Αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα

Πριν τις εκλογές ο Τσίπρας είχε βγει και είχε δηλώσει το εξής: “Όλες οι ελληνίδες και οι έλληνες πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς, η τούρκικη προκλητικότητα και παραβίαση του διεθνούς δικαίου δεν αποτελεί ένδειξη ισχύος αλλά αδυναμίας. Η Ελλάδα είναι ισχυρή χώρα και το τελευταίο διάστημα έχουμε συμμαχίες και ερείσματα ισχυρά όσο ποτέ άλλοτε”. Προφανώς ο Τσίπρας αναφερόταν στον άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου.

Οι ΗΠΑ δηλώνουν ότι στηρίζουν το δικαίωμα της Κύπρου στις εξορύξεις και πως αποθαρρύνουν κάθε ενέργεια που αυξάνει την ένταση στην περιοχή. Αυτά τα λένε αυτοί που έχουν φρεγάτες και πολεμικά πλοία να σουλατσάρουν γύρω από την Κύπρο. 

Αλλά εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε πως αυτοί που συμμετέχουν σε αυτή τη συμμαχία έχουν άμεσα συμφέροντα. Οι πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στην ΑΟΖ είναι γαλλικές, ιταλικές, αμερικάνικες, όλοι αυτοί οι καλοθελητές που τώρα ισχυρίζονται ότι θέλουν να διασφαλίσουν την ειρήνη και την ασφάλεια έχουν άμεσα οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή.

Οι άρχουσες τάξεις σε Ελλάδα και Κύπρο έχουν βάλει σαν στόχο η Ελλάδα να μετατραπεί σε ενεργειακό κόμβο. Προσπαθούν να βάλουν την Ελλάδα στο παιχνίδι του αν η Ευρώπη θα παίρνει ενέργεια από την Ρωσία ή από αλλού. Γι' αυτό θέλουν να φτιάξουν έναν αγωγό και θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την Ανατολική Μεσόγειο προς την Ιταλία. Και χρειάζεται να δούμε σε πιο πλαίσιο γίνεται αυτή η εξόρμηση με τους ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή. 

Ο ανταγωνισμός μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας για το ποιος θα είναι το κεφαλοχώρι στην περιοχή και ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ είναι ένας ανταγωνισμός που έρχεται από παλιά. Σήμερα παίρνει τη μορφή των ανταγωνισμών γύρω από τις ΑΟΖ αλλά χρειάζεται να θυμηθούμε ότι υπάρχει μεγάλη ιστορία από πίσω. Οι ΑΟΖ είναι μια περιοχή που οριοθετείται με συμφωνίες μεταξύ κρατών. Η Κύπρος συμφώνησε με το Ισραήλ, με την Αίγυπτο, η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει ακόμα τη δική της ΑΟΖ, όμως όλες αυτές οι συμφωνίες στην πραγματικότητα κλείνουν και περιορίζουν την Τουρκία σε μια πολύ στενή λωρίδα θάλασσας για να μπορεί να πει ότι είναι η δική της ΑΟΖ. 

Λένε πως όλα αυτά που θα πάρουμε από τις ΑΟΖ θα τα εκμεταλλευτούμε μαζί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Πότε; Όταν επέλθει λύση φυσικά. Εμείς στο μεταξύ θα κάνουμε τις εξορύξεις κλπ και όταν λυθεί θα τα μοιραστούμε από κοινού. Ωστόσο ο Αναστασιάδης είναι αυτός που εγκατέλειψε τις συνομιλίες για λύση του Κυπριακού. Σε ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου γίνεται συνείδηση πως το κυπριακό δεν πρόκειται να λυθεί με αυτούς τους εθνικιστικούς όρους των από πάνω. Οι κινητοποιήσεις είχαν ένα χαρακτηριστικό π.χ. των εκπαιδευτικών η διαδήλωση των 15.000 ήταν κοινή. Τα συνδικάτα των Ελληνοκύπριων ήταν μαζί με αυτά των Τουρκοκύπριων. Δεν είναι από τις κινητοποιήσεις που ήταν συνηθισμένες κάποια χρόνια πριν. Είναι πολύ μεγάλη πρόοδος το ότι φτάσαμε να παλεύουν από κοινού οι δυο κοινότητες, η εργατική τάξη και από τη μια και από την άλλη μεριά των συνόρων.

Στο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι, αν η Ελλάδα και η Κύπρος αμύνονται απέναντι σε όλα αυτά. Και αν είναι αλήθεια η προπαγάνδα ότι πάντα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την επιθετικότητα και την προκλητικότητα της Τουρκίας. Μου έκανε εντύπωση διαβάζοντας τον Πολίτη, μια από τις εφημερίδες της Κύπρου που θεωρητικά είναι και προοδευτική εφημερίδα. Υπήρχαν άρθρα που λένε ότι η ΕΕ πρέπει να πάρει μέτρα απέναντι στην Τουρκία γιατί αν δεν πάρουν μέτρα, η Τουρκία έχει πολλά χαρτιά για να εκβιάζει την ΕΕ: Αν ανασταλεί η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας-Ελλάδας σε ότι αφορά το προσφυγικό, θα ανοίξουν τα σύνορα, θα μπουκάρουν μιλιούνια προσφύγων και μεταναστών και με αυτό εκβιάζει η Τουρκία την ΕΕ. 

Είναι σαφές πως ούτε η Ελλάδα, ούτε η Κύπρος βρίσκονται σε κατάσταση άμυνας. Οι συμμαχίες με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, είναι ενδεικτικές προς τα πού πάει η κατάσταση, όχι μόνο δεν φέρνουν την ειρήνη και την σταθερότητα όπως λένε, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολιτικές που δυναμητίζουν το κλίμα, πολιτικές που χτυπάνε τα τύμπανα του πολέμου. 

Από αυτή την άποψη είναι κρίσιμο καθήκον το πώς σταματάμε αυτού του είδους τις πολιτικές.

Πρώτον πώς σπάνε αυτοί οι αντιδραστικοί άξονες και δεύτερο σε ότι αφορά τη μάχη απέναντι στο ρατσισμό και την πολεμική απειλή. Υπάρχει η διάσταση ότι ο δολοφόνος των γυναικών ήταν μόνιμος του στρατού. Και αυτό άνοιξε πολύ χοντρά στην κυπριακή κοινωνία, να τι είναι οι μονιμάδες του στρατού, είναι σεξιστές, αυτό είναι ο στρατός, φυτώριο τέτοιων τύπων.

Χρειάζεται να πούμε ότι απέναντι σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς τα σύνορα θα πρέπει να είναι ανοιχτά και οι πρόσφυγες καλοδεχούμενοι. Ότι δεν μπορούν τα λεφτά να πηγαίνουν για τις φρεγάτες και την κούρσα των εξοπλισμών, αλλά στην πραγματικότητα χρειάζεται να διεκδικήσουμε σε συνεργασία η εργατική τάξη της Ελλάδας, της Κύπρου, της Τουρκίας, κοινό αγώνα απέναντι σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Για να κάνουμε πράξη το σύνθημα: Άγκυρα-Αθήνα-Λευκωσία εχθρός μας το κεφάλαιο και η στρατοκρατία.