυτοί που ήθελαν «να γίνει το Σύνταγμα πλατεία Ταχρίρ», τι έχουν να πουν σήμερα για τη σφαγή στην πλατεία Ραμσή;... Ακόμα και εμείς εδώ φθηνά το γλιτώσαμε από το να γίνει πραγματική Ταχρίρ το Σύνταγμα - και δεν είμαι σίγουρος ότι τον έχουμε αποφύγει εντελώς τον κίνδυνο... αν παρατηρήσει κανείς πώς προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τον θάνατο του άτυχου Θανάση Καναούτη διάφορες αριστερίστικες μικροομάδες”.
Συνεχίζει ο Κανέλλης στα Νέα της 16/08 (ονοματίζοντας τον Αλέκο Αλαβάνο): “Τώρα που η Αραβική Ανοιξη αποδείχθηκε αραβικός χειμώνας; Τώρα που η σύντομη αίσθηση της λαϊκής δύναμης παρέδωσε στο τρομερό δίλημμα: αγοραφοβική ισλαμιστική Αίγυπτος ή στυγνή φοβική δικτατορία; Ακόμα επιμένει, άραγε, στην ανάλυσή του; Και όσοι συμμερίζονταν τον «ριζοσπαστισμό» του; Τους αρέσουν οι εξελίξεις στη χώρα; Τους αρέσει το φονικό κύμα που εκδηλώνεται αυτές τις ημέρες και η εμβάθυνση του θρησκευτικού μίσους; Υπήρξαν λαλίστατοι. Γιατί δεν συνεχίζουν;”.
Πρόκειται για απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας. Οι αγριότητες που παρακολουθούμε από τις οθόνες των τηλεοράσεων αυτές τις μέρες στην Αίγυπτο δεν συνιστούν αποτυχία της επανάστασης. Τουναντίον: είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι καμία δημοκρατική αλλαγή δεν μπορεί να ξετυλιχτεί σε μια κοινωνία, αν δεν έρθει σε βαθιά και ανειρήνευτη σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής που καιροφυλακτούν να πισωγυρίσουν κάθε κατάκτηση του κινήματος, ακόμα και αστικοδημοκρατική.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, που είναι τα βασικά θύματα της αντεπανάστασης που ξεδιπλώνεται στους δρόμους του Καΐρου, μπορούν πια να φέρουν τη δική τους εμπειρία. Η κυβέρνηση Μούρσι, εδώ και ένα χρόνο, προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στις απαιτήσεις του κόσμου που την εξέλεξε και στην άρχουσα τάξη και τους μηχανισμούς του καθεστώτος Μουμπάρακ που εξακολουθούν – αν και αποκεφαλισμένοι – να στέκουν όρθιοι μετά την επανάσταση του 2011. Μάλιστα ο Μούρσι χρησιμοποίησε τους μηχανισμούς αυτούς για να καταστείλει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια του κινήματος, τους νεολαίους της Ταχρίρ, τους εργάτες απεργούς που φτιάχνανε νέα συνδικάτα και ούτω καθεξής.
Σήμερα, ο ίδιος Υπουργός Εσωτερικών (ο στρατηγός Μοχάμεντ Ιμπραχίμ) που στην κυβέρνηση Μούρσι σηματοδοτούσε την προσπάθεια των Αδελφών Μουσουλμάνων να ρίξουν γέφυρες προς τον Αιγυπτιακό Στρατό είναι αυτός που μακελεύει τους διαδηλωτές στην πλατεία Ραμσή και απειλεί να βγάλει εκτός νόμου τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Διαδηλώσεις
Ο Μούρσι μπορεί να μην είναι ο Αιγύπτιος Αλιέντε: είναι ένας συντηρητικός ισλαμιστής που δεν απολαμβάνει βέβαια τη στήριξη της οργανωμένης εργατικής τάξης με τον τρόπο που το έκανε ο αριστερός πρόεδρος της Χιλής τη δεκαετία του '70. Οι διαδηλώσεις της 30 Ιούνη ήταν ένα πραγματικό μαζικό κίνημα που γκρέμισε την Αδελφότητα από την κυβέρνηση.
Ο Στρατηγός Σίσι, όμως, είναι σίγουρα ο Αιγύπτιος Πινοσέτ. Οι στρατηγοί της Αιγύπτου εκμεταλλεύονται την απονομιμοποίηση της Αδελφότητας για να εξαπολύσουν ένα συνολικό αντεπαναστατικό σχέδιο παλινόρθωσης των μηχανισμών του καθεστώτος Μουμπάρακ, που τελικά, αν αφεθεί χωρίς αντίσταση, θα στραφεί ενάντια σε όλα τα κομμάτια της αιγυπτιακής επανάστασης.
Αν αποδεικνύει κάτι το μακελειό στο Κάιρο δεν είναι ότι οι επαναστάσεις καταλήγουν σε σφαγές, αλλά ότι οι επαναστάσεις που μένουν στα μισά του δρόμου πληρώνουν βαρύ το τίμημα των ανεπαρκειών τους. Όσοι μιλάνε για την “Αραβική Άνοιξη που έγινε χειμώνας”, αντικειμενικά υποστηρίζουν ότι κακώς οι μάζες ξεσηκώθηκαν ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ, ότι αντίθετα υπήρχε ένας άλλος δρόμος, “σταδιακών μεταρρυθμίσεων” που θα “φιλελευθεροποιούσαν” το καθεστώς του δικτάτορα.
Οι θιασώτες του μεταρρυθμισμού δεν μπορούν σήμερα να αποφασίσουν ούτε την πιο μικρή μεταρρύθμιση αν δεν έχει προηγηθεί η επανάσταση που θα την επιβάλει. Είναι καθήκον των επαναστατών να δώσουν στις επαναστάσεις την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση που τους αξίζει, για να μην καταλήγουν σε σφαγές αλλά σε νίκες.
Διαβάστε επίσης:
Αντίσταση στις σφαγές της αντεπανάστασης
Egyptian Revolutionary Socialists letter to supporters