Πολιτισμός
Κινηματογράφος: Εξώσεις και θεάματα

Δυστυχώς δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη η έξοδος της ταινίας αυτής στις Ελληνικές αίθουσες.  Θίγει το καυτό θέμα των εξώσεων, όχι στην υπερχρεωμένη Ελλάδα αλλά στην καρδιά του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ. 
 
Παρακολουθεί την πορεία ενός μικρο-εργολάβου οικοδομών που όταν η χρηματοπιστωτική κρίση χτύπησε την οικοδομή, έμεινε χωρίς δουλειά και με ένα σεβαστό χρέος, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες ο ίδιος και η οικογένειά του έχασαν το πατρικό τους σπίτι. Κυνηγώντας το μεροκάματο, βρίσκεται στη δούλεψη του άπληστου και κυνικού μεσίτη που τον πέταξε στο δρόμο και σύντομα εξελίσσεται σε «δεξί του χέρι». Αναλαμβάνει ο ίδιος τις βρωμοδουλειές του πολυάσχολου αφεντικού, ειδικά την επώδυνη διαδικασία του ξεσπιτώματος εκατοντάδων οικογενειών, με αντάλλαγμα να ξανα-αποκτήσει το σπίτι που του πήραν.
 
Το πιο δυνατό κομμάτι της ταινίας είναι η «από τα μέσα» ματιά στη χρεοκοπία ανθρώπων που ανατράφηκαν με το αμερικανικό όνειρο της απόκτησης του δικού τους σπιτιού και με την αλλαγή της συγκυρίας έγιναν άστεγοι. Η Φλόριντα είναι η πολιτεία των ΗΠΑ όπου η κερδοσκοπία πάνω στη γη είχε εκτιναχθεί και με την κρίση των δανείων έδωσε τη θέση της σε ένα «πάρτυ» των τραπεζών μαζί με τους μεγαλομεσίτες, που περιλάμβανε κομπίνες, χρηματισμούς πολιτικών προσώπων και βιομηχανία εξώσεων στα φτωχά νοικοκυριά, στο 99% του κόσμου, από όπου δανείζεται τον τίτλο του.
 
Ο ήρωας της ταινίας πουλάει την ψυχή του στο 1% που λυμαίνεται τον πλούτο. Οι προθέσεις του είναι αγνές, να σώσει το πατρικό του σπίτι, τη μητέρα του και το παιδί του, έτσι όμως μετατρέπεται σε γρανάζι της μηχανής που τον οδήγησε εδώ, σε μέρος του προβλήματος. Η πτώση και το τίμημα είναι προβλέψιμα αλλά όχι άδικα. 
 
Ο Αμερικανός, Ιρανικής καταγωγής κινηματογραφιστής Ραμίν Μπαχράνι έχει εντυπωσιάσει με ταινίες ανεξάρτητης παραγωγής, όπως τα «Με κάθε κόστος» και  «Chop shop», που αποτυπώνουν την Αμερική της κρίσης και τις επιπτώσεις της στη ζωή των ανθρώπων.
 
Η Γέφυρα των κατασκόπων
Η τελευταία ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ αποδεικνύει την φοβερή ικανότητα του μεγάλου Αμερικανού κινηματογραφιστή να στήνει σκηνικά και να αναπαράγει ατμόσφαιρες αλλά και τα όρια της άποψής του όταν πραγματεύεται ένα σοβαρό πολιτικό περιστατικό από την εποχή του ψυχρού πολέμου. 
 
Βρισκόμαστε στο 1957, όταν το Αμερικάνικο κράτος αναθέτει στον φιλελεύθερο δικηγόρο Τζέιμς Ντόνοβαν την υπεράσπιση ενός σοβιετικού κατάσκοπου. Ο Ντόνοβαν κάνει υποδειγματική δουλειά και αποτρέπει την εκτέλεση του «πελάτη» του, προκαλώντας την οργή των ΜΜΕ και της κοινής γνώμης. Ο Σπίλμπεργκ αναπαριστά άψογα την αντισοβιετική πολεμική φρενίτιδα που επικρατούσε στις ΗΠΑ και τη δοκιμασία στην οποία μπαίνει ο ηθικός, πλην όμως πατριώτης δικηγόρος.  
 
Τρία χρόνια μετά, τον επιστρατεύουν να διαπραγματευτεί την ανταλλαγή του κατασκόπου με έναν Αμερικανό πιλότο που πιάστηκε σε σοβιετικό έδαφος. Το δεύτερο μέρος εκτυλίσσεται στο διαιρεμένο Βερολίνο την εποχή της ανέγερσης του τείχους. Είναι σαφώς πιο αδύναμο, όχι για τις πικρές αλήθειες που δείχνει για την πρώην Ανατολική Γερμανία, αλλά για την «ευκολία» με την οποία χειρίζεται την υπόθεση. Η Αμερικανική διαπραγματευτική καπατσοσύνη θριαμβεύει και ο ήρωας έχει πλέον ήσυχη συνείδηση και «καθαρό κούτελο». That’s entertainment!
 
Chevalier
Η βραβευμένη ταινία της Αθηνάς Τσαγγάρη φιλοδοξεί να μιλήσει για την ανθρώπινη – πιο συγκεκριμένα την ανδρική ματαιοδοξία και το ανταγωνιστικό πνεύμα που διακατέχει τον σύγχρονο άνθρωπο. 
 
Ο τίτλος της αφορά ένα παιχνίδι που συμφωνούν να παίξουν έξι εγωκεντρικοί μεσοαστοί στη διάρκεια ενός ταξιδιού για ψάρεμα με θαλαμηγό: Βαθμολογώντας  ο ένας τον άλλον σε ό,τι κάνουν, θα ανακηρυχθεί ο «καλύτερος γενικώς», που θα πάρει σαν έπαθλο ένα δαχτυλίδι. Από τα καλαμπούρια και τις αντιζηλίες των επιτραπέζιων παιχνιδιών, οι έξι (αντι) ήρωες μπλέκουν σε ένα γαϊτανάκι που τους απογυμνώνει καθώς ακροβατούν ανάμεσα στον ακραίο ανταγωνισμό και τη γελοιότητα και παρασύρουν στο χορό και το προσωπικό του σκάφους που τους υπηρετεί.  
 
Μια έξυπνη ιδέα πάνω στην ανθρώπινη αλλοτρίωση και τον ανταγωνισμό του μικροαστού, από ένα σημείο και μετά «βαλτώνει» ανακυκλώνοντας το ίδιο θέμα με χιούμορ στα όρια του κυνισμού. Πιστεύουμε ότι η δημιουργός έχει δώσει πολύ πιο βαθειά και πιο ανθρώπινα δείγματα με την προηγούμενη ταινία της, «Attenberg».