Πολιτισμός
Θέατρο: “Ο κλέφτης των εφτά κάκτων”

Σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη και με το ολοκαίνουριο φετινό έργο του Ευγένιου Τριβιζά “Ο κλέφτης των εφτά κάκτων” που παραχώρησε ο ίδιος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου συνεχίζεται για 14η χρόνια το “Θέατρο αλληλεγγύης για παιδιά”, δηλαδή τη δράση μιας κινητής μονάδας θεάτρου που μπορεί να ανεβαίνει για παιδιά που δεν μπορούν να έρθουν, για πολλούς λόγους, στο θέατρο, π.χ. για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ή βρίσκονται και ιδρύματα. 
 
Στην παράσταση που θα παίζεται και στο Θέατρο του Νέου Κόσμου κάθε Κυριακή στις 12:00, με προαιρετικό εισιτήριο 5€ευρώ, παίζουν: οι Σταύρος Σβήγκος, Θοδωρής Σκυφτούλης και Κατερίνα Μαούτσου, τη μουσική έχει γράψει ο Νίκος Κυπουργός, τα σκηνικά και τα κοστούμια έκανε η Γεωργία Μπούρδα, την επιμέλεια της κίνησης η Σεσίλ Μικρούτσικου ενώ βοηθός σκηνοθέτη είναι ο Μάνος Στεφανάκης. Με ευκαιρία την έναρξη των παραστάσεων ο Παντελής Δεντάκης μίλησε στον Κυριάκο Μπάνο. 
 
“Είναι η 4η φορά που σκηνοθετώ αυτή τη δράση. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνουμε και παίζουμε σε φεστιβάλ ή πλατείες π.χ. πρόπερσι είχαμε πάει στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα. Όταν είχαν γίνει οι μεγάλες πυρκαγιές στην Ηλεία είχαμε παίξει σε χωριά που είχαν πληγεί και υπήρχαν παιδιά που δεν είχαν δει ποτέ θέατρο. 
 
Γενικά το να πηγαίνεις να παίξεις θέατρο στον χώρο του άλλου, όταν αυτός αδυνατεί, είναι μια διαφορετική θεατρική σχέση. Σε μια περιοχή με μεγάλα προβλήματα ή σε ένα παιδικό νοσοκομείο. Σκέψου να παίζεις σε παιδιά με καρκίνο ας πούμε. Και όμως μέσα σε αυτή τη μαυρίλα είναι μια τρομερή ανάσα που σε κάνει να ξανανακαλύπτεις τους λόγους που κάνεις θέατρο. Την προηγούμενη βδομάδα η παράσταση ανέβηκε στον Ελαιώνα για τα παιδιά των προσφύγων. Μεγάλη εμπειρία. 
 
Το συγκεκριμένο κείμενο μιλάει για ένα παιδί που προσπαθεί να βρει από την παιδική του ηλικία τι του αρέσει να κάνει όταν μεγαλώσει. Είναι μια πολύ ευχάριστη παράσταση γιατί έχει αυτό το χαρακτηριστικό χιούμορ του Τριβιζά που παίζει με τις λέξεις. Με τρεις πολύ καλούς ηθοποιούς, που επικοινωνούν πλήρως το κείμενο στο κοινό. Στη μουσική του Νίκου Κυπουργού υπάρχουν στοιχεία από το Δρακατόρ της Λιλιπούπολης που δημιουργεί και στους μεγαλύτερους κάποιους συνειρμούς.
 
Διάλογος
 
Θέλουμε οι ενήλικες να συμμετέχουν ώστε μετά το τέλος της παράστασης να συνεχίζεται ένας διάλογος -πολιτικός, κοινωνικός ή ακόμα και αισθητικός- μεταξύ των μικρότερων και των μεγαλύτερων. Μια παιδική παράσταση δεν πρέπει να αντιλαμβάνεται το παιδί σαν έναν ελλειπή ενήλικα αλλά σαν έναν άνθρωπο που βρίσκεται στην ανάπτυξη και στην πορεία εξέλιξής του. Και οι ενήλικες άλλωστε εξελισσόμαστε για πάντα.
 
