Διεθνή
Στη “Ζούγκλα” του Καλαί

Στιγμιότυπο από τη διαδήλωση στο Καλαί

Δεκαεννιά μετανάστες έχουν πεθάνει εδώ από τον Ιούνη. Χτυπημένοι από τρένο, από αυτοκίνητο στον αυτοκινητόδρομο, από ηλεκτροπληξία στην είσοδο του τούνελ ή από ασφυξία μέσα σε φορτηγά. Εκατοντάδες άλλοι έχουν τραυματιστεί στην προσπάθειά τους να συνεχίσουν το δρόμο τους. Δεν χρειάζεται να πας στο Καλαί για να δεις την πραγματικότητα: οι εγκληματίες είναι αυτοί που αρνούνται να ανοίξουν τα σύνορα. Είναι στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στις Βρυξέλες. Κι όμως, το Καλαί είναι πολύ περισσότερο από αυτή την πραγματικότητα. 
 
Το Σάββατο 17 Οκτώβρη, η οργάνωση Stand up to racism and fascism (ενωτικό πλαίσιο που πήρε την πρωτοβουλία πριν ένα μήνα για μια διαδήλωση που συσπείρωσε 100.000 κόσμο στο Λονδίνο σε αλληλεγγύη στους πρόσφυγες) καλούσε στην τρίτη κινητοποίηση στο Καλαί με αίτημα το άνοιγμα των συνόρων. Εμείς (μια δεκαπενταριά ακτιβιστές από τους Sans-papiers, αλληλέγγυους και ΝΡΑ) πήγαμε σ’ αυτό το ραντεβού. 
 
Η συγκέντρωση ήταν στην είσοδο της «νέας ζούγκλας» όπως την ονομάζουν οι ίδιοι οι μετανάστες, ένα μέρος που βρίσκεται στο πλάι του αυτοκινητόδρομου, μέσα σε χόρτα και θάμνους. Εκεί βρίσκονται 4.000 με 6.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά. Ανεχτοί, στο περιθώριο της πόλης. Παντού σκηνές. Και λάσπη παντού που κάνει τα μονοπάτια απροσπέραστα. Μια δεκαριά χημικές τουαλέτες μόνο και άρα σκατά παντού στην είσοδο του χώρου. Τέσσερεις βρύσες όπου δεκάδες περιμένουν να χρησιμοποιήσουν το λιγοστό νερό για να πλυθούν ή να πλύνουν τα ρούχα τους. Δεν περνάνε συχνά τα απορριμματοφόρα, τα σκουπίδια συσσωρεύονται σε κάθε γωνιά. 
 
Oι μετανάστες είναι αυτοί που δίνουν μάθημα ανθρωπιάς, πχ. φτιάξανε με ξύλο μπαρ, φούρνους, μπακάλικα, θρησκευτικούς χώρους, μια βιβλιοθήκη. 
 
Οι μετανάστες έρχονται να μας συναντήσουν. «Από πού έρχεσαι;», η πρώτη τους ερώτηση. Μένω σε μια χώρα που τολμάει να κάνει αυτά τα πράγματα. Οι Βρετανοί τουλάχιστον έχουν φορτηγό με ηλεκτροφωνική, πανό, πικέτες που γράφουν «Refugees Welcome here». Είναι να έρθει ο Τζέρεμυ Κόρμπιν. Γίνονται παρεμβάσεις σε όλες τις γλώσσες. Όταν δεν μπορούν να συνεννοηθούν, τα χαμόγελα και τα χειροκροτήματα τις αντικαθιστούν. Οι μετανάστες ανυπομονούν: θέλουν να διαδηλώσουν μαζί μας, τώρα! Είμαστε τότε πολλές εκατοντάδες, και μάθαμε αργότερα ότι χίλιοι Βρετανοί μπλοκαρίστηκαν από την αστυνομία στην είσοδο του Καλαί. Οι ντουντούκες περνάνε από χέρι σε χέρι. Γελάμε για τα συνθήματα που δεν επαναλαμβάνονται γιατί δεν τα καταλαβαίνουν. Μετά από πολλές προσπάθειες, συμφωνούμε όλοι στο «No Jungle, No!»
 
Δεν είμαστε ζώα
 
Προχωράμε προς την προβλήτα αναχώρησης των φέρρυ. Μας περικυκλώνουν ψηλοί μεταλλικοί φράχτες, με συρματόπλεγμα και κοφτερές λάμες στην κορυφή τους. Η Βρετανία συνέβαλε στην χρηματοδότησή τους με 15 εκ. ευρώ, και ο Κάμερον υποσχέθηκε τον Ιούλη στην γαλλική κυβέρνηση άλλα 10 εκ. για την βελτίωση του μηχανισμού φύλαξης. Βρίσκουν λοιπόν εκατομμύρια ευρώ όταν πρόκειται για καταστολή. Όπως και τα 500 εκ. ευρώ που η Ε.Ε. αποφάσισε στις Βρυξέλες να διαθέσει για την Τουρκία σε αντάλλαγμα μιας δέσμευσης συγκράτησης των μεταναστών. 
 
Mάντρωμα μεταναστών
 
Γιατί υπάρχει τέτοια πολιτική συναίνεση ανάμεσα σε όλους τους αρχηγούς κρατών για τον έλεγχο των συνόρων και το μάντρωμα των μεταναστών; Γιατί οι αρχηγοί έχουν όλοι αυτό τον αηδιαστικό ιδεολογικό λόγο για να δικαιολογήσουν αυτόν τον ενισχυμένο έλεγχο πάνω στον κόσμο; Γιατί πρέπει να γίνει διαλογή των λίγων καλών μεταναστών (χριστιανοί πολιτικοί πρόσφυγες) από τους υπόλοιπους εκατοντάδες χιλιάδες; 
 
Για να πάρουμε το πρόβλημα από τη ρίζα του θα σήμαινε μάλλον να συγκρουστούμε με τους νόμους της αγοράς. Αυτοί επιτρέπουν στο 1% των πιο πλούσιων να κατέχουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου, λεηλατώντας τα πλούτη, στηρίζοντας τις δικτατορίες, επεμβαίνοντας στρατιωτικά σε περιοχές όπως τη Μέση Ανατολή, καταστρέφοντας το οικοσύστημα. Δεν υπάρχει μεταναστευτική κρίση, υπάρχει κρίση του συστήματος που κάνει αυτό το 1% την ελίτ. Ή το στηρίζουμε ή μας καταβροχθίζει, αυτό είναι το ερώτημά. 
 
Το Καλαί έγινε λοιπόν μια φυλακή χωρίς στέγη, όπου ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ για εγκλήματα. Γι’ αυτό και έγινε το αγαπημένο έδαφος παρέμβασης των φασιστών: με τη συνενοχή της κυβέρνησης, μπορούν να συγκεκριμενοποιήσουν το στόχο τους ως δεσμοφύλακες. Πολλαπλασιάζονται οι επιθέσεις σε μετανάστες. Το «Να σώσουμε το Καλαί» με αρχηγό γνωστό για τα τατουάζ και ναζιστικούς χαιρετισμούς, συσπειρώνει τους φίλους του για μια νέα διαδήλωση στις 25 Οκτώβρη. Η Μαρίν Λεπέν έκανε εκεί προεκλογική συγκέντρωση πριν από 10 μέρες, υποσχόμενη «ένα μεγάλο κρότο» αν εκλεγεί στην περιφέρεια. Δεν διστάζει πια να βάλει στις λίστες της μέλη των λεγόμενων ριζοσπαστικών ομάδων. 
 
Τη διαδήλωση σταματάει στην προβλήτα ένα μπλόκο της αστυνομίας. Η Μπάμπη, μετανάστρια από την Ερυθραία, μιλάει στον κόσμο στα αγγλικά: «We are not animals! We are human beings!». Ανάβουν τα πνεύματα. Οι πικέτες και τα χαλίκια εκτοξεύονται. Όμως τα περισσότερα βλέμματα πάνε πέρα από το μπλόκο: τα πρόσωπα είναι κουρασμένα, τα βλέμματα απογοητευμένα, ο κόσμος κάθεται, μερικοί προσπαθούν να ηρεμήσουν τους άλλους, άλλοι φτιάχνουν ομάδες και πάνε πέρα δώθε κατά μήκος του περιφράγματος. Ένας δημοσιογράφος που είναι συχνά εδώ μας δείχνει μετανάστες που έχουν βάλει το παντελόνι τους μέσα στις κάλτσες τους και μας εξηγεί ότι συνήθως είναι αυτοί που προσπαθούν να περάσουν πάνω από το φράχτη. Κάλτσες ως μοναδική προστασία…
 
Τελικά επιστρέφουμε προς το φορτηγό με τη μικροφωνική, μπροστά στο οποίο μετανάστες/τριες χορεύουν και βγάζουν σέλφι για αποχαιρετισμό.
 
Κρυμμένος θησαυρός
 
Εδώ και 20 χρόνια στη Γαλλία, οι θεσμικές πολιτικές για το μεταναστευτικό συναντάνε ένα εμπόδιο πολύτιμο: τον διαρκή, αποφασισμένο, οργανωμένο αγώνα των μεταναστών για να περάσουν από το καθεστώς του «λαθραίου» που τους κάνει αόρατους, στην ορατότητα της κατάκτησης δικαιωμάτων. Από την κατάληψη της εκκλησίας του Άγιου Βερνάρδου το 1996 μέχρι την πρόσφατη συγκρότηση της Διεθνούς Συμμαχίας των Sans-papiers και Μεταναστών, διανύθηκε πολύς δρόμος, μέσα από τη συγκρότηση συλλογικοτήτων, απεργιών, διαδηλώσεων. Οι μετανάστες δεν ήρθαν για να βουτήξουν τα ψίχουλα που δίνει η εξουσία σε όλους τους φτωχούς του πλανήτη. Πήραν το δρόμο της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας. Ο κρυμμένος θησαυρός της πολιτικής είναι εδώ, κάτω από τα μάτια μας, αν αποφασίσουμε να τα ανοίξουμε.
 
Το επόμενο Σάββατο, οι μετανάστες του λυκείου Jean Quarre μας καλούν σε μια διαδήλωση για να πάρουν τη σκυτάλη από μια ακτιβίστικη βρετανική πρωτοβουλία στο Saint-Pancras, σταθμό άφιξης στο Λονδίνο του Eurostar, του τρένου από το Καλαί. Μαθαίνω μόλις τώρα εξάλλου ότι οι φασίστες ακύρωσαν τη διαδήλωση που προγραμμάτιζαν στο Καλαί, «για λόγους οργάνωσης».
 
Συνεχίζουμε, θα είμαστε εκεί!
 
Vanina Giudicelli, NPA
(μετάφραση Τάνια Βρυζάκη)