Η πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι περνάει σε χρόνο ενεστώτα μπροστά στα μάτια μας, χωρίς ίχνος εξωραϊσμού. Ο θεατής γίνεται μέτοχος των δρώντων επί σκηνής, αφού ηθοποιοί και θεατές βιώνουν τα ίδια συναισθήματα, του φόβου, της αγανάκτησης, της οργής, της πάλης ενάντια στις ενοχές, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, της ελπίδας, που φωτίζεται συνεχώς από τους αγώνες των εργαζομένων, από τους εκπαιδευτικούς και την ΕΡΤ μέχρι τη μάχη κατά των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής.

 

Η παράσταση χωρίζεται σε τρία κεφάλαια που παρουσιάζουν νοηματική και αφηγηματική συνοχή. Το πρώτο μας εισάγει με ένα σκετς παρμένο από το διήγημα του Ανδρέα Φραγκιά: Άνθρωποι και Σπίτια, στη μεταπολεμική Ελλάδα, όπου η εργατική τάξη πλήττεται εξίσου από ανεργία και φτώχεια. Το δεύτερο και το τρίτο αποτελούν την καρδιά του περιεχομένου, αφού εδώ οι ζωντανοί άνθρωποι αφηγούνται το δράμα τους. 

Παρακολουθούμε τους ηθοποιούς που κινούνται σαν ζωντανές σκιές στο γυμνό τοπίο της σκηνής συνοδευόμενες από το πιάνο και τη φωνή της Νατάσας Μωυσσόγλου. Κινηματογραφημένες σκηνές από τις διαδηλώσεις προβάλλονται πίσω από τους ηθοποιούς, έτσι ώστε, οι εικόνες, οι ζωντανοί άνθρωποι, η γυμνή σκηνή και η ζωντανή μουσική, να συνθέτουν το τοπίο της βάρβαρης συνέπειας των μνημονίων. Οι άνθρωποι όμως, δεν πέφτουν κάτω, δεν γονατίζουν, στέκονται όρθιοι, όπως ο αλυσοδεμένος Προμηθέας δεν προσκυνά τον Δία, αλλά συνεχίζει το κατηγορητήριο μέχρι την τελική δικαίωση. Η αδούλωτη ψυχή του Προμηθέα φωλιάζει βαθιά στη ψυχή των ανθρώπων και είναι αυτή τούτη η δύναμη που στοιχειώνει τα όνειρα των εκμεταλλευτών όπου γης. 

 

Το «Θυμάμαι» είναι μια θεατρική παράσταση που δεν στοχεύει στο εντυπωσιασμό του θεατή ούτε στην ονειροπόλη και τη ψευδαίσθηση, αλλά στην άμεση εγρήγορση των συνειδήσεων, στην αέναη αναφορά της μνήμης στα γεγονότα, που δεν πρέπει να ξεχνιούνται, γιατί όποιος ξεχνά το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει και μάλιστα στην τραγική του εκδοχή, γιατί η λήθη ενάντια στη σκόνη του χρόνου είναι ο αγώνας ενάντια στην εξουσία των εκμεταλλευτών. Μια θεατρική δουλειά που αξίζει να την παρακολουθήσουμε τόσο για το περιεχόμενό της, όσο και για τη μορφή της.