Πολιτισμός

Τα βραβεία Όσκαρ 2016 θα μείνουν στην ιστορία για τις δίκαιες διαμαρτυρίες ότι η Ακαδημία γύρισε την πλάτη στη διαφορετικότητα με αποτέλεσμα την μηδαμινή εκπροσώπιση μαύρων, ισπανόφωνων, Ασιατών, γυναικών και ΛΟΑΤ στις υποψηφιότητες. Σταρ όπως ο Σπάικ Λι και ο Γουίλ Σμιθ μποϊκόταραν την τελετή με καυστικές δηλώσεις, αλλά και την ίδια τη «μεγάλη» μέρα, δεκάδες διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν έξω από το θέατρο Dolby με πικέτες που θύμιζαν  τον «ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο».  

 

Η ηγεσία της Ακαδημίας έσπευσε να μπαλώσει τα πράγματα ανακοινώνοντας άμεσα μέτρα για ευρύτερη εκπροσώπηση μέχρι το 2020, τίποτα όμως δεν μπορεί να καλύψει την πραγματικότητα: Ότι ο διαχωρισμός με βάση το χρώμα και το φύλο είναι βαθιά ριζωμένος όχι μόνο μέσα στα μέλη της Ακαδημίας κινηματογράφου που ψηφίζουν τα βραβεία (στην πλειοψηφία λευκοί άντρες), αλλά μέσα στην ίδια την Αμερικάνικη κοινωνία. 

 

Ο διαχωρισμός αυτός επικρατεί μέσα στη βιομηχανία του θεάματος όχι τώρα αλλά από την ίδρυσή της το 1929 και μεταφράζεται σε διαχρονικά λειψές δυνατότητες για τις μειονότητες στο να μπουν μέσα στην παραγωγή ταινιών και στη συνέχεια στο να διακριθούν μέσα σ’αυτή. Κι αν ακόμη το κάνουν, θα είναι συνήθως σε θέση τεχνικών και όχι σούπερ σταρ, και θα παραμείνουν σχετικά άγνωστοι.  

Το θετικό από τις διαμαρτυρίες είναι ότι ανάγκασε καλλιτέχνες και ΜΜΕ να αναφερθούν στο ζήτημα και τελικά η απονομή της 28ης Φλεβάρη ήταν με διαφορά η πιο έντονη σε σχέση με το πόσοι τροπαιούχοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να πολιτικολογήσουν στα μικρόφωνα: Από τον Ινιαρίτου που αναφέρθηκε στο ζήτημα των μειονοτήτων μέχρι τον Ντι Κάπριο που έκανε έκκληση για την κλιματική αλλαγή, τον Σαμ Σμιθ που αφιέρωσε το βραβείο του στην παγκόσμια ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα σαν «περήφανος γκέι», τις επαναλαμβανόμενες μπηχτές κατά του υποψήφιου ρεπουμπλικάνου Ντόναλντ Τραμπ και κατά της καθολικής εκκλησίας. 

 

Αυτό που μένει τελικά είναι ότι οι εξελίξεις στην κοινωνία μπορεί να εκφραστούν και στην κορυφή της βιομηχανίας του θεάματος, όμως αυτό γίνεται με χιλιάδες διεθλασμένους τρόπους και εκ των υστέρων. Η τέχνη δεν αλλάζει τη ζωή, αλλά εκφράζει την ανάγκη για τόσα πράγματα που χρειάζεται επειγόντως να αλλάξουν στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο.