Πλούσια συζήτηση πάνω σε όλα τα ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο της αριστεράς και του εργατικού κινήματος έγινε στις διαδικασίες της διήμερης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

 

Η διαδικασία την πρώτη μέρα άνοιξε με την παρουσίαση των Θέσεων από τον Αντώνη Δραγανίγο εκ μέρους της απερχόμενης ΚΣΕ. Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Γιάννης Σηφακάκης, ο οποίος παρουσίασε τις τροποποιήσεις που είχε προτείνει το ΣΕΚ πάνω στα κείμενα των Θέσεων. Τοποθέτηση εκ μέρους της Πρωτοβουλίας για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντικαπιταλιστική και επαναστατική έκανε ο Βασίλης Δαραβέλιας, ενώ από την Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου μίλησε ο Παντελής Βαϊνάς. 

 

Ανάμεσα στις παραπάνω τοποθετήσεις έγιναν χαιρετισμοί από τον Σάββα Μιχαήλ από το ΕΕΚ, από τον Γιάννη Τόλιο από τη Λαϊκή Ενότητα, από τον Στέφανο Τυροβόλα από την Ανασύνθεση-ΟΡΝΑ, από τον Γιάννη Γκαγκάδη από το ΚΚΕ-μλ και από τον Σταύρο Σκεύο από την ΟΚΔΕ. 

 

Ακολούθησαν τοποθετήσεις από σχεδόν 70 εκλεγμένους αντιπροσώπους. Κοινή διαπίστωση όλων των συντρόφων και των συντροφισσών που πήραν το λόγο ήταν ότι η δομική κρίση του καπιταλισμού όχι μόνο δεν φαίνεται να ξεπερνιέται, αλλά βαθαίνει. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέσα σε αυτή την κατάσταση κατρακυλάει σε ένα μνημονιακό κατήφορο, υποχωρώντας απ’ όλα όσα είχε υποσχεθεί στον κόσμο του εργατικού κινήματος που την ανέδειξε. 

 

Ο Άγγελος Χάγιος στην τοποθέτησή του ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η κατάσταση «μυρίζει μπαρούτι», οι ανταγωνισμοί έχουν κλιμακωθεί και «εκμηδενίζονται λαοί, όπως μπορούμε να δούμε με τις εξελίξεις στο προσφυγικό». Σημείωσε επίσης ότι πρέπει η Συνδιάσκεψη να στείλει «άμεσο μήνυμα για σύγκρουση με την κυβέρνηση της Αμυγδαλέζας, του ΝΑΤΟ, του φράχτη και του ασφαλιστικού».

 

Την νομιμοποίηση της βιομηχανίας διώξεων των κατοίκων στις Σκουριές κατήγγειλε ο Φραγκίσκος Ρηγόπουλος, τονίζοντας ότι σε αυτό έχει συμβάλει και η στάση της κυβέρνησης. Ανέφερε ότι υπήρξε προσπάθεια για τη φίμωση του Τύπου από τη μεριά του Δημάρχου και βουλευτή που είναι στο ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Πολλές ήταν οι τοποθετήσεις γύρω από το ποιος είναι ο συσχετισμός των δυνάμεων μέσα στην κοινωνία, σε τι κατάσταση βρίσκεται το εργατικό κίνημα, καθώς και πως πρέπει η αντικαπιταλιστική αριστερά να αντιμετωπίσει την επιρροή του ρεφορμισμού. 

 

Ο Βασίλης Ζούμπος από τη Λαμία μίλησε για τις δυσκολίες του χτισίματος στις πόλεις της επαρχίας λέγοντας χαρακτηριστικά «είναι τιμή να είσαι το πρόσωπο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε μια επαρχιακή πόλη, αλλά ταυτόχρονα είναι και βαρύς σταυρός να τον σηκώνεις». Ο Τζεμαλί Μηλιαζήμ από την Ξάνθη έδωσε παραδείγματα για το πώς μπορείς να αλλάξεις την εικόνα ακόμα και σε θεωρητικά δύσκολες για την αριστερά περιοχές. Μετέφερε την προσπάθεια που έκαναν οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΚΕΕΡΦΑ τόσο στη μάχη του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι, όσο και στην οργάνωση του διημέρου ενάντια στο φράχτη του Έβρου που έχουν ανεβάσει επίπεδο τις δυνάμεις μας σε ολόκληρη την περιοχή. 

