Δεν ήταν η πρώτη απάντηση στον Μιλέι, αλλά ήταν η πιο συγκλονιστική μέχρι στιγμής. Οι φοιτητές έγιναν το φιτίλι του αγώνα και βγήκαν στους δρόμους πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι στις 23 του Απρίλη. Στους τέσσερις μήνες που έχει αναλάβει η ακροδεξιά κυβέρνηση της Αργεντινής, η αντίσταση δυναμώνει και η 23η του Απρίλη ήταν ένας ιστορικός σταθμός.
Ο Μιλέι έχει βάλει μπρος τον οδοστρωτήρα του, έχει περάσει έναν τεράστιο αριθμό νόμων από το κοινοβούλιο, οι οποίοι διαλύουν τα πάντα, από τα ωράρια και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα μέχρι το δημόσιο έλεγχο σε μια σειρά επιχειρήσεις, το δικαίωμα στην έκτρωση και το δικαίωμα να διαδηλώνεις. Αλλά δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει ούτε την αντίσταση στους εργατικούς χώρους και τους δρόμους, ούτε την πολιτική κρίση. Το εργατικό κίνημα στην Αργεντινή δεν υποδέχτηκε ηττημένο τον Μιλέι. Ξέσπασαν αυθόρμητες αντιστάσεις με το που ανέλαβε πρόεδρος. Το Δεκέμβρη δόθηκαν μάχες στους δρόμους για να μην περάσει ο νόμος απαγόρευσης των διαδηλώσεων.
Στις 24 Γενάρη, τα συνδικάτα κάλεσαν την πρώτη γενική απεργία 12 ωρών. Από τότε δεν έχει σταματήσει να απλώνεται και η συζήτηση και η οργάνωση μέσα σε όλους τους χώρους για το ποια θα είναι η συνέχεια. Η αντίσταση έχει σαν αποτέλεσμα να μην έχει καταφέρει να σταθεροποιηθεί η κυβέρνηση Μιλέι. Ο Μιλέι ήρθε σαν σωτήρας της άρχουσας τάξης να κόψει με πριόνι όλες τις κατακτήσεις των εργατών και των εργατριών. Όμως στο κοινοβούλιο και τη Γερουσία έχει ελάχιστες έδρες. Την ίδια αδυναμία αντιμετωπίζει και στα συμβούλια των Περιφερειών της χώρας. Έχει τεράστια ανάγκη να δείξει ότι μπορεί να επιβάλει τον έλεγχό του και ότι το πρόγραμμά του μπορεί να προχωρήσει και να υλοποιηθεί πραγματικά, όχι να μείνει σύνθημα.
Οι φοιτητές και το κίνημα για την υπεράσπιση των δημόσιων Πανεπιστήμιων του έσκασαν μέσα στα μούτρα και τον πήγαν πάρα πολύ πίσω σε αυτή την προσπάθεια. Το μήνυμα που πήρε και η επίσημη Δεξιά και η άρχουσα τάξη και οι “θεσμοί” του αργεντίνικου κράτους είναι ότι ο Μιλέι παίζει με τη φωτιά και άνοιξε ένα μέτωπο που αντί να τους λύνει προβλήματα τούς προκαλεί πανικό.
Γιατί στους δρόμους βγήκε ολόκληρο το φοιτητικό κίνημα και μαζί τους βγήκαν όλοι οι τομείς της εκπαίδευσης, εκπαιδευτικοί και άλλοι εργαζόμενοι μέχρι και οι πρυτάνεις. Αλλά από δίπλα βρέθηκαν και τα μεγάλα συνδικάτα και η αντιπολίτευση των Περονιστών και των Κιρτσνεριστών, χωρίς καμία εξαίρεση. Αν ο Μιλέι επιχειρούσε να πει πως οι αντιστάσεις μετά την εκλογή του είναι απλώς πρωτοβουλίες της άκρας Αριστεράς και “μειοψηφίες”, η 23η του Απρίλη έγινε επίδειξη δύναμη της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ποτάμια ολόκληρα κατέβαιναν από κάθε γειτονιά του Μπουένος Άιρες γύρω από τα πανό των φοιτητών για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Σε μια χώρα που η οικονομική κρίση μοιάζει να ρουφάει τα πάντα, για πάρα πολύ κόσμο τα δημόσια Πανεπιστήμια είναι ένα σύμβολο για κάτι που είχε καταφέρει να μείνει όρθιο και δωρεάν. Παρότι κατά καιρούς οι κυβερνήσεις έκαναν επιθέσεις και επέβαλαν περικοπές, κανένας δεν είχε τολμήσει να ακουμπήσει τον δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Ο Μιλέι όχι μόνο άφησε παγωμένο τον προϋπολογισμό της εκπαίδευσης (ενώ ο πληθωρισμός τρέχει με 300% σε ετήσια βάση) αλλά θέλει να καταργήσει τη δωρεάν παιδεία.
Ένα από τα συνθήματα που φώναζαν οι φοιτητές στους δρόμους ήταν “Μιλέι, κοίτα με ποιον τα έβαλες”. Αλλά την ίδια απάντηση άρχισαν να δίνουν ακόμη και ανοιχτοί υπερασπιστές του Μιλέι από την επόμενη μέρα στις τηλεοράσεις, σχολιάζοντας ότι ήταν μεγάλο λάθος να τα βάλει με τους φοιτητές. Στο μεταξύ η φτώχεια στη χώρα έχει πλέον απλωθεί επίσημα στο 60% του πληθυσμού. Τα φάρμακα έχουν ανέβει 80% μέσα στους τελευταίους μήνες, ο Μιλέι αφήνει απλήρωτες όλων των ειδών τις υπηρεσίες, λέγοντας ανοιχτά ότι περιμένει να καταρρεύσουν. Οι μόνοι που είναι χαρούμενοι και το λένε είναι οι “ειδικοί” του ΔΝΤ που λίγες μέρες πριν από τη διαδήλωση των φοιτητών βιάστηκαν να δώσουν συγχαρητήρια στον Μιλέι με μια έκθεση που λέει πως δεν περίμεναν τόσο θετικά αποτελέσματα τόσο γρήγορα.
Ο Μιλέι περηφανεύτηκε ότι κατάφερε να έχει πλεόνασμα τόσο γρήγορα. Φυσικά αν δεν ξοδεύει ούτε ένα πέσο και αφήνει τα πάντα να σαπίσουν, η χώρα θα έχει πλεόνασμα. Έκανε μάλιστα συνάντηση με ένα κλαμπ καπιταλιστών και τους έδωσε συγχαρητήρια που έχουν φυγαδεύσει τα λεφτά τους στο εξωτερικό, γιατί με τις αριστερές κυβερνήσεις καλά έκαναν που δεν έπαιρναν το ρίσκο να επενδύσουν. Τώρα, λέει, τα πράγματα θα ηρεμήσουν και θα μπορούν να φέρουν τα λεφτά τους.
Η έκρηξη του φοιτητικού κινήματος τον διαψεύδει εντελώς. Ενώ ταυτόχρονα βάζει τεράστια πίεση στα συνδικάτα να πάρουν πρωτοβουλίες για το επόμενο απεργιακό βήμα.