Πολιτισμός

Περισσότερο από κάθε άλλη πόλη στην Ευρώπη η Αθήνα είναι μια πόλη βουτηγμένη μέσα στο graffiti. Για πολλούς είναι μουτζούρες και βανδαλισμοί (όπως φάνηκε και με την πολεμική που ασκήθηκε για το μεγάλο γκραφίτι του Πολυτεχνείου λίγους μήνες πριν), όμως είναι εκατοντάδες οι writers, μικρότεροι ή και μεγαλύτεροι, που γράφουν και υπογράφουν κάθε άδειο τοίχο και επιφάνεια αυτής της πόλης. Πρόκειται για μια σχεδόν κρυφή κοινότητα σε ένα παράλληλο σύμπαν που φαντάζει σαν να εμφανίζεται όταν η πόλη κοιμάται.

 

Αυτόν τον κόσμο προσπαθεί να αναγνώσει ο Θανάσης Καμβύσης, ένας φωτορεπόρτερ δρόμου που έχει συνεργαστεί επανειλημμένως και με την Εργατική Αλληλεγγύη, όπως εξήγησε και ο ίδιος κατά την παρουσίαση του 40λεπτου ντοκιμαντέρ που παρουσίασε στο Θέατρο Βεάκη το Σάββατο 17/10. 

 

Το graffiti με τη μαζικότητα που το γνωρίζουμε σήμερα ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '90 για να εκτοξευτεί σε υψηλά καλλιτεχνικά επίπεδα από τις αρχές των '00ς και μετά. Σημαντικοί καλλιτέχνες ξεκίνησαν από τους τοίχους των Εξαρχείων, του Ψυρρή ή του Μεταξουργείου και φτάνουν να αναγνωριστούν πανευρωπαϊκά γράφοντας όχι μόνο πάνω σε τοίχους αλλά και σε πίνακες, φτάνοντας να εκθέτουν πλέον και σε γκαλερί.

 

Ωστόσο υπάρχει ακόμα εκείνη η μεγάλη πλειοψηφία που συνεχίζει να εκφράζεται στους δρόμους όχι μόνο γιατί εκεί είναι η πραγματική ψυχή του graffiti, ο δημόσιος χώρος, αλλά και γιατί ψάχνει την πιο σκληρή, συγκρουσιακή σχέση με την πόλη και την καθημερινότητα. Με αυτό το κομμάτι ασχολείται κυρίως ο Θανάσης Καμβύσης ακολουθώντας τους βήμα το βήμα σε νυχτερινές “επιδρομές”, σε αμαξοστάσια τρένων, σε σύραγγες και υπόγειες διαβάσεις.

 

Χρησιμοποιώντας μια εντελώς ρεαλιστική, κινηματική γραφή, με την κάμερα στο χέρι σε μόνιμη κίνηση, με δυνατή χιπ-χοπ μουσική να συνοδεύει τις στιγμές δράσης και με μίνι συνεντεύξεις, ο Θανάσης Καμβύσης παρά το νεαρό της ηλικίας του, σε αυτό το πρώτο του ντοκιμαντέρ, καταφέρνει να φτιάξει μια όμορφη δουλειά γεμάτη αδρεναλίνη και πάθος.