Πολιτισμός

«Αντίο αγαπημένε», όπως και ο τίτλος ενός από τα πιο ωραία τραγούδια του, την δεκαετία του ’80 είπαμε στις 17 Ιουλίου στον Boruch Alan Bermowitz, τον κατά κόσμον Αlan Vega. Τραγουδιστής και εικαστικός καλλιτέχνης, παιδί του Μπρούκλιν και της Νέας Υόρκης, πέθανε σε ηλικία 78 χρονών στον ύπνο του στις 17 Ιουλίου.

 

Ο Vega σπούδασε Φυσική και Καλές Τέχνες και ο ίδιος και η τέχνη του ήταν κομμάτι της ριζοσπαστικοποίησης που γέννησε η δεκαετία του ’60.  Το 1969 συμμετείχε στο «Συνασπισμό Εργατών Τέχνης» μια ομάδα που οργάνωνε κινητοποιήσεις, ζητώντας μουσεία και εκθεσιακοί χώροι να ανοίξουν στις γυναίκες, στους μαύρους και μετανάστες καλλιτέχνες, να ανοιχτούν σε ζητήματα όπως ο πόλεμος στο Βιετνάμ, να έχουν μέρα για δωρεάν είσοδο κ.α.  

 

Την ίδια περίοδο μαζί με τον μουσικό Μartin Rev, λιμοκτονώντας, παίζοντας (και ενίοτε διαμένοντας) σε πειραματικές σκηνές και γκαλερί διαμόρφωσαν αρχικά μαζί με άλλους μουσικούς το μουσικό σχήμα Suicide, για να καταλήξουν ντουέτο. Ο Vega τραγουδούσε, απήγγειλε και κραύγαζε τους στίχους του σαν ένας Elvis βγαλμένος από την κόλαση. Μια θεατρική ερμηνεία που ο Rev έντυνε μουσικά με ένα πρωτοποριακό ηλεκτρονικό καταιγισμό από beats και μελωδίες - που παρήγαγε χρησιμοποιώντας, από ανάγκη, αρχικά φθηνά αρμόνια και στη συνέχεια πρωτόγονα synth, drum machine.  «O κόσμος ερχόταν να διασκεδάσει, να ξεφύγει από τα προβλήματά του και εμείς του πετάγαμε το δρόμο ξανά στο πρόσωπο… «Αυτό που κάναμε ήταν πολιτικό, ήταν θυμωμένο και επιπλέον πεινάγαμε» έλεγε σε μια συνέντευξη ο Vega το 2008.

 

Μισό περίπου αιώνα μετά, ο ήχος τους θα ονομαζόταν βιομηχανικός, industrial. Όμως, οι μουσικοκριτικοί της δεκαετίας του ‘70, μην ξέροντας τι να τους κάνουν, ενέταξαν τον πρώτο τους δίσκο (το 1977) στο punk. Ένα χαρακτηρισμό, που και ο ίδιος ο Vega έδινε στη δουλειά τους, αλλά με τον οποίο το κοινό στις punk συναυλίες που συμμετείχαν δεν έδειχνε να συμφωνεί (και το έδειχνε έμπρακτα). 

 

Δεν είναι μόνο ο ήχος των Suicide που ακούγεται τόσο σύγχρονος σήμερα. Είναι και αυτά που κραύγαζαν, τόσο απλά και με τόσο βάθος, όπως στο “FrankieTeardrop”. Όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, ακούστε το μια φορά, μέχρι το τέλος, και αφήστε το να σας ξεσκίσει την ψυχή.

---