Εργατικό κίνημα
Ατέλειωτες προκλήσεις τα ψέμματα του Χατζηδάκη

6/5, Εργατική Πρωτομαγιά στην Αθήνα. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Το μαύρο άσπρο επιχειρούν να κάνουν ο Μητσοτάκης και ο Χατζηδάκης τις τελευταίες μέρες όσον αφορά στο αντισυνδικαλιστικό-αντιεργασιακό νομοσχέδιο που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει για δημόσια διαβούλευση, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι γίνεται για το «καλό» των εργαζομένων.

Από μόνη της αυτή η στάση εκ μέρους ενός υπουργού που λίγες μόλις εβδομάδες πριν στα γενέθλια του έφαγε τελετουργικά μια τούρτα πάνω στην οποία αναγράφονταν τα ονόματα της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ και της ΔΕΗ -που ξεπουλήθηκαν και ξεπουλιώνται στους ιδιώτες με αποτέλεσμα τις απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων εις βάρος των αναγκών του συνόλου της εργατικής τάξης- αποτελεί μια πρόκληση. 

Αποτελεί όμως ταυτόχρονα, αυτή η αλλαγή επικοινωνιακής στάσης, απόδειξη ότι πριν ακόμη καν φτάσει στην Βουλή το ακριβές περιεχόμενο του νομοσχεδίου, η κυβέρνηση αισθάνεται ήδη στριμωγμένη από την απεργιακή απάντηση που έλαβε στους χώρους εργασίας και τους δρόμους όλης της χώρας στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις της 6ης Μάη.  Και μάλιστα, παρά την απόπειρά της να ξεπεράσει τον σκόπελο προκηρύσσοντας αργία την Τρίτη του Πάσχα με την συνεργασία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ.

Η επικοινωνιακή της πολιτική προκειμένου να μετατοπίσει αλλού την συζήτηση, συνίσταται στο να δώσει την αίσθηση ότι η αντιπαράθεση για το νομοσχέδιο Χατζηδάκη αποτελεί μια «συνήθη» κομματική αντιπαράθεση ανάμεσα σε εκείνη και τον ΣΥΡΙΖΑ όπως δείχνει και το κείμενο που δημοσίευσε ο υπουργός Εργασίας ανήμερα της απεργίας στις 6 Μάη για τα «7 μεγαλύτερα fake news του ΣΥΡΙΖΑ για το εργασιακό νομοσχέδιο». Είναι μια απόπειρα να δείξει ότι είναι έτοιμος να «συζητήσει» αλλά η απόπειρά του να αναδείξει τις «φιλεργατικές» του προθέσεις κάνει τα πράγματα μάλλον χειρότερα παρά καλύτερα για αυτόν και την κυβέρνησή του.

Τα 7 εις την ν ψέματα του Χατζηδάκη
 
«Το 8ωρο, είναι και θα παραμείνει κατοχυρωμένο! Και η όλη συζήτηση περί κατάργησής του είναι μια ανόητη συζήτηση» ξεκινάει το κείμενο του υπουργείου Εργασίας. Αμέσως μετά, βέβαια σπεύδει να εξηγήσει: «Σε ό,τι αφορά τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αυτή είναι νόμος του κράτους εδώ και 30 χρόνια (σ.σ. νόμος/ 1892 που ψήφισε η κυβέρνηση μπαμπά Μητσοτάκη με το που ήρθε στην εξουσία τo 1990). Με τον νόμο παρέχεται η δυνατότητα, και όχι η υποχρέωση, στους εργαζόμενους που απασχολούνται με 8ωρο, μέσω συμφωνίας με συλλογική σύμβαση εργοδοτών και εργαζομένων να μπορούν να δουλεύουν 2 ώρες επιπλέον την ημέρα, με ανάλογη μείωση του ωραρίου ή πληρωμένες επιπλέον άδειες κατά τις περιόδους μειωμένης απασχόλησης. Αυτό που αλλάζει με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο είναι ότι η διευθέτηση μπορεί να ισχύσει σε επιχειρήσεις που είτε δεν υπάρχουν καθόλου συνδικάτα ή αν το θέλει ο ίδιος ο εργαζόμενος (μετά από αίτημά του) για να  να "συμφιλιώσει" την επαγγελματική με την οικογενειακή του ζωή.... Αν λοιπόν ένας εργαζόμενος θέλει να δουλεύει λίγο περισσότερο 4 μέρες την εβδομάδα και να κάθεται τις Παρασκευές, ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα του το απαγορεύσει;»

