Είναι ΝΑΙ, γιατί η ασυλία των βουλευτών της ΧΑ δεν προστατεύει κάποιους εκλεγμένους που διώκονται επειδή ήρθαν σε σύγκρουση με το κράτος σε μια διαδήλωση, σε μια απεργιακή φρουρά, στις Σκουριές, στην αποκάλυψη ενός σκανδάλου. Αντίθετα προστατεύει δηλωμένους νεοναζί εγκληματίες που καλύπτονται και συνεργούν με τους μηχανισμούς του κράτους και του παρακράτους, αξιοποιώντας την ιδιότητα του βουλευτή για δολοφονική δράση.
Είναι επίσης για ΟΛΟΥΣ τους, ανεξαιρέτως, γιατί η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένα “πολιτικό κόμμα” που τυχαίνει να έχει και κάποιους “εγκληματίες”. Ο διαχωρισμός της Χ.Α σε εγκληματική οργάνωση και “πολιτικό κόμμα” είναι ένας πλαστός διαχωρισμός. Η Χρυσή Αυγή, από την ίδρυσή της, έχει αποδείξει ότι είναι ο ορισμός της εγκληματικής οργάνωσης. Μιας συμμορίας, που από την ιδεολογία της έχει σαν στόχο την επιβολή του τρόμου μέσα από τη ναζιστική βία. Και η οποία δεν θα υπήρχε σήμερα, χωρίς την ασυλία της ΕΛ.ΑΣ, των Δικαστηρίων, συνολικά των μηχανισμών του κράτους και των διαπλεκομένων συμφερόντων που την στηρίζουν.
Το γεγονός ότι οι Σαμαράδες και Βενιζέλοι έρχονται σήμερα να παίξουν τους διώκτες του Φρανκεστάιν που οι ίδιοι δημιούργησαν, είναι καταρχήν αποτέλεσμα της έκρηξης του αντιφασιστικού κινήματος, ιδιαίτερα μετά την δολοφονία Φύσσα. Αυτήν τη ντεφάκτο απονομιμοποίηση της Χ.Α, που επιβλήθηκε στο δρόμο από το ίδιο το κίνημα τρέχουν τώρα να την υιοθετήσουν, μπας και καταφέρουν να επαναπατρίσουν καμιά ψήφο από την Χ.Α πίσω στην Νέα Δημοκρατία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αριστερά πρέπει να διστάσει να άρει την ασυλία. Η εγκληματική ναζιστική συμμορία της Χ.Α, η ηγεσία της και τα τάγματα εφόδου, πρέπει να καταλήξουν στην φυλακή. Μόνο που αυτό δεν πρόκειται να το εξασφαλίσει καμιά κυβέρνηση και κανένας από τους θεσμούς του αστικού κράτους που άλλωστε χτίζουν μέσα από τον ρατσισμό και τα μνημόνια το περιβάλλον για να ανθίσει ο φασισμός. Θα το πετύχουν οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες στους δρόμους, θα το πετύχει το αντιφασιστικό και το αντιρατσιστικό κίνημα στις γειτονιές. Όπως ακριβώς η εξέγερση του Πολυτεχνείου και το κίνημα της Μεταπολίτευσης επέβαλαν στον Καραμανλή να κλείσει στην φυλακή τους χουντικούς συνταγματάρχες.
Δολοφόνοι
Η άποψη που ακούγεται, να μην μπούνε φυλακή οι χρυσυαυγίτες, γιατί ίσως έτσι τελικά ενισχυθεί το “αντισυστημικό” προφίλ της Χ.Α, είναι αβάσιμη. Είναι συνέχεια των απόψεων που μέχρι πρόσφατα έλεγαν ότι δεν πρέπει να καταγγέλλουμε τους χρυσαυγίτες, “γιατί έτσι τους διαφημίζουμε”, και ότι έχουν το δικαίωμα να λένε “την άποψή τους” στα ΜΜΕ στα πλαίσια της δημοκρατίας. Την “άποψή” τους την διαβάσαμε και την εμπεδώσαμε στο σώμα του Παύλου και του Σαχζάτ. Η δολοφονία δεν είναι «δημοκρατικό δικαίωμα».
Είναι στο χέρι της Αριστεράς να αποκαλύψει τον ρόλο της Χ.Α και να πρωτοστατήσει η ίδια στην αντισυστημική δράση, αντί να ψάχνει συμβιβασμούς και νέα κοινωνικά συμβόλαια με το σάπιο σύστημα, συμβιβασμούς που δίνουν τα περιθώρια στους φασίστες να δημαγωγούν.
Οι ανησυχίες μήπως με τις διώξεις ενάντια στους φασίστες ανοίξουν τα περιθώρια, ώστε οι μηχανισμοί του κράτους να στραφούν ενάντια στο «άλλο άκρο», να γίνουν διώξεις ενάντια στους αγωνιστές, έχουν βάση. Είναι σαφές ότι οι εισηγητές των τρομονόμων στο μυαλό τους όταν τους έγραφαν, σίγουρα δεν είχαν τους νεοναζί, αλλά τους εργάτες, τους απεργούς, την Αριστερά, όσους αντιπαλεύουν το σύστημα. Αυτό που τους ανάγκασε με τους τρομονόμους να διώκουν σήμερα τους φασίστες ήταν το κίνημα, οι συσχετισμοί στην ίδια την ταξική σύγκρουση.
Αυτή είναι η δύναμη που, σε τελική ανάλυση, θα κρίνει το αν στην φυλακή θα πάνε οι νεοναζί ή οι απεργοί, οι διαδηλωτές και οι κάτοικοι στις Σκουριές και όχι το τάδε άρθρο του Συντάγματος. Αυτή είναι η δύναμη που θα καθορίσει αν τους νεοναζί θα ακολουθήσουν στην φυλακή και οι υψηλοί τους προστάτες, οι εφοπλιστές, οι βαρώνοι των ΜΜΕ, οι τραπεζίτες, η άρχουσα τάξη και οι “νόμιμοι” πολιτικοί της εκφραστές.
• Την Τρίτη 11/3 την ώρα που η εργατική αλληλεγγύη πήγαινε στο τυπογραφείο, βρίσκονταν σε εξέλιξη δύο δίκες:
Του Κωνσταντίνου Κοντομούς για την επίθεση και τον εμπρησμό σε κουρείο Πακιστανού μετανάστη και την συμμετοχή σε τρεις ακόμα δολοφονικές επιθέσεις, τον Σεπτέμβρη του 2012 από το τάγμα εφόδου της Μεταμόρφωσης. Και η δίκη των βασανιστών του Αιγύπτιου Ουαλίντ Ταλέμπ, που το Νοέμβρη του 2012 στη Σαλαμίνα, βασανίστηκε άγρια από τον εργοδότη του, ένα φούρναρη και τους συνεργούς του, όταν ζήτησε τα λεφτά που του χρωστούσε. Ρεπορτάζ από τις δύο δίκες στο επόμενο φύλλο. Στην φωτό, ο Ουαλίντ σε συνέντευξη τύπου της ΚΕΕΡΦΑ, τον περασμένο Οκτώβριο.