Πολιτισμός
Κινηματογράφος: «Ιάκωβος ο Ψεύτης»
Πρόκειται για μια σημαντική ταινία του Φρανκ Μπάιερ από την πρώην Ανατολική Γερμανία (1974), που παρουσιάζει ένα δραματικό περιστατικό μέσα σε μια εξίσου τραγική κατάσταση: Το 1943, σε ένα εβραϊκό γκέτο, ο κρατούμενος Γιάκομπ για να καλύψει ένα τυχαίο περιστατικό αναφέρει ότι κατέχει κρυφά ένα ραδιόφωνο, και ότι πληροφορήθηκε για γοργή επέλαση των Ρώσων προς την Πολωνία. Τα (ψεύτικα) νέα προκαλούν ελπίδα και ενθουσιασμό στους συγκρατούμενούς του και αναγκάζεται να τα καλύψει με νέα ψέματα, μέχρι την ώρα που οι ναζί εκκενώνουν το γκέτο. Πολύ βαθιά ματιά στην διάθεση των ανθρώπων να δουν τη ζωή με αισιοδοξία, ακόμα και μέσα σε ένα εβραϊκό γκέτο, αγκαλιά με τον θάνατο.
Ο διευθυντής του ινστιτούτου DEFA Dr.Ralf Schenk, βρέθηκε στο σινέ Αλκυονίδα με αφορμή την επανακυκλοφορία της ταινίας και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για το σινεμά της DDR, σημαντικές ταινίες από το οποίο πρόκειται να φιλοξενηθούν στην Αλκυονίδα. Πληροφορηθήκαμε έτσι ότι από τον μεγάλο κρατικό οργανισμό που παρήγαγε 15 ταινίες μεγάλου μήκους κάθε χρόνο έχει απομείνει ένα ιδιωτικό ίδρυμα με οκταμελές προσωπικό που απλά διαχειρίζεται το υλικό που διασώθηκε. Εξοπλισμός και άλλα περιουσιακά στοιχεία πουλήθηκαν στη Γαλλική εταιρία διαχείρισης νερού Βιβέντι για πενταροδεκάρες.
Ο κύριος Σενκ ανάφερε ότι έγιναν σοβαρές προσπάθειες να γυριστούν ταινίες με ιστορικό περιεχόμενο, ακόμα και πάνω σε «δύσκολα» ζητήματα, όπως αυτό της ανόδου του ναζισμού και του ολοκαυτώματος. Σε ερωτήσεις σχετικά με τη σχέση με την ΕΣΣΔ και τη λογοκρισία, απάντησε ότι αρχικά η DEFA βρισκόταν «στη σκιά του τείχους» και χρειάστηκαν χρόνια για να αποκτήσει δική της φυσιογνωμία και καλλιτεχνική οντότητα. Η λογοκρισία ανέφερε, ήταν για χρόνια στα χέρια του Σοβιετικού αρμόδιου, αργότερα πέρασε σε έλεγχο από το ανατολικογερμανικό υπουργείο, όμως πολύ χαρακτηριστικά σχολίασε «συχνά οι νέοι λογοκριτές αποδείχτηκαν πολύ χειρότεροι»!