Δηλαδή, όλη η ιστορία γίνεται για να κάνει τριήμερο η εργατική τάξη! Στην πραγματικότητα, αυτό που περιγράφει ο Χατζηδάκης εδώ είναι οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις -που πράγματι εφαρμόζονται σε κάποιους τομείς εδώ και δεκαετίες στη χώρα είτε παράνομα και με το ζόρι είτε με την λανθασμένη αποδοχή τους από κάποιες ηγεσίες των συνδικάτων. Και όλοι ξέρουμε ότι οδήγησαν σε μείωση των μισθών και της αγοραστικής δύναμης και σε εντατικοποίηση της εργασίας σε όλο τον κόσμο. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, οι εργαζόμενοι αμείβονται χειρότερα και εργάζονται περισσότερο σύμφωνα με τις στατιστικές που η ίδια η ΕΕ δημοσιεύει χρόνο τον χρόνο. 

Οικιοθελής διευθέτηση

Η έμφαση που δίνει η κυβέρνηση για να χρυσώσει ξανά το χάπι είναι ότι αφορά στην «πρωτοβουλία» του ίδιου του εργαζόμενου. Αλλά κάθε άνθρωπος που έχει δουλέψει στη ζωή του ξέρει πολύ καλά ότι τα ωράρια και οι μέρες εργασίας δεν καθορίζονται από το πότε αισθάνεται κουρασμένος και θα ήθελε ένα τριημέρακι να ξεκουραστεί. Καθορίζονται από τις «δουλειές» της εταιρίας, απο τις «πιέσεις της αγοράς», τον ανταγωνισμό και την ανάγκη μεγιστοποίησης των κερδών της κάθε επιχείρησης. 

Επιπλέον, αφεντικό και εργαζόμενος δεν αποτελούν δύο ισότιμα μέρη σε αυτήν τη σχέση -πόσο μάλλον όταν σύμφωνα με το νομοσχέδιο η «διευθέτηση εργασίας» δεν θα γίνεται μέσα από μια συλλογική σύμβαση αλλά μέσα από ατομικές συμβάσεις- παρακάμπτοντας τη συλλογική σύμβαση ακόμη και εκεί που υπάρχει. Πριν ακόμη προσληφθεί ή ανανεώσει την σύμβασή του ο εργαζόμενος θα ακούει τις «προτάσεις» του αφεντικού, που στην ουσία συνοψίζονται στο «θα δουλεύεις για όσο και όταν σε χρειάζομαι και για όσα σου δίνω». Θα αναγκάζεται ή να υποκύψει ή να πάει στην ανεργία. Η «οικιοθελής» διευθέτηση γίνεται ντε φάκτο υποχρεωτική «αν θες να πάρεις τη δουλειά».

Υπερωρίες -μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Μέσα στην πανδημία, σε μια σειρά κλάδους που αύξησαν τις εργασίες τους, σύμφωνα με το ΙΝΕ ΓΣΕΕ, διαπιστώθηκε «κατάχρηση υπερεργασίας και υπερωρίας ενώ έγινε πολύ πιο ελαστική η ώρα προσέλευσης και αποχώρησης από την εργασία. Κατά το β’ τρίμηνο του 2020, περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους (55%) απασχολούνται υπερωριακά, ενώ το 19% πάνω από 48 ώρες την εβδομάδα». Οι εργαζόμενοι εργάζονται περισσότερο, είχαν μικρότερες απολαβές και ελαστικά ωράρια. Αυτήν την κατάσταση θέλει να θεσμοθετήσει με το νομοσχέδιο ο Χατζηδάκης δίνοντας μάλιστα και «δικαίωμα επιλογής».

«Οι υπερωρίες και η διευθέτηση του χρόνου εργασίας είναι δύο διαφορετικοί μηχανισμοί που θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Οι εργαζόμενοι ήταν και παραμένουν ελεύθεροι να διαλέξουν όποιον από τους δύο μηχανισμούς βολεύει τους ίδιους» εξανίσταται ο υπουργός Εργασίας. Τα ίδια ακριβώς που ειπώθηκαν παραπάνω ισχύουν και για αυτό το «δικαίωμα επιλογής». Για ένα εξάμηνο ο εργαζόμενος θα υποχρεώνεται ατομικά στην πράξη να δουλεύει 10ωρο χωρίς όμως να πληρώνεται τις δύο παραπάνω ώρες, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι αποδοχές του, καθώς όπως κυνικά ομολογεί παρακάτω το υπουργείο «πολλοί εργαζόμενοι βασίζονται στις υπερωρίες για να στηρίξουν το εισόδημά τους και για αυτό τις διευρύνουμε»! Το να μπορεί να ζει κανείς αξιοπρεπώς από το μισθό του δεν περνάει από τα μυαλά τους, όπως επίσης ούτε και το ιστορικό αίτημα των εργατών του Σικάγο ενάμισι αιώνα πριν, για 8 ώρες εργασία, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, 8 ώρες ύπνο. 

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση έρχεται να αυξήσει επιπλέον και τις υπερωριακές ώρες ετησίως σε 150 ώρες από 120 που είναι τώρα το μέγιστο - που όμως, μην ανησυχούμε, θα καταγράφονται στην «Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας που θα συνδέει τους εργαζόμενους με το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ». Και μόνο να δει κανείς τι συνέβη στην φάση της καραντίνας, όπου ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων εξακολούθησε να δουλεύει «μαύρα» με την σιωπηλή έγκριση της κυβέρνησης, χωρίς να ελέγχεται αν οι εργαζόμενοι είναι πράγματι δηλωμένοι στην ΕΡΓΑΝΗ, μας δίνει την εικόνα για το τι θα ισχύει με την ψηφιακή καταγραφή των υπερωριών στην ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ.

Τα ίδια ισχύουν και για την εργασία στο σπίτι, για το λεγόμενο «δικαίωμα αποσύνδεσης» του εργαζόμενου που θα μπορεί «να μην απαντά σε κλήσεις και μηνύματα του εργοδότη πέραν του συμφωνημένου ωραρίου». Η δουλειά στο σπίτι στην φάση της καραντίνας σύμφωνα με την Καθημερινή και έρευνα της Βlueground σήμανε διεθνώς ότι «η πλειονότητα όσων εργάστηκαν από το σπίτι κατά τη διάρκεια του lockdown δούλευε περισσότερες ώρες από ό,τι στο γραφείο». Το «δικαίωμα αποσύνδεσης» είναι κούφιο όταν στην πράξη η απόλυση είναι το πλέον προφανές για ένα εργαζόμενο που συστηματικά δεν σηκώνει το τηλέφωνο στο αφεντικό του.

«Οικιοθελείς» απολύσεις

Μα «οι απολύσεις δεν απελευθερώνονται» ισχυρίζεται το υπουργείο -και φέρνει και παραδείγματα: «Παράδειγμα 2: Εργοδότης προτείνει στον εργαζόμενο να προχωρήσουν σε διευθέτηση του χρόνου εργασίας του εργαζομένου και ο εργαζόμενος αρνείται. Ο εργοδότης προχωρά σε απόλυση. Η απόλυση αυτή καθίσταται αυτομάτως άκυρη».