 

Για τα ίδια ζητήματα έκανε παρέμβαση και ο Γιάννης Κούτρας από τη Θεσσαλονίκη. Τόνισε ότι η εικόνα των Διαβατών και των Γιαννιτσών σε σχέση με το προσφυγικό παρουσιαζόταν «μαύρη» ακόμα και από συντρόφους μας, αλλά η παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς άλλαξε τα δεδομένα. Όσον αφορά το εργατικό τόνισε ότι δεν φτάνει να καταγγείλεις τη γραφειοκρατία, αλλά να παρεμβαίνεις στις κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, όπως έγινε στην απεργία της 4/2 στη Θεσσαλονίκη. 

 

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και η τοποθέτηση του Μήτσου Αργυροκαστρίτη, ο οποίος έδωσε την εικόνα από τις μάχες στο Λιμάνι, καθώς και από τους αγώνες που έχει δώσει ο Συντονισμός ενάντια στα Μνημόνια. Για τον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού εξήγησε ότι «η πλειοψηφία των εργαζόμενων και των συνδικαλιστών είχε αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ», αλλά προχώρησαν σε απεργίες που αγκάλιασαν και τους εργαζόμενους της Cosco. Επίσης, ανέφερε ότι οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έχουν δυναμώσει εκλογικά σε ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ και αλλού αφού πουθενά «δεν έχουμε παρατήσει την προσπάθεια» να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα στα σωματεία.

 

«Λιμάνι της αντίστασης στα ξεπουλήματα και το ρατσισμό» χαρακτήρισε τον Πειραιά η Κατερίνα Θωίδου από τη Νίκαια. Μετέφερε την εικόνα από το συγκλονιστικό κύμα συμπαράστασης στους πρόσφυγες και τις μάχες που δόθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα απέναντι στις προσπάθειες της Χρυσής Αυγής να αναπτυχθεί στις γειτονιές του Παύλου Φύσσα. Τόνισε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε κρίσιμο ρόλο σε αυτές τις μάχες καθώς πήρε «πρωτοβουλίες μεγαλύτερες από το μπόι της». Έκλεισε λέγοντας ότι «δεν φτάνουν οι καταγγελίες για να ξεμπερδέψουμε με το ρεφορμισμό, αλλά χρειάζεται η κοινή δράση για να κερδίσουμε κόσμο στην αντικαπιταλιστική προοπτική».  

 

Το άνοιγμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε νέα ακροατήρια μετέφερε η Δήμητρα Κυρίλλου από το Χαλάνδρι. Η ίδρυση της Ομάδας Φύλου και Σεξουαλικότητας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδωσε τη δυνατότητα να πλησιάσει το lgbtq κίνημα και να δώσει την κατεύθυνση ότι η «προέλευση της καταπίεσης είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός». Πρόσθεσε ακόμα ότι ο σεξισμός «οδηγεί στη διάσπαση της εργατικής τάξης, όπως και ο ρατσισμός» και μετέφερε τις εμπειρίες από την παρέμβαση στη μάχη για να κερδηθεί το –έστω και κουτσουρεμένο- δικαίωμα για το Σύμφωνο Συμβίωσης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. 

 

Για την παρέμβαση στο κίνημα της νεολαίας μίλησε η Μαρία Καραμπέλη τονίζοντας ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να έχει συγκεκριμένο σχέδιο παρέμβασης κι όχι να το κάνει κάθε φορά που ξεσπά μια νεολαιίστικη κινητοποίηση. Εξήγησε ότι η νεολαία πολιτικοποιείται όταν παίρνει μέρος σε μεγάλες μάχες, χαρακτηριστικά ανέφερε ότι «πολλοί πολιτικοποιηθήκαμε σαν μαθητές το 2003 στο αντιπολεμικό κίνημα», ενώ έκλεισε τονίζοντας τη σημασία της κοινής δράσης, «η οποία δεν είναι καθόλου δεδομένη», με νεολαίους που δεν είναι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

 

Η συντριπτική πλειοψηφία των τοποθετήσεων συμφωνούσε στην ανάγκη για ανατρεπτική αριστερά και ότι το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να επιβληθεί παρά μόνο από το κίνημα και την εργατική τάξη, κι όχι από κάποια κυβέρνηση.

