Πολιτισμός

Μπορεί τα αστικά ΜΜΕ να προσπαθούν να κατηγοριοποιήσουν το PRIDE του Μάθιου Γουόρτσας (που συνεχίζει να παίζεται με επιτυχία) σαν μια ρομαντική κωμωδία ή σαν μια ταινία “μάθημα αξιοπρέπειας και αισιοδοξίας”, όπως έγραφε η Lifo στις 17 Ιούλη, όμως κανείς δεν θα βρει σε καμιά από τις αναλύσεις τους τα αληθινά νοήματα της σημαντική αυτής αληθινής ιστορίας. 

 

Πρόκειται για μια ταινία που αναδεικνύει με τον πιο δυναμικό τρόπο την σημασία της αλληλεγγύης και της συμπαράστασης ανάμεσα στα μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας, με κέντρο την εργατική τάξη. Με μια πραγματικά ρεαλιστική ματιά που -και λόγο της κοινής Βρετανικής καταγωγής και των δύο- πλησιάζει πολύ στην ρεαλιστική κινηματογραφία του Κεν Λόoυτς, η ταινία καταφέρνει να αναδείξει τόσο τις αντιφάσεις των απλών καθημερινών ανθρώπων αλλά και τα τεράστια προχωρήματα στην συνείδησή τους μέσα από τον κοινό αγώνα. 

 

Το 1984 η Μάργκαρετ Θάτσερ πρωθυπουργός της Βρετανίας έβαλα στο στόχαστρό της το Συνδικάτο των ανθρακωρύχων της Βρετανίας (NUM). 

 

Ένα γκρουπ από σοσιαλιστές ακτιβιστές του LGBTQ κινήματος είδαν πως μετά από τις αστυνομικές επιθέσεις που δεχόντουσαν οι ίδιοι στο Λονδίνο ερχόταν η σειρά των ανθρακωρύχων να γίνουν τα θύματα της σκληρής καταστολής. 

 

Αποφάσισαν, ξεπερνώντας τις διαφορές τους να δημιουργήσουν την κίνηση “Λεσβίες και Γκέυ για την υποστήριξη των Ανθρακωρύχων” (Lesbians and Gays Support the Miners -LGSM) και ξεκίνησαν καμπάνια συμπαράστασης με συλλογή χρημάτων ξεκινώντας από τις παμπ και τα κλαμπ, τα στέκια των ομοφυλόφιλων του Λονδίνου.

 

Όταν η ηγεσία του Συνδικάτου (NUM) δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά τους να χρηματοδοτήσουν ένα από τα χωριά των ανθρακωρύχων η ομάδα αποφάσισε να ταξιδέψει και να παραδώσει τα χρήματα αυτοπροσώπως. Ξεκίνησαν με ένα μίνι μπας να πάνε να συναντήσουν τους ανθρακωρύχους στα λιβάδια της Νότιας Ουαλίας. Η σκηνή της πρώτης συνάντησης των ομοφυλόφιλων με τους ανθρακωρύχους είναι πραγματικά ξεκαρδιστική. Όμως σύντομα οι διστακτικοί λόγοι και οι νευρικές χειραψίες δίνουν τη θέση τους σε μια πραγματική γιορτή των καταπιεσμένων.

 

Ο σεναριογράφος Stephen Beresford προσεγγίζοντας παλιά μέλη του LGSM κατάφερε να ενσωματώσει στο σενάριο πλήθος μικρών και μεγάλων εμπειριών και λεπτομερειών που αποκαλύπτουν με τον πιο αληθινό τρόπο την μαζική αλλαγή της συνείδησης ολόκληρων κοινωνιών μέσα από την κοινή δράση, την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη. 

 

Αποκορύφωμα της ταινίας αλλά και ένα από τα πιο λαμπρά παραδείγματα της δύναμης της εργατικής τάξης είναι η απόφαση των ανθρακωρύχων να ταξιδέψουν και να διαδηλώσουν στην πρώτη γραμμή με τα πανό τους στην αντιομοφοβική διαδήλωση που κάλεσαν οι ομοφυλόφιλοι ενάντια στο συντηρητικό θατσερικό κατεστημένο που τους στοχοποιούσε.

 

Η κυρίαρχη προπαγάνδα χρησιμοποιεί την ομοφοβία σαν όπλο διαχωρισμού της εργατικής τάξης και των αγώνων της, όμως -όπως παρουσιάζεται και στην ταινία – η αναζωογονητική αισιοδοξία που πηγάζει μέσα από τα κινήματα και την κοινή δράση μπορεί να σπάσει την προπαγάνδα και την καταπίεση αιώνων.