Αφενός εδώ οι συντάκτες αποκαλύπτουν λόγω κεκτημένης ταχύτητας ότι η διαδικασία της «διευθέτησης» θα ξεκινάει από την εργοδοσία! Αφετέρου, ποιον προσπαθούν να κοροϊδέψουν; Ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτός που δεν θα «συμμορφωθεί με τας υποδείξεις», δεν θα απολυθεί απαραίτητα την ώρα και για λόγους που να σχετίζονται με την άρνησή του. Ξέρουμε επίσης, ότι ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων εργάζεται με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Στην πράξη ένα κομμάτι θα απολύεται μέσω της μη «ανανέωσης της σύμβασής του». Η απόλυση του γιατρού, συνδικαλιστή Κώστα Καταραχιά και μάλιστα από δημόσιο νοσοκομείο με αυτή τη μέθοδο είναι το πιο πρόσφατο γνωστό παράδειγμα. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της κατάχρησης του όρου «οικιοθελής» από τις «οικιοθελείς αποχωρήσεις» στις οποίες εξαναγκάζονται οι εργαζόμενοι συνήθως με εκβιασμούς και πενιχρά ανταλλάγματα. Από 14.842 τον Μάρτη του 2013 αυξήθηκαν σε 67.860 τον Μάρτη του 2019, καταγράφοντας αύξηση 368%, την ίδια περίοδο που βρισκόταν σε εξέλιξη η μεγαλύτερη οικονομική κρίση και η ανεργία είχε εκτιναχτεί στα ουράνια! 

Απεργία, ΣΣΕ και συνδικάτα 

«Το δικαίωμα στην απεργία είναι αυτονόητα κατοχυρωμένο και στο νέο νομοσχέδιο για την Προστασία της Εργασίας» αναφέρεται στο κείμενο. Φτάνει να μην μπορείς να το εφαρμόσεις, θα προσθέταμε. Εδώ η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης διεκδικεί δάφνες παρωδίας επιπέδου Μόντυ Πάιθον καθώς σαν λόγος των μέτρων της κυβέρνησης παρουσιάζεται η έλλειψη στους «κανόνες διαφάνειας για τη λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων προκειμένου οι όποιες αποφάσεις να μη λαμβάνονται από οργανώσεις-σφραγίδες». Ο Χατζηδάκης θα μας απαλλάξει από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες! 

Στην ουσία φυσικά θέλει να μας απαλλάξει από τα συνδικάτα και τις απεργίες. Πώς; «Θεσπίζοντας την υποχρεωτική εγγραφή συνδικαλιστικών και εργοδοτικών οργανώσεων σε ηλεκτρονικό μητρώο και την εξ αποστάσεως ψήφο στα συνδικάτα για να μην αμφισβητείται η τήρηση του νόμου σε κάθε συνδικαλιστική ενέργεια». 

Σύμφωνα με τις διαρροές, μόνο στις συνδικαλιστικές οργανώσεις που έχουν εγγραφεί στα Μητρώα θα αναγνωρίζεται δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης και προσφυγής στον ΟΜΕΔ, άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος και καλέσματος σε απεργία. Πρόκειται για τον ορισμό των «σωματείων-σφραγίδα» που η κυβέρνηση θα ανακηρύσσει σαν μοναδικούς συνομιλητές ωθώντας τους εργοδότες να στήσουν δικά τους.

Η υποχρεωτική εφαρμογή ηλεκτρονικής ψήφου και ποσοστών 50%+1 (πρόταση που πρωτοέφερε η Αχτσιόγλου το 2018) των ταμειακώς εντάξει για να αποφασιστεί μια απεργία, χωρίς συζήτηση και συνελεύσεις, η απαγόρευση της απεργιακής περιφρούρησης, η μείωση των μελών της διοίκησης του σωματείου που προστατεύονται από απόλυση και των συνδικαλιστικών αδειών, τα πρόστιμα και οι ποινές στους εργαζομένους που θα συμμετέχουν σε μια «παράνομη» απεργία – όλα αυτά έρχονται να εντείνουν τη γνωστή τρομοκρατία των «παράνομων και καταχρηστικών απεργιών» σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι προσπαθούν να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους, από τους ντελιβεράδες μέχρι τους εργολαβικούς του δημοσίου.  

Κυβέρνηση και εργοδότες θέλουν να διαλύσουν ή να χειραγωγήσουν τα συνδικάτα περιορίζοντας την απεργιακή δράση ώστε η «συνδικαλιστική πίεση των εργαζομένων να στρέφεται εναντίον των εργοδοτών και της κυβέρνησης και όχι εναντίον της κοινωνίας. Γι’ αυτό θεσπίζουμε την ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία (33%) σε κλάδους κοινής ωφέλειας (μετρό, κλπ.) κατά την διάρκεια της απεργίας» τολμάει να λέει ο Χατζηδάκης. Έτσι η «ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία» για το «καλό της κοινωνίας» σε συνδυασμό με τις ελλείψεις προσωπικού σε μια σειρά χώρους θα μεταφράζεται σε απεργίες χωρίς απεργούς. 

