Έχουν περάσει σχεδόν 180 χρόνια από τότε που ο Μαρξ και ο Ένγκελς διακήρυξαν ότι η εργατική τάξη είναι ο ιστορικός νεκροθάφτης του καπιταλισμού. Μέσα σε αυτούς τους σχεδόν δυο αιώνες, οι άρχουσες τάξεις (και μαζί τους τα ρεφορμιστικά τμήματα της Αριστεράς) δεν έχουν σταματήσει ούτε λεπτό στην προσπάθειά τους να πείσουν για το αντίθετο. Και τι δεν έχουμε ακούσει!
Παλιότερα, κυριαρχούσαν οι θεωρίες για τη μικρή αριθμητική δύναμη της τάξης μας: Πρόκειται για μικρή μειοψηφία ακόμη και στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού και είναι σχεδόν ανύπαρκτη στις χώρες του «υπανάπτυκτου Νότου». Αργότερα, προστέθηκαν οι θεωρίες της ενσωμάτωσης: στον αναπτυγμένο καπιταλισμό οι εργάτες εξαγοράζονται καθώς τα ιμπεριαλιστικά κέρδη του κεφάλαιου δίνουν περιθώρια στα αφεντικά να κάνουν παροχές. Πιο μετά, φτάσαμε στις θεωρίες για το «τέλος της ιστορίας»: δεν έχει νόημα να παλεύει η εργατική τάξη καθώς ο καπιταλισμός είναι το ανώτερο κοινωνικό σύστημα που έχει υπάρξει!
Ακόμα και όταν οι κρίσεις του ίδιου του συστήματος κλόνιζαν αυτούς τους μύθους σπέρνοντας φτώχεια και δυστυχία, οι αρνητές της εργατικής τάξης επέμεναν: άλλοτε διακηρύσσοντας τον κατακερματισμό της μέσα στην «κοινωνία των δύο τρίτων» και άλλοτε φτάνοντας στην εξαφάνισή της μέσα σε ένα εξατομικοποιημένο πλήθος χαμένο στο λαβύρινθο του ίντερνετ με ένα κινητό στο χέρι.
Αγώνες
Κι όμως, η εργατική τάξη δεν έχει πάψει να δείχνει όχι απλά και μόνο την ύπαρξή της, αλλά και τη δύναμη που έχει. Αυτό φαίνεται όχι μόνο μέσα από την ιστορική διαδρομή, που είναι σπαρμένη από αγώνες, εξεγέρσεις και επαναστάσεις, αλλά και από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, εδώ και τώρα.
Στη Γαλλία και στην Ιταλία οι κυβερνήσεις παραπαίουν μπροστά σε εργατικές εκρήξεις που τις συγκλονίζουν. Ο Μακρόν αλλάζει πρωθυπουργούς σαν τα πουκάμισα, αλλά τώρα οι απεργοί «μπλοκάρουν τα πάντα» απαιτώντας να παραιτηθεί ο ίδιος ο Μακρόν. Με απανωτές πανεργατικές στις 10 και 18 Σεπτέμβρη και ξανά στις 2 Οκτώβρη. Όσο για την Ιταλία, τις πολιτικές διαστάσεις της εργατικής έκρηξης εκεί τις δίνει ο Ιάσωνας Αποστολόπουλος γράφοντας μέσα από τα πλοία του στόλου της αλληλεγγύης που πλέει προς της Γάζα:
«Ποιος θα το πίστευε ότι η Ιταλία και η Ισπανία θα έστελναν πολεμικά πλοία για να μας συνοδέψουν; …Η πολιτική απεργία στην Ιταλία δείχνει τον δρόμο, η μαζική κοινωνική δράση παράγει αποτελέσματα».
Πραγματικά η κίνηση της τάξης μας παράγει αποτελέσματα σε διεθνή κλίμακα. Τα τελευταία χρόνια είδαμε συγκλονιστικές εξεγέρσεις στην Κεϋλάνη, στο Μπαγκλαντές, στο Νεπάλ… Τώρα οι από πάνω φοβούνται ότι θα τις δουν στο Παρίσι, στη Ρώμη, στην Αθήνα.
Μέσα από αυτή τη σκοπιά πρέπει να βλέπουμε τις εξελίξεις. Ο Μητσοτάκης γαντζώνεται στην εξουσία και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση περιορίζεται στο να απαριθμεί τα σκάνδαλά του μέσα στη Βουλή, την ώρα που ο κόσμος πλημμυρίζει το Σύνταγμα ξανά και ξανά. Χρειαζόμαστε πιο δυνατή επαναστατική Αριστερά προσανατολισμένη να αξιοποιήσει τη δύναμη της εργατικής τάξης.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να οργανώσουμε μέσα στους χώρους δουλειάς τη μαζική οργή που βγαίνει ξανά και ξανά στις πλατείες στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών και στο πλευρό της Παλαιστίνης. Αυτή η προσπάθεια είναι ξεκινημένη καθώς φτάνουμε στην Πανεργατική απεργία της 1 Οκτώβρη. Εμπρός να δώσουμε συνέχεια στη δυναμική της, οργανώνοντας την απεργία για την Παλαιστίνη στις 10 Οκτώβρη.
Η εργατική τάξη είναι σήμερα και πάλι ο «ιστορικός νεκροθάφτης» της βαρβαρότητας του καπιταλισμού. Εμπρός να ανεβάσουμε την Αριστερά ξανά στο ύψος της ιστορικής αποστολής της ενισχύοντας την επαναστατική Αριστερά.