Πολιτισμός

Οι δρόμοι όλο και πιο βρώμικοι, η καταπίεση και η καταστολή αυξανόμενη, η αλλοτρίωση και εγκλωβισμός καραδοκούν, αλλά οι Αδέσποτες Σκύλες τραγουδάν ακόμα. Φτάσαμε στο 5ο βαλς σε αυτό το κονσέρτο της  κρίσης και όμως το μόνο που δεν διαφαίνεται είναι η κούραση. Μπορεί πλέον η εμπειρία της σκληρής επιβίωσης να είναι ορατή σε όλα τα επίπεδα, αλλά όχι στην έλλειψη δημιουργικότητας. 

 

Απίστευτες σε ενέργεια, και οι έξι Σκύλες χορεύουν, τραγουδούν, υποκρίνονται 10-15 ρόλους η καθεμία. Πιο δεμένες τεχνικά, συντονισμένες όσο ποτέ άλλοτε, και με την άλλοτε παιχνιδιάρικη και άλλοτε επιβλητική μουσική του Άγγελου Αγγελίδη να ερμηνεύεται live στην σκηνή του ΕΜΠΡΟΣ την Παρασκευή 15/1 στην πρεμιέρα του “Βαλς των Βρόμικων Δρόμων Νο5”, οι Αδέσποτες Σκύλες απέδειξαν πως παραμένουν μια από τις πιο σημαντικές αυτοοργανωμένες θεατρικές ομάδες δρόμου της Αθήνας.

 

Ωστόσο αυτό που καθιέρωσε της Σκύλες και τις έκανε αγαπητές στον κινηματικό κόσμο της Αθήνας είναι η πολιτική διάσταση της παρουσίας τους. Από τα κείμενα που επιλέγουν για να ανεβάσουν και τις σκηνικές και μουσικές επιλογές τους, μέχρι τον τρόπο που πληρώνονται (με καπέλο - ελεύθερη συνεισφορά- “υποστηρίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση στην τέχνη”) και φυσικά την κινηματική τους παρουσία (στέκια, πεζόδρομοι, κατειλημμένοι χώροι, αντιφασιστικά-αντιρατσιστικά συλλαλητήρια, κλπ), η κριτική στις κοινωνικές φόρμες είναι συνεχής. Άλλες φορές επιθετικά άλλες φορές δεικτικά και άλλες παθητικά, αναδεικνύουν μέσα από μια ξεκάθαρα γυναικεία ματιά και με άπειρες ποσότητες χιούμορ, από κεντρικά πολιτικά ζητήματα μέχρι τη σκληρή  πραγματικότητα της καθημερινότητας μέσα στην κρίση.

 

Από το 2008 που πρωτοεμφανίστηκαν με “Το Βαλς των Βρώμικων Δρόμων” την “παραστάσιμη φόρμα που χρησιμοποιούν ως όχημα για να μιλήσουν για την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα”, όπως εξηγούν οι ίδιες, “εμπνέονται από όλους εκείνους που σε οποιαδήποτε εποχή και τόπο, με οποιονδήποτε τρόπο απάντησαν σε αυτό που τους καταπίεζε δημιουργώντας χίλιες ερωτήσεις”.

Και σε αυτή την παράσταση όλα τους τα νούμερα είναι πολιτικά. Είτε πιάνουν τον Μπρεχτ και τον Γκαλεάνο, είτε τον Μπέκετ, τον Καμύ και τον Πεσσόα, αναδεικνύουν μια ξεκάθαρα αντισεξιστική, αντιρατσιστική και αντιφασιστική, αντιπολεμική και εν τέλει ταξική αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας στην Αθήνα της κρίσης. Παραμένουν ξεσηκωτικές και εμπνευστικές, παρόλο που περισσότερο από ποτέ στο Βαλς Νο5 αποπνέουν μια παθητική στωικότητα, μια διάθεση ρομαντικής απογοήτευσης για κάτι που θα έπρεπε να συμβεί και δεν συμβαίνει. “Για όλους εκείνους που έστω για μια στιγμή αμφισβήτησαν τα δεδομένα ακόμα και τις μεγαλύτερες βεβαιότητές τους και έπειτα ξαναγύρισαν στο καβούκι τους”, γράφουν στην ανακοίνωσή τους. 

 

Ακόμα και όταν ανοίγουν ερωτήματα χωρίς να τα απαντάνε, οι Αδέσποτες Σκύλες παραμένουν άγρια απολαυστικές και το Βαλς Νο5 μια παράσταση που συνεχίζει να γαυγίζει αντισυμβατικά στα αυτιά του θεατρικού κατεστημένου.