Αφιέρωμα
Αφιέρωμα 2015: Η χρονιά του εργατικού ΟΧΙ
Γενάρης
Το 2015 άνοιξε σε προεκλογικούς ρυθμούς. Στις 17 Δεκέμβρη, λίγες μέρες πριν, η μισητή Σαμαροβενιζελική κυβέρνηση είχε καταρρεύσει.
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25 Γενάρη καταγράφουν μια σαρωτική στροφή προς τα αριστερά. Ποτέ άλλοτε τα ποσοστά της Αριστεράς αθροιστικά δεν έχουν φτάσει σε τέτοια ιστορικά επίπεδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται πρώτο κόμμα και το άθροισμα των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς πανελλαδικά φτάνει το 42,56%. Στις εργατογειτονιές των μεγάλων πόλεων τα νούμερα γίνονται ακόμη μεγαλύτερα: στη Β’΄Αθήνας φτάνουν στο 45,1% και στη Β’΄Πειραιά στο 51,2%!
Το αποτέλεσμα το βράδυ των εκλογών πανηγυρίζεται σε όλα τα κέντρα αγώνα. Στην ΕΡΤ, στην κατασκήνωση των καθαριστριών κι όπου αλλού παίζονταν οι μάχες που ανέτρεψαν την προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλά τα μηνύματα για τη διάψευση των προσδοκιών ήρθαν από την επόμενη ημέρα. Μπορεί σχεδόν ένας στους δύο να ψήφισε αριστερά, η κυβέρνηση όμως που σχηματίζεται είναι μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε στις εκλογές υποσχόμενος ένα πρόγραμμα αναστολής των μνημονιακών μέτρων κι επιστροφής κοινωνικών κατακτήσεων αλλά από την αρχή γίνεται φανερό, ότι η νέα κυβέρνηση θα κινηθεί σε τροχιά οδυνηρών συμβιβασμών. Με το ξεκίνημα των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές και παρά τα επικοινωνιακά παιχνίδια, φάνηκε ότι οι εργατικές κατακτήσεις θα κρίνονταν πάλι στο πεζοδρόμιο.
Φλεβάρης
Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είναι οι πρώτοι που στέλνουν αυτό το μήνυμα με ένα συλλαλητήριο υπό χιονόπτωση στις 11/2, διεκδικώντας την άμεση δικαίωση του αγώνα κόντρα στα κυβερνητικά “περίμενε λόγω διαπραγμάτευσης”.
Από νωρίς τον Φλεβάρη οι πλατείες γεμίζουν διαδηλωτές. Ο ΣΥΡΙΖΑ τρέχει να προσεταιριστεί τις κινητοποιήσεις ως κινητοποιήσεις στήριξης της διαπραγματευτικής κυβερνητικής ομάδας. Όσο όμως οι κινητοποιήσεις συνεχίζουν, αρχίζουν να πληθαίνουν στους κόλπους τους οι φωνές που μιλάνε για σταμάτημα των διαπραγματεύσεων, για ρήξη με την ΕΕ και απαιτούν από την κυβέρνηση να μην κάνει “ούτε βήμα πίσω”.
Τελικά, πριν καν περάσει ένας μήνας από την εκλογή της κυβέρνησης και κάτω από τις πιέσεις των δανειστών, έρχεται το πρώτο μεγάλο βήμα πίσω με τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Η συμφωνία μιλάει για παράταση του μνημονίου και παγώνει όλες τις υποσχέσεις για δικαίωση των εργατικών διεκδικήσεων. Η αύξηση του κατώτατου μισθού πάει για του χρόνου, οι ιδιωτικοποιήσεις θα συνεχιστούν κανονικά, οι απολυμένοι θα περιμένουν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οργανώνει συλλαλητήριο ενάντια στη συμφωνία στις 26/2 και παρά την καταρρακτώδη βροχή αρκετές εκατοντάδες διαδηλώνουν προβάλλοντας την αντικαπιταλιστική εναλλακτική. Τη διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με την ΕΕ, την κρατικοποίηση των τραπεζών, τον εργατικό έλεγχο.
Στην περίπτωση της ΕΡΤ το νομοσχέδιο επαναλειτουργίας δίνει πίσω τη δουλειά στην πλειοψηφία των εργαζόμενων, όχι όμως και στους συμβασιούχους ενώ η “εμπειρία της αυτοδιαχείρισης” που θα ενσωματωνόταν στη νέα ΕΡΤ έγινε... Ταγματάρχης. Σε κάθε περίπτωση, η επαναπρόσληψη σχεδόν 2000 εργαζομένων έστειλε ένα μήνυμα ότι όποιος παλεύει μπορεί να κερδίζει.
Αντίστοιχα και με τους διαθέσιμους. Την ίδια περίοδο κατατίθεται σε διαβούλευση το νομοσχέδιο για την επαναπρόσληψη των διαθέσιμων και ακόμα και μετά την ψήφισή του, η κατασκήνωσή τους έξω από το Υπουργείο Οικονομικών συνεχιζόταν “μέχρι την πρώτη μέρα που θα πάμε όλοι ξανά στη δουλειά”.
Μάρτης
Μαζί με τις αντιδράσεις από τους ήδη ξεσηκωμένους ΕΡΤικούς, έρχονται οι πρώτες (επί νέας κυβέρνησης) κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, οργανωμένες από τα κάτω, με στάση εργασίας στις 11/3 από μια σειρά νοσοκομείων που συμμετέχουν στο Συντονιστικό.
Την ίδια περίοδο στα καράβια ένα μαζικό κύμα επισχέσεων εργασίας των ναυτικών, τα βάζει με την απληρωσιά των εφοπλιστών. Στις 20 του Μάρτη απεργούν οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού διεκδικώντας μόνιμη δουλειά. Την επόμενη, ημέρα διεθνούς δράσης κατά του φασισμού και του ρατσισμού, οι δρόμοι της Αθήνας γεμίζουν με αντιφασίστες διαδηλωτές και το ίδιο γίνεται στη Θεσσαλονίκη, τα Χανιά, την Πάτρα.