Για την Κυριακάτικη αργία το υπουργείο Εργασίας ομολογεί ανοιχτά ότι «προσθέτει στις εξαιρέσεις που ήδη ισχύουν στον γενικό κανόνα» όπως η εστίαση και τα μαγαζιά και «ορισμένους επιπρόσθετους κλάδους, όπως οι αποθήκες, τα logistics, τα κέντρα δεδομένων, αλλά και τις εξωσχολικές δράσεις, τη μηχανογράφηση, τις εξετάσεις έκδοσης διπλωμάτων». Στο τέλος δε του κειμένου μάς δηλώνει ρητά ότι «η αγορά εργασίας σήμερα ρυθμίζεται με ένα νόμο του 1982. Από τότε η ζωή μας έχει αλλάξει πλήρως». Ο νόμος του 1982 που θέλει να αλλάξει είναι αυτός που αντικατέστησε τον νόμο 330, έναν από τους πλέον αντεργατικούς αντισυνδικαλιστικούς που ψήφισε ποτέ η ελληνική Βουλή και καταργήθηκε στην πράξη μέσα από τους σκληρούς αγώνες της εργατικής τάξης. 
 
6/5, Εργατική Πρωτομαγιά στην Αθήνα. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Γραμμένα από ΣΕΒ

Το νομοσχέδιο του Χατζηδάκη θα μπορούσε να είναι γραμμένο και μέσα στα γραφεία του ΣΕΒ με τον οποίο έσπευσε να συναντηθεί τον Γενάρη λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων και ύστερα από την αδυναμία του προκάτοχού του Βρούτση να προωθήσει την εν λόγω ατζέντα. 

Ήδη από τον περασμένο Απρίλιο του 2020 στις απαρχές της καραντίνας, ο ΣΕΒ είχε δημοσιεύσει τις θέσεις του («Συνεργασία επιχειρήσεων για διατήρηση θέσεων εργασίας» όπου λίγο-πολύ πρότεινε την καθιέρωση ελαστικών σχέσεων, υπεργολαβιών και δανειζόμενο προσωπικό ως μορφή ευελιξίας. Ενδεικτική των περιθωριών «διευθέτησης» ανάμεσα στους εργαζόμενους που έχουν συνήθως στο μυαλό τους τα αφεντικά ήταν η εκτενής μελέτη 136 σελίδων που δημοσίευσε ο ΣΕΒ και ανάμεσα σε άλλα έδινε τις εξής γενικές οδηγίες προς τις Διευθύνσεις Ανθρώπινου Δυναμικού (ΔΑΔ) των επιχειρήσεων: 

«Στρατηγικές συμφωνίες που λαμβάνουν χώρα σε ανώτερο επίπεδο μπορεί να μην εφαρμοστούν σωστά από τα στελέχη και τους εργαζόμενους… Επίσης πρωτοποριακές συνεργασίες που προωθούνται από διευθύνσεις συχνά συναντούν αντιστάσεις εντός της επιχείρησης… Τα εργαλεία που μπορεί να αξιοποιήσει η ΔΑΔ για αυτό το σκοπό είναι τα εξής: Επικοινωνία. Η ΔΑΔ είναι σε ιδανική θέση για να ενημερώσει τους εργαζόμενους. Συμμετοχή. Η συμμετοχή των ενδιαφερομένων μερών στο σχεδιασμό και υλοποίηση της συνεργασίας δημιουργεί ένα αίσθημα ιδιοκτησίας (ownership) και δέσμευσης (commitment). Διαπραγμάτευση. Στην περίπτωση που η συνεργασία έχει αρνητικές συνέπειες στους εργαζόμενους η ΔΑΔ θα πρέπει να διαπραγματευτεί μαζί τους το θέμα της «αντιστάθμισης των απωλειών», ιδιαίτερα εάν οι αντιδρώντες έχουν σημαντική δύναμη και μπορούν να υπονομεύσουν την αλλαγή.  Χειραγώγηση και απειλή. Η συγκεκριμένη μέθοδος αποτελεί την τελευταία επιλογή, όταν οι προηγούμενες έχουν αποτύχει». 

Ακριβώς την ίδια κυνική μέθοδο ακολουθεί ο Χατζηδάκης και ως προς την ουσία και ως προς την επικοινωνιακή διαχείριση του νομοσχεδίου. Βρισκόμαστε στις φάσεις «επικοινωνίας και συμμετοχής» και είναι στο χέρι του εργατικού κινήματος να ξεδιπλώσει τώρα δυναμικά τις απεργιακές αντιστάσεις. Κόντρα στις απόπειρες «διαπραγμάτευσης» που αναζητά η κυβέρνηση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ και όχι μόνο, αλλά και της «απειλής» δύο φάσεων που συνήθως έρχονται  πακέτο. Να τις υπονομεύσουμε στους δρόμους και τις απεργίες και να στείλουμε τους υπονόμους της ιστορίας όλες τις αντεργατικές μεθοδεύσεις και τους εμπνευστές τους μαζί. 


Οι πλούσιοι εκβιαστές θα προστατέψουν τις γυναίκες;

Στο ίδιο πλαίσιο χρυσώματος του χαπιού η κυβέρνηση αναζητά συμμάχους σε γυναικείες οργανώσεις, με το πρόσχημα ότι το νομοσχέδιο περιλαμβάνει ευνοϊκές ρυθμίσεις για αυτές. 

Γι’ αυτό ο Χατζηδάκης διοργάνωσε και τηλεδιάσκεψη με θέμα “Me Too Greece” με τη συμμετοχή του προέδρου της ΓΣΕΕ Παναγόπουλου, εκπροσώπους της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, διαφόρων ΜΚΟ και άλλων οργανώσεων – ανάμεσά τους η ΧΕΝ Ελλάδος, η Ελληνική Ένωση για την Ατλαντική και Ευρωπαϊκή Συνεργασία και ο Σοροπτιμιστικός Όμιλος Κηφισιάς-Εκάλης… Εκεί πρόβαλε μια σειρά από «ασφαλιστικές δικλείδες» που υποτίθεται θα περιέχει το νομοσχέδιο για τα ζητήματα της παρενόχλησης των γυναικών στους εργασιακούς χώρους καθώς και τα εργασιακά τους δικαιώματα. Αλλά στην πραγματικότητα αυτά θα χτυπηθούν ακόμη περισσότερο: 

Μέσα από την απλήρωτη αύξηση των ωρών εργασίας στο 10ωρο, μέσα από το ανακάτεμα των ημερών, εβδομάδων και μηνών εργασίας, που θα τις αναγκάζουν να αλλάζουν συνεχώς πρόγραμμα, μέσα από την αύξηση των ωρών στη δουλειά στο σπίτι όπου οι γυναίκες ήδη επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος των παιδιών και των ηλικιωμένων, μέσα από το ντριπλάρισμα των συλλογικών συμβάσεων και όσων δικαιωμάτων των γυναικών αυτές προστατεύουν. 

Και βέβαια, όσον αφορά συγκεκριμένα στην παρενόχληση: Αφενός μέσα από την ισχυροποίηση της θέσης του αφεντικού ή του διευθυντή να παίζει το χαρτί της απόλυσης, αφετέρου μέσα από την επιχείρηση διάλυσης και αποδυνάμωσης των συνδικάτων που αναδείχτηκαν οι κύριοι εκφραστές του ελληνικού #metoo. Με κορυφαίο αλλά όχι μοναδικό το παράδειγμα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, κέρδισαν την εμπιστοσύνη των γυναικών σαν οι πιο αξιόπιστοι μηχανισμοί σε αντίθεση με τους θεσμούς και την κυβέρνηση που προσπάθησαν και προσπαθούν μέχρι τέλους να καλύψουν τους πλούσιους εκ-βιαστές και φίλους τους. Και τώρα την ίδια βδομάδα που κατεβάζουν το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, καμώνονται τους προστάτες των γυναικών.