Ο Σεραφείμ Ρίζος από τα Χανιά τόνισε ότι στην Ελλάδα έχουμε την ξεχωριστή περίπτωση όπου στην κυβέρνηση βρίσκεται ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα, αλλά η αντιπολίτευση γίνεται από τα αριστερά. Η αντιπολίτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι οι αγώνες της εργατικής τάξης, με την αντικαπιταλιστική αριστερά να βρίσκεται στο κέντρο αυτών των μαχών. Είπε ακόμα ότι τα ποσοστά των γκάλοπ υπέρ των προσφύγων θυμίζουν το 62% του δημοψηφίσματος, ενώ όσον αφορά το πώς πρέπει να κινηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανέφερε ότι «πρέπει να είμαστε ανοιχτοί με τον κόσμο, σκληροί απέναντι στις ηγεσίες», να «αξιοποιήσουμε την τακτική του ενιαίου μετώπου» και ότι το «αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα δεν είναι χαρτί διαπραγμάτευσης» για θολές πολιτικές συμμαχίες, αλλά εργαλείο που οδηγεί στην επανάσταση. 

 

Για τις μάχες μέσα στα νοσοκομεία μίλησε ο Κώστας Καταραχιάς από τους Αμπελόκηπους, υπογραμμίζοντας την αξία της παρουσίας των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Με την τακτική του ενιαίου μετώπου σπρώξαμε μεγάλες απεργιακές πρωτοβουλίες όπως στις 11 Μάρτη και στις 20 Μάη πριν το δημοψήφισμα» ανέφερε, εξηγώντας ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά στήριξε τον κόσμο των νοσοκομείων που διεκδικούσε χωρίς καμιά αναμονή και πέτυχε νίκες, όπως την πληρωμή εφημεριών πολλών μηνών.   

Η συζήτηση για τις τακτικές που πρέπει να έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν έντονη. Υπήρξαν διαφωνίες σε σχέση με το ζήτημα της συμπόρευσης του προηγούμενου διαστήματος με τη ΜΑΡΣ και πως πρέπει να προχωρήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα ζητήματα των μετώπων. 

 

Ο Θανάσης Διαβολάκης από τον Πειραιά τόνισε «είμαστε μέτωπο οργανώσεων και ανένταχτων αγωνιστών. Ούτε αντινεοφιλελεύθερο, ούτε αντιμνημονιακό», αλλά πατάμε πάνω στο αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα. Εξήγησε επίσης ότι αν κάναμε το λάθος στην περίοδο του δημοψηφίσματος και θεωρούσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ αστικό κόμμα, τότε θα πέφταμε στο ίδιο λάθος με το ΚΚΕ. Αλλά «με την γραμμή μας, με το ΟΧΙ μέχρι τέλους, ήμασταν και μέσα στις μάζες και μπροστά από αυτές». Έκλεισε λέγοντας ότι μια τέτοια ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλουμε, ελκυστική για όλους τους αγωνιστές που αποδεσμεύονται από το ρεφορμισμό. 

Ο Κώστας Μάρκου από τη Δάφνη-Υμηττό αναφέρθηκε στο ζήτημα των πολιτικών αντιπαραθέσεων μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ανέφερε ότι «δεν πρέπει να ετεροκαθορίζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν πρέπει να χωρίζεται σε συντρόφους που είναι υπέρ ή κατά της συνεργασίας με τη ΛΑΕ». Χαρακτηριστικά ανέφερε «κάτω τα σκιάχτρα», «όλες οι δυνάμεις έχουν μετωπική πρόταση, το ζήτημα είναι ποια είναι η σωστή μετωπική γραμμή».

 

Τόσο την πρώτη όσο και τη δεύτερη μέρα πολλές τοποθετήσεις αφορούσαν το οργανωτικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και τον τρόπο εκλογής των οργάνων. Ο Κώστας Παπαδάκης από την Αγία Παρασκευή τόνισε ότι παρά το γεγονός ότι δύο οργανώσεις αποχώρησαν από το μέτωπο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τώρα είναι πιο μαζική με όπλα της το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και την παρουσία της στο αντιρατσιστικό κίνημα και στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Επισήμανε όμως ότι «δεν τιμά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην λειτουργεί με απλή αναλογική». 

