Όλο και πιο διευρυμένα χαρακτηριστικά αποκτά η απεργία της 8 Ιούνη. Από μια απεργία των δασκάλων όπως ήταν αρχικά, αυτή τη στιγμή φτάνει να είναι μια πανελλαδική απεργία στην οποία συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας, οι καθηγητές με στάση εργασίας της ΟΛΜΕ, οι εργαζόμενοι σε Μετρό, ΗΣΑΠ και Τραμ επίσης με στάση εργασίας (12μες - 4μμ), οι λιμενεργάτες που συνεχίζουν την απεργία διαρκείας, ενώ η στάση εργασίας που έχει κηρύξει η ΑΔΕΔΥ (11πμ – λήξη ωραρίου) απλώνει την απεργία σε όλο το δημόσιο τομέα.

 

Απεργιακά συλλαλητήρια πρόκειται να πραγματοποιηθούν σε διάφορα σημεία με την προοπτική να ενωθούν σε μια κοινή διαδήλωση. Συγκεκριμένα στις 11πμ στο υπουργείο Υγείας καλούν οι υγειονομικοί, στις 12μες στα γραφεία της ΣΤΑΣΥ στην οδό Αθηνάς καλούν τα σωματεία των συγκοινωνιών, στις 12:30μμ στα Προπύλαια καλούν τα σωματεία των δασκάλων και των καθηγητών, όπως και οι φοιτητές. Νωρίτερα, στις 10πμ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, καλούν οι απεργοί λιμενεργάτες. 

---

Μαζικές προσλήψεις και γενναία χρηματοδότηση τώρα! Αυτή είναι η επικεφαλίδα των διεκδικήσεών μας σήμερα. Κι αυτό δεν είναι συντεχνιακό. Ξεκινώντας από αυτό σπάμε τη γενικότερη λιτότητα που έχουν επιβάλλει τα μνημόνια.

 

Η εικόνα στα νοσοκομεία είναι εκτός ελέγχου. Οι ελλείψεις προσωπικού συνεχίζουν να λειτουργούν διαλυτικά για τη δημόσια Υγεία. Και δεν μιλάμε για μια σταθερή κατάσταση. Κάθε μήνα ολοένα και επιδεινώνεται. Ειδικά μπροστά στην εφαρμογή των νέων μέτρων του ασφαλιστικού έχουμε μαζικό κύμα συνταξιοδοτήσεων, με συνέπεια αυτό που λέγαμε για ανάγκη 50.000 νέων προσλήψεων να μην αρκεί πια. Η ανάγκη για προσλήψεις μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Τώρα το καλοκαίρι για παράδειγμα θα οδηγηθούν σε κλείσιμο ολόκληρα τμήματα νοσοκομείων. Η δυνατότητα του ΕΣΥ να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας θα μειωθεί δραματικά.

 

Χαρακτηριστικά να σου πω ότι στον Αγ. Σάββα αυτή τη στιγμή οι βάρδιες είναι 2 νοσηλεύτριες το πρωί, 1 το απόγευμα, 1 το βράδυ. Κάποτε μόνο στην πρωινή βάρδια υπήρχαν 7 νοσηλεύτριες. “Δεν αντέχουμε άλλο”. Αυτό λέει ο κόσμος των νοσοκομείων. 

 

Η κυβέρνηση πάει να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση με ελάχιστες προσλήψεις εργαζομένων με μονοετείς συμβάσεις, τη στιγμή που οι ανάγκες είναι πάγιες και διαρκείς. Όταν μόνο στον Αγ.Σάββα φτάνουμε στις 500 κενές θέσεις, οι 2.000 προσλήψεις συνολικά στα νοσοκομεία και μάλιστα με προσωρινές συμβάσεις, είναι σταγόνα στον ωκεανό. Το χρησιμοποιεί μάλιστα επικοινωνιακά για να πει ότι κάτι κάνει, όπως επικοινωνιακά χρησιμοποιεί το υποτιθέμενο διώξιμο των εργολάβων. Στην πραγματικότητα αυτοί που δούλευαν στα ιδιωτικά συνεργεία, οι φύλακες, οι καθαρίστριες κλπ θα συνεχίσουν να δουλεύουν με προσωρινές συμβάσεις με τους ίδιους και ίσως με χειρότερους όρους με πριν. Μάλιστα, η υπογραφή ακόμα κι αυτών των συμβάσεων καθυστερεί με αποτέλεσμα ο Αγ.Σάββας για παράδειγμα να είναι χωρίς φύλακες εδώ και τρεις μέρες. Την ίδια στιγμή που το υπουργείο παίζει αυτά τα παιχνίδια, η πολιτική των περικοπών και του “κόφτη” μόνο χειρότερη κάνει την κατάταση. Ουσιαστικά, η λιτότητα στην Υγεία συνεχίζεται ανοίγοντας και το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση. 

