Η επιτυχία της παγκόσμιας μέρας δράσης στις 18 Μάρτη με τα μαζικά συλλαλητήρια ενάντια στον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή έστειλε πολλαπλά μηνύματα.
Πρώτα απ' όλα ήταν μια δυνατή κραυγή ενάντια στα διευθυντήρια της Ευρώπης φρούριο. Τα κυβερνητικά κόμματα στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ αυτοπροβάλλονται αυτάρεσκα ως “υπερασπιστές των ευρωπαϊκών αξιών απέναντι στον ακροδεξιό λαϊκισμό”. Στην πράξη, αυτά τα ίδια σαν διαχειριστές των πολιτικών που σπέρνουν τη φτώχεια και καλλιεργούν τους ρατσιστικούς αποκλεισμούς, είναι υπεύθυνα για την άνοδο των διάφορων Λεπέν ή Βίλντερς. Και στη συνέχε χρησιμοποιούν την άνοδο της ακροδεξιάς σαν δικαιολογία για να προσαρμόσουν ακόμη περισσότερο την πολιτική τους στην ατζέντα των φασιστοειδών.
Ενάντια σε αυτόν τον φαύλο κύκλο της λιτότητας και του ρατσισμού, υπάρχει μια αυξανόμενη αντίσταση παντού και αυτό κατέγραψαν τα συλλαλητήρια της 18 Μάρτη. Στο Άμστερνταμ, στη Βιέννη και στο ίδιο το Παρίσι, χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους έδειξαν τη μαζική διάθεση για μαχητική απάντηση στον ρατσισμό -και στον κρατικό “θεσμικό” και στον “ανεπίσημο” των νεοναζί. Στη Βρετανία, όπου ο κόσμος τόσο συκοφαντήθηκε ως ρατσιστής επειδή ψήφισε κατά της ΕΕ στο δημοψήφισμα του Brexit, τα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια ήταν βροντερά όχι μόνο στο Λονδίνο αλλά και στη Γλασκώβη και στο Κάρντιφ.
Στο δρόμο του ξεσηκωμού
Συνολικά, μπορούμε να πούμε ότι μετά τον ξεσηκωμό στην Αμερική ενάντια στον σεξιστή και ρατσιστή Τραμπ, η Ευρώπη έδειξε ότι παίρνει τον ίδιο δρόμο του ξεσηκωμού ενάντια στους επίδοξους μιμητές του.
Ξεχωριστή θέση μέσα σε αυτή την εικόνα έχουν τα μηνύματα των συλλαλητήριων εδώ, στην Ελλάδα. Με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους πρόσφυγες που έσπασαν όλα τα κλισέ και τις απαγορεύσεις βγαίνοντας μαζικά στους δρόμους. Έδειξαν στην πράξη ότι δεν είναι ούτε το σκιάχτρο που ζωγραφίζει η ισλαμοφοβική προπαγάνδα, αλλά ούτε και παθητικά θύματα μιας ξερριζωμένης ζωής. Είναι αγωνιστές και αγωνίστριες που έχουν αρχίσει να οργανώνονται μέσα στις σκληρές συνθήκες των στρατόπεδων όπου ζουν, να κινητοποιούνται και να ενώνονται με το κίνημα των εργατών και της νεολαίας για να κερδίσουν τις διεκδικήσεις τους που είναι και δικές μας: άσυλο, στέγη, δουλειά, παιδεία, υγεία για όλους.
Ταυτόχρονα, τα συλλαλητήρια της 18 Μάρτη εδώ με τη μαζική συμμετοχή στο πλευρό των προσφύγων έδειξαν την αξία της κοινής δράσης όλων των τμημάτων της εργατικής αντίστασης και όλων των ρευμάτων της πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς. Ενώ η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πορεύται στον ίδιο κατήφορο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κρύβονται πίσω από το μόνιμο τροπάρι “ο κόσμος δεν τραβάει”, χιλιάδες διαδηλωτές ανταποκρίθηκαν στο ενωτικό κάλεσμα της 18 Μάρτη.
Ήταν μια ηχηρή διάψευση και για τους Παπαχελάδες που τρέχουν να ευχαριστήσουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ γιατί (όπως έγραφε στην Καθημερινή της Κυριακής) “γκρέμισε ταμπού και ...η Αθήνα βιώνει πολύ λιγότερες συγκεντρώσεις, οι απεργίες που μπλόκαραν τα λιμάνια και τα ξενοδοχεία ανήκουν στο παρελθόν”. Ευτυχώς για μας και δυστυχώς γι’ αυτούς, η 18Μ “πλαισιώθηκε” από απεργίες στα Νοσοκομεία και στην Εθνική Ασφλιστική τρεις μέρες πριν και τρεις μετά, αντίστοιχα. Όσο και να φαντασιώνονται οι αστοί μια “κανονικότητα” όπου θα κυβερνάει η εναλλαγή ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και η μόνη αντιπολίτευση θα είναι η ακροδεξιά, η 18 Μάρτη έδειξε ότι η αριστερή αντιπολίτευση είναι παρούσα από την Αθήνα ως το Λονδίνο και από το Παρίσι ως τη Σεούλ.
Οι μάχες ενάντια στο σύστημα που σπέρνει μνημόνια και ρατσισμό και εγκυμονεί τη φασιστική απειλή είναι μπροστά μας. Χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους έδειξαν ότι μπορούμε να τις κερδίσουμε και εδώ και σε όλο τον κόσμο. Αρκεί η Αριστερά να ανταποκριθεί στα μηνύματα που στέλνει ο κόσμος του αγώνα.