 

Η Αργυρή Ερωτοκρίτου από την Καλλιθέα παρουσίασε τη συνολική άποψη του ΣΕΚ για το οργανωτικό ζήτημα. Τόνισε ότι στόχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να είναι να αποτελεί πόλο έλξης για τους αγωνιστές και τις ομαδοποιήσεις που φεύγουν μαζικά από το ΣΥΡΙΖΑ. «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πρέπει να τους θυμίζει τα κόμματα του ρεφορμισμού από τα οποία φεύγουν», αλλά πρέπει να εξασφαλίσει την πλέρια εσωτερική της δημοκρατία. Ανέλυσε την πρόταση για τις πλατφόρμες και την απλή αναλογική, ενώ πρότεινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να λειτουργεί «με απλές και συχνές διαδικασίες», κι όχι να φτιαχτεί μια «πυραμιδωτή οργάνωση» που θα είναι αποκρουστική και αναποτελεσματική. Έτσι, μπορούν να κερδηθούν χιλιάδες νέοι αγωνιστές στις γραμμές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που θα είναι ελκτική τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά.  

Παύλος Αντωνόπουλος, Παντελής Βαϊνάς, Πόπη Γανιάρη, Θανάσης Διαβολάκης, Αντώνης Δραγανίγος, 

Αργυρή Ερωτοκρίτου, Σπύρος Κοσκινάς, Νίκος Κρασάκης, Δήμητρα Κυρίλλου, Γιάννης Μαραβελάκης, 

Κώστας Μάρκου, Άσπα Μπινιώρη, Λουκάς Πετροκόκκινος, Γιάννης Σηφακάκης, Τάκης Τσίτσος

Γιάννης Αγγελόπουλος

Νίκος Αδαμόπουλος

Σπύρος Αλεξίου

Διονύσης Αμπάτης

Τάσος Αναστασιάδης

Νίκη Αργύρη

Χρίστος Αργύρης

Αβραάμ Ασπράγκαθος

Διονύσης Βάσσης

Αντωνία Βαφειάδου

Δημήτρης Βογιατζίδης

Θεόδωρος Βουρεκάς

Στέλιος Βραδής

Ειρήνη Γαϊτάνου 

Βασίλης Γάτσιος

Πάνος Γκαργκάνας

Κώστας Γούσης

Δημήτρης Δεσύλλας

Γιάννης Δημητρόπουλος

Ηρώ Ζιώζια

Βασίλης Ζούμπος

Νίκος Ζαμπουλάκης

Δημήτρης Ζώτος

Νίκος Ηλίας

Μιχάλης Θεοδωράκης

Κατερίνα Θωίδου

Κώστας Καταραχιάς

Τάσος Κατιντσάρος

Δάφνη Κατσίμπα

Σήφης Καυκαλάς

Χρήστος Καυκιάς

Διονύσης Κλάδης

Σπύρος Κοντομάρης

Πάνος Κοσμάς

Γιάννης Κούτρας

Δέσποινα Κουτσούμπα

Πέτρος Κωνσταντίνου

Νίκος Μαντέλας

Γιάννης Μάντζαρης

Γιάννης Μανωλόπουλος

Σπύρος Μαρκέτος

Γιώργος Μαρκόπουλος

Αλεξάνδρα Μαρτίνη 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Γιώργος Μενούνος

Αλέξανδρος Μινωτάκης

Στέλιος Μιχαηλίδης

Γιάννης Μοσχονάς

Γιώργος Μπαρμπαρής

Δημήτρης Μπλάνας

Λέανδρος Μπόλαρης

Λίλιαν Μπουρίτη

Στάθης Ντούρος

Νίκος Ξηρουδάκης

Παναγιώτης Ξοπλίδης

Ορέστης Ηλίας

Νίκος Παληκαράκης

Έλλη Πανταζοπούλου

Κώστας Παπαδάκης

Γιώργος Παπανικολάου

Κατερίνα Πατρικίου

Μιχάλης Πέππας

Κώστας Πίττας

Χρυσούλα Πλακιώτη

Φύλλια Πολίτη

Χρήστος Πρεκατές

Νίκος Πυρουνάκης

Ηλίας Σμήλιος

Τάσος Σπυρόπουλος

Βασίλης Συλαϊδής

Βούλα Τάκη

Γιώργος Τζαμουράνης

Δημήτρης Τζαμουράνης

Κώστας Τουλγαρίδης

Γιώργος Τσαμούρης

Γιάννης Φελεκης

Άγγελος Χάγιος

Νεκτάριος Χάινταρ

Κώστας Χατζηθωμάς

Κώστας Χριστόπουλος