Στο έργο ανοίγουν ζητήματα πέρα από το πώς ένα παιδί αναζητάει το τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει να κάνει. Δηλαδή τι του αρέσει για να νιώθει ελεύθερος και δημιουργικός αλλά και χρήσιμος άνθρωπος. Από την άλλη είναι τα εμπόδια, ακόμα και από το οικογενειακό του περιβάλλον που αναπαράγει ένα κύκλο πίεσης και λαθών του παρελθόντος. Επίσης τα εμπόδια που μπορεί να σου βάζει η κοινωνία ή το σύστημα γύρω σου. Θέτει ας πούμε -όχι βαρύγδουπα- το ζήτημα  του πόσο “καλός” πρέπει να είσαι, το στερεότυπο δηλαδή μιας ψευδούς ανταγωνιστικής διαδικασίας.
 
Στην Αθήνα το παιδικό θέατρο και το θέατρο γενικά είναι σε καλό επίπεδο σε σύγκριση με το αντίστοιχο στις ευρωπαϊκές χώρες. Το θέατρο σε αυτή τη χώρα αποδεικνύεται πως έχει κόσμο που θέλει να εκφράζεται μέσα από αυτό. Ωστόσο είναι μεγάλη η παραγωγή και είναι δύσκολο για έναν δημιουργό να επιβιώσει. Γνωρίζουμε καλά πως σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που ζούμε καταλήγουμε να μην επιβιώνουν οι συντελεστές. Και αυτό έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις. 
 
Οι επιχειρηματίες ξέρουν πως υπάρχει ανεργία και εκμεταλλεύονται αυτή την κατάσταση. Πάει να συγκεντρωθεί η παραγωγή γύρω από πολύ μεγάλους χώρους που στηρίζονται από ιδιώτες ή ιδρύματα. Φτιάχνονται μεγάλα σούπερ μάρκετ τέχνης -και δεν κρίνω την ποιότητα- που στην ουσία εξαφανίζουν την ανεξάρτητη δημιουργία.  Γιατί σε ένα βαθμό μεγαλύτερο ή μικρότερο σε έναν τέτοιο χώρο δεν μπορείς να είσαι 100% ανεξάρτητος, ή τελικά λειτουργείς σαν το αριστερό άλλοθι.
 
Από την στιγμή μάλιστα που έχουν κοπεί οι επιχορηγήσεις δηλαδή ακόμα και εκείνη η μικρή -όπως λέγαμε κάποτε- δυνατότητα επιβίωσης σήμερα είμαστε σε χειρότερο επίπεδο. Οι μικροί χώροι είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσουν. Η κρίση χτύπησε τα περιφερειακά θέατρα της Αθήνας αλλά και τα ΔΗΠΕΘΕ που αδυνατούν να παράγουν έργο.
 
Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια είναι πως έχει πολιτικοποιηθεί περισσότερο το θέατρο. Υπάρχει ζύμωση, με την έννοια ότι οι δημιουργοί είναι επηρεασμένοι από αυτό που γίνεται τριγύρω. Αυτό δεν σημαίνει πως το θέατρο πρέπει να επικοινωνήσει συγκεκριμένες θέσεις. Θέλω το διάλογο μέσα από την τέχνη. Προφανώς και ένας καλλιτέχνης που θέλει να κάνει πολιτικό θέατρο θα καταθέσει τις θέσεις του, όχι όμως για να τις επιβάλει αλλά για να τις ανταλλάξει, να αφήσει το χώρο στο θεατή να συμπληρώσει αυτό που θέλει, να πει την γνώμη του. Το θέατρο είναι επικοινωνία και μια ανταλλαγή. Ειδικά αυτόν τον καιρό που ο παλμός της κοινωνίας είναι πολύ πιο έντονος”.