Η συγκέντρωση και η είσοδος στη φυσική έδρα της ΕΡΤ, αποφασίστηκε σε συνέλευση της ΠΟΣΠΕΡΤ που πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες πριν, την Πέμπτη 7/5. Εγραφε η προκήρυξη της “Εργατικής Αλληλεγγύης εργαζομένων ΕΡΤ” που μοιράστηκε εκείνη τη μέρα: 

 

“Υπάρχουν δύο κρίσιμες επιλογές που θα χρειαστεί να κάνουμε τις επόμενες ημέρες.

Η πρώτη, έχει να κάνει με το πότε θα μπούμε μέσα, έχει να κάνει με την έναρξη λειτουργίας της ΕΡΤ. Χρειάζεται η συλλογική μας απόφαση ότι όλες οι δομές θα ανοίξουν ταυτόχρονα. Να γυρίσουμε στη δουλειά όλοι μαζί και όχι σε «δόσεις». Η δεύτερη έχει να κάνει με το πώς θα μπούμε μέσα. Θα μπούμε πανηγυρικά, συλλογικά, με όρθιο το κεφάλι και μαζί με όλη την κοινωνία που στάθηκε αλληλέγγυα δίπλα μας, όπως κάναμε όλους αυτούς τους μήνες. Αυτό σημαίνει με μεγάλο πανεργατικό συλλαλητήριο την ημέρα που εμείς θα επιλέξουμε”

 

Μπορεί η συγκέντρωση που ορίστηκε για την 11η Μάη, ανήμερα της 23ης επετείου του “μαύρου”, να μην είχε πανεργατικά χαρακτηριστικά – αν και δεκάδες αλληλέγγυοι έδωσαν το παρών – έστειλε όμως καθαρό μήνυμα στην κυβέρνηση: Η νίκη των εργαζομένων δεν χαρίστηκε, κατακτήθηκε με αγώνα και αυτός ο αγώνας θα συνεχίσει απέναντι στα ζητήματα που ανοίγει το ίδιο το νομοσχέδιο επαναλειτουργίας της ΕΡΤ και οι φάλτσες επιλογές της κυβέρνησης σχετικά με αυτή. 

 

Επιλογές που ακολουθούν η μία την άλλη δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερες αντιδράσεις στην πλευρά των αγωνιζομένων. Αρχικά ήταν οι “τρύπες” του νομοσχεδίου. Η μη επαναπρόσληψη των συμβασιούχων και η απουσία μέριμνας για τους αλληλέγγυους που εργάστηκαν στην ΕΡΤ 23 μήνες, οι υπερεξουσίες του διευθύνοντος συμβούλου αντί της αυτοδιαχείρισης, η ασάφεια σχετικά με τις υπηρεσίες που θα επαναλειτουργήσουν, η προσπάθεια να μπουν στο πλάι τα συνδικάτα, η περικοπή εργασιακών δικαιωμάτων με την ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο, κλπ.

 

Σε αυτά ήρθε να προστεθεί η ονοματολογία σχετικά με τους υποψήφιους για τις διευθυντικές θέσεις, συμπεριλαμβανομένου και του Λάμπη Ταγματάρχη, στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, παλιού μεγαλοστελέχους της ΕΡΤ. 

 

Αίσθηση προκάλεσε και η τοποθέτηση του τραγουδοποιού Διονύση Τσακνή, στη θέση του προέδρου του Δ.Σ, γνωστού τόσο για τους πολιτικοκοινωνικούς του στίχους, όσο και  για τις δημόσιες αριστερές του τοποθετήσεις και με αλληλέγγυα παρουσία κατά τη διάρκεια του πολύμηνου αγώνα. Η επιλογή αυτή μπορεί να ερμηνευτεί ως κίνηση στα πλαίσια των αμφίπλευρων ανοιγμάτων της κυβέρνησης. Η αποδοχή όμως της θέσης από τη μεριά του Τσακνή, απογοητεύει καθώς παρέχει συναίνεση από τη μεριά του για τις συμβιβαστικές κυβερνητικές επιλογές στην υπόθεση ΕΡΤ, που κορυφώθηκαν στο ζήτημα της επιλογής διευθύνοντος συμβούλου. 