Απρίλης
Στη Θεσσαλονίκη, η ΕΡΤ3, η ΒΙΟΜΕ, τα Τσιμέντα Χαλκίδας, οι καθαρίστριες του Yπ.Οικ, οι σχολικοί φύλακες συντονίζονται και κάνουν το “Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης”, που από τις 3 Απρίλη ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη και φτάνει στην Αθήνα 4 μέρες μετά, διαδηλώνοντας σε αρκετές ενδιάμεσες πόλεις, για να απαιτήσει την απόλυτη προτεραιότητα στη δικαίωση των αγώνων “πάση θυσία”.
Είναι η περίοδος που σκάει και η βόμβα του Λιμανιού. Το Γενάρη, στη διαδικασία παράδοσης – παραλαβής του Yπουργείου Ναυτιλίας, ο νέος υπουργός ναυτιλίας Θ. Δρίτσας, διαβεβαίωνε ότι “η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ σταματάει εδώ”. Δύο μήνες μετά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Δραγασάκης ανακοίνωνε ότι “η κυβέρνηση αποφάσισε να πουλήσει το 67% του πλειοψηφικού πακέτου του ΟΛΠ” και μάλιστα “εντός λίγων βδομάδων”, ξεσηκώνοντας την οργή ναυτών και λιμενεργατών που θα φέρει κινητοποιήσεις όλο το επόμενο διάστημα.
Η “ληστεία των αποθεματικών”, η μεταφορά με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου των αποθεματικών όλων των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου στην Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρωθούν ομόλογα, δίνει ένα στίγμα του τι σημαίνει προσαρμογή στις απαιτήσεις της τρόικας.
Ο Απρίλης όμως είναι και ο μήνας που ξεκινάει η δίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Στις 20/4, πρώτη μέρα της δίκης, απεργεί η ΑΔΕΔΥ και εκατοντάδες αντιφασίστες διαδηλώνουν έξω από τα δικαστήρια των φυλακών Κορυδαλλού, διεκδικώντας την ισόβια καταδίκη των χρυσαυγιτών.
Μάης
Η πρώτη γενική απεργία ενάντια στους συμβιβασμούς της κυβέρνησης γίνεται γεγονός την 1η του Μάη. Μια βδομάδα μετά απεργούν οι λιμενεργάτες ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΛΠ.
Στις 20 του Μάη χιλιάδες εργαζόμενοι στα νοσοκομεία απεργούν και διαδηλώνουν, ενώ με στάση εργασίας συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο. Η πρώτη απεργία διαρκείας επί νέας κυβέρνησης ξεσπά στα ναυπηγεία της Σύρου, με τους απεργούς να διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, και οι εκτός εργασίας εδώ και 17 μήνες συμβασιούχοι εργαζόμενοι του ΟΑΕΕ καταλαμβάνουν τα γραφεία του Οργανισμού από τις 10/5.
Στις 8/5 τα κέρδη του Λάτση στέλνουν στο νοσοκομείο, βαριά τραυματισμένους 6 εργάτες από πυρκαγιά που ξέσπασε στα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ, αποτέλεσμα ελλιπών μέτρων ασφαλείας κι εντατικοποίησης της δουλειάς. Τέσσερις από αυτούς στη συνέχεια θα χάσουν τη μάχη με το θάνατο. Οι εργάτες των ΕΛΠΕ, οργισμένοι κατεβαίνουν σε απεργία που θα κρατήσει αρκετές ημέρες.
Στις 11/5, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συλλογικά, οργανωμένα και με δική τους πρωτοβουλία, διαδηλώνουν, ανοίγουν τη σφραγισμένη μέχρι τότε πύλη του Ραδιομεγάρου και με υψωμένες γροθιές επιστρέφουν. Συλλαλητήριο στο Ραδιομέγαρο με σύνθημα “Νικήσαμε και συνεχίζουμε” θα πραγματοποιήσουν κι ένα μήνα μετά, ημέρα επίσημης επαναλειτουργίας της ΕΡΤ.
Η στροφή αριστερά αντικατοπτρίζεται και στις φοιτητικές εκλογές στις 13/5, με τα αριστερά ψηφοδέλτια να καταγράφουν ποσοστά πάνω από 44% και μέσα σε αυτά την αντικαπιταλιστική αριστερά να φτάνει το 14%.
Με μεγάλη συμμετοχή πραγματοποιείται και το τετραήμερο Φεστιβάλ Μαρξισμός 2015 στην ΑΣΟΕΕ από τις 21 μέχρι τις 24 του Μάη.
Ιούνης
Ο Ιούνης ανοίγει με το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές, να κατεβαίνει στην Αθήνα (3/6) και να διαδηλώνει με σύνθημα “Τσίπρα – Λαφαζάνη – Τσιρώνη η υπομονή τελειώνει”.
Δέκα μέρες μετά είναι η σειρά του LGBTQ κινήματος να διαδηλώσει στο μαζικότερο Pride ενώ εκτός από τη Θεσσαλονίκη, για πρώτη φορά ανάλογη κινητοποίηση γίνεται και στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Στην αρένα των διαπραγματεύσεων οι εκβιασμοί των δανειστών συνεχίζονται και μια νέα συμφωνία λιτότητας έρχεται ολοένα και πιο κοντά στην υπογραφή. Το Σύνταγμα γεμίζει από χιλιάδες κόσμο στις 21/6 σε συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πρωτοστατεί και τους διαδηλωτές να φτάνουν να κρεμούν πανό ενάντια στη συμφωνία ακόμα και πάνω στο περιστύλιο του κοινοβουλίου. Σε δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στην Αυγή το 84% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντίθετο με τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης. Ο Τσίπρας το βράδυ της 26ης Ιούνη αναγκάζεται να προκηρύξει δημοψήφισμα για τις 5 του Ιούλη. Το ερώτημα είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πρόταση των δανειστών, ενός νέου μνημονίου σκληρής λιτότητας. Γρήγορα όμως στα μυαλά όλου του κόσμου, το ερώτημα είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα μνημόνια, στους εκβιαστές, στις Τρόικες, στους συμβιβασμούς.
