Ο Μακρόν με το που εκλέχτηκε, έχει μόνο ένα σκοπό, να κάνει τους εργαζόμενους να πληρώσουν την κρίση, υλοποιώντας τις ανάγκες των αφεντικών. Αυτός ο νόμος εκφράζει ακριβώς την πολιτική του. Θα διευκολύνει τις απολύσεις, θα επιβάλει συμβάσεις επισφάλειας για όλους. Ο στόχος αυτού του νόμου δένεται βαθιά με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επικρατεί από το Νοέμβρη του ’15. Οι δημοκρατίες ελευθερίες που έχουν μηδενιστεί μέσα στην κοινωνία, θα καταργηθούν, μέσω αυτού του νόμου, και μέσα στους χώρους δουλειάς. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, μόνο η δράση της εργατικής τάξης, με τη δική της στρατηγική, μπορεί να βάλει τέλος σ’ αυτό.

Έχουν γίνει μέσα στον Σεπτέμβρη τρεις μέρες κινητοποίησης σε εθνικό επίπεδο. Οι δυο πρώτες καλούνταν από τη CGT και άλλες ομοσπονδίες. Ο αριθμός των 400.000 που διαδήλωσανε στις 12 Σεπτέμβρη μας γεμίζει αισιοδοξία.

Όμως η 24ωρη απεργία στις 21 Σεπτέμβρη είχε λιγότερη συμμετοχή για πολλούς λόγους: οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν ήδη διαιρέσει την αντίσταση, διαχωρίζοντας τον ιδιωτικό τομέα και το δημόσιο, το οποίο δεν καλούσε στις 21/9 αλλά για τις 10 Οκτώβρη. Έπειτα ο Μελανσόν καλούσε για ένα πανγαλλικό συλλαλητήριο στις 23 Σεπτέμβρη. Η πολιτική του στρατηγική είναι προβληματική γιατί προσπαθεί να εμφανίζεται ως η μόνη αντιπολίτευση στον Μακρόν σε θεσμικό επίπεδο και στο δρόμο. Παρόλαυτα η συγκέντρωση στο Παρίσι ήταν πραγματική επιτυχία εφόσον ήμασταν 150.000 το Σάββατο.

Καθοριστική

Η εβδομάδα που τρέχει θα είναι καθοριστική. Δεν θα έχει κινητοποιήσεις σε πανεθνικό επίπεδο, θα μπουν στον αγώνα κάποιοι κλάδοι όπως οι εργαζόμενοι στις μεταφορές σε επαναλαμβανόμενη απεργία, η οποία θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα το μπλοκάρισμα των διυλιστηρίων. Επίσης η νεολαία μπορεί να παίξει το ρόλο σπίθας όπως το είχε κάνει στο προηγούμενο κίνημα, το ’16. Οι νέοι στις σχολές και στα σχολεία οργανώνονται προς το παρόν σε λίγους χώρους, οι μαθητές και φοιτητές έχουν όμως ως παρακαταθήκη, από τις προηγούμενες εμπειρίες, τρόπους αυτοοργάνωσης. Αυτό πρέπει να μας προετοιμάσει σε πιθανή έκρηξη. 

Λόγω της αδυναμίας της θεσμικής αριστεράς να λειτουργεί ενωτικά, το καθήκον για τους αντικαπιταλιστές γίνεται ακόμα πιο κεντρικό. Χρειάζεται να συντονίζονται οι εργαζόμενοι στις συνελεύσεις των κλαδικών συντονισμών, στις συνελεύσεις στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια και τα λύκεια, ώστε να βγει ένα κίνημα σε πανεθνικό επίπεδο αρκετά δυνατό για να δώσει χτύπημα σ’ αυτή την κυβέρνηση που βρίσκεται στην υπηρεσία των κεφαλαιοκρατών. Αυτή η ανάγκη βρίσκει πολύ μεγάλη ανταπόκριση. Π.χ. το Κοινωνικό Μέτωπο συσπειρώνει εδώ κι ένα χρόνο συνδικάτα και συνδικαλιστές που θέλουν να πάνε πιο πέρα από την παθητικότητα των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Ο συντονισμός αυτών των διαφόρων μετώπων και η δυνατότητα τους να πείσει πλατιά την εργατική τάξη, θα αναγκάσει την κυβέρνηση να υποχωρήσει. 

Γκαέλ Μπρεμπάν
μέλος του NPA