Βιβλία

Στο καράβι της επιστροφής από τη διεθνή αντικαπιταλιστική διαδήλωση στη Γένοβα το 2001, έγινε μία θυελλώδης συζήτηση στο καραβάνι που είχε συμμετάσχει από την Ελλάδα. Ήταν επιτυχημένη η διαδήλωση ενάντια στους G8 ή η καταστολή του Μπερλουσκόνι που είχε δολοφονήσει τον Κάρλο Τζουλιάνι είχε αποδείξει ότι οι ηγέτες του κόσμου ήταν πιο δυνατοί; Άξιζε η ταλαιπωρία του τριήμερου ταξιδιού ή τελικά σωστά μας χαρακτήριζαν “γραφικούς” που προχωρούσαμε σε “επαναστατικό τουρισμό”;

 

Η απάντηση ήρθε από εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Την ογδονταπεντάχρονη τότε Κατίνα Σηφακάκη, αγωνίστρια της Αντίστασης, που, παρά την ηλικία της, είχε κάνει αυτό το μακρύ, κοπιαστικό ταξίδι μαζί μας. Μιλώντας με ενθουσιασμό για την έμπνευση που πήρε από αυτή την εμπειρία και τη σημασία της στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, έπεισε μέχρι και τον τελευταίο διαδηλωτή για την επιτυχία της κινητοποίησης των τριακοσίων χιλιάδων στη Γένοβα.

 

Όπως έχει δηλώσει ξανά και ξανά η ίδια από τότε “Πιστεύω και σήμερα ότι αν σμίξουν οι λαοί θ’ αλλάξουνε τον κόσμο... Δεν έπαψα από τα χρόνια της Κατοχής και της εξορίας μου, να πιστεύω στον σοσιαλισμό ούτε μια μέρα”. Την Τετάρτη 20 Γενάρη, αυτή η αγωνίστρια θα γιορτάσει τα εκατοστά της γενέθλια. 

 

Η διαδήλωση στη Γένοβα δεν ήταν η πρώτη διεθνής κινητοποίηση στην οποία συμμετείχε η Κατίνα. Λίγους μήνες πριν, το Σεπτέμβρη του 2000, χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ευρώπη διαδηλώνουν ενάντια στη Σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Πράγα. Το αντικαπιταλιστικό κίνημα που είχε ξεκινήσει ένα χρόνο πριν από το Σιάτλ πέρασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με κεντρικό σύνθημα “Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη”. Μία μεγάλη αντιπροσωπεία εκατοντάδων διαδηλωτών ξεκίνησε με την “Πρωτοβουλία Πράγα 2000” και από την Ελλάδα. Ανάμεσά τους είναι η Κατίνα όπως μάθαμε τότε να τη φωνάζουμε όλοι. Η παρουσία της εντυπωσιάζει και η φωτογραφία της με τις πικέτες ενάντια σε ΔΝΤ-ΠΤ γίνεται σύμβολο εκείνης της αποστολής.

 

Από τότε είναι πανταχού παρούσα, σε όλες τις πορείες και τις κινητοποιήσεις. Το 2002 βρίσκεται στο καραβάνι της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο για τη Φλωρεντία, παίρνοντας μέρος στην αντιπολεμική διαδήλωση του ενός εκατομμυρίου ενάντια στην εισβολή του Ιράκ. Ενώ, εκτός από τις διεθνείς διαδηλώσεις, δε θα λείψει ποτέ από τις εδώ πορείες και εκδηλώσεις: τα συλλαλητήρια για την Παλαιστίνη, τα τετραήμερα του “Μαρξισμού” που οργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, τα απεργιακά συλλαλητήρια, τις αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές μάχες. Πάντα χαμογελαστή, ακούραστη αλλά και ατρόμητη αφού ποτέ της δεν έφυγε από πορεία, ούτε στα δακρυγόνα και την άγρια καταστολή.