Ιούλης
Οι επόμενες δέκα μέρες είναι μέρες απίστευτης ταξικής πόλωσης. Η μάχη του ΟΧΙ δίνεται σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κοινωνικό χώρο γενικότερα. Εργατικά συνδικάτα καλούν τα μέλη τους να ψηφίσουν ΟΧΙ. Τα συλλαλητήρια υπέρ του ΟΧΙ γεμίζουν ασφυκτικά το κέντρο της Αθήνας και κάθε πόλης, ακόμα και έξω από τα σύνορα της χώρας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει όλες της τις δυνάμεις σε αυτή τη μάχη την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ταλαντεύεται αν θα ματαιώσει το δημοψήφισμα που ο ίδιος κάλεσε. Μεγάλο μέρος του κόσμου του ΚΚΕ, που καλούσε σε άκυρο/αποχή, δεν ακολούθησε τη γραμμή και ψηφίζει ΟΧΙ.
Η καμπάνια για το ΝΑΙ επιστράτευσε όλο τον αστικό κόσμο κι όλα τα μέσα τρομοκράτησης. Οι τράπεζες έκλεισαν και μπήκε όριο αναλήψεων – κάνοντας το αντικαπιταλιστικό αίτημα της κρατικοποίησης τους με εργατικό έλεγχο, τη μόνη ρεαλιστική απάντηση. Τα ΜΜΕ εν χορώ τρομοκρατούσαν επί 24ώρου βάσεως για τις συνέπειες που θα έχει η επικράτηση του ΟΧΙ, παρουσιάζοντας εικόνες ψευδών όπως αποδείχτηκαν συσχετισμών υπέρ του ΝΑΙ, μιλώντας για το δράμα των συνταξιούχων που στήνονται στα ΑΤΜ κλπ.
Οι Σόιμπλε παίρνουν ανοικτά θέση “απειλώντας” με έξοδο από το ευρώ, σε περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ. Τα κόμματα του ΝΑΙ, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να μιμηθούν τις συγκεντρώσεις του ΟΧΙ. Τα αφεντικά ναυλώνουν πούλμαν για τη συγκέντρωση του ΝΑΙ στο Καλλιμάρμαρο, υπό την απειλή της απόλυσης ή της απληρωσιάς αλλά κόσμος που έμπαινε στα λεωφορεία, πήγαινε στη συγκέντρωση του ΟΧΙ στο Σύνταγμα.
Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος την Κυριακή 5/7 δείχνουν τους πραγματικούς συσχετισμούς στην κοινωνία: ΟΧΙ 61,3%. Στις εργατογειτονιές της Δυτικής Αθήνας ή του Πειραιά, το ΟΧΙ ξεπερνά το 70%. Δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές κι αγωνίστριες διαδηλώνουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες γιορτάζοντας τη νίκη και διεκδικώντας το αποτέλεσμα να σημάνει το ξήλωμα των μνημονίων.
Όμως η απόφαση από την κυβέρνηση είναι ήδη ειλημμένη: Στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 13/7 κάτω από τις απειλές και τους εκβιασμούς των “εταίρων” του στην ΕΕ, ο Τσίπρας προχωράει σε συμφωνία με την τρόικα για το τρίτο Μνημόνιο. Η πορεία των συμβιβασμών που ξεκινά από την πρώτη μέρα της κυβέρνησης το Γενάρη, κορυφώνεται λίγα μόνο 24ωρα μετά το ΟΧΙ.
Διεθνώς μιλούν για πραξικόπημα και η φράση This is a coup (αυτό είναι πραξικόπημα) κυριαρχεί στο διαδίκτυο με πάνω από ένα δις χτυπήματα. Στις 15/7 πραγματοποιείται η πρώτη, πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία ενάντια στο νέο μνημόνιο. Στις 22/7 ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα, ο Συντονισμός Ενάντια στα Κλεισίματα και τις Διαθεσιμότητες και χιλιάδες κόσμου, διαδηλώνουν ξανά, την ώρα ψήφισης του δεύτερου πακέτου προαπαιτούμενων μέτρων.
Αύγουστος
Η κυβέρνηση αποφασίζει να ψηφίσει το νέο μνημόνιο στη Βουλή μέσα στο δεκαπενταύγουστο προκειμένου να αποφύγει τις αντιδράσεις.
Οι συγκεντρώσεις όμως στο Σύνταγμα συνεχίζονται κι όταν τελικά έρχεται στη Βουλή το νέο μνημόνιο σημαίνει την κορύφωση της κόντρας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. 32 βουλευτές του καταψηφίζουν το νέο μνημόνιο, άλλοι 11 ψηφίζουν παρών και ο Τσίπρας καταφέρνει να το περάσει με τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ. 23 από τους καταψηφίσαντες βουλευτές, σύσσωμη η Αριστερή Πλατφόρμα κι όχι μόνο ανακοινώνουν την αποχώρηση από το ΣΥΡΙΖΑ και το σχηματισμό της Λαϊκής Ενότητας. Το επόμενο διάστημα οι αποχωρήσεις συνεχίζονται κατά κύματα. Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ κοντεύει να διαλυθεί μετά την παραίτηση και την αποχώρηση της πλειοψηφίας του κεντρικού συμβουλίου της. Ο Τσίπρας προκηρύσσει νέες εκλογές για τις 20 Σεπτέμβρη.