 

Είναι ανοιχτό ζήτημα σε όλα τα επίπεδα. Αφενός μέσα από τη διατήρηση θεσμών που επιβάλλουν τη λειτουργία των νοσοκομείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αφετέρου με τους χορηγούς που έρχονται να “καλύψουν” τα κενά που αφήνει η κρατική υποχρηματοδότηση. Στον Αγ.Σάββα έχουμε το παράδειγμα του Κέντρου Ημερήσιας Νοσηλείας που φτιάχτηκε με λεφτά της Βαρδινογιάννη, δεν λειτουργεί μέχρι σήμερα και τίποτα δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι δεν θα ακολουθήσει μια σταδιακή διαδικασία ξεπουλήματος, κομμάτι – κομμάτι. Το παράδειγμα του Ερρίκος Ντυνάν δεν είναι μακριά. Δεν θέλουμε τα νοσοκομεία μας να γίνουν οι οφσορ της Υγείας που θα ξεπλένουν χρήμα οι μεγαλοκαπιταλιστές. Γι' αυτό και η μάχη που δίνουμε στα νοσοκομεία συνδέεται άμεσα με τη μάχη που δίνουν άλλοι κλάδοι όπως οι συγκοινωνίες και τα λιμάνια ενάντια στο υπερταμείο και τις ιδιωτικοποιήσεις.

 

Είναι πολύ σημαντικό που στις 8/6 θα βρεθούμε μαζί στην απεργία. 

 

Καταρχήν πρέπει να πούμε ότι η απεργία στις 8/6, βγήκε από τα κάτω. Είναι αποτέλεσμα της πίεσης των εργαζομένων στα νοσοκομεία προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις. Σε αυτή τη διαδικασία το Συντονιστικό των Νοσοκομείων έχει παίξει καταλυτικό ρόλο να εκφραστεί αυτή η διάθεση και να πάρει κι οργανωμένη μορφή ώστε να σπάσει η αναβλητικότητα των γραφειοκρατών. Και μόνο η κήρυξη της απεργίας στις 8/6 είναι μια νίκη των εργαζομένων στα νοσοκομεία και των δυνάμεων που δίνουν αυτή τη μάχη. 

 

Από κει και πέρα, το γεγονός ότι μπήκε ένας απεργιακός σταθμός, διευκόλυνε στο να ξεδιπλωθεί όλη η οργή που επικρατεί για την κατάσταση των νοσοκομείων και να παίρνει μορφή οργανωμένων κινητοποιήσεων. Έτσι όλη την προηγούμενη βδομάδα είχαμε σε δεκάδες νοσοκομεία να γίνονται στάσεις εργασίας, γενικές συνελεύσεις, ανασυγκρότηση επιτροπών αγώνα κι απεργιακών επιτροπών, συγκεντρώσεις στην πύλη με συμμετοχή τοπικών φορέων ακόμα και τοπικές διαδηλώσεις. Όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη με πιο χαρακτηριστική ίσως την κινητοποίηση στο Γεννηματά, στην Πρέβεζα, το Αγρίνιο, την Κρήτη, την Ικαρία και πολλά άλλα σημεία.  

 

Ουσιαστικά, κερδίζοντας την προκήρυξη μιας κεντρικής μεγάλης κινητοποίησης ξανάρχισαν να κυλάνε όλα τα ρυάκια της αντίστασης που μαζί μπορούν να συγκροτήσουν ένα ποτάμι που θα αναγκάσει το υπουργείο και την κυβέρνηση σε υποχώρηση.

 

Στον Αγ.Σάββα, με αφορμή την οργάνωση της απεργίας, επανεργοποιήθηκε η Επιτροπή Αγώνα που λειτουργούσε ένα προηγούμενο διάστημα, βάζοντας ένα πρόγραμμα περιοδειών στο νοσοκομείο για να προπαγανδίσει την απεργία και τη γενική συνέλευση που έγινε την περασμένη Τετάρτη. Η συζήτηση στη συνέλευση ήταν πολύ καλή από την άποψη ότι δεν περιορίστηκε στα προβλήματα που ούτως ή άλλως τα ξέρουμε και τα ζούμε αλλά πως μπορούμε να οργανωθούμε και να τα παλέψουμε. Έτσι προέκυψε ότι την Τρίτη 7/6, μια μέρα πριν την απεργία προχωράμε σε στάση εργασίας με συγκέντρωση στην πύλη, όπου καλούμε και φορείς της γειτονιάς, τους ασθενείς κλπ. Στην ίδια συνέλευση αποφασίσαμε και τη συμμετοχή του σωματείου μας στη συγκέντρωση της Πέμπτης 9/6 για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες έξω από το δημαρχείο της Αθήνας κι άρα πλέον μιλάμε για ένα τριήμερο κινητοποιήσεων. 

 

Το θέμα των προσφύγων άνοιξε στη συνέλευση σαν συζήτηση με τη λογική ότι είναι μια συνδυασμένη μάχη αυτή των προσλήψεων, με αυτή για την πρόσβαση των προσφύγων στα δημόσια νοσοκομεία. Θέλουμε να επιβάλουμε και τα δύο. Η ανάγκη για ελεύθερη πρόσβαση των προσφύγων στα νοσοκομεία δεν είναι απλά σε ιδεολογικό επίπεδο βάσει της απαραίτητης διεθνιστικής αλληλεγγύης που πρέπει να δείχνουμε ως εργαζόμενοι. Είναι πέρα για πέρα πραγματική. Υπάρχουν πρόσφυγες καρκινοπαθείς και που αλλού να πάνε αν όχι σε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο σαν τον Αγ.Σάββα; Είναι μάχη δεμένη με το αίτημα για να ανοίξουν τα κλειστά νοσοκομεία, τα ιατρεία του ΙΚΑ, τα μαγειρεία αυτών των χώρων για τη σίτιση κλπ.

 

Η συνέχεια είναι το σύνθημα που γράφει η αφίσα του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια: “Να γίνει της Γαλλίας”. Η 8/6 να γίνει αφετηρία για το ξεδίπλωμα ενός καυτού απεργιακού Ιούνη. Το κρίσιμο αυτή τη στιγμή είναι το πώς συντονίζονται τα κομμάτια εργαζομένων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, ειδικά αυτά που ήδη κινούνται στην κατεύθυνση απεργιακού αγώνα διαρκείας, όπως τα λιμάνια και οι συγκοινωνίες και το πώς μεταφέρουμε το παράδειγμά τους στους δικούς μας χώρους για να βγούμε κι εμείς σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις. 

 

Όλος ο κόσμος συζητάει για τον ξεσηκωμό στη Γαλλία, έχει δώσει μεγάλη έμπνευση και έχει βοηθήσει να δούμε τον εαυτό μας σαν κομμάτι ενός διεθνούς κινήματος. Πατάμε πάνω σε αυτή την έμπνευση για να χτίσουμε τη συνέχεια μετά τις 8/6. Ως σωματεία, επιτροπές αγώνα και εργαζόμενοι που συγκροτούμε το Συντονιστικό των Νοσοκομείων συμμετέχουμε και στο Συντονισμό Ενάντια στα Μνημόνια. Στις 13 Ιούνη προχωράμε σε συνέλευση του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια, με την επιδίωξη να συσπειρώσουμε όλα τα πρωτοπόρα εργατικά κομμάτια που θα βρεθούν στην απεργία της 8/6 κι όχι μόνο. Το επόμενο ραντεβού όλων των απεργών αυτής της Τετάρτης είναι στη συνέλευση του Συντονισμού τη Δευτέρα 13/6 στις 6:30μμ στο ΕΚΑ για να συζητήσουμε και να βάλουμε μπροστά ένα πρόγραμμα κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων.

---

H επίθεση έχει γενικευμένα χαρακτηριστικά σε όλη την εκπαίδευση. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η νέα σχολική χρονιά να ξεκινήσει με 6.500 λιγότερους εκπαιδευτικούς σε σχέση με φέτος, κι ενώ ήδη υπήρχαν τεράστια κενά σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Αντί να καλυτερεύει η κατάσταση πέφτει ακόμα μεγαλύτερο τσεκούρι. 

 

Το ολοήμερο που ήταν πολύ βοηθητικό για τους εργαζόμενους γονείς – όχι ως παιδοφυλακτήριο, όπως προσπαθεί να το υποβαθμίσει ο υπουργός, αλλά δίνοντας τη δυνατότητα στα παιδιά να ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, να παίζουν, να κοινωνικοποιούνται. Πλέον μπαίνουν μια σειρά γραφειοκρατικά εμπόδια που θα κόψει από πολλά παιδιά τη δυνατότητα να έρχονται. 

 

Και δεν σταματάνε εκεί. Έχουμε την κατάργηση των ΕΑΕΠ, ενός συγκεκριμένου τύπου σχολείο, που θα απελευθερώσει ένα τεράστιο ποσοστό ωρών από το πρόγραμμα το οποίο η εμπειρία λέει ότι θα καλυφθεί με μετακινήσεις εκπαιδευτικών. Θα έχουμε δασκάλους που θα μετακινούνται σε τέσσερα και πέντε και δέκα σχολεία για να καλύψουν μια ώρα εδώ, μια ώρα παραπέρα. Μια εργασία λάστιχο που πέρα από τα προβλήματα για τον εκπαιδευτικό, γεννιούνται και παιδαγωγικά προβλήματα, όταν έχεις να κάνεις με εκατοντάδες παιδιά πλέον ταυτόχρονα, σε διαφορετικά σχολικά περιβάλλοντα, διαφορετικές γειτονιές κλπ. 

Προφανώς οι περικοπές δεν περιορίζονται σε αυτά. Από τον περιβόητο “κόφτη” και την αυτόματη περικοπή δαπανών δεν εξαιρούνται τα σχολεία.

 

Δεν είναι μια πρωτόγνωρη επίθεση. Οι εργαζόμενοι έχουν βιώσει εδώ και χρόνια παρόμοιες επιθέσεις “για την εξοικονόμηση πόρων” για το τρύπιο βαρέλι των τραπεζιτών, του χρέους κλπ. 

 

Στις αρχές Απρίλη ανακοινώθηκαν από το υπουργείο, στην αρχή μέσω διαρροών, κάποιες αλλαγές στον τρόπο πρόσληψης των αναπληρωτών ενταγμένες στα πλαίσια που ανέφερα και πιο πριν. Εκεί που είχε παγιωθεί μια σχετική ασφάλεια – με χίλια δύο προβλήματα – αλλά τουλάχιστον ήξερες λίγο πολύ ότι και τη νέα χρονιά θα έμπαινες σε κάποιο σχολείο, με μια νέα τροπολογία αυτό άλλαζε τελείως. Αυτό είχε σαν συνέπεια να δημιουργηθεί μεγάλος αναβρασμός στα σχολεία. Η πρώτη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που είχε οργανωθεί τότε στο υπουργείο Παιδείας ήταν πολύ εντυπωσιακή. Μεγάλος αριθμός συγκεντρωμένων, κόσμος που ήρθε από μακρινές περιοχές που δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί για άλλη μια φορά γενικότητες και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Η εικόνα εκείνης της ημέρας με τους δασκάλους ανεβασμένους στα κάγκελα του υπουργείου δεν ήταν άδικα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Παρόμοιες κινητοποιήσεις επαναλήφθηκαν και τις επόμενες βδομάδες που έστελναν το μήνυμα ότι μόνιμοι κι αναπληρωτές πάμε να δώσουμε τη μάχη όλοι μαζί. Η συνδικαλιστική ηγεσία όμως δεν προχώρησε σε κλιμάκωση παίζοντας με τον κίνδυνο το κίνημα αυτό να φιλορροήσει και να εκφυλιστεί. Το αίτημα της απεργιακής κλιμάκωσης έμπαινε από εκατοντάδες κόσμο, τόσο από συνδικαλιστές της “Τάξης μας”, των Παρεμβάσεων όσο κι από απλούς εργαζόμενους που έβλεπαν ότι η επίθεση αυτή μόνο με απεργία - και μάλιστα με διάρκεια - μπορεί να αντιμετωπιστεί. Η διάθεση στους εκπαιδευτικούς υπάρχει ακόμα αλλά αν δεν κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις ο κίνδυνος είναι υπαρκτός.   

 

Ήταν ακριβώς αυτό. Αυτά δεν τα λέω, έτσι. Αυτή είναι όντως η διάθεση των συναδέλφων. Οι ηγεσίες δεν είχαν καμία διάθεση να βγουν σε απεργία μια βδομάδα πριν το κλείσιμο των σχολείων. Το “άστο και βλέπουμε από Σεπτέμβρη” ανέκαθεν καλλιεργείται στα σχολεία μετά τις διακοπές του Πάσχα. Αλλά η οργή τώρα είναι μεγάλη. 10 χρόνια μετά τη μεγάλη απεργία των δασκάλων το 2006, βλέπουμε ξανά εκατοντάδες εκπαιδευτικούς να πηγαίνουν στις γενικές συνελεύσεις. Ειδικά σε διδασκαλικούς συλλόγους που είναι κομβικοί για το εκπαιδευτικό κίνημα η μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων είναι γεγονός και μάλιστα βγάζοντας αποφάσεις για απεργιακή κλιμάκωση. 

 

Μια επιτυχημένη απεργία με μια μαζική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, μπορεί να κόψει μαχαίρι την παραφιλολογία της κυβέρνησης ότι “τα μέτρα ψηφίστηκαν - πέρασαν τα δύσκολα”. Θα στείλει το μήνυμα ότι “δεν πάει να τα ψηφίσατε, δεν πρόκειται να δεχτούμε αυτά τα μέτρα” δίνοντας τη δυνατότητα να ανοίξει ένας νέος κύκλος απεργιακών κινητοποιήσεων. Η έμπνευση που φέρνουν οι κινητοποιήσεις των εργατών στη Γαλλία είναι αδιαμφισβήτητη και λέει ακριβώς αυτό. Μην ξεχνάμε ότι στις 8/6 αλλά και τις επόμενες ημέρες δεν είναι μόνο ο κλάδος των εκπαιδευτικών που απεργεί. Είναι οι συγκοινωνίες, ο ΟΣΕ, τα λιμάνια, οι νοσοκομειακοί, η ΑΔΕΔΥ που αναγκάστηκε να βγάλει στάση εργασίας δίνοντας στην 8η Ιούνη χαρακτηριστικά μικρής πανεργατικής απεργίας.

 

Όσο αφορά τον κλάδο των δασκάλων η συνέχεια πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένη. Η ίδια η απεργία της Τετάρτης πρέπει να είναι επιτυχημένη, η διαδήλωση μαζική και στο τέλος της διαδήλωσης να συζητηθεί η κλιμάκωση. Ακολουθεί το συνέδριο της ΔΟΕ στο τέλος του μήνα, άπ' οπου δεν μπορούμε να φύγουμε με κάτι λιγότερο από μια κλειδωμένη απόφαση για απεργία με διάρκεια από την πρώτη μέρα που θα ξανανοίξουν τα σχολεία. Επειδή όμως τα σχολεία μπορεί να κλείνουν το καλοκαίρι αλλά οι επιθέσεις και οι αγώνες συνεχίζονται σε όλους τους χώρους, με τη δυναμική που μπορεί να δώσει μια επιτυχημένη απεργιακή μέρα όπως αυτή της 8/6, υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης ενός απεργιακού κινήματος τέτοιου, που να φτάσουμε το Σεπτέμβρη να μιλάμε με πολύ διαφορετικούς όρους, ιδιαίτερα ευνοϊκούς για τη δική μας απεργιακή κλιμάκωση.