 

Η ίδια δε σταματά ποτέ να μιλά για “τη γενιά του ’40, τη γενιά την ανεπανάληπτη που μαζί με την συντριβή του ξένου και του ντόπιου κατακτητή, θέλαμε να συντρίψουμε και το σύστημα εκείνο που σκοτώνει την ανθρωπότητα. Να χτίσουμε μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη, ειρηνική, να ζούνε οι άνθρωποι μέσα στη λευτεριά και την ειρήνη. Αυτό δεν το καταφέραμε γιατί η γενιά μου, όπως ξέρετε, κυνηγήθηκε”. Συνεχίζει όμως ακράδαντα να πιστεύει ότι αυτή η μάχη δεν ηττήθηκε, είναι μπροστά: “Είμαι πολύ τυχερή που επέζησα από τα βασανιστήρια και μπορώ σήμερα να ακολουθώ τους αγωνιστές του 21ου αιώνα στους καινούργιους πανευρωπαϊκούς αγώνες που είναι διεθνιστικοί”.

 

Τα τελευταία επτά χρόνια τη βλέπουμε να διαδηλώνει στα πανό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την οποία και έχει στηρίξει σε κάθε εκλογική μάχη. Όπως είχε δηλώσει στην Εργατική Αλληλεγγύη παραμονές των βουλευτικών εκλογών το Μάη του 2012: “Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το κίνημα εκείνο που αγκαλιάζει όλους τους αγωνιστές του κόσμου σε μια δύναμη. Είναι, με λίγα λόγια, τα παιδιά και τα εγγόνια των αγωνιστών της Αντίστασης, είναι οι συνεχιστές των οραμάτων της γενιάς μου. Τα οράματα των λαών δεν πεθαίνουν ούτε εξαφανίζονται. Ζούνε και είμαι τυχερή που μπορώ στα 97 μου χρόνια να ακολουθώ τη νέα γενιά σε όλα τα συλλαλητήρια: Πράγα, Γένοβα, Φλωρεντία, Εβιάν, Αγγλία και οπουδήποτε αλλού. Για να γκρεμίσουμε τους μηχανισμούς των ισχυρών της γης που μας εκμεταλλεύονται. Για να χτιστεί η κοινωνία που οραματίστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι μέχρι σήμερα”.

 

Το 2010 η ζωή της έγινε βιβλίο με τίτλο “Το Κατινάκι η μαμή - Η Αμαζόνα της Αντίστασης και της Εξορίας”. Εκεί μαθαίνουμε την πορεία της και μαζί, των εκατοντάδων χιλιάδων “ανώνυμων” αγωνιστών και αγωνιστριών του ΕΑΜ που γνώρισαν εξορίες, φυλακές, παρανομία. Γεννημένη το 1916 στην Κρήτη, σπούδασε μαμή στην Αθήνα. Ο πόλεμος την βρήκε να εργάζεται σε κλινική στο Ρέθυμνο. Στη διάρκεια της κατοχής οργανώθηκε στο ΕΑΜ. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε να oργώνει τα χωριά του Ρεθύμνου, εργαζόμενη ως μαία, αλλά και στρατολογώντας κόσμο στον αγώνα. “Πουτάνα” τη φώναζαν οι δεξιοί που φοβόντουσαν μην η “μαμή”, που γυρίζει τα χωριά, ξεμυαλίσει τις γυναίκες και τις κόρες τους με τις αριστερές ιδέες. Γρήγορα στοχοποιήθηκε και βγήκε στο Βουνό. Ακολούθησε η σύλληψη και η εξορία, πρώτα στη Χίο, μετά στο γυναικείο στρατόπεδο στο Τρίκερι, ένα νησάκι στην είσοδο του Παγασητικού, και μετά στη Μακρόνησο. Συνολικά δέκα χρόνια.

 

Μέχρι σήμερα και παρότι έχει χάσει κατά πολύ την ακοή της, θα τη βρει κανείς να κάθεται στα μπροστινά έδρανα των εκδηλώσεων του ΣΕΚ, να κρατά σημειώσεις ή να διαβάζει την Εργατική Αλληλεγγύη. Βαθιά αντικαπιταλίστρια και προσηλωμένη στον αγώνα, μας είπε στην τελευταία επίσκεψή της στα γραφεία μας πριν λίγες μέρες: “Με την οικογένειά μου και τους συντρόφους και τις συντρόφισσες θέλω να γιορτάσω τα γενέθλιά μου. Αλλά δε θέλω έξοδα, καλύτερα όλοι να ενισχύσουμε την Εργατική Αλληλεγγύη”.