Σεπτέμβρης
Παρότι σε προεκλογική περίοδο οι εργατικές κινητοποιήσεις συνεχίζονται.
Στις 5/9, χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΕΕΚ αποφασίζουν να κάνουν κοινό ενωτικό κατέβασμα στις εκλογές και απλώνουν την καμπάνια για την αντικαπιταλιστική εναλλακτική σε όλη τη χώρα. Η κεντρική τους προεκλογική συγκέντρωση στην Αθήνα ολοκληρώνεται με μια μαζική διαδήλωση στα γραφεία της ΕΕ.
Στις εκλογές της 20/9, ο ΣΥΡΙΖΑ επανεκλέγεται μπροστά στον κίνδυνο να επιστρέψει η δεξιά στην κυβέρνηση και με υποσχέσεις ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί τα μνημόνια “με ανθρώπινο πρόσωπο”. Παρόλα αυτά χάνει 300.000 ψήφους. Η Νέα Δημοκρατία μπαίνει σε βαθιά κρίση ενώ στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ παρά το ότι η ΛΑΕ χαραμίζει την ευκαιρία να μπει στη Βουλή με 2,9%, τα ποσοστά ΛΑΕ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ πλησιάζουν μαζί το 10%.
Οκτώβρης
Η νίκη του Τσίπρα δεν σημαίνει κλείσιμο των αγώνων. Η εφαρμογή του μνημονίου και η εκταμίευση, η πρόοδος της νέας δανειακής σύμβασης μεταφράζονται σε κύκλους νέων σκληρών “προαπαιτούμενων” μέτρων που πρέπει να περάσουν από τη Βουλή.
Η αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις, τις περικοπές συντάξεων και τη διάλυση των ταμείων που φέρνει η μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό, η διεκδίκηση χρηματοδότησης και προσλήψεων για Υγεία και Παιδεία είναι τα κέντρα γύρω από τα οποία οργανώνονται οι κινητοποιήσεις.
Στον Πειραιά, σωματεία και φορείς της περιοχής συντονίζονται και διαδηλώνουν στη Δραπετσώνα κατά εκατοντάδες στις 10/10 ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Στις 13/10 η ΠΟΕ ΟΤΑ κατεβάζει τα απορριμματοφόρα έξω από το Υπ. Εργασίας ενάντια στην εξαίρεση των εργατών καθαριότητας από τα Βαρέα κι Ανθυγιεινά Επαγγέλματα. Δάσκαλοι και καθηγητές οργανώνουν κινητοποιήσεις διαμαρτυρόμενοι για τα χιλιάδες κενά στα σχολεία. Στα νοσοκομεία ξεσπά “αντάρτικο” κινητοποιήσεων με στάσεις εργασίας και απεργίες ενάντια στην συνεχιζόμενη υποβάθμιση της Υγείας. Οι φοιτητές στις σχολές του Ρεθύμνου καταλαμβάνουν για 4 βδομάδες το πανεπιστήμιο ενάντια στη διάλυση των δικαιωμάτων τους σε σίτιση, στέγαση και μεταφορά. Στις 16/10 πραγματοποιείται νέο μαζικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα ενάντια στην ψήφιση των νέων προαπαιτούμενων μέτρων. Στις 22/10 είναι σειρά των λιμενεργατών να απεργήσουν και να διαδηλώσουν υπό βροχή έξω από το υπουργείο Ναυτιλίας. Αυτές και οι δεκάδες άλλες εργατικές κινητοποιήσεις με το “καλημέρα” μετά τις εκλογές είναι που αναγκάζουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να προκηρύξει πανεργατική απεργία στις 12 Νοέμβρη.
Νοέμβρης
Την 1η του Νοέμβρη γίνεται η πανελλαδική συνέλευση του Συντονισμού Ενάντια στα Κλεισίματα και τις Διαθεσιμότητες που μετονομάζεται σε Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια και συμμετέχουν εργαζόμενοι από δεκάδες χώρους.
Την επόμενη μέρα οι ναυτεργάτες κατεβαίνουν σε απεργία διαρκείας η οποία κρατάει 4 ημέρες με συνεχείς περιφρουρήσεις στους καταπέλτες των καραβιών σε συνεργασία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Συντονισμό. Στη Θεσσαλονίκη, η ιστορική εφημερίδα Αγγελιοφόρος βάζει λουκέτο και οι 110 εργαζόμενοι αρχίζουν να εκδίδουν απεργιακά φύλλα.
Στους δήμους, πρόβα για την πανεργατική γίνεται με τις καταλήψεις των δημαρχείων που οργανώνει η ΠΟΕ ΟΤΑ στις 4/11. Οι 5μηνίτες εργαζόμενοι στους δήμους ξεκινούν έναν μεγάλο αγώνα συντονιζόμενοι από τα κάτω για τη διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής εργασίας.
Απεργίες διαρκείας γίνονται και στα εργοστάσια Ανακύκλωσης σε Γιάννενα και Ηράκλειο ενάντια στις απολύσεις. Στα Γιάννενα μάλιστα μετά από 17 μέρες απεργίας οι απολύσεις θα μπλοκαριστούν.
Στις 12 Νοέμβρη η επιτυχία της πανεργατικής απεργίας ξεπερνά κάθε προσδοκία. Σε δεκάδες χώρους γίνονται από νωρίς το πρωί περιφρουρήσεις ενώ οι απεργιακές διαδηλώσεις θυμίζουν τις μεγάλες γενικές απεργίες της διετίας 2010 – 2012. Η επιτυχία της γενικής απεργίας δίνει νέα ώθηση σε μια σειρά κλάδους να κλιμακώσουν και βάζει τις πιέσεις για νέα πανεργατική απεργία στις 3/12.
Οι εργαζόμενοι σε ΟΣΕ, Λιμάνια και συγκοινωνίες συντονίζονται για κοινό απεργιακό αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, οι 5μηνίτες συνεχίζουν με μαζικές εβδομαδιαίες κινητοποιήσεις. Η κυβέρνηση αναβάλει το ασφαλιστικό που οι αρχικοί σχεδιασμοί προέβλεπαν να έχει ψηφιστεί αρχές του Νοέμβρη, για τη νέα χρονιά.
Δεκέμβρης
Οι εργαζόμενοι στα Καρφούρ απεργούν την 1η Δεκέμβρη και οι υγειονομικοί οργανώνουν πανυγειονομική απεργία στις 2/12.
Η επόμενη ημέρα είναι η ημέρα νέου πανεργατικού απεργιακού λουκέτου με δεκάδες χιλιάδες απεργούς να διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων. Απεργιακοί αγώνες διαρκείας ξεσπούν και στα εργοστάσια Ροδόπη, Ζούρας ενάντια σε απολύσεις και απληρωσιά. Οι εργαζόμενοι στις Περιφέρειες απεργούν στις 11/12, λιμενεργάτες και σιδηροδρομικοί στις 21/12. Οι 5μηνίτες κλιμακώνουν με καταλήψεις δημαρχείων και κατασκήνωση στο Υπ. Εργασίας που φτάνουν να τραβήξουν την ΑΔΕΔΥ σε πανδημοσιοϋπαλληλική στάση εργασίας στις 23/12, κλείνοντας με απεργιακό τρόπο ένα έτος γεμάτο αγώνες, ανατροπές και προκλήσεις για το εργατικό κίνημα και την αριστερά.
Χρονιά αντιρατσισμού
Το 2015 για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στην Ελλάδα ξεκίνησε, όπως και για τους ντόπιους, γεμάτο προσδοκίες για τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση συνοδεύτηκε από τη δημιουργία για πρώτη φορά στην Ελλάδα Υπουργείου Μετανάστευσης. Ακόμα και αν, όπως από πολύ νωρίς άρχισε να φαίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κατέληγε τελικά να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του για σκίσιμο των μνημονίων, αρκετοί έλπιζαν ότι τουλάχιστον θα μπορούσε να επιβάλει αλλαγές σε θέματα που δεν θα είχαν άμεσο οικονομικό κόστος.
Παραδείγματος χάρη η Αμυγδαλέζα. Την Πέμπτη 19 Φλεβάρη έγινε αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στα Προπύλαια που κάλεσαν η Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδας και η ΚΕΕΡΦΑ με αίτημα να κλείσει το στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας, που αποτελούσε και δέσμευση της κυβέρνησης. Στις 21 Φεβρουαρίου έγινε από αντιρατσιστικές οργανώσεις κι άλλη διαδήλωση στην Αμυγδαλέζα. Μια βδομάδα μετά, στις 28/2 εκατοντάδες μετανάστες από τη Γουϊνέα διαδήλωσαν στην πλ. Αμερικής μετά τον άδικο θάνατο του 20χρονου Μοχάμεντ Καμαρά στο αστυνομικό τμήμα Κηφισιάς γιατί δεν του έδωσαν φάρμακα για το διαβήτη. Ήταν ο τέταρτος θάνατος μετανάστη σε χώρο κράτησης μέσα στο διάστημα ενός μήνα.
Αυτές οι πιέσεις ανάγκασαν την κυβέρνηση να αφήσει ελεύθερους μετανάστες που κρατούνταν παράνομα 18 και 25 μήνες σε άθλιες συνθήκες και να σταματήσουν οι καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα. Όμως το κολαστήριο της Αμυγδαλέζας δεν έκλεισε ποτέ.
Ακολούθησαν οι κινητοποιήσεις στις 21 Μάρτη. Στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη πραγματοποιήθηκαν συλλαλητήρια: Λονδίνο, Γλασκώβη, Εδιμβούργο, Κάρντιφ, Δουβλίνο, Κόρκ, Νέα Υόρκη, Άμστερνταμ, Γάνδη, Κοπεγχάγη, Βερολίνο, Βιέννη, Βουδαπέστη, Ρώμη, Τορίνο, Βαρκελώνη, Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Χανιά, Λευκωσία, Παρίσι. Στις 21 Μάρτη, δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν σε σχεδόν 50 πόλεις σε όλη την Ευρώπη ενάντια στον ρατσισμό, την ισλαμοφοβία, τον σεξισμό, τον φασισμό. Το “Ιθαγένεια για όλα τα παιδιά” στα μπαλόνια των παιδιών από την Κοινότητα των Αφγανών ήταν ένα από τα βασικά αιτήματα δίπλα στο άσυλο στους πρόσφυγες, νομιμοποίηση για τους μετανάστες, να κλείσουν τα στρατόπεδα, να καταδικαστούν οι δολοφόνοι της Χ.Α.
Στην Ελλάδα η καμπάνια που κράτησε τρεις ολόκληρους μήνες συνοπτικά περιλάμβανε πάνω από 40 εκδηλώσεις σε πόλεις, συνοικίες και σχολές, εξορμήσεις σε πάνω από 50 σχολεία και πάνω από 200 χώρους δουλειάς, δεκάδες εκδηλώσεις μαθητών και εκπαιδευτικών, μοίρασμα υλικού σε 7 γλώσσες στις γειτονιές των μεταναστών και 15 τζαμιά της Αθήνας, αποφάσεις στήριξης πάνω από 70 εργατικών Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Συνδικάτων, Συλλόγων Εργαζομένων, 11 Φοιτητικών Συλλόγων, 13 Κοινοτήτων και οργανώσεων μεταναστών, 6 Δημοτικών Συμβουλίων, πάνω από 30 δημοτικών παρατάξεων, στεκιών, πολιτικών οργανώσεων και άλλων συλλογικοτήτων και στήριξη από εκατοντάδες καλλιτέχνες σε όλη τη χώρα.
Ιθαγένεια
Τελικά το νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια ήρθε στη Βουλή τον Ιούνη λίγο πριν το δημοψήφισμα. Ψηφίστηκε επί της αρχής στις 25/6 και στη συνέχεια διακόπηκε λόγω της εξαγγελίας του δημοψηφίσματος για να ακολουθήσει στις 7-8 Ιούλη η ψηφοφορία και επί των άρθρων.
Ο νόμος ήταν, το λιγότερο, κατώτερος των προσδοκιών και των περιστάσεων αφού με διάφορους όρους άφησε έξω από την χορήγηση ιθαγένειας το μεγαλύτερο μέρος από τα περίπου 200.000 παιδιά δεύτερης γενιάς που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα. Όσον αφορά στο ζήτημα της νομιμοποίησης, συνέχισε την πολιτική της μη νομιμοποίησης νέων μεταναστών χωρίς να βελτιώσει στο παραμικρό τη διαδικασία για όσους θεωρούνται ήδη επί μακρόν διαμένοντες.
Τη δεξιά στροφή της κυβέρνησης δεν ακολούθησε ο κόσμος. Αν για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το καλοκαίρι του 2015 ήταν το καλοκαίρι του "ρεαλισμού" και του συμβιβασμού, για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και το αντιρατσιστικό κίνημα ήταν το καλοκαίρι του "όλα είναι δυνατά" και της αλληλεγγύης. Οι πρόσφυγες με αποφασιστικότητα, συλλογικότητα και την αλληλεγγύη των ντόπιων τρύπησαν τα σύνορα της Ευρώπης Φρούριο ξεσηκώνοντας τον κόσμο στη Γερμανία, την Αγγλία, ακόμα και σε χώρες που δεν φημίζονται για τεράστια κινήματα όπως η Αυστρία.
Χιλιάδες κόσμος βρέθηκε στον πλευρό των προσφύγων ξεκινώντας από τα νησιά, που ήδη από την Άνοιξη καταλάβαιναν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα τεράστιο προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα. Στη Λέσβο, οι αλληλέγγοι είχαν να αντιμετωπίσουν την καταστολή της αστυνομίας και του λιμενικού που τους έστελνε στο αυτόφωρο, σαν διακινητές, αν τολμούσαν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες - κάτι που σταμάτησε μετά από κινητοποίηση του κόσμου. Στην Κω είχαν να αντιμετωπίσουν δίπλα σε αστυνομικούς που δεν δίστασαν να βγάλουν μαχαίρια και τη δημοτική αρχή που, αντί να οργανώσει τη φιλοξενία, σε ανοιχτή επικοινωνία με τους βουλευτές της Χ.Α κυνηγούσε τους πρόσφυγες.
Όταν οι πρόσφυγες άρχισαν να καταφθάνουν μαζικά στην Αθήνα και το Πεδίον του Αρεως να μετατρέπεται σε πρόχειρο καταυλισμό με τους Σαμαράδες και τα ΜΜΕ να ουρλιάζουν ρατσιστικά για τους "λαθρο-μετανάστες" που λιάζονται στις πλατείες, εκατοντάδες κόσμος ακόμα και μέσα στο βαθύ Αύγουστο βρέθηκε στο πλευρό τους, προσφέροντας νερό, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης, ρουχισμό. Ενώ αρχικά η υπουργός Μετανάστευσης δήλωνε ότι θα βρεθεί χώρος για να στεγαστούν "εκτός Αττικής", τελικά κάτω από πιέσεις άνοιξε σαν χώρος φιλοξενίας ο Ελαιώνας, στη συνέχεια το Ελληνικό και τέλη Σεπτέμβρη λίγες μέρες μετά τις εκλογές το Παλαί στο Γαλάτσι - μετά από δύο αντιρατσιστικές συγκεντρώσεις στην πλ. Βικτωρίας όπου την εμφάνισή τους προσπάθησαν να κάνουν "επιτροπές αγανακτισμένων" και χρυσαυγίτες.
Ανοιχτά σύνορα
Όλοι αυτοί απομονώθηκαν. Κυριολεκτικά εκατοντάδες συνδικάτα, οργανώσεις, αθλητικοί, πολιτιστικοί σύλλογοι, σύλλογοι φιλάθλων και δεκάδες χιλιάδες κόσμου κινητοποιήθηκαν, συγκεντρώνοντας πράγματα και βοηθώντας οι ίδιοι, προσπαθώντας να καλύψουν το τεράστιο κενό της σχεδόν απόλυτης ανυπαρξίας οποιασδήποτε ουσιστικής στήριξης σε μέσα και προσωπικό από την πλευρά της κυβέρνησης.
Το τέλος του 2015 ήταν γεμάτο από αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές διαδηλώσεις, που ξεκίνησαν στις 18 Σεπτέμβρη με μαζικά συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και θα κορυφωθούν τη νέα χρόνια, στις 23-24 Γενάρη στον Έβρο με αίτημα να πέσει ο φράχτης-να ανοίξουν τα σύνορα.
Μπροστά στην αντεπίθεση της ΕΕ που "θωρακίζει" την Ευρώπη Φρούριο αποφασίζοντας αναβάθμιση της Φρόντεξ και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συμφωνεί, φτιάχνοντας στρατόπεδα "διαλογής" και στέλνοντας ΜΑΤ σε πρόσφυγες και αλληλέγγυους από την Ειδομένη μέχρι τον Πλάτανο της Συκαμιάς, λέμε ένα μεγάλο No Pasaran.
Και δίκης των Ναζί
Τον Απρίλη του 2015 μετά από καθυστέρηση πολλών μηνών επιτέλους ξεκίνησε η δίκη της Χρυσής Αυγής. Εννιά μήνες μετά, μέσα στην αίθουσα των δικαστηρίων κόντρα σε κάθε είδους μεθοδεύσεις και κωλύματα, η αλήθεια για την εγκληματική ναζιστική οργάνωση έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται βήμα το βήμα.