 

Οι αντιδράσεις μάλιστα ενάντια στην επιλογή Ταγματάρχη, έφτασαν στο σημείο κοινής δήλωσης των τριών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από τους κόλπους των εργαζομένων της ΕΡΤ, της Αγλαΐας Κυρίτση, του Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη και της Αννέτας Καββαδία, που όπως λένε : “...με δεδομένο, ότι τα μηνύματα που εκπέμπει στο λαό η εν λόγω επιλογή είναι αντιφατικά και αποπροσανατολιστικά, καλούμε την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό να επανεξετάσει την απόφασή του”

---

Ανοίγει μια νέα σελίδα από δω και πέρα. Σε αυτό το κτίριο σήμερα μπήκαν άνθρωποι που την τελευταία φορά βγήκαν σηκωτοί.

 

Ξαναμπαίνουμε από την κεντρική πόρτα έχοντας μεσολαβήσει όμως μεγάλοι αγώνες, τεράστιος κόπος, θυσίες, αίμα και ιδρώτας. Θα συνεχίσουμε έτσι γιατί δικαιώθηκε ο αγώνας μερικά. Υπάρχει κριτική από πολλούς συναδέλφους για τις κυβερνητικές επιλογές σχετικά με το Δ.Σ κλπ και είναι λογικό. Αυτός ο κόσμος έδωσε πολλά στον αγώνα, αλλιώς ονειρεύονται την ΕΡΤ κι αλλιώς τα βλέπουν να γίνονται.

 

Μετά από 23 μήνες αγώνα συγκινούμαι που ξαναμυρίζω τη μυρωδιά των στούντιο, βλέπω τα αναλόγια, νιώθω όμως και περίεργα βλέποντας τους συναδέλφους που πήγαν στη ΝΕΡΙΤ. 

 

Η χαρά είναι συγκρατημένη. Σκέφτομαι όλους εκείνους τους συναδέλφους συμβασιούχους που δεν επαναπροσλαμβάνονται, τους αλληλέγγυους που μένουν κι αυτοί στον αέρα. Σκέφτομαι και την αβεβαιότητα για το αν θα λειτουργήσουν τελικά όλες οι δομές της ΕΡΤ. Μπορεί ο νόμος να ψηφίστηκε αλλά μέχρι να υλοποιηθεί και να γυρίσουμε στις θέσεις μας, είμαστε σχεδόν κι εμείς στον αέρα. Δεν είναι η ΕΡΤ που ονειρευτήκαμε και παλέψαμε. Είναι όμως μια νίκη. Μας δίνεται μια ευκαιρία, το αναγνωρίζω αυτό και διατηρώ μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Να θυμόμαστε: Εμείς οδηγήσαμε τα πράγματα σε αυτή τη νίκη, δεν μας χαρίστηκε από κανένα.    

 

Είμαστε ξανά πίσω στο σπίτι μας. Αγωνιστήκαμε πολύ γι' αυτό. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και δεν θα μας ξαναβγάλει κανείς, ποτέ έξω. Είναι τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπεις ότι κατάφερες, εν μέρει, να δικαιωθείς.

 

Το είχα ξαναπεί και θα το ξαναπώ ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Δεν τελείωσε. Έχουμε μια μικρή νίκη αλλά δεν ήταν μόνο η δουλειά μας το ζήτημα. Είναι κι άλλα πράγματα που θα συνεχίσουμε να τα διεκδικούμε. 

 

Κάποια στιγμή, μετά τη μέρα που μας έβγαλαν τα ΜΑΤ, είχαμε ξαναμπεί στο Ραδιομέγαρο κάποιοι συνάδελφοι για μια δουλειά της ΠΟΣΠΕΡΤ. Κλαίγαμε. 

 

Βλέπω τους ίδιους συναδέλφους σήμερα πάλι να κλαίμε, αλλά αυτή τη φορά από χαρά. Ένα είναι το σίγουρο. Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τον κάθε άνθρωπο. Έχω αναιρέσει πολλά από αυτά που πίστευα πριν τον αγώνα και πλέον ξέρω ότι δεν θα σταματήσω να αγωνίζομαι.