Ο φιλοκυβερνητικός τύπος πανηγύρισε τη Δευτέρα. «Ψήφος-Ανάσα» ήταν ο τίτλος της Ελευθεροτυπίας και «Πρασίνισε ο Καλλικράτης» αναφώνησαν τα Νέα. Πιο κοντόθωρη ανάγνωση των αποτελεσμάτων είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Το θράσος του Σαμαρά που μίλησε για «ολική επαναφορά» της ΝΔ μετά τον πρώτο γύρο οδήγησε τους ψηφοφόρους του δεύτερου γύρου να τιμωρήσουν τους υποψήφιους της δεξιάς. Αλλά αυτό δεν έγινε με μαζική επιστροφή ψηφοφόρων στο ΠΑΣΟΚ. Οι ψήφοι που πήρε το ΠΑΣΟΚ στο σύνολο των 11 Περιφερειών του δεύτερου γύρου έφτασαν το 1.885.164, δηλαδή περίπου το ένα τρίτο από τα 5.438.740 ψηφοφόρους όλων των κομμάτων του πρώτου γύρου σε αυτές τις περιφέρειες.
Αυτή είναι η πολιτική «νομιμοποίηση» για την οποία αισθάνεται «ανακουφισμένος» ο Παπανδρέου, το ένα τρίτο του συρρικνωμένου εκλογικού σώματος. Ούτε οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που απείχαν, ούτε πολύ περισσότερο αυτοί που μετακινήθηκαν προς την Αριστερά δεν πείστηκαν να επιστρέψουν. Το οργισμένο και αριστερόστροφο μήνυμα του πρώτου γύρου παραμένει στο ακέραιο.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι πολιτικές συνθήκες που έχουν γίνει πιο σκληρές για τους διαχειριστές του Μνημόνιου. Είναι και οι οικονομικές. Η διαχείριση της κρίσης πάνω στην οποία είχαν συμφωνήσει η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, το ΔΝΤ και ο άνθρωπός τους στην Αθήνα έχει φτάσει ξανά σε αδιέξοδο. Διαβάστε στη σελίδα 2 την εικόνα που εξηγεί ότι η κρίση ξαναγυρίζει στα ίδια προβλήματα που είχε ανοίξει πριν από δυο χρόνια η κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς και πριν ένα χρόνο η χρεοκοπία στο Ντουμπάι. Μόνο που τώρα οι κυβερνήσεις έχουν εξαντλήσει τις συνταγές που τάχα θα γιάτρευαν την κρίση και το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα ακρωτηριάσουν τον ασθενή.
Νέος γύρος
Απέναντι σε αυτούς τους χασάπηδες με το πριόνι έχουμε να οργανώσουμε τον νέο γύρο της εργατικής αντίστασης. Και μπορούμε να το κάνουμε από καλύτερες θέσεις. Πρώτα από όλα γιατί τώρα πια η αντίσταση στην Ελλάδα δεν είναι μόνη. Οι εργάτες της Γαλλίας έδειξαν ότι η αντίσταση είναι μεταδοτική. Οι φοιτητές της Βρετανίας το ίδιο. Πόσο γελοίες μοιάζουν τώρα οι συκοφαντίες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «υποκινούσε τους κουκουλοφόρους», ότι το ΠΑΜΕ «κατέστρεφε τη διεθνή εικόνα της χώρας», ότι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι «μανιακοί των καταλήψεων».
Το εργατικό και το φοιτητικό κίνημα έχουν κάθε «νομιμοποίηση», εκλογική και διεθνή, να ξεδιπλώσουν όλες τις μορφές της μαζικής πάλης για να μην περάσουν οι καταστροφικές περικοπές του Μνημόνιου και του Προϋπολογισμού, παλιού και νέου, αναθεωρημένου ή συμπληρωμένου. Η πορεία του Πολυτεχνείου θα είναι μια επιβεβαίωση αυτής της αποφασιστικότητας. Και είναι ρεαλιστικό αμέσως μετά να ξεκινήσει μια κλιμάκωση του απεργιακού κινήματος, στους Δήμους, στα ΜΜΕ, στην εκπαίδευση, ώστε στις 15 Δεκέμβρη να κάνουμε την 5 Μάη να μοιάζει με απλό πρελούδιο.
Αυτό είναι το πιο άμεσο καθήκον της Αριστεράς που βγήκε ενισχυμένη από τις κάλπες. Αν κάποιες ηγεσίες σκέφτονται ότι τώρα είναι πιο σημαντικό να συνεχίσουμε την πολιτικοποίηση του κινήματος αλλάζοντας γήπεδο, αφήνοντας τις απεργίες και ποντάροντας στους εκλογικούς συσχετισμούς, καλά θα κάνουν να αποφύγουν τέτοια λάθη. Με τη μαζική δράση εκατομμυρίων απεργών κάναμε κάποια βήματα μπροστά και με την ίδια δράση θα συνεχίσουμε και θα κλιμακώσουμε. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για ένα ανατρεπτικό εργατικό κίνημα που υιοθετεί αντικαπιταλιστικές διεκδικήσεις και είναι σε θέση να τις επιβάλει με τις δικές του δυνάμεις. Η ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι η καλύτερη εγγύηση γι’ αυτό.