Η δίκη ξεκίνησε με μέλη της Χ.Α ανενόχλητα από την αστυνομία να ξυλοκοπούν αυτόπτες μάρτυρες την πρώτη μέρα. Οι βουλευτές της Χ.Α, ένας-ένας, αποφυλακίστηκαν, συνεχίζοντας την "πολιτική" και χρηματοδοτούμενη από το κράτος δράση τους, μην παρουσιαζόμενοι στα δικαστήρια.
Η υπεράσπισή τους χρησιμοποίησε ενστάσεις και κάθε δικονομίστικο κόλπο για να καθυστερήσει η κανονική έναρξη. Επιδίωξε ανεπιτυχώς να αποβάλει την πολιτική αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος από τη δίκη. Επιδιώκει την τρομοκράτηση των μαρτύρων με μηνύσεις για "ψευδομαρτυρία".
Το δικαστήριο απαγόρεψε την καταγραφή μιας τόσο σημαντικής δίκης με άλλον τρόπο, πέρα από το στυλό του γραμματέα. Απαγόρεψε την προβολή βίντεο, συνομιλιών και υλικού από το ηλεκτρονικό αρχείο της δικογραφίας, υλικό κρίσιμο για την εξέταση των μαρτύρων και την εξέλιξη της δίκης.
Μεταφορά
Κυβέρνηση και Εφέτες επιμένουν στη διεξαγωγή της δίκης στις φυλακές Κορυδαλλού και όχι στο Εφετείο. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλος, που δεσμεύθηκε ότι η δίκη θα μεταφερθεί στο Εφετείο το Σεπτέμβρη, αποδείχτηκε ένας ψεύτης του χειρίστου είδους. Η αίθουσα διαμορφώθηκε αλλά δόθηκε για άλλη δίκη.
Κόντρα σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις, το αντιφασιστικό κίνημα έδωσε καθημερινά το παρών στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις γειτονιές - σε αντίθεση με τους δικαστές και την κυβέρνηση που έδωσαν όσο χρόνο ήθελαν στους νεοναζί και -ακόμα και με δηλώσεις εκπροσώπων της- έτεινε χέρι βοηθείας στο σχέδιο της Χ.Α να επανανομιμοποιήσει την παρουσία της σαν νόμιμο κόμμα.
Η Χ.Α είναι απομονωμένη, αποδυναμωμένη, κόντρα στις κασσάνδρες που προφήτευαν ότι "η δίκη θα τους δυναμώσει". Το αντιφασιστικό κίνημα είναι εδώ και θα παραμείνει ακόμα πιο αποφασιστικά για να μην δώσει πολιτικό και φυσικό χώρο στους φασίστες να εκμεταλλευτούν είτε τις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, είτε το προσφυγικό κύμα.
Κράχ στην Κίνα, βόμβες στη Συρία: Ένα σύστημα σε κρίση χωρίς τέλος
Το 2015 ήταν χρονιά όξυνσης της οικονομικής κρίσης και των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων, πολιτικής κρίσης των από τα πάνω, αλλά και αγώνων και ριζοσπαστικοποίησης από τα κάτω.
Το καλοκαιρινό χρηματιστηριακό κραχ που συγκλόνισε την Κίνα μπορεί να πέρασε «στο ντούκου» στην Ελλάδα λόγω capital controls, αλλά τράνταξε τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Και ενώ οι τραπεζίτες από την Κίνα και την Ιαπωνία ως τις ΗΠΑ και την ΕΕ προσπαθούν με δυσκολία να ισορροπήσουν ανάμεσα στα χαμηλά ή ψηλά επιτόκια και ανάμεσα στην ποσοτική χαλάρωση και τη σκληρή λιτότητα, η οικονομική ανάπτυξη, σε όποιες χώρες υπήρχε, επιβραδύνεται.
Η κρίση δεν είναι μονο οικονομική. Το 2015 οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους παγκόσμιους ιμπεριαλισμούς οξύνθηκαν. Η χρονιά ξεκίνησε με ΗΠΑ, Ρωσία και ΕΕ να αντιμάχονται για το έλεγχο υποδαυλίζοντας ένα εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία και τελείωσε με θερμά επεισόδια όπως αυτά που είδαμε το Νοέμβρη μεταξύ των «ειρηνοποιών» χωρών της νατοϊκής Τουρκίας και της Ρωσίας πάνω από τη Συρία.
Τον ίδιο μήνα ο αρχιναύαρχος της Κίνας επισήμανε στον Αμερικάνο ομόλογό του ότι η κατάσταση στη Νότια Κινέζικη Θάλασσα οδηγείται σε πόλεμο. Ο Ειρηνικός Ωκεανός, όπου η κυβέρνηση Ομπάμα έχει μετατοπίσει τις πρωτοβουλίες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έχει γεμίσει από πάνοπλους στόλους που πάνε κι έρχονται με την ίδια συχνότητα που αεροπλάνα όλων των σημαιών πετάνε πάνω από τον ουρανό της Συρίας.
Μπορεί στις 21-22 Δεκέμβρη ο Τσίπρας να βεβαίωσε στην Αθήνα τον πρόεδρο Αμπάς ότι η συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ δεν στρέφεται εναντίον τρίτων αλλά δεν λέει την αλήθεια. Στην Παλαιστίνη, το κράτος του Ισραήλ και οι έποικοι, από τα τέλη καλοκαιριού, έχουν αφήσει πίσω τους δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες ενώ ταυτόχρονα εντείνουν την καταστολή και τον εποικισμό εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού. Πολλοί σχολιαστές αναφέρονται σε σιωπηλή τρίτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα.
Την ίδια στιγμή, που εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των απότοκών τους όπως το ISIS, οι ντόπιοι πληθυσμοί εξοντώνονται και εγκαταλείπουν κατά εκατομμύρια τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν (στη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση που έχει γνωρίσει ο πλανήτης μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), οι ηγέτες όπως ο Ομπάμα και ο Ολάντ «απορούν» γιατί ο πόλεμος χτυπάει πια τις καμπάνες μέσα στο ίδιο το Παρίσι. Στη Γαλλία, αυτή η φιλοπόλεμη, ισλαμοφοβική, ρατσιστική πολιτική των Σαρκοζί και των Ολάντ έστρωσε το δρόμο στο φασιστικό μέτωπο της Μαρίν Λεπέν να περάσει με 25% στο 2ο γύρο των εκλογών όπου και ηττήθηκε.
Όμως το 2015 ήταν η χρονιά που σε μια σειρά χώρες της ΕΕ η πολιτική κρίση συνοδεύτηκε με στροφή αριστερά. Η αρχή έγινε με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα το Γενάρη. Στις εκλογές στην Πορτογαλία τον Οκτώβρη και στην Ισπανία το Δεκέμβρη είχαμε δραματική πτώση των παραδοσιακών κομμάτων της άρχουσας τάξης που εκφράστηκε με ενίσχυση των κομμάτων της αριστεράς (και όχι μόνο, όπως έδειξαν οι περιφερειακές εκλογές του Σεπτεμβρίου στην Καταλονία στέλνοντας μήνυμα ανεξαρτησίας από το Ισπανικό κράτος). Νίκη της Αριστεράς καταγράφηκε και στην Βόρεια Κύπρο.
Αλλά ακόμα και σε χώρες όπως η Βρετανία, που οι Τόρηδες κέρδισαν τις εκλογές, η ριζοσπαστικοποίηση που έχει εκφραστεί τα τελευταία χρόνια μέσα από απεργίες, φοιτητικές διαδηλώσεις, αντιρατσιστικές και πρόσφατα ξανά αντιπολεμικές κινητοποιήσεις εκφράστηκε στο εσωτερικό του Εργατικού Κόμματος, όταν το Σεπτέμβρη την ηγεσία πήρε με 60% ο Τζέρεμι Κορμπιν, σπέρνοντας ανησυχίες σε Τόρηδες και μπλερικούς.
Κλιμάκωση καταστολής
Στην Τουρκία καταγράφηκε η εκρηκτική άνοδος του κόμματος HDP που έχει την υποστήριξη μεγάλου τμήματος των Κούρδων και της Αριστεράς, και στις εκλογές του Ιούνη στέρησε από τον Ερντογάν την απόλυτη πλειοψηφία. Ενόψει των νέων εκλογών οι Κούρδοι και το εργατικό κίνημα έγιναν στόχος δολοφονικών επιθέσεων στην πόλη Σουρούτς και τελικά στη συγκέντρωση των συνδικάτων και του ΗDP στην ίδια την Άγκυρα, όπου εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους. Η κλιμάκωση της καταστολής από τον Ερντογάν, που έχει εξελιχθεί σε ανοιχτό πόλεμο στο τουρκικό Κουρδιστάν, δεν έχει καταφέρει να κάμψει την αντίσταση αυτού του κινήματος.
Οι νίκες των δεξιών κομμάτων στις εκλογές της Αργεντινής το Νοέμβρη και της Βενεζουέλας το Δεκέμβρη δεν αντανακλούν τόσο μια “αναγέννηση της Δεξιάς στην Λατινική Αμερική” αλλά περισσότερο τις αντιφάσεις μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης που χαντακώνει οποιονδήποτε πάει να τη διαχειριστεί – είτε πρόκειται για το κόμμα του Τσάβες είτε για τους επιγόνους της Κίρχνερ. Από την άλλη, το 4% που πήραν τα ψηφοδέλτια της επαναστατικής αριστεράς στην Αργεντινή είναι ένα μικρό δείγμα ότι η ριζοσπαστικοποίηση δεν έχει σταματήσει στη Λατινική Αμερική.
Στις ΗΠΑ το κίνημα ενάντια στις καθημερινές δολοφονίες μαύρων και μεταναστών δεν έχει σταματήσει να κατεβαίνει στους δρόμους και να διαδηλώνει μαζικά ενάντια στη ρατσιστική αστυνομία του προέδρου Ομπάμα.
Απεργιές
Το 2015 ήταν και χρονιά μεγάλων απεργιών και διαδηλώσεων - και για να σημειώσουμε μερικές: Απεργίες διαρκείας στη Λουφτχάνσα και τους σιδηροδρόμους στη Γερμανία, ξεβρακώματα των διευθυτών στην Air France, απεργία στο Μετρό του Λονδίνου, μαζικό κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ιρλανδία, μαζικές διαδηλώσεις τον Οκτώβριο στις Βρυξέλλες, γενικές απεργίες στην Νότιο Κορέα, ενώ στη Νότιο Αφρική το απεργιακό κίνημα δίνει χώρο για την άνοδο μιας νέας ριζοσπαστικής αριστεράς στα αριστερά του Αφρικανικού Κογκρέσου.
Την παράδοση που άνοιξε πριν από 15 χρόνια το Σιάτλ και η Γένοβα συνέχισαν φέτος, διαδηλώσεις όπως στις αρχές του χρόνου που δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στην περικύκλωση της ΕΚΤ στην Φρανκφούρτη, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στο Βερολίνο τον Οκτώβρη ενάντια στο TTIP, τη Διατλαντική Συμφωνία για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις. Το Δεκέμβρη στο Παρίσι οι απαγορεύσεις του Ολάντ δεν εμπόδισαν τους διαδηλωτές να κατέβουν στο δρόμο ενάντια στην καταστροφή του κλίματος του πλανήτη που και το 2015 συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς – άλλο ένα δώρο του καπιταλισμού για τη χρονιά που μας έρχεται, δίπλα στη φτώχεια, τον πόλεμο και το ρατσισμό.