Σε όλo το 2016, οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί όσον αφορά τη μνημονιακή προσαρμογή της κυβέρνησης διαδέχονταν η μία την άλλη κι αυτό σήμαινε περισσότερες επιθέσεις εις βάρος των εργαζομένων. Ασφαλιστικό, συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας για τους πρόσφυγες, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές. Κι ο απολογισμός δείχνει ότι πέρα από τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες για το success story του Τσίπρα, αυτό που μένει είναι οι επιθέσεις της χρονιάς που πέρασε, το μαγείρεμα των νέων μέτρων εν όψει της δεύτερης αξιολόγησης και η προσπάθεια για έναν “έντιμο συμβιβασμό”.
Κι έχουμε δει τι σημαίνουν αυτοί οι “έντιμοι συμβιβασμοί”.
Ο κόσμος όμως δεν το έβαλε κάτω. Ξανά και ξανά βγήκε στους δρόμους, απήργησε, πάλεψε ενάντια στα μνημόνια και τα μέτρα τους. Η γενική απεργία της 8ης Δεκέμβρη ένωσε όλες τις μάχες, γράφοντας τον επίλογο μιας ακόμα αγωνιστικής χρονιάς.
Προφανώς σε 2 σελίδες δεν χωράνε όλες. Γυρνώντας προς τα πίσω προσπαθούμε να θυμηθούμε τις βασικότερες από αυτές.
Ασφαλιστικό
Η μεγάλη μάχη που σημάδεψε τους πρώτους μήνες του 2016 ήταν αυτή ενάντια στο ασφαλιστικό - σφαγείο που ετοίμαζαν κυβέρνηση και δανειστές που, μεταξύ άλλων, προβλέπει μεγάλες περικοπές σε συντάξεις κι επιδόματα και αύξηση των ορίων ηλικίας. Στις 16/1 έγινε το πρώτο μεγάλο εργατικό συλλαλητήριο του 2016 ενάντια στο ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου.
Λίγες μέρες μετά, στις 20 και 21 Γενάρη (και ξανά τα διήμερα 27 και 28/1, 4 και 5/2) οι ναυτεργάτες θα ακινητοποιούσαν τα καράβια με 48ωρη απεργία, ενώ οι εργαζόμενοι του ΝΑΤ, του ταμείου των ναυτικών βρίσκονταν ήδη σε απεργία διαρκείας. Δεν ήταν οι μόνοι. Τις ίδιες μέρες οι δικηγόροι ξεκίνησαν πολύμηνη αποχή διαρκείας στο πλαίσιο της οποίας πραγματοποίησαν μαζικά συλλαλητήρια μαζί με γιατρούς, μηχανικούς κι άλλες επαγγελματικές ομάδες. Ο πρώτος μήνας του 2016 έκλεισε με μαζικές καταλήψεις στα δημαρχεία, πολυήμερη απεργία στα Ελληνικά Πετρέλαια και τα τρακτέρ των αγροτών στα μπλόκα των εθνικών οδών.
Έτσι ήρθε η πανεργατική της 4ης Φλεβάρη. Η τρίτη γενική απεργία μέσα σε τρεις μήνες και όπως αποδείχτηκε η πιο μαζική πανεργατική των τελευταίων χρόνων. Από τον Φλεβάρη του 2012 είχε να δει τέτοια λαοθάλασσα το κέντρο της Αθήνας.
Δεκάδες χιλιάδες πλημμύρισαν τις μικρές και μεγάλες πόλεις ακόμα και χωριά και μικρά νησιά. Από την Ξάνθη, μέχρι το Ηράκλειο και από τα Γιάννενα μέχρι τη Λέσβο.
Η απεργία της 4ης του Φλεβάρη, σε συνδυασμό με τις απεργιακές μάχες που δίνανε όλο αυτό το διάστημα ναύτες, συμβασιούχοι δημοτικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, αγρότες κλπ, ερχόταν να επιβεβαιώσει την εκτίμηση ότι η επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση λίγους μήνες πριν, δεν σήμαινε τον εφησυχασμό και την ανάθεση αλλά έναν νέο γύρο συγκρούσεων με τα μνημόνια και τις πολιτικές τους.
Η επιτυχία της 4ης Φλεβάρη έδωσε ώθηση σε μια σειρά κλάδους να βγουν σε νέες κινητοποιήσεις. Οι υγειονομικοί απεργούν και διαδηλώνουν μαζικά στις 18/2. Οι λιμενεργάτες συνέχισαν με απεργίες ενάντια στο ξεπούλημα του λιμανιού. Απεργιακές κινητοποιήσεις πραγματοποίησαν και οι συνάδελφοί τους στο κομμάτι που έχει πάρει η Cosco. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ μπαίνουν κι αυτοί στη μάχη για την υπεράσπιση των ταμείων τους με 48ωρες απεργίες. Σε αρκετές περιπτώσεις οι απεργοί αναγκάζονται να παρέμβουν στα τυπογραφεία για να μη σπάσει η απεργία. Οι εκπαιδευτικοί απεργούν στα μέσα του Απρίλη διεκδικώντας μαζικές και μόνιμες προσλήψεις.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ κι ΑΔΕΔΥ όμως, αντί να κλιμακώσουν με πανεργατικές απεργίες αμέσως μετά την 4η Φλεβάρη και να αναγκάσουν σε υποχώρηση την κυβέρνηση στο ζήτημα του ασφαλιστικού, έδωσαν όλο το χρόνο στην απέναντι πλευρά, περιμένοντας τις δικές της πρωτοβουλίες. Έτσι έφτασε το νομοσχέδιο να ψηφιστεί στις αρχές Μάη μια βδομάδα μετά το Πάσχα. Ο Συντονισμός Ενάντια Μνημόνια αμέσως μετά την επιτυχία της 4/2 επέμενε σε άμεση κλιμάκωση με 48ωρη γενική απεργία. Η ΑΔΕΔΥ έφτασε στις 7/4 να πραγματοποιήσει απεργία στο δημόσιο. Αντίστοιχα και το ΠΑΜΕ αρκέστηκε σε μια πολύμηνη προπαγάνδιση μιας αόριστης 48ωρης απεργίας όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή, γραμμή που ούτως ή άλλως ακολουθούσε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Τις μέρες που ψηφιζόταν το ασφαλιστικό, η αδράνεια έσπασε, με τριήμερη γενική απεργία 6-8 Μάη. Την παραμονή του απεργιακού τριημέρου δεκάδες δημαρχεία καταλείφθηκαν από τους εργαζόμενους των ΟΤΑ. Την τρίτη μέρα – ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου – η κυβέρνηση χρειάστηκε να προχωρήσει στη μαζική χρήση δακρυγόνων, για να αδειάσει την πλατεία Συντάγματος από τις χιλιάδες των διαδηλωτών και να μπορέσει ανενόχλητη μέσα στο κτίριο της βουλής να εξασφαλίσει τους 153 «πρόθυμους» που ψήφισαν το ασφαλιστικό τερατούργημα. Οι ναυτεργάτες συνέχισαν απεργώντας μέχρι τις 10 Μάη. Ο κλάδος βρέθηκε ξανά σε απεργία μέσα στη χρονιά με πιο πρόσφατη την 9ημερη απεργία του Δεκέμβρη.
Η μάχη του ασφαλιστικού δεν σταμάτησε με την ψήφιση του νομοσχεδίου. Το επόμενο διάστημα οι συνταξιούχοι θα πλημμυρίσουν ξανά και ξανά τους δρόμους ενάντια στις περικοπές των συντάξεών τους, φτάνοντας στο τεράστιο συλλαλητήριο της 15ης Δεκέμβρη, διεκδικώντας πλήρη αποκατάσταση των συντάξεων
Ιδιωτικοποιήσεις
Η μνημονιακή κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ τη χρονιά που πέρασε σήμαινε και κλιμάκωση της κυβερνητικής προσπάθειας για ιδιωτικοποιήσεις και ξεπουλήματα. Τέλος Μάη ψήφισε ένα πολυνομοσχέδιο – ντροπή που κομμάτι του (μαζί με τον περιβόητο “κόφτη”) ήταν το πέρασμα ενός τεράστιου μέρους της δημόσιας περιουσίας στο νέο Υπερταμείο των ιδιωτικοποιήσεων, συμπεριλαμβανομένων των συγκοινωνιών της Αθήνας, του ΟΣΕ και των ταχυδρομείων. Οι εργαζόμενοι υποδέχτηκαν το πολυνομοσχέδιο με ένα απεργιακό τετραήμερο που ξεκίνησε με διήμερη απεργία σε εφορίες, τελωνεία και υπουργείο Οικονομικών, συνεχίστηκε με απεργία στις συγκοινωνίες της Αθήνας και απεργίες στα λιμάνια και κορυφώθηκε με απεργιακό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στις 22/5. Οι αντιδράσεις δεν έμειναν εκεί.
Στις συγκοινωνίες ακολούθησε πραγματικός ξεσηκωμός με χιλιάδες εργαζόμενους να συμμετέχουν στις πλέον μαζικές συνελεύσεις των τελευταίων χρόνων, στις 26 Μάη. Σε όλες ακούγονταν φωνές που ζήταγαν πραγματική απεργιακή κλιμάκωση και συντονισμό. Έπρεπε να επιστρατευτούν τα τερτίπια των γραφειοκρατών για να μην μπει διαρκές απεργιακό χειρόφρενο στο σύνολο των ΜΜΜ. Στη ΣΤΑΣΥ δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την πραγματοποίηση σειράς στάσεων εργασίας όλο τον Ιούνη. Το ίδιο και στον ΟΣΕ, που η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της ΕΕΣΤΥΥ, ήταν η αφορμή για τους εργαζόμενους να ξεκινήσουν στάσεις εργασίας μέσα στον Ιούνη που θα κορυφωθούν με απεργία στις 6/7. Στις 26/5, οι λιμενεργάτες ξεκίνησαν απεργία διαρκείας ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΛΠ και του ΟΛΘ. Η απεργία θα κρατήσει έναν ολόκληρο μήνα. Σειρά κινητοποιήσεων πραγματοποιούνται την ίδια περίοδο και στο Ελληνικό ενάντια στο ξεπούλημα – χάρισμα του πρώην αεροδρομίου στον Λάτση.
Τον Ιούλιο οι κινητοποιήσεις που ξεσπούν στον ΟΑΣΘ ενάντια στην απληρωσιά των εργαζομένων και επανέρχονται από τότε σχεδόν σε μηνιαία βάση, ανοίγει το ζήτημα της κρατικοποίησης των λεωφορείων της Θεσσαλονίκης, την ίδια ώρα που παίζεται η κόντρα ενάντια στο ξεπούλημα των συγκοινωνιών της Αθήνας. Το Σεπτέμβρη η βουλή ψηφίζει να μπει πωλητήριο σε ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ και άλλες 6 ΔΕΚΟ, συμπεριλαμβανομένων της ΔΕΗ, των Κτιριακών Υποδομών κ.α. Οι εργαζόμενοι της ΕΥΔΑΠ σηκώνουν αμέσως το γάντι με απεργιακό πενθήμερο που θα κορυφωθεί με συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στις 27/9. Από τότε ξεκινάει μια μεγάλη καμπάνια ενάντια στο ξεπούλημα του νερού που περιλαμβάνει πολλούς σταθμούς, με πιο πρόσφατη τη συγκέντρωση έξω από το Χρηματιστήριο Αθηνών στις 23/12. Κεντρικός στην καμπάνια είναι ο ρόλος της αριστερής αγωνιστικής παράταξης του ΣΕΚΕΣ ΕΥΔΑΠ και του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια.
Κλεισίματα κι απολύσεις
Τα κανόνια δεν σταμάτησαν να βαράνε τη χρονιά που πέρασε. Ηλεκτρονική Αθηνών, Άθενς Λήδρα, Μαρινόπουλος ήταν ίσως τα πιο τρανταχτά. Στο Άθενς Λήδρα, γνωστό ξενοδοχείο όπου η εργοδοσία αποφάσισε το ξαφνικό λουκέτο, οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν επίσχεση εργασίας με διαρκή παρουσία στο χώρο για την περιφρούρησή του, προκειμένου να αποπληρωθούν τα δεδουλευμένα και να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας.
Στην ιδιωτική Υγεία, οι επιθέσεις σημαίνουν λουκέτα, απληρωσιά, απολύσεις, επίθεση στις ΣΣΕ. Η απεργία την 1η του Ιούλη σε όλο τον κλάδο στέλνει το μήνυμα της αντίστασης που θα ξεδιπλωθεί στη συνέχεια σε μια σειρά κλινικές όπως η Ευρωκλινική, το Νέον Αθήναιον κι ο Κυανούς Σταυρός.
Στην περίπτωση των σουπερμάρκετ του Μαρινόπουλου, η αίτηση ένταξης της επιχείρησης στο άρθρο 99, προκάλεσε ένα τεράστιο σοκ στην αγορά αλλά και το ξέσπασμα ενός μεγάλου αγώνα από τη μεριά των εργαζομένων. Με οργάνωση από τα κάτω, συγκρότηση επιτροπών αγώνα στα καταστήματα, συντονισμό μεταξύ τους, απεργιακές κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι δίνουν μια μεγάλη μάχη για τις δουλειές και τα δικαιώματά τους, έχοντας στο πλευρό τους τον Συντονισμό Ενάντια στα Μνημόνια που κάνει μεγάλη καμπάνια συμπαράστασης. Με σύνθημα “να γίνει ο Μαρινόπουλος κοινωνικό παντοπωλείο” διεκδικεί την κρατικοποίηση της επιχείρησης χωρίς αποζημίωση στο αφεντικό και με εργατικό έλεγχο να λειτουργήσει για τις ανάγκες της κοινωνίας. Μια μάχη που δεν έχει τελειώσει καθώς η διαδικασία της εξαγοράς της επιχείρησης από τον Σκλαβενίτη είναι σε εξέλιξη.
Στη Βόρεια Ελλάδα τον καιρό που οι εργάτες της Κοκα Κόλα στη Θεσσαλονίκη συμπλήρωναν 1000 μέρες αγώνα, οι συνάδελφοί τους από τα Λιπάσματα του Λαυρεντιάδη στην Καβάλα με σύνθημα “ΒΦΛ ανοιχτή ο Λαυρέντης φυλακή”, ξεκινούν έναν πολύμηνο αγώνα ενάντια στις απολύσεις, που περιλαμβάνει τρεις μήνες απεργίας, διαδηλώσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Καβάλα και μια εντυπωσιακά μαζική παρουσία στο συλλαλητήριο της ΔΕΘ.
Το ζήτημα των λουκέτων και των μαζικών απολύσεων ανοίγει ακόμα μια φορά και στον πολύπαθο χώρο των ΜΜΕ, με τη διαδικασία της αδειοδότησης των καναλιών που ξεκινάει η κυβέρνηση και απειλεί να στείλει στην ανεργία πολλές εκατοντάδες εργαζόμενους. Τα σωματεία των ΜΜΕ, κυρίως αυτά των τεχνικών, θα απαντήσουν με απεργίες και συγκεντρώσεις όλο το διάστημα που κρατάει το ζήτημα.
Προσλήψεις και χρηματοδότηση
Εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία συνέχισαν όλο το 2016 την πάλη για μαζικές προσλήψεις και γενναία αύξηση της χρηματοδότησης σε Υγεία και Παιδεία.
Οι υγειονομικοί με πρωτοπόρο το ρόλο του Συντονιστικού των Νοσοκομείων βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στο ασφαλιστικό δένοντας την αντίθεση στο νόμο Κατρούγκαλου με τα αιτήματα ενάντια στην κατάρρευση του ΕΣΥ. Ταυτόχρονα πήραν τη σκυτάλη των κινητοποιήσεων από τους δημοτικούς υπαλλήλους γύρω από το ζήτημα των συμβασιούχων, διεκδικώντας μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, με κινητοποιήσεις καθαριστριών, φυλάκων και άλλων εργολαβικών εργαζομένων έξω από το υπουργείο Υγείας. Και συνέχισαν τις απεργιακές κινητοποιήσεις μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού διεκδικώντας τη διάσωση των δημόσιων νοσοκομείων. Πρώτα στις 12 Μάη με στάση εργασίας, συνεχίζοντας στις 8 Ιούνη με πανυγειονομική απεργία και πανελλαδικό συλλαλητήριο. Την ίδια μέρα απεργούν οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι της ΣΤΑΣΥ. Όλοι μαζί ενώνονται σε ένα μεγάλο συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας.
Τα νοσοκομεία θα απεργήσουν ξανά στις 29 Ιούνη και στις 14 Ιούλη δίνοντας μια μικρή γεύση από τις μεγάλες κινητοποιήσεις που φέρνει το φθινόπωρο. Μια μέρα πριν τη ΔΕΘ, στις 9 Σεπτέμβρη κάνει την εμφάνισή του το Καραβάνι Σωτηρίας του ΕΣΥ, όπως ονομάζεται η επιτυχημένη απεργιακή διαδήλωση των εργαζομένων στα νοσοκομεία, που θα ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη και θα εμφανιστεί με μαζικούς όρους ξανά τον επόμενο μήνα στην Αθήνα και τον μεθεπόμενο στην Πάτρα. Το Καραβάνι δίνει ξανά ραντεβού στους δρόμους της Λάρισας την 1η Φλεβάρη του νέου έτους.
Αντίστοιχες ήταν και οι μάχες των εκπαιδευτικών. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο δρόμος έξω από το υπουργείο Παιδείας στη Νερατζιώτισσα γέμισε με δασκάλους και καθηγητές διεκδικώντας να μην απολυθούν οι αναπληρωτές και να γίνουν μαζικές προσλήψεις στα σχολεία. Οι ΔΟΕ και ΟΛΜΕ απεργούν μαζί στις 15 Απρίλη και ακολουθούν μια σειρά συγκεντρώσεων και παραστάσεων διαμαρτυρίας που ανεβάζουν τους εκπαιδευτικούς στα... κάγκελα του υπουργείου. Οι πιέσεις για κλιμάκωση, κυρίως από τη μεριά των αναπληρωτών και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς του κλάδου, αναγκάζουν το συνέδριο της ΔΟΕ να αποφασίσει απεργία στο ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς. 10 χρόνια μετά την ιστορική απεργία διαρκείας των δασκάλων, το φάντασμα του 2006 πλανιέται ξανά πάνω από την κυβέρνηση. Παρότι ανακηρυγμένη από τον Ιούνη, η ομοσπονδία συγκεκριμενοποιεί την ημερομηνία της απεργίας μόλις στις 31 Αυγούστου.Η απεργία πραγματοποιείται στις 15/9 αλλά η συνδικαλιστική ηγεσία αφήνει την οργάνωσή της στον αυτόματο πιλότο αποφεύγοντας με αυτό τον τρόπο τις πιέσεις για κλιμάκωση. Η μάχη θα συνεχιστεί με κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στην τεχνική εκπαίδευση ενώ δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε το συλλαλητήριο - σεισμό που πραγματοποίησαν χιλιάδες μαθητές στις 7/11.
Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες - Στη φυλακή οι νεοναζί
Το τέλος του Γενάρη βρήκε εκατοντάδες αγωνιστές κι αγωνίστριες από όλη την Ελλάδα να βρωντοφωνάζουν “Γκρεμίστε τους φράχτες – ανοίξτε τα σύνορα”, στη διήμερη κινητοποίηση που οργάνωσε η ΚΕΕΡΦΑ στον Έβρο.
Ταυτόχρονα με τη μάχη του ασφαλιστικού, την άνοιξη του 2016, άνοιξε και η μάχη ενάντια στο ρατσιστικό μνημόνιο, τη συμφωνία που υπέγραψε η ΕΕ με την Τουρκία.
18 Μάρτη μπήκαν οι υπογραφές και βγήκε η ελληνική κυβέρνηση να το πανηγυρίσει. Η συμφωνία προβλέπει μεταξύ άλλων απελάσεις των προσφύγων που περνούν το Αιγαίο και περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των συνόρων με τη συνδρομή του ΝΑΤΟ. Χιλιάδες πρόσφυγες παραμένουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαιτίας αυτής της συμφωνίας.
Ακόμα και σήμερα που εξοργίζει το γεγονός ότι χιλιάδες πρόσφυγες, μανάδες και μικρά παιδιά, ζουν σε αντίσκηνα μέσα σε χιονισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι ο ορισμός της Τουρκίας ως “ασφαλούς τρίτης χώρα” άρα κατάλληλης για απελάσεις, μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο, ο Μουζάλας επιμένει στη διατήρηση της συμφωνίας ως κόρης οφθαλμού.
Η απάντηση στην υπογραφή της συμφωνίας ήρθε την επόμενη μέρα στις 19 Μάρτη όπου δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και μια σειρά άλλες πόλεις της Ελλάδας ενώ δύσκολα μετριέται ο αριθμός των αγωνιστών κι αγωνιστριών που βγήκαν στους δρόμους σε όλο τον κόσμο.
Παράλληλη με τη διεκδίκηση για ανοιχτά σύνορα ήταν και η μάχη που ξεδιπλώθηκε σε όλη τη χώρα για ανοιχτές πόλεις στους πρόσφυγες.
Το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης που ξεδιπλώθηκε το 2015, συνεχίστηκε το 2016, τόσο στα νησιά, όσο και σε πολλές άλλες περιοχές. Αλληλεγγύη σήμαινε όχι μόνο τα χιλιάδες είδη πρώτης ανάγκης που μάζευε ο κόσμος, η βοήθεια που προσφερόταν από τοπικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης σε μέρη που κατασκήνωναν μαζικά οι πρόσφυγες. Σήμαινε και μαζικές κοινές διαδηλώσεις ντόπιων και προσφύγων, κινητοποιήσεις σε μια σειρά γειτονιές προκειμένου να φιλοξενηθούν πρόσφυγες με δημόσια μέριμνα, αλλά και αγώνας για ελεύθερη πρόσβαση τους στη δημόσια Υγεία και Παιδεία. Τα σωματεία μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ έπαιξαν κεντρικό ρόλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα εκατοντάδες προσφυγόπουλα που γράφτηκαν στα σχολεία με πίεση των ίδιων των τοπικών ΕΛΜΕ και διδασκαλικών συλλόγων που στην κυριολεξία τα πήραν από το χέρι και τα πήγαν στο σχολείο. Κι όταν φασιστοειδή προσπάθησαν να βάλουν εμπόδια, η αλληλεγγύη εκφράστηκε με μαθητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις όπως στο Περιστέρι και τα Χανιά αλλά και τοπικές αντιρατσιστικές συγκεντρώσεις έξω από τα σχολεία, όπως στον Κολωνό.
Αντίστοιχα στην Υγεία ξεδιπλώθηκαν πρωτοβουλίες όπως αυτή του σωματείου εργαζομένων στο Γεννηματάς που αποφάσισε την πραγματοποίηση επισκέψεων στους πρόσφυγες από συνεργεία γιατρών και νοσηλευτών εντός εργάσιμου ωραρίου. Το αίτημα της ελεύθερης πρόσβασης των προσφύγων στα δημόσια νοσοκομεία αποτέλεσε διαρκές αίτημα, δεμένο με το ζήτημα των μαζικών προσλήψεων και της χρηματοδότησης στις δεκάδες κινητοποιήσεις που πραγματοποίησαν οι υγειονομικοί μέσα στη χρονιά.
Η δίκη
Διαρκής ήταν η μάχη ενάντια στους φασίστες και το 2016. Ήταν η χρονιά που αποφυλακίστηκε ο Ρουπακιάς, ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, ξεσηκώνοντας κάθε αντιφασίστα και αντιφασίστρια. Αλλά και η χρονιά που η εξέλιξη της δίκης της Χρυσής Αυγής έδωσε νέες αποκαλύψεις για την εγκληματική ναζιστική οργάνωση, περνώντας στην εξέταση των υποθέσεων των αιγύπτιων αλλιεργατών και της επίθεσης στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα. Το αντιφασιστικό κίνημα πέτυχε τη μεταφορά της δίκης στο κέντρο της Αθήνας και η ΚΕΕΡΦΑ με συνεχή καμπάνια έδωσε και δίνει, τη μάχη της παρουσίας του αντιφασιστικού κινήματος μέσα κι έξω από τη δικαστική αίθουσα. Το 2016 ανοίγει και η μάχη για να σταματήσει η ραδιοτηλεοπτική προβολή των Νεοναζί, με κινητοποιήσεις που οργάνωσαν από κοινού ΚΕΕΡΦΑ και ΠΟΣΠΕΡΤ. Στις εκατοντάδες αντιφασιστικές διαδηλώσεις κι εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα, να σημειώσουμε το τριήμερο στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και τα μεγάλα συλλαλητήρια – απάντηση στις φασιστικές προκλήσεις στο Ρέθυμνο, τη Λέσβο, την Ξάνθη.
Τον Οκτώβρη η ΚΕΕΡΦΑ πραγματοποιεί τη Διεθνή Συνάντηση κατά του Ρατσισμού και του Φασισμού που αποφασίζει το ξεκίνημα της καμπάνιας για τα συλλαλητήρια της 18ης Μαρτη 2017.