Το 5ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε την παρατεταμένη κρίση και τα αδιέξοδα της δεξιάς πολιτικής του. Ένα Συνέδριο και ένας ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρη αναντιστοιχία με τις μάχες που δίνει η εργατική τάξη και η νεολαία απέναντι στνη κυβέρνηση της ΝΔ και στη πολιτική της.
Παρακολουθώντας τις ομιλίες όλων των πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είχες την εικόνα ότι η κοινωνία είναι φοβισμένη και ανήμπορη απέναντι στη κυβέρνηση και η μόνη ελπίδα είναι ένα νέο δημοκρατικό κυβερνητικό μπλοκ δυνάμεων με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ. Η απεργία - εξέγερση στις 28 Φλεβάρη, οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη, οι απεργίες στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα λιμάνια, οι αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις για τη Πύλο, όλα αυτά που έχουν βάλει σε κρίση και απονομιμοποίηση τη ΝΔ, δεν ακούστηκαν καν μέσα στο Συνέδριο.
Η μόνη σχέση του Συνεδρίου με τους εργατικούς αγώνες ήταν η παρέμβαση των απλήρωτων εργαζόμενων στα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ, του «Κόκκινου» και της «Αυγής». Μάλιστα, η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων της «Αυγής» αποφάσισε ομόφωνα να προχωρήσει σε τριήμερη απεργία την Παρασκευή 13, το Σάββατο 14 και την Κυριακή 15 Ιουνίου, τις μέρες, δηλαδή, του Συνεδρίου.
Προγραμματική “σοβαρότητα”
Τα Τέμπη ανέδειξαν το έγκλημα των ιδιωτικοποιήσεων αλλά κανένας δεν τόλμησε να ζητήσει την κρατικοποίηση του σιδηρόδρομου και όλων των κοινωνικών αγαθών που έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Ακόμα και η άτολμη τροπολογία Πολάκη για την «ανάκτηση της πλειοψηφίας των μετοχών και της διοίκησης της Εθνικής Τράπεζας» απορρίφθηκε με ποσοστό 68% με τον Ραγκούση να δηλώνει ότι «είναι θέμα προγραμματικής σοβαρότητας και υπευθυνότητας... δεν γίνεται να αποσπάσεις με νομοθετική βία μετοχές που τις κατέχει κάποιος άλλος. Αν αύριο γίνουμε κυβέρνηση δεν θα μπορέσουμε να κρατικοποιήσουμε την Εθνική Τράπεζα». Για την "νομοθετική βία", που οδήγησε την πλειοψηφία των μετοχών και τη διοίκηση των Τραπεζών, των σιδηροδρόμων, της ενέργειας, των λιμανιών, των αεροδρομίων, των αυτοκινητόδρομων να τις "κατέχει κάποιος άλλος", δεν υπήρχε κουβέντα.
Για "Λεφτά για παιδεία και υγεία - όχι για εξοπλισμούς" παλεύουν οι εργαζόμενοι αλλά στο Συνέδριο, πέρα από την "ανησυχία" για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης, όχι μόνο δεν υπήρχε κουβέντα για τα θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα του Μητσοτάκη αλλά υπήρχε μπόλικη "ανησυχία" για τον εξοπλισμό της Τουρκίας.
Το Συνέδριο έγινε αμέσως μετά την επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν, εν μέσω της γενοκτονίας στη Γάζα και ενώ η διεθνής εκστρατεία March to Gaza ήταν αποκλεισμένη από τη χούντα του Σίσι στην Αίγυπτο. Το Συνέδριο αρκέστηκε να ψελλίσει κάτι για "κυρώσεις στο Ισραήλ" και κουβέντα για την διακοπή των σχέσεων με το κράτος - δολοφόνο και για το φονικό τρίγωνο "Ελλάδα - Κύπρος - Αίγυπτος". Το ίδιο "σιωπηλό" ήταν και για ρατσιστικό έγκλημα στην Πύλο που έγινε, πάνω στις μέρες του Συνεδρίου, δύο χρόνια πριν.
Υποκριτική ήταν η καταστατική αλλαγή που, δήθεν, "βάζει φρένο στην επανάληψη της εκλογής ενός «νέου Κασσελάκη» με τη συμμετοχή του οποιουδήποτε πολίτη στην εκλογική διαδικασία". Η εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής, που πέρασε στο Συνέδριο, ήταν να κλείνει το μητρώο μελών και εκλογέων 2 εβδομάδες πριν στηθούν οι κάλπες. Άλλωστε ο Κασσελάκης δεν έγινε πρόεδρος εξαιτίας της "συμμετοχής του οποιουδήποτε πολίτη στην εκλογική διαδικασία" αλλά επειδή τον έφεραν και τον στήριξαν όλα τα σημερινά πρωτοκλασάτα στελέχη στο ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο και αν το Συνέδριο προσπάθησε να υπερασπίσει τον "αριστερό χαρακτήρα" του ΣΥΡΙΖΑ και την στρατηγική του "δημοκρατικού σοσιαλισμού" απέναντι στην, προ ημερών, ομιλία του Τσίπρα για έναν νέο "πατριωτισμό απέναντι στην ολιγαρχία και τη κλεπτοκρατία", η πραγματικότητα είναι ότι, 10 χρόνια μετά το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015 που έγινε ΝΑΙ και τρίτο μνημόνιο και ό,τι ακολούθησε ως κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η "πυξίδα" του παραμένει η "προγραμματική σοβαρότητα και υπευθυνότητα" αυτή δηλαδή που τον έφτασε στα χάλια και την απαξίωση. Ακόμα και οι λίγες φωνές "κριτικής", όπως του Τεμπονέρα, ξεκινάνε με την "υπεράσπιση των αξιών και των θέσεων της κυβέρνησης του Τσίπρα την περίοδο του 2025 - 19".
Η μόνη ελπίδα είναι στους αγώνες μας και στο δυνάμωμα της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς.