Εργατικό κίνημα
Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια: Πρόσφυγες και εργάτες παλεύουμε μαζί

Ζαννέτα Λυσικάτου, Εύα Ηλιάδη, Ντίνα Γκαρανέ

“Η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και η παγκόσμια μέρα δράσης 18 Μάρτη” ήταν το θέμα της τρίτης συζήτησης στην Πανελλαδική Συνέλευση του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια, την Κυριακή 4/12. 

Διαβάστε εδώ τα βασικά σημεία από τις εισηγήσεις.

 
 

Εμπρός για τις 18Μ

Ζαννέτα Λυσικάτου, ΓΣ ΟΕΝΓΕ

Εκτός από τα οικονομικά μνημόνια έχουμε να ξηλώσουμε και τα ρατσιστικά μνημόνια. Έχει σημασία γιατί είναι στοίχημα το αν μέσα σε αυτές τις συνθήκες η οργή του κόσμου θα πάει προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά και τα ακροδεξιά. Γι’ αυτό το λόγο είναι σημαντική η διεθνής μέρα δράσης ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες στις 18 Μάρτη και όλη η διαδρομή προς τα κει. 

Είμαστε σε μια περίοδο που η κυβέρνηση προκειμένου να διαπραγματευτεί τη βιωσιμότητα του χρέους, σφαγιάζει τις κοινωνικές δαπάνες και τα δικαιώματα. Αυτή η πολιτική συμβαδίζει απόλυτα με την Ευρώπη της λιτότητας και του ρατσισμού. Μια ρατσιστική πολιτική διεθνή που φουσκώνει τα πανιά της ακροδεξιάς παντού. 

Καταρχήν στις ίδιες τις ΗΠΑ με τη νίκη του Τραμπ, έναν ρατσιστή, σεξιστή δισεκατομμυριούχο. Στην Αυστρία που σήμερα έχει εκλογές και το FPO ένα κόμμα που ιδρύθηκε από έναν ταξίαρχο των Ες Ες, διεκδικεί την εξουσία. Τη Γερμανία που το ακροδεξιό AfD δυναμώνει ως αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου ρατσιστικών πολιτικών. Στη Γαλλία που η ρατσιστική ατζέντα του Ολάντ έχει οδηγήσει σε άνοδο το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν.

Στην Ελλάδα έχουμε φτάσει στο σημείο που ο Μουζάλας χρησιμοποποιεί τη ρητορική της ακροδεξιάς και λέει ότι αν καταργηθεί η ρατσιστική συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, θα πλημμυρίσουμε από κύματα προσφύγων. Εξαγγέλλει το άνοιγμα νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης στα οποία θα μαντρώνει τους “παραβατικούς” πρόσφυγες, αυτούς δηλαδή που διαμαρτύρονται για τις άθλιες συνθήκες των στρατοπέδων. 

Μάχη ενάντια στους ναζί

Παράλληλα με τη μάχη ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές δίνουμε τη μάχη ενάντια στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Τη μάχη για να καταδικαστούν στη δίκη, για να σταματήσει η προβολή τους από την ΕΡΤ, για να μην μένει καμία επίθεση αναπάντητη. Και πράγματι καμία επίθεση δεν έχει μείνει αναπάντητη και η εργατική τάξη έχει πρωτοστατήσει σε αυτό κι αυτή η αντίσταση δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα. Τη βλέπουμε στις ΗΠΑ, στην Αυστρία και παντού.

Τα εργατικά συνδικάτα έπαιξαν και θα συνεχίσουν να παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο σε αυτή τη μάχη. Η εργατική τάξη τάισε κι αγκάλιασε τους πρόσφυγες και κοντραρίστηκε με τους φασίστες. Είδαμε το προηγούμενο διάστημα την πανεργατική απεργία – απάντηση στη δολοφονία Φύσσα, την πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία στη δικη της Χ.Α. Την ΑΔΕΔΥ στο συνέδριό της να συζητάει τις αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που έχει πάρει μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ. Τη συμμετοχή των συνδικάτων στην περσινή κινητοποίηση στον Έβρο. Τη μάχη των εκπαιδευτικών για να μπουν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία. Τους υγειονομικούς που ματαίωσαν τις ρατσιστικές αιμοδοσίες των νεοναζί και παλεύουν για ελεύθερη πρόσβαση των προσφύγων στα νοσοκομεία. Τους εργαζόμενους της ΕΡΤ που διεκδικούν τον αποκλεισμό της Χ.Α από το τηλεοπτικό πρόγραμμα κλπ. 

Πατώντας πάνω σε αυτή την τεράστια εμπειρία πάμε να οργανώσουμε την καμπάνια για τις 18 Μάρτη. Η 18η Μάρτη θα είναι μια παγκόσμια απάντηση απέναντι στις ρατσιστικές προκλήσεις. Σε δεκάδες πόλεις από τις ΗΠΑ μέχρι την Αυστραλία ο κόσμος θα διαδηλώσει αντιφασιστικά. Στην Ελλάδα οργανώνονται κινητοποιήσεις σε 9 διαφορετικές πόλεις. 

Την οργάνωση αυτής της τεράστιας κινητοποίησης την ξεκινάμε από τώρα. Χρειάζονται συγκεκριμένα βήματα όπως αποφάσεις σωματείων, προπαγάνδιση της με πανό, αφίσσες κλπ, μαζέματα σε κάθε χώρο, εκδηλώσεις, περιοδείες κλπ. Ξεκινάμε με την καλύτερη αφετηρία που είναι η απόφαση του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ για στήριξη της 18 Μάρτη.

Θέλουμε εκείνη την ημέρα να κατέβει ένα μεγάλο αντιρατσιστικό κι αντιφασιστικό καραβάνι που να ξεκινήσει από τους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές και να ενωθεί στο κέντρο της Αθήνας και κάθε πόλης που θα διαδηλώνει.

 

Κλείστε τα στρατόπεδα

Εύα Ηλιάδη, εργαζόμενη σε ΜΚΟ

Ως εργαζόμενη σε ΜΚΟ μέσα σε στρατόπεδο, θα ήθελα να μεταφέρω μια εικόνα από μέσα που αφορά τόσο τους πρόσφυγες όσο και τους εργαζόμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Καταρχήν να πούμε ότι αυτοί οι χώροι δεν είναι ούτε καμπς, ούτε χοτ σποτς, ούτε δομές υποδοχής, φιλοξενίας ή όπως αλλιώς θέλουν να τα λένε. Είναι ξεκάθαρα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων. Ξεκομμένα από τον αστικό ιστό και τις δημόσιες δομές καθαριότητας, εκπαίδευσης και περίθαλψης. Δεν έχουν καμία σχέση με τις έννοιες της ελευθερίας και της ένταξης των μεταναστών και των προσφύγων στις γειτονιές. Αντίθετα προωθούν σκληρές πρακτικές εγκλεισμού, απάνθρωπης μεταχείρισης κι εξαθλίωσης. 

Η καθημερινή πραγματικότητα για πρόσφυγες κι εργαζόμενους σε αυτά είναι άθλια. Μιλάμε για οικογένειες ολόκληρες που ζουν σε σκηνές με κακές καιρικές συνθήκες κι έναν χειμώνα που έρχεται και φέρνει χιόνια, κρύο και βροχές. Παιδιά και βρέφη κοιμούνται στις λάσπες. Το φαγητό είναι κακό και η εκπαίδευση δεν έχει καμία σχέση με την Παιδεία που θέλουμε για όλα τα παιδιά.

Αυτή η εικόνα εξαθλίωσης χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για να πει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν χωράνε. Και βγαίνει ο Μουζάλας και μιλάει για την ανάγκη ευρωπαϊκού μηχανισμού επιστροφών, απελάσεων δηλαδή. Τέτοιες πολιτικές νομιμοποιούν και τη ρατσιστική στοχοποίηση των μεταναστών και των προσφύγων, όπως είδαμε στη Μόρια.

Οι συνθήκες στα στρατόπεδα είναι άθλιες αλλά οι πρόσφυγες δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Οργανώνονται, συστήνουν επιτροπές και προχωρούν σε πολύ δυναμικές διαμαρτυρίες. Ενδεικτικά στους δυο μήνες που δουλεύω στο στρατόπεδο έχουν προχωρήσει σε τρεις πολύ δυναμικές διαμαρτυρίες με διαδηλώσεις μέσα στο στρατόπεδο κλπ. Σε αρκετές περιπτώσεις κερδίζουν κάποια από τα αιτήματα.

Οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ και τα στρατόπεδα είναι σε ένα μεγάλο ποσοστό αριστεροί κι αντιρατσιστές. Είναι άνθρωποι που θέλουν να δώσουν τη μάχη, οργανώνονται και διεκδικούν και τα δικά τους εργασιακά δικαιώματα και τα δικαιώματα των προσφύγων. Είναι μάχη που χρειάζεται να δώσουμε οι εργαζόμενοι των ΜΚΟ μαζί με τους πρόσφυγες και όλο το εργατικό κίνημα. Αυτό σημαίνει ότι συνδεόμαστε και παλεύουμε με τα σωματεία των υγειονομικών, των εκπαιδευτικών, των δήμων για να διεκδικήσουμε μαζικές και μόνιμες προσλήψεις με πλήρη δικαιώματα. Η προσφυγιά όσο έχουμε ιμπεριαλιστικούς πολέμους δεν θα σταματήσει και οι ανάγκες θα μεγαλώνουν.

Έχουμε το επόμενο διάστημα και με ορίζοντα τις 18 Μάρτη, μαζί πρόσφυγες κι εργατικό κίνημα να παλέψουμε για όλα αυτά. Γιατί όπως το είπε κι ένας άλλος σύντροφος, αν σήμερα δεν χωράνε οι πρόσφυγες στις γειτονιές, τα σχολεία, τα νοσοκομεία μας, αύριο δεν θα χωράμε ούτε εμείς.

 

Ανοίξτε τα σχολεία

Ντίνα Γκαρανέ,εκπαιδευτικός Γ' ΕΛΜΕ Αθήνας

Πάμε στις 18 Μάρτη έχοντας ανοιχτά μέτωπα ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες. 

Πρώτα απ' όλα τη μάχη για την ένταξη των παιδιών των προσφύγων στα σχολεία. Είναι μια μάχη που ξεκινήσαμε από πέρσι κι αναγκάσαμε την κυβέρνηση να αποφασίσει ότι θα εντάξει τα παιδιά των προσφύγων στα σχολεία και να ανοίξει τις περιβόητες ΔΥΕΠ, τις δομές υποδοχής κι ένταξης προσφύγων στα σχολεία. 

Όπως ξέρουμε όμως όλοι, ένα πολύ μικρό μέρος από τα προσφυγόπουλα βρίσκεται στα σχολεία. Από τα 20.000 παιδιά μόλις τα 2.000 έχουν μπει στα σχολεία. Τα 10.000 από τα 20.000 παιδιά “τα διαχειρίζονται” ο οργανισμός του ΟΗΕ και οι ΜΚΟ κι όχι το υπουργείο Παιδείας. Ένα τεράστιο ποσοστό παιδιών είναι αυτή τη στιγμή εγκλωβισμένα κι αποκλεισμένα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα χρήματα υπάρχουν κι αντί να δίνονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις ΜΚΟ, διεκδικούμε να δοθούν στα δημόσια σχολεία και να ενταχθούν πλήρως και ισότιμα και τα προσφυγόπουλα σε αυτά. Πλήρως και ισότιμα σημαίνει ότι δεν μπορούν να είναι σε απογευματινές δομές χώρια από όλα τα άλλα παιδιά, αλλά στο κανονικό πρωινό πρόγραμμα. Ουσιαστικά αυτό που γίνεται σήμερα είναι μια άλλη μορφή γκετοποίησης. Όπου προσπαθήσαμε να γράψουμε προσφυγόπουλα στα σχολεία πηγαίνοντας κατευθείαν στα σχολεία και πιέζοντας να γραφτούν κανονικά, τα παιδιά αυτά μπήκαν στην πρωινή ζώνη.

Η μάχη για να μπουν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία είναι σφιχτά δεμένη με τη μάχη για μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών. Μιλάμε για μόνιμους διορισμούς κι όχι τις προσλήψεις από ΕΣΠΑ, γιατί η ελαστικοποίηση που φέρνουν στις σχέσεις εργασίας είναι άνευ ορίου. 

Με αυτή τη μάχη προμετωπίδα πρέπει να βγούμε μαζικά και να οργανώσουμε τις 18 Μάρτη στην εκπαίδευση. Χρειάζεται να οργανώσουμε κινητοποιήσεις των σωματείων που να βάζουν το αυτονόητο: όλα τα παιδιά των προσφύγων στα δημόσια σχολεία, πλήρης και ισότιμη ένταξη, κανονικοί διορισμοί εκπαιδευτικών και... κόψε το λαιμό σου Γαβρόγλου να βρεις λεφτά. Εμείς ξέρουμε πώς μπορούν να βρεθούν τα λεφτά κι αυτό είναι η διαγραφή του χρέους.

Παράλληλα έχουμε να συγκρουστούμε με τις επιτροπές “αγανακτισμένων” γονέων όπου οι πυρήνες της Χ.Α ή άλλων φασιστοειδών προσπαθούν να επηρεάσουν και να πουν ότι τα προσφυγόπουλα είναι το πρόβλημα στα ζητήματα της Παιδείας. Το είδαμε σε διάφορα σημεία αυτό. Στις τάξεις των εκπαιδευτικών οι φασίστες αποκρούστηκαν. Προσπάθησαν να κατεβάσουν ψηφοδέλτιο στη Θεσσαλονίκη και όλη η τοπική κοινωνία το κόντραρε. Και στις τάξεις των μαθητών είδαμε ότι αντί για ρατσιστικές αντιδράσεις έγιναν καταλήψεις αλληλεγγύης στους πρόσφυγες όπως στο Περιστέρι και τα Χανιά. Κι αφού δεν τα κατάφεραν εκεί οι φασίστες προσπαθούν να παρεισφρήσουν στους συλλόγους γονέων. Χρειάζεται προσοχή κι οργάνωση στους γονείς και είναι ευκαιρία τώρα που οι σύλλογοι γονέων έχουν εκλογές.

Και κάτι τελευταίο. Κάθε χρόνο στις 21 Μάρτη κάνουμε στα σχολεία εκδηλώσεις και δράσεις ενάντια στο ρατσισμό. Φέτος μην περιοριστούμε σε αυτό. Όλος ο Μάρτης να είναι αφιερωμένος στον αντιρατσισμό και από την 1η του μήνα στα σχολεία να γίνονται αντιρατσιστικές δράσεις. Αυτό σημαίνει ενεργοποίηση ομάδων καθηγητών και μαθητών σε κάθε σχολείο, από νωρίς, που με φαντασία να φέρουν τα πάνω – κάτω. 

Η 18 Μάρτη χρειάζεται να δουλευτεί στα σχολεία με κοινή δράση εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων.