Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ θέλουν όπως-όπως να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση από τα εσωτερικά της προβλήματα και τις αποκαλύψεις για τους υποψήφιους βουλευτές-ίνες που τσέπωναν εκατομμύρια από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το άψυχο σώμα του τρίχρονου προσφυγόπουλου που βρέθηκε στο Παλαιό Φάληρο, φάντασε σαν επικοινωνιακό σωσίβιο.
Ποσώς τους ενδιαφέρει, όπως και το Λιμνενικό και την ΕΛ.ΑΣ, ο θάνατος του προσφυγόπουλου. Δεν έχει ιδρώσει το αυτί τους για τα χιλιάδες προσφυγόπουλα που πνίγονται τόσα χρόνια στο Αιγαίο εξαιτίας των κλειστών συνόρων. Για τα προσφυγόπουλα που πνίγηκαν με τις μανάδες τους εγκλωβισμένα στα αμπάρια του Αντριάνα στην Πύλο εξαιτίας της εγκληματικής στάσης του Λιμενικού.
Ο λόγος που σήμερα κανάλια, ιστοσελίδες και εφημερίδες πλημμυρίζουν από «πληροφορίες» και «εκτιμήσεις» που τους διαρρέουν αστυνομία και λιμενικό είναι ότι αυτή τη φορά κατηγορούμενη (για ανθρωποκτονία από πρόθεση και ενδοοικογενειακή επικίνδυνη σωματική βλάβη) είναι η 32χρονη μάνα του παιδιού και άλλων δύο παιδιών με καταγωγή από την Αλγερία. Η διπλή της ιδιότητα, γυναίκα και μετανάστρια είναι ό,τι πρέπει για να τροφοδοτεί τη στροφή της κυβέρνησης προς τη λεγόμενη anti-woke ατζέντα και την ακροδεξιά προπαγάνδα.
Κίτρινα και λιγότερο κίτρινα ΜΜΕ θέτουν τα «ερωτήματα» αυτής της τραγωδίας: Το σκότωσε και μετά πήγε να το ξεφορτωθεί; Το άφησε να πεθάνει και ύστερα πήγε να το ξεφορτωθεί; «Ατομική ευθύνη» μιας γυναίκας που άφησε την κόρη της να πνιγεί; «Γυναίκα-Μήδεια» που δολοφόνησε το παιδί της; Και από κάτω, στα σχόλια, ανάβουν τις πυρές και ξεκινάνε τους λιθοβολισμούς κάθε λογής φασίστες και ρατσιστές ζητώντας συλλήβδην τα κεφάλια των μεταναστών-ριών που «γεννήθηκαν εγκληματίες» και δώστου τα «καλά κάνει ο Πλεύρης, να τους πνίξουν». Και κάπως έτσι, στήνονται τα πογκρόμ.
Αν πραγματικά τους ενδιέφερε να μη χαθεί άδικα κανένα άλλο προσφυγόπουλο και κανένα άλλο παιδί θα έθεταν τα πραγματικά ερωτήματα, όπως εύλογα προκύπτουν ακόμη και μέσα στον ορυμαγδό των κατευθυνόμενων πληροφοριών που διαρρέουν:
Πώς είναι να μεγαλώνεις μόνη τα τρία σου παιδιά σε μια τρύπα στα Πατήσια, πέντε χρόνια σε μια ξένη χώρα, για την οποία και εσύ και τα παιδιά είστε «παράνομοι», υπό την μόνιμη απειλή της απέλασης, χωρίς μόνιμη εργασία, περιμένοντας από τις ειλικρινείς ή με σκοπιμότητες «δωρεές» των από γύρω, με έναν πρώην σύζυγο με καταδίκες για ληστεία το 2021, για ναρκωτικά το 2022 και άλλες τρεις φορές για ενδοοικογενειακή βία, που έχει απελαθεί; Πώς είναι να έχεις υποβάλει από το 2020 δύο φορές αίτημα ασύλου και να βρίσκεσαι αντιμέτωπη με ένα «τοίχο» που λέει «άσυλο για τους πρόσφυγες και τα παιδιά τους, τέρμα»;
Νομοσχέδιο
Την Τετάρτη 6 Αυγούστου η κατηγορούμενη καλείται σε απολογία, παρουσία μεταφραστή, με το λιμενικό και την αστυνομία να διαρρέουν ότι πέφτει σε αντιφάσεις σχετικά με το τι ακριβώς έκανε. Ένα πράγμα όμως είναι κοινός παρανομαστής: Ο φόβος της απέλασης. Και πώς να μην είναι; «Τώρα, αλλάζουμε το πλαίσιο: η ποινή ανεβαίνει στα δύο έως πέντε χρόνια φυλάκιση, χωρίς μετατροπή» για τους «παράνομους» μετανάστες δήλωνε πριν λίγες εβδομάδες ο Βορίδης, μιλώντας για το νομοσχέδιο που κατεβάζει τώρα ο Πλεύρης.
Σύμφωνα με τις διαρροές, η 32χρονη είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν από τις αρχές για «έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο» (γιατί είχε αφήσει ένα από τα παιδιά της μόνο του στην είσοδο πολυκατοικίας) αλλά ο εισαγγελέας δεν απήγγειλε κατηγορίες. Μια άλλη φορά οι γείτονες κάλεσαν την αστυνομία γιατί έκλαιγε ένα μωρό. Οι αρχές γνώριζαν λοιπόν ότι σ’ αυτό το σπίτι υπήρχε μια μόνη γυναίκα με τρία παιδιά που έχρηζε τουλάχιστον προσοχής και βοήθειας. Τι έκαναν γι’ αυτό; Ποιον ειδοποίησαν; Κανένα.
Πού είναι οι δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες που θα έπρεπε να εντοπίζουν, να χαρτογραφούν και να παρέχουν βοήθεια σε άτομα που την έχουν ανάγκη, που έχουν πέσει θύματα ενδοοικογενειακή βίας, για να ελέγξουν, να βοηθήσουν, να προλάβουν; Πού είναι οι δομές υποστήριξης προσφύγων, γυναικών. οι υγειονομικές, οικονομικές, ψυχικές, κοινωνικές δομές; Πουθενά, είναι η απάντηση. Όσες υπήρχαν τις έχουν κλείσει. Όσες παραμένουν δεν έχουν αρκετό προσωπικό. Και όσο έχουν δεν φτάνει, πόσο μάλλον για εκείνους/ες που το κράτος έχει αποκλείσει ως «παράνομους».
Ποιος ήταν ο ρόλος της μάνας, πόσο, αν και σε τί έφταιξε για τον θάνατο του παιδιού, η αλήθεια μπορεί να βρεθεί, μπορεί και όχι. Είναι γνωστό ότι το σύστημα και η ταξική του «δικαιοσύνη» αρέσκεται στο να βρίσκει ή και να φτιάχνει αποδιοπομπαίους τράγους για να καλύψει τον δομικό του ρατσισμό και σεξισμό.
Το εργατικό κίνημα, που παλεύει για νομιμοποίηση και άσυλο, δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες σε όλους και όλες ανεξαρτήτως καταγωγής και φύλου, είναι η μόνη απάντηση σε ένα σύστημα που γεννά